Tales of

Sinnoh

Nu hij toch in het oosten was van Sinnoh omdat hij naar het festival was geweest, had Elijah zijn kans aangegrepen om het oosten van Sinnoh nog wat meer te verkennen. Hij had zich toen hij zijn eerste stappen in Sinnoh had gezet een gids gekocht en daar had hij het plaatsje Sendoff Spring gevonden, wat in de buurt lag van Veilstone City. Daar was ook nog ergens in de buurt een grot, maar hij wist niet of hij tijd genoeg zou hebben om het allemaal op één dag te verkennen. Hij had zijn gebruikelijke rugzak over zijn schouders hangen en hij had zich een kleine slaapzak gekocht, want hij was er bijna honderd procent zeker van dat hij vannacht in de buitenlucht ging moeten slapen. Armor zweefde momenteel naast hem en was eigenlijk niet zo met zijn omgeving bezig. Op een gegeven moment verdween zijn Beldum uit zicht, maar kwam al even snel weer terug naar hem gezweefd en leek een gealarmeerde blik in zijn ogen te hebben. Elijah schoot in actie en rende achter zijn Beldum aan, al kon hij beter zelf hard vooruit rennen dan zijn Pokémon volgen; zijn Beldum ging niet heel erg hard. Uiteindelijk vond hij dan de oorzaak waarom Armor hem hier wilde hebben en hij fronste toen hij zag dat het een meisje was dat vast leek te zitten. Ze zat in een rolstoel, welk gekoppeld was aan een kar en daarvoor stonden Pokémon die de kar vooruit trokken. Het wiel van de kar zat vast achter een rotsblok. Elijah liep wat voorbij het rotsblok en de rolstoel zodat hij in het zicht van het meisje kwam. ”Hé,” begroette hij haar op een vriendelijke toon. ”Ik ga mijn Beldum een Take Down laten doen op het rotsblok zodat hij wat gesteente kan verwijderen en ik daarna de kar makkelijker achter het rotsblok uit kan trekken. Klinkt dat als een goed idee?” Hij wilde immers wel haar toestemming voordat hij zijn plan zou uitvoeren.

Elijah onderdrukte de neiging om te grinniken toen hij zag dat ze zich ongemakkelijk voelde. Ze vond het vast vervelend dat iemand zag dat ze in de problemen was, maar hij had ook vaak genoeg voorgehad dat hij zichzelf in de problemen had gebracht en vond dan dus ook dat ze zich niet moest schamen. ”Oké, zet je schrap,” waarschuwde hij haar en hij knikte naar Armor, welke terug knikte en vervolgens zijn Take Down uitvoerde op de rots voor hem. De rots brak na de derde keer af en Elijah gebruikte al zijn kracht om de kar weg te trekken. Hij vermoedde dat haar Pokémon in beweging gekomen waren, want het werd hem opeens een stuk makkelijker gemaakt en niet veel later was de kar los. Een tevreden glimlach was om de lippen van Elijah te zien terwijl hij terug naar voren wandelde. ”Ik denk dat je zo weer kunt,” zei hij op een vriendelijke toon tegen haar. ”Was je toevallig op weg naar Sendoff Spring?” vroeg hij aan haar. Als dat zo was, dan vond hij het wel vrij dapper van haar dat ze zich in dit gebergte gebied waagde. Een paar misstappen met zo’n kar en je had wel een heel erger scenario dan achter een rotsblok vastzitten.

