Tales of

Sinnoh

Zijn huid brandde. Of was het zijn spieren? Hij hapte even naar adem bij het besef dat er geen onderscheiding meer was. Zijn lichaam deed pijn, zijn been deed pijn, maar hij kon het niet meer pinpointen waar het wel degelijk pijn deed. Was het zijn kuit of voet? Zijn onderlip beefde wat, hij moest immers sterk blijven. Hij kon de ander geen voldaning geven. Hij wist hoe mannen zoals hem in elkaar staken, want elke man was hetzelfde. Hij had nooit zijn vader leren kennen, maar hij was er zeker van dat die Seedot hem ook zo zou behandelt hebben. Vrouwen waren toch heel wat beter dan de mannelijke variant. Maar hier zat hij toch weer. Hij kon geen geld uit vrouwen halen zoals hij dat bij mannen kon doen. Daarbij voelde hij niks voor het andere geslacht. Hij snapte het niet, hij snapte het echt niet, hoe men straight kon zijn. Maar dan opnieuw waren er zoveel mensen die het omgekeerde ook niet snapte. Dat had hij wel al vaker moeten ervaren. De pijn, de slagen, het gelach van mensen die hem allerlei namen toe wierpen. Maar wat moest hij doen? Dit was het enigste wat hij kon, dat hadden ze hem steeds opnieuw gezegd. Dit was het enigste waar hij in uitblonk. De rode tat op zijn voet was een symbool die dat indiceerde. Het was immers meer dan alleen een onschuldige markering, zoals vele van de tattoos op zijn lijf waren.

De gedachte aan de tekening, die op zijn voet te vinden was, zorgde ervoor dat hij licht in het hoofd werd. Grote bendes markeerden hun favoriete speelgoed wel vaker met bepaalde dingen en de bende waarvoor hij had gewerkt werkte met de simpele tattoo van een kroontje. Zo was hij niet alleen gebonden uit respect van de andere bendes, maar ook voor eeuwig verguldigd als het speeltje van mensen die groter dan hem waren, die altijd grootser dan hem zouden zijn. Hij was niet meer dan een schoothond, al van kinds zijnde, en voor wat? Voor wat extra kruimels bij de betaling? Voor een extra potje? Het maakte hem gek, hoe elk klein beetje hem verder had gedreven. Nu was er geen weg terug meer, nu gaf hij zijn leven ervoor. Zo was hij weg gegaan van zijn thuis, enkel en alleen om zijn steeds groeiende noden te bevredigen. Maar hij was nooit tevreden en elke keer als hij nieuw suiker had, verlande hij al naar het volgende zakje die hij kon bemachtigen. Het idee dat hij ooit op een dag niet langer die noden zou kunnen bevredigen maakte hem gek. En steeds opnieuw werkte hij zichzelf in de val. Hij was niks meer dan een mooi gezicht en zelf dat was hij aan het verpesten. Er zou een dag komen waar hij niet langer zijn uiterlijk zou kunnen misbruiken. Die dag zou er zeker aankomen. En als hij zo door deed, sneller dan dat hij dacht.

Het zware geruis in zijn oren brachten hem terug naar een tijd waar zijn baas hem als jochie tegen de muur had gepind. Zijn eerste ervaring met doodangst. Het was werkelijk wonderbaarlijk geweest, maar ook zo zwaar. Hij had nooit gedacht dat je kon vergeten hoe je moest adem halen, maar elke keer opnieuw betrapte hij zichzelf dat het moeilijker werd in deze situaties. Hoe ging het ook alweer? Hoe hield hij zijn hoofd koel? Hoe hield je je hoofd boven water als hij gevangen zat op de bodem van de zee? Wat een ziek iets. Hij werd er misselijk van en hij was er zeker van dat als hij had gegeten voordat hij hier binnen was gekomen, dat de inhoud nu op de grond zou gelegen hebben. Gelukkig voor hem was dat niet het geval. Alsof hij zelf geld had voor meer dan een maaltijd per dag. Er waren belangrijkere dingen in zijn leven dan voedsel. Daarbij vonden mannen een man met een slank figuur toch aantrekkelijker. Het was een excuus die hij ophield om zijn ondervoed lichaam te verantwoorden. maar in zijn situatie was er niet langer iets dat verantwoording kon gebruiken, dat zelf een uitleg gunstig was. Hij was een vuile dief, een echte junkie. Hoe je het ook draaide of keerde, hoeveel make-up je ook op zijn gezicht zou smeren, hij was een ranzig iemand. Dat zou niet veranderen. Zijn tedere glimlach, zijn zachte aanrakingen en zijn vlotte bewegingen. Het was allemaal bedoeld om zijn metgezel te sussen in een dans die ze beide kenden. Maar niet alles draaide om die euphoria en daar zou hij vandaag weer eens onder lijden.

