Tales of

Sinnoh

Hij verschoot toch wel lichtjes toen een stem door de wind heen sneed. Hij keek op en slikte even waarna hij fronste en naar de vrouw toe wandelde met de hulp van zijn Pachirisu die zachtjes piepend de richting aangaf. De vrouw vertelde hem wat er was gebeurd en de blinde man fronste even waarna hij zijn hand optilde, zich klaar makende om aan de andere te vertellen dat hij zowat nutteloos was, voordat hij stopte en diep adem haalde. Nee, weet je wat, dat zou hij niet dan. Hij was Lyan, een sterke onafhankelijke man en hij kon dit best doen. Hij mocht dan wel geen zicht hebben, maar hij was niet compleet nutteloos. "Waar heb je je Pokémon voor het laatst gezien?" vroeg hij dan ook kalm aan de vrouw, die leek op te merken dat hij blind was en even twijfelachtig vroeg of hij zeker ervan was. Lyan zuchtte even en knikte naar de vrouw. "Ja, wil je hulp of niet?" zei hij even op een meer aggresieve toon. De dame zuchtte ook even zachtjes, maar gaf uiteindelijk toe.

Ze was schijnbaar een skiër, aangezien ze van haar latten kwam... Althans hij dacht dat dat geluid het toch was. Hij luisterde aandachtig naar het krakende geluid van de sneeuw en volgde de dame met de hulp van Deiji. nadat ze een tijdje bergopwaarts waren gewandeld, stopte de vrouw absurd waarna ze aangaf dat ze ze hier voor het laatst had gezien. Lyan sloot zijn ogen wat en probeerde te luisteren; maar meer dan de huilende wind kon hij niet opvatten. Hij zuchtte dan ook even zachtjes en haalde zijn hand op waarbij hij Deiji even een aai gaf aan haar bol. Als ze onder sneeuw zaten dan konden ze vrij weinig doen, leek hem. Zijn Pokémon kon helemaal geen fire moves of was ook niet echt sterk... Dus ging de man op zijn kniën zitten en begon te graven. Te koppig om toe te geven dat deze opdracht teveel voor hem was en hij zo niks zou vinden... Tenzij hij natuurlijk geluk had. De Pachirisu fronste dan ook even, net zoals de vreemde dame... maar de electric type sprong al snel van de schouder van haar trainer en begon te helpen met te graven. Dit was de enigste optie voor hem.

Toen een hevige sneeuwval op hem kwam, kromp de blinde man in elkaar. Hij kreunde even toen hij de koude sneeuw voelde smelten op zijn huid en slikte even. Mijn Arceus, waarom moest dat weer? Toen Deiji echter boos begon te piepen, wist hij meteen wat het probleem was. Er was een wilde Pokémon. HIj fronste even en slikte, niet goed wetende wat voor Pokémon het was of wat deze aan het doen was. Toen de vreemdeling echter opmerkte dat het een Snover was, knikte hij een enkele keer. Goed om te weten. "Deiji," hij hoorde meteen een piepje van de eekhoorn als teken dat ze hem had gehoord. "Kan je de Snover verslaan voor me?" De Pachirisu piepte meteen, waarna de blonde jongen wat naar achter kroop en de sneeuw van hem af schudde.

Wat hij niet kon zien was dat Deiji overging in een Quick Attack om de plant van onder sneeuw te krijgen. Wel meteen rolde de Snover van onder de sneeuw vandaan, waarbij deze meteen overeind schoot. Er stond een boze uitdrukking op diens gezicht, maar Lyan kon enkel de boze geluiden horen die de Pokémon produceerde. Lyan merkte meteen op hoe hij geluiden van Deiji hoorde komen, was dat een Bide aanval die ze aan het voorbereiden was? Hij slikte dan ook even en nam meteen een paar passen terug. De Snover schoot meteen blaadjes af op de eekhoorn, een leafage aanval. Deiji bewoog niet en nam de aanval op, net zoals de volgende aanval. De Snover gooide immers meteen een Powder Snow naar de electric type. Nadat ze de sneeuw tegen haar kopje aankeek, sloeg ze een strijdskreet. Met een grote sprong kwam de Pachirisu in beweging waarna ze de damage dubbel zo sterk terug lanceerde naar de Snover. De grass ice type rolde hierdoor meteen de heuvel af. Voor even was het stil, maar toen Deiji piepte, schoot Lyan naar haar toe. Schijnbaar was er iets in de sneeuw waar de Snover had gezeten? Hm... De man begon te graven waar zijn eekhoorn had aangegeven, je wist immers nooit.

Het duurde niet lang voordat hij plots een scherpe pijn tegen zijn arm aan voelde en wel meteen draaide hij zich weg, waardoor een scherp blad nog langs zijn wang sneed. Hij kon wel meteen het warme bloed voelen op zijn kaak, maar ook zijn arm was niet ongeschonden. Hij greep met een kreun  zijn arm vast. Zijn jas was door de aanval de Snover open gesneden en had een weg gevonden naar zijn huid, waar de blaadjes zijn huid hadden doorboord. HIj kneep zijn ogen toe toen de stekende pijn door zijn lichaam trok en viel meteen naar achteren. Hij kon zijn arm amper bewegen van de stekende pijn door de wonden. Tranen prikten meteen in zijn nutteloze ogen en even duwde hij zijn kin tegen zijn borstkas aan, een poging om zijn emoties in check te houden.

Wel meteen was Deiji woest op de Snover gesprongen. Ze viel de Snover aan met quick attacks, van links naar rechts, zonder er een pauze bij te nemen. Ze zag rood en het leek erop dat de kleine eekhoorn niet snel zou stoppen met de SNover te belagen met Quick Attack. Het beest probeerde de electric type nog aan te vallen met een leafage, maar door de snelheid van haar aanvallen, mistte hij steeds opnieuw. Deze keer nam de Pachirisu geen kansen en bleef ze doorgaan tot de plant omver viel. Eenmaal op zijn zij begon de Pachirisu het ronde ding weg te rollen door steeds Quick Attack tegen hem te gooien... Tot Deiji hem uiteindelijk van een klifje af kon duwen. Doei Snover.

De dame begon zijn arm af te binden en even keek de man op toen hij gepiep hoorde. Deiji sprong meteen naar haar trainer toe en begon deze intens te knuffelen, duidelijk bezorgd geweest over haar trainer. Lyan slikte even en aaide de electric type even met zijn ongeschonden arm. Waarom had hij dit gedaan? Verdorie, hij zou nu zeker naar een dokter moeten gaan met deze verwondingen. Een diepe zucht rolde van zijn lippen af waarna hij kalm overeind kwam met de hulp van de vreemdeling.

De Pachirisu had zich intussen alweer tegen het warme lijf van haar trainer aangedrukt, haar fluffy staart rond zijn nek voelde fijn aan. Het verdreef voor even de pijn. De Dame sprak al snel echter weer en duwde een ei in de handen van de man, die even verbaasd knipperde. Wat moest hij met een ei? Hij wilde geen babies. Maar voor hij iets kon zeggen, ging de vreemdeling er vandoor. Daar stond ie dan, een gloeidnieuwe vader van een ei. Een dom Delibird ei. Niet dat hij dat wist natuurlijk.