Elijah keek haar met een frons aan toen ze haar woorden sprak. ”Waarom zou ik je daarmee uitlachen?” vroeg hij op een verbaasde toon. ”Omdat je in een rolstoel zit en het zogenaamd onmogelijk zou zijn om daardoor op je bestemming te geraken? Mijn standpunt is dat niks onmogelijk is tenzij je dat tegendeel zelf hebt bewezen,” zei hij met een grijns, gevolgd door een knipoog. ”Ik vind het zelfs wel dapper van je dat je die instelling hebt en dat je Pokémon er ook voor de volle honderd procent voor willen gaan. Dat getuigt van karakter en is dus helemaal niet iets om mee te lachen.” En dat het dan eens fout was gegaan, tja… Er was weinig schade, dus eigenlijk was er naar zijn mening ook niks gebeurd. Hij ontmoette haar uitdagende blik met één van zichzelf. ”Waarom gaan we dan niet samen?” vroeg hij op een licht uitdagende toon aan haar. ”Ik hou wel van wat avontuur en als het echt te link wordt, wil je wel duwen of zelfs op mijn rug dragen als het met de rolstoel niet lukt. Niets is onmogelijk, right?” Hij knipoogde naar haar en keek toe hoe Armor naast hem kwam zweven, welke, nu het gevaar voorbij leek te zijn, een tikkeltje verveeld voor zich uit keek.

Elijah fronste toen ze zei dat hij niet de eerste zou zijn als hij zo gereageerd zou hebben. ”Zulke figuren zijn het niet waard om naar te luisteren,” zei hij met een wegwuifgebaar tegen haar. ”Maar het is maar goed als ze zo al vanaf het begin reageren. Dan weet je ook al meteen dat je geen energie in ze moet steken.” Het was beter als je van die vervelende mensen vanaf het begin uit je leven kon elimineren, niet dan? Hij glimlachte om de reactie die ze gaf, wat hij ergens wel schattig vond. Ze was erg interessant om mee te praten en Elijah hoopte dat ze vrienden zouden worden. Zijn blik gleed naar haar Pokémon toen zij ze aan hem voorstelde en een warme glimlach kwam om zijn lippen toen ze eindigde bij haar Buizel. ”Mijn naam is Elijah en dat stuk staal daar is Armor,” zei hij grappend, knikkend naar de Beldum. Hij deed vervolgens heel tactisch alsof hij de doodse blik die in zijn richting werd geworpen door zijn Pokémon niet zag en knikte naar de Pokémon die voor de kar stonden, de Deerling en de Ponyta. ”Buiten op spannende avonturen gaan, doe je voor de rest nog iets met ze?” vroeg hij geïnteresseerd. Misschien deed ze wel wedstrijden met ze of iets dergelijks. Het kon allemaal.

Armor was normaal gezien helemaal niet zo sociaal, maar toen Chloe hem een compliment gaf, kon Elijah toch zweren dat hij een tikkeltje dichterbij kwam zweven en iets minder afstandelijk was dan dat hij normaal gezien deed. Elijah kneep zijn ogen kort samen en mimede ”verrader” naar zijn Beldum, maar deze deed op zijn beurt dan weer net alsof hij dat niet had gezien. Elijah’s aandacht werd echter al snel weer getrokken naar Chloe toen ze haar uitleg over haar Pokémon begon te doen en hij knikte begrijpend, ook al wel doorhebbend welke Pokémon ze precies wilde fokken. ”Dat klinkt alsof je het aardig goed voor elkaar hebt,” complimenteerde hij haar. Hij glimlachte vervolgens toen ze aan hem vroeg wat hij in het dagelijks leven deed. ”Ik ben een researcher,” zei hij tegen haar. ”Ik doe voornamelijk onderzoek naar Fossil Pokémon, maar omdat die vrij zeldzaam zijn en moeilijk te vinden zijn om er echt een lab mee te beginnen, zit ik erover na te denken om me ook te focussen op Pokémon die veel zorg en aandacht nodig hebben om te kunnen evolueren, zoals Pokémon die evolueren door middel van happiness of Dragon types,” legde hij uit. Ze vroeg vervolgens of ze naast hem wilde gaan zitten of liever wilde lopen en Elijah sloeg de uitnodiging om naast haar te gaan zitten niet af. ”Als het extra gewicht geen probleem is voor je Pokémon, dan reis ik liever zo met je mee,” zei hij met een glimlach tegen haar. Dan konden Armor en hij misschien ook sneller ingrijpen als er iets mis zou gaan. ”Was je van plan om gewoon de heenreis te maken en dan ’s avonds terug te gaan of voel je je avontuurlijk en wil je blijven overnachten?” vroeg hij met een glimlach aan haar. Hij had het sowieso niet gered om de heen- en terugtocht te maken te voet, maar met een kar ging natuurlijk net iets sneller, al wist hij niet of dat echt héél veel zou schelen. De kans dat ze dan ook moesten blijven overnachten, was vrij groot.

