Tales of

Sinnoh

De jongeman ging op zijn verzoek in en Spencer glimlachte dankbaar. Mooi, nu zou hij zich niet dood vervelen op zijn weg terug. Wie weet kon hij de ander wel een beetje uithoren over het een en ander. Zonder teveel over zichzelf prijs te geven, natuurlijk. Dan was het spelletje niet meer leuk, “Gaaf, klinkt goed, bro. Jubilife is een prima stad om je reis te beginnen,” Mompelde Spencer goedkeurend. “Wie weet kun je er een tijdje blijven. Voor je het weet ben je opgeslokt en wil je nooit meer weggaan,” Bedoelde hij dat op een sinistere manier? Tja, misschien wel een beetje. Het gedeelte waar hij woonde was nou niet echt vrij van criminaliteit, in tegendeel. “Aangenaam kennis te maken Lance, ik ben Spencer.” en hij stak de ander een hoffelijke hand toe.

Lance scheen niet van plan te zijn om lang in Jubilife te blijven. Hij, net als vele andere, had het pad der kampioenen gekozen. Of, nou ja, dat wilde men je laten geloven. Het piepkleine deel wat uiteindelijk zich aan de Elite 8 kon wagen, werd meestal geen champion. Maar wie was hij om deze arme ziel zijn droom nu al in duigen te slaan? "Cool, ambitieus van je." Knikte hij met bemoedigend. "Oh, nou ik heb besloten de nobele weg der researchers te bewandelen om de geheime der pokémon evoluties te kunnen ontrafelen en de antwoorden der mysteries op te lossen," Hij wierp de ander een scheve grijns, geamuseerd. "Maar ik woon in Jubilife in een donkere kelder waarvan de huur veel te duur is en de buren te luidruchtig. Ook heb ik een pokémon gekregen die niet eens evolueren kan dus ik denk dat ik voorlopig het nog niet ver in mijn carrière ga schoppen," voegde hij er luchtig met een achteloze schouderophaal aan toe. Hoewel hij een vlammende passie had voor het vooruitzicht om ooit een échte professor te worden, werkte hij er nou niet echt gretig naartoe. Meer op een slakkengangetje vol afleidingen onderweg. Spencer liet zijn ogen telkens naar Lance's Dratini glijden. Zijn eigen Salandit zat veilig in zijn zak opgeboren in zijn pokébal. Wat hij er wel niet voor zou doen om zijn armzalige excuus voor een Pokemon te ruilen met Lance's Dratini..

Spencer had zijn blik losgetrokken van Lance's Dratini en vernauwde nu zijn ogen ietsje terwijl hij de man vanuit zijn ooghoek in de gaten hield. Hij klonk als zo'n zoetsappige optimist die hem vast een nare vent zou vinden als hij wist hoe weinig waarde hij aan een pokémon hechte wat niet evolueren kon. Dat onderstreepte Lance alleen maar meer toen hij zijn eigen Tauros als voorbeeld aanhaalde. Het bracht een zure smaak bij hem in de mond. Gelukkig kon Lance niet zien hoe hij met zijn ogen rolde toen hij zogenaamd deed alsof hij interesse toonde in een Bidoof die een struik in sprong links van hen. Spencer vond het klinken als een hele hoop geleuter. Wat kon hem dat nou schelen hoe sterk zijn Tauros was? Tauros zou altijd een Tauros blijven. Hij hield niet eens die mysterieuze energie vast om te evolueren. De evolutie had pokémon als Tauros en zijn eigen mannelijke Salandit zwaar benadeeld. "Hmm, ja dat moet ik een keer gaan doen," mompelde hij met een zucht toen Lance voorstelde dat hij een keer een pokémon moest vangen. Als hij zo'n mooie Dratini kon vinden- absoluut. Spencer stopte bij Lance zijn volgende voorstel en overdacht dat eventjes. Hij had aanvankelijk geen enkele interesse gehad in een pokémon gevecht. Hij vond zulke zaken een ware verspilling van zijn tijd. Maar.. - Er trok een valse grijns over zijn gelaat. Hij dacht eraan wat voor een poets hij zijn luie Salandit kon bakken door hem te laten vechten met Lance zijn Dratini. Oh, wat zou Sal hem daarvoor haten. "Ja, dat klinkt wel als een goed idee. Ik doe het niet veel en kan de training gebruiken. Een researcher moet immers ook die kant van het vak begrijpen," Besloot hij met een knik. Hij viste Sal zijn pokébal uit zijn zak, gooide die op en riep de Salandit tevoorschijn. Salandit verscheen tussen Lance en Spencer in, opende zijn ogen slaperig en keek van Spencer naar Lance met een duidelijke 'Wat doe ik hier?' in zijn ogen.  

De dratini van Lance zag er een stuk enthousiaster uit over de situatie. Lance had weinig moeite om hem aan te sturen en begon met een thunder wave en twister. De thunder wave raakte doen. “Smog!” Salandit gehoorzaamde tegen alle verwachtingen in en blies een stinkende, bijtende, dichte zwarte rookwolk uit zijn bek die al gauw zowel hem als dratini helemaal opslokte. Hier was hij in zijn element ook al was Sal dan paralyzed. De twister miste. “Ember,” en vanuit ergens uit de mist vlogen ronde vuurballetjes zo snel als kogels op dratini af.
 

De ember-aanval trof doel en Dratini slaakte een kreetje. Sal keek even achterom naar Spencer met een ‘Zo goed?’ blik, maar Spencer schudde alleen maar zijn hoofd en zei woordeloos: ga door! Hij wist dat vuur aanvallen niet erg veel aanrichtte bij zoiets ruws als een Dratini, maar dat maakte niet uit. Hij was hier niet om te winnen maar om de ander een plezier te doen. Dat en om zijn eigen Salandit eens lekker dwars te zitten. Hoewel Spencer nog opdracht gaf om te ontwijken, raakte de Twister hem wel en wankelde zijn Salandit achteruit. Voordat Spencer iets kon zeggen, vuurde hij nog een ember af. “Nog een smog!” riep hij, wat anders moest hij doen? Sal verdween in de mist wat Spencer de gelegenheid gaf om zangerig: “Scratch en maak daarna meteen dat je wegkomt!” te roepen. Salandit dook op uit de mist en schoot op Dratini af.