De warmte van de ander raakte zijn handen, waardoor zijn mondhoeken zich langzaam opkrulden. Hij kon zijn tedere gezicht voelen onder zijn vingertoppen en voor even probeerde hij zich voor te stellen dat dit allemaal een slechte droom was. DIt was niks meer dan een gedachte in zijn hoofd, een nachtmerrie die over zou zijn wanneer hij wakker zou worden. Ondanks dat de actie van de ander o zo zacht was en een vreemde kalmte met zich meebracht, versnelde zijn hartslag enkel meer. Spanning steeg hem naar zijn borstkas, het voelde alsof hij gewurgd werd door een Ekans. Elke ademteug was korter dan de vorige, gejaagder en strakker. Was het in anticipatie van de ander zijn woede of juist het idee dat zijn actie had gewerkt? Was hij zo simple minded om hoop te krijgen? Ja, dat was hij. In zijn hoofd suste hij zichzelf dat zijn gezichtje het werk weer had gedaan. Zijn charmes hadden de job gefixt. De angst was voor niks geweest en... En...

Een hevige klap tegen zijn gezicht zorgde ervoor dat het fijne lichaam van de redhead even naar een kant bewoog. Wel meteen begon zijn kaak te gloeien van de pijn. Zijn ogen prikten, maar wel meteen begon hij op zijn onderlip te bijten in een poging zijn tranen te onderdrukken. Zijn handen waren meteen van de ander zijn hoofd gevlogen en in een instinctief gebaar had hij zijn tedere armen voor zijn gezicht gehouden. Hij wilde niet nog een klap vangen, alsjeblieft. Grote, smekende ogen keken langzaam op naar de veel grotere man. Ookal waren ze zo dicht bij elkaar, leek de ander o zo veel groter. Hij voelde zich klein, miniscuul in zijn nabijheid en dat maakte hem zo... Zo boos. Hij haatte dit gevoel zo enorm. Maar helaas voor hem verdronk zijn woede in een zee van angst. Hij kon niks anders dan daar zitten en hopeloos hetgeen beschermen wat hij had.

Hij beefde. Hij trilde. Pure doodsangst sudderde door zijn aderen heen. Hoevaak je ook in een situatie als deze terecht kwam, het werd er niet beter op. Kon je ooit wennen aan dit soort angst? iets in hem hoopte van niet. Het hield hem immers gegrond, het zorgde ervoor dat hij wist waar hij fout zat, maar niet op de manier dat hij zou moeten denken. Nee, Lillian dacht enkel en alleen aan de fout die hij was begaan tijdens het stelen. Hij had moeten letten op de POkémon, hij had moeten weten dat ie er zat. Hij zou moeten leren uit zijn fouten voor de toekomst, als hij tenminste eentje had na deze avond. De vreemdeling begon te spreken, waardoor de roodharige man eindelijk oogcontact met de ander durfde te maken. Deze was echter van korte duur, want zijn grote ogen werden al snel weer gericht op de grond. Hij waagde het beest niet in zijn ogen te kijken. HIj wist dat een wild dier vaak aggresiever werd als je ze recht aankeek en deze situatie was niet veel anders. Hij moest vrezen voor zijn leven, nu zijn enige manier van defensie was weg gevallen. Hij wist hoe ze in elkaar zaten, hoe ze werkten. En zijn gesus had niet gewerkt. Er was geen hoop meer.

De brandende sensatie van zijn kaak had hem even afgeleid, waardoor hij even luidkeels kreunde toen de pijn van zijn been terug op kwam zetten. Kort kneep de kleine man zijn ogen dicht. Hij had zich willen opkrullen en zijn handen op zijn oren willen leggen in een poging zichzelf te beschermen. Maar hij wist dat die actie hopeloos zou zijn. De ander zou hem aan stukken scheuren. Je verzetten tegen een man was iets dat je nooit moest doen. Niet zijn klanten, niet wanneer ze boos waren. Niet nu. Hij wist hoe ze in elkaar zaten. Hij wist het. Steeds opnieuw herhaalde hij het in zijn hoofd, maar het drong niet tot hem door. Ondanks dat hij had geweten, het had ingeschat en zich erop had voorbereid, hadden zijn instincten de overhand. Hij was niks meer dan de andere sletten op straat nu, hij was niks meer dan een mens; bang en fragiel. Als het erop aankwam was iedereen toch hetzelfde, angst nam je over met een ijzeren hand, hoe hard je er ook tegen vocht. Zijn ogen vlogen angstig open toen een scherp geluid door het geruis heen klonk en wel meteen bewoog de man wat weg van de hond, die gevaarlijk dicht bij zijn gezicht was komen zitten. Hij kon de vieze geur van diens ademhaling ruiken en zijn maag draaide zich nogmaals. Een nieuwe golf aan misselijkheid maakte hem duizelig en zwak waardoor zijn bevende lijf even leek te kalmeren. Maar de rust was van korte duur.