”Zeg nooit nooit,” zei Elijah met een knipoog naar haar. ”Als je de wedstrijden naar Sinnoh zou kunnen brengen met je Pokémon, dan zou ik er in elk geval mijn hoofd niet voor omdraaien om zelf deel te nemen met één van jouw Pokémon, als dat zou mogen natuurlijk.” Als hij tegen dan wat geld had gespaard, zou hij ook zeker wel mee willen investeren en een vergoeding achter willen laten. Hij zag al wel een potentiële vriend in haar en vrienden steunde hij graag, zeker als het om hun dromen ging. Hij schudde zijn hoofd toen het gesprek weer naar hem werd verlegd en ze haar vraag stelde. ”Gewoon een Pokémon van één van die categorieën is prima. Ik wil sowieso niet te kieskeurig zijn. Hoe ruimer mijn aanbod later is voor mijn lab, hoe meer mensen ik kan aantrekken, denk je ook niet?” Hij wierp haar een brede glimlach toe. Ja, hij had al wel een basisplan, maar hij moest nog veel werk verrichten om die uit te voeren. Een beetje zoals Chloe met haar boerderij, maar uiteindelijk zouden ze er wel komen. Daar was hij zeker van. ”Hmm, ik denk dat het zeker geen kwaad kan als je daar blijft,” zei hij bedenkelijk. ”’s Nachts is het een stuk lastiger om te beoordelen waar het probleem zit dan overdag omdat je veel minder kunt zien. Niet dat ik je niet kom helpen als er iets gebeurt, hoor.” Hij grijnsde. ”Maar ik was sowieso van plan om te blijven overnachten, dus ik vind het altijd gezellig als er iemand bij me is. Zeker als ze zo interessant is zoals jij.” Hij gaf haar een klein knipoogje. Hij kon het niet helpen; het was de charmeur in hem dat naar boven kwam. Ze was geen lelijke dame om te zien en dus was hij ook zeker niet de beroerdste om er een opmerking over te maken.

Een brede grijns kwam om zijn lippen toen Chloe aangaf dat hij haar Pokémon wel mocht gebruiken voor een wedstrijd als het daar op aan zou komen. ”Dan is dat bij deze vastgelegd,” sprak hij op een tevreden toon. Hij keek er nu al naar uit om mee te doen aan zo’n wedstrijd, al zou dat misschien nog wel even duren. Als hij haar zo hoorde, had ze eerst nog wel wat andere doelen om te bereiken eer dat het zo ver was, maar hij zou haar in elk geval supporteren als het moment eenmaal daar was. ”Wel, mijn originele doel blijft nog altijd Fossil Pokémon, dus daar ga ik me dan ook volledig op storten,” zei hij tegen haar. ”Ik ben momenteel aan het sparen zodat ik een Explorer Kit kan kopen en de Underground eens kan bezoeken. Daar zou je blijkbaar kans hebben om Fossil Pokémon op te graven. Alleen moet ik dan wel zo’n machine hebben om ze tot leven te brengen en die is echt heel duur,” lachte hij. Het zou nog wel even duren eer dat hij al dat geld had, maar hij had een doel om naar te werken en daar was hij blij mee. Een lachje kwam om zijn lippen toen ze begon te blozen door zijn compliment, wat hij eerlijk gezegd best wel schattig vond. ”Het is hier echt zalig,” gaf hij haar gelijk terwijl hij wat naar achteren leunde. Daarna wendde hij zijn blik weer naar haar. ”Heb je eigenlijk al heel je leven in Sinnoh gewoond of ben je net zoals zovelen naar Sinnoh gekomen toen de lockdown voorbij was?” vroeg hij geïnteresseerd aan haar.