Een hevige pijn in zijn maag zorgde ervoor dat hij wel meteen terug begon te beven. Zijn handen schoten meteen bevend naar de ander in een poging hem te stoppen, maar hij was te zwak en een tweede schop zorgde ervoor dat alle lucht uit zijn lijf werd geperst. Een schel geluid ontglipte zijn mond in een poging de ander te smeken te stoppen, maar het mocht niet wezen. Woorden werden niet gevormd en zijn misvormde smeeksgebed werd enkel beantwoord door een volgende steek in zijn maag. De missleijkheid van eerder en de acties van nu zorgde ervoor dat hij zwaar hijgend begon te hoesten, zijn hele bovenlichaam brande van de pijn van deze actie en even dacht Lillian bad tot alle goden dat zijn longen het zouden begeven. Het gehoest maakte de pijn enkel erger en zorgde ervoor dat het happen naar lucht enkel moeilijker en moeilijker werd. Hij wilde een hand op zijn mond plaatsen, maar deed dit niet opdat hij zich al benauwd genoeg voelde. Zijn hele hoofd tolde van de pijn die door hem heen ging. En ondaks dat, was hij helderder dan ervoor. Zijn ogen stonden groot en waren angstig gericht op de ander. Het waren de ogen van een smekend, gewond dier die wist dat het einde niet ver meer was. Hij had het gevecht al opgegeven en zijn lot aanvaard. Het was immers iets dat dieren ook deden; ze gaven zich uiteindelijk over in een gevecht wanneer ze inzagen dat het geen nut meer had. Een nieuwe trap in zijn maag zorgde ervoor dat zijn handen, die hadden willen reiken naar diens knie, terug op de grond vielen. Haastig hapte hij naar adem. Hij wilde meer lucht binnen halen, maar zijn longen waren niet groot genoeg.

Lillian had geen verwachtingen meer over hoe het verder zou gaan. De ander kon een mes boven halen of een ander wapen. Hij wist het echt niet, maar ergens hoopte het dat het iets was die hem knock out zou slaan. Hij wilde ontsnappen aan deze pijn, en het maakte hem eerlijk gezegd niks meer uit hoe zielig die gedachte wel niet was. Hij wilde gewoon dat het licht even uitging zodat hij dit niet langer moest ervaren. maar de ander had andere plannen. Hij werd bij zijn haren overeind getrokken, waarbij hij hopeloos wat begon tegen te stribbelen met zijn benen. NIet in een actie om uit zijn greep te komen, maar eerder in protest dat ze niet mee konden met hoe snel de ander overeind kwam. Hij kon zijn eigen gewicht niet ondersteunen en voelde de pijn van de ander zijn actie branden op zijn hoofd. HIj kneep zacht murmelend zijn ogen toe, een nieuwe poging tot een smeekgebed. Opnieuw betekend het niet veel want een vuist kwam als een steen aan in zijn gezicht. Hij voelde zijn neus meteen kraken onder de druk van de aanval, waardoor hij diep uitademde en vervolgens hevig naar adem hapte. Zijn neus was nu bewerkt, waardoor hij zijn mond open moest doen om nog naar adem te kunnen happen. Angstig opende de man zijn ogen terwijl hij de woorden van de ander in ontvangst nam. Zijn handen kwamen langzaam naar boven om met schokkende en bevende bewegingen zijn vingers langs de hand van de ander te leggen. HIj probeerde zichzelf meer overeind te krijgen, maar hij was gewoon compleet stijf van de angst. Hij kon niks doen, zijn spieren protesteerden hevig. Zijn benen bewogen bibberden heen en weer waardoor hij vaak zijn stabiliteit verloor, hij kon immers geen druk zetten op zijn gewonde been.

Hij kon voelen hoe een warme vloeistof langs zijn gezicht ging. Hij wist niet van waar het kwam, zijn hele gezicht pulseerde immers van de pijn. Het drong niet tot hem door dat zijn neus gebroken was, enkel dat hij niet langer naar adem kon happen via die uitweg. Zijn ademhaling versnelde wat terwijl hij probeerde om zijn moed te verzamelen iets te zeggen. Zijn handen gleden even van de ander zijn arm af en hopeloos probeerde hij deze weer te pakken te krijgen en zichzelf meer op te trekken, maar het mocht niet wezen. Hij opende zijn mond wat en probeerde naar de ander te kijken, maar hij waagde het niet recht naar hem te kijken. Zijn blik ging vlak langs de ander heen waarna hij toch een enkel geluid uit wist te brengen. Het was geen echte nummer, maar eerder een mengling van wanhoop en zacht geschreeuw. Hij wilde het helemaal uitschreeuwen en wist niet hoe lang hij nog zichzelf in bedwang kon houden voordat hij echt al zijn muren liet vallen. De man sloot zijn mond even maar opende deze weer in een nieuwe poging de ander tevreden te stellen. Een zachte, hese een was te horen onder de bibberende adem van de ander. Hij waagde het niet te voldoen aan de ander zijn verwachtingen. Zo zaten ze immers in elkaar. Hij moest hem tevreden houden, zelf in deze situatie.

Hij telde door, waagde het niet om te stoppen. Wetende dat mannen zoals hem niet zouden stoppen of genade zouden tonen. Het was beter als hij zijn hoofd liet hangen en deed wat men van hem vroeg. En dat deed hij dus ook. Hoe erg zijn lijf ook wilde verstijven onder de angst, hoe erg zijn luchtpijp ook toe zou schieten. Hese ademhalingsteugen waren het enige dat kracht zette aan de manier van tellen. Het gaf hem iets om zijn focus op te houden. En hij haatte het, wetende dat het hem langer hier zou houden. Het warme gevoel in zijn gezicht maakte hem ziek, de wereld tolde met elke nieuw haal. En elk normaal iemand had gehoopt dat hij niet in deze situatie terecht zou zijn gekomen, maar Lillian was verre van normaal. Ondanks de angst en pijn die duidelijk af te lezen waren van zijn gezicht, wist hij dat hij het zo weer zou proberen. Dat hij zou zich weer in de kamer zou plaatsen voor een zak vol geld en plezier. Dit hoorde er maar bij, een straf dat hij voorzichtiger moest zijn. Een reminder dat zelf de beste onder hun nog fouten konden maken.

Hij werd gelost en wel meteen moest hij de arm van de ander vastgrijpen, maar zijn bevende armen konden zijn gewicht niet ondersteunen. Zijn benen rilden onder het weinige gewicht die hij al bij zich droeg. Het was dat de ander zijn handen om zijn hoofd hadden geplaatst, dat hij niet compleet in elkaar zakte. Hij opende zijn ogen wat, zachte, bange ademteugen van hem afkomende. Toen hij de ogen van de ander zag, versnelde zijn ademhaling en kneep hij meteen zijn scharlaken getinte kijkers terug dicht. Zijn blik was een expressie van pure angst toen hij hem had aangekeken. Het was het enigste dat over hem heen spoelde. De meeste hadden dan ook een flight of fight response, maar dat leek hem ook te ontgaan. Hij was te ver weg om echt nog iets van een reactie te geven. Hij was compleet verstijfd van de angst, zich overgevende aan de pijn en abuse die de ander hem aanbracht. De lange man sprak en bracht hem meteen aan het rillen. De manier waarop hij sprak maakte hem misselijk. Het besef dat hij nog iemand op zijn lijst kon zetten. Ontwijken en ontlopen. Het litteken op zijn gezicht een teken dat dit niet het eerste voorval was. Nu had hij ook een neus die naar de knoppen was, die zou ook wel wat achterlaten. En toch, door alle angst en pijn door, kon hij niks dan triomf voelen toen de man aangaf dat het had gewerkt. Hij had hem iets kunnen sussen met enigste dat hij kon. En hoe walgelijk het ook was, hij was er trots op.

Hij zakte compleet in elkaar toen de man hem lostte. Wel meteen hapte hij naar adem, alsof hij de afgelopen minuten geen lucht binnen had gekregen. Gejaagde ademteugen, alsof de zuurstof niet snel genoeg naar binnen kon. Bevend drukte hij zijn bovenlichaam wat van de grond af. Zijn been ging in zwaar protest toen hij deze bewoog. Maar toen de man eindelijk zei dat hij mocht gaan, wist hij niet hoe snel hij op zijn benen kon staan. Zonder om te kijken of verder nog iets te zeggen schoot hij recht, een pijnscheut dwong hem echter terug naar de grond. Hij kreunde hijgend, schudde zijn hoofd en duwde zichzelf wat rustiger overeind. Met een lichte hink en een pas die hij zo snel mogelijk kon aanhouden in zijn huidige toestand, legde hij een hand op de deurklink. Hij beefde, trok deze open en gooide het achter zich toe. Zwaar hijgend en ogen zo groot als schoteltjes strompelde hij door de gang heen, steun zoekende bij de muur probeerde hij zo weinig mogelijk druk op zijn bloedende been te zetten. Hij moest weg. Hij moest hier zo snel mogelijk weg. Nu het kon, nu het mocht.