Elijah wierp haar een brede grijns terug toe toen ze haar woorden sprak, waarna hij een bevestigend knikje gaf. ”Zo denk ik er ook over,” zei hij op een tevreden toon. ”Je kunt wel allemaal depressief gaan zitten doen als iets je niet lukt, maar daar ben je aan het einde van de rit ook niks mee geholpen.” Het was fijn om iemand naast zich te hebben zitten die een sterk karakter leek te hebben en ook dezelfde instelling als hem leek te hebben. Het was… heel verfrissend, kon hij wel zeggen. Hij luisterde aandachtig toen ze vertelde dat ze uit Unova kwam, een regio waar hij totaal niet bekend mee was. Hij had er natuurlijk wel over gehoord, maar hij zou geen idee hebben waar het zo-even zou liggen. ”Kanto,” beantwoordde hij haar vraag met een grijns. ”Pewter City, om precies te zijn. Mijn vader werkt daar in het museum en vaak gingen we samen naar Cinnabar Island om verder onderzoek te doen naar fossielen. Vandaar mijn interesse.” Hij grinnikte. ”Maar Unova dus… Ben je daar met je grootvader opgegroeid?” vroeg hij. Hij gaf het maar een gok omdat ze haar ouders niet vermeld had. Of misschien was dat toeval geweest.

Elijah’s glimlach verflauwde wat toen Chloe’s vrolijkheid als sneeuw voor de zon verdween nadat hij had aangegeven dat hij uit Kanto kwam. Een zorgelijke blik verscheen in zijn roodkleurige ogen terwijl hij zijn blik naar opzij richtte. Het antwoord duurde lang. Te lang. En als dat al niet indiceerde dat ze zich slecht voelde, dan deed de blik in haar ogen dat wel. ”Ik weet dat je me totaal nog niet kent en dat het dus niet aan de orde is om persoonlijke details van je leven aan me te vertellen, maar weet dat je altijd je verhaal bij me kwijt kan als je dat zou willen,” zei hij met een bemoedigende glimlach tegen haar voordat hij uit de kar sprong en naar haar kant liep. ”Hulp nodig?” vroeg hij toen vervolgens, duidelijk proberend om naar een ander onderwerp over te gaan omdat hij merkte dat ze er gewoon niet vrolijk van werd. Hij maakte een mental note dat hij dadelijk een ander onderwerp moest aansnijden. Of haar een luisterend oor moest bieden als ze toch onverwachts op zijn voorstel van eerder in zou gaan.

Ze ging er niet op in. Dat had hij ook niet verwacht. Ze kenden elkaar immers nog maar net, maar hij wilde wel dat ze wist dat ze bij hem terechtkon als ze dat zou willen. Hij besloot om er ook geen opmerking meer over te maken en te concluderen dat als ze het zou willen, ze vanzelf wel naar hem toe zou komen. Hij knikte toen ze vroeg aan hem of hij haar Pokémon uit wilde spannen en hij maakte een rondje om de kar heen, waarna hij begon met zijn taak nadat hij zeker wist dat de Pokémon op hun gemak bij hem waren. Niet dat hij dadelijk opeens een hoef tegen zijn been kreeg of zo, want dat zou wel zeer kunnen doen. Hij maakte de Pokémon los van de kar en ontdeed ze van het materiaal waar ze aan vasthingen, waarna hij terug naar de kar liep en het daar over heen hing. Hij had het idee dat ze in een spiraal van negatieve gedachten terecht was gekomen door zijn opmerking en besloot om de sfeer wat op te leuken. ”Zeg,” zei hij met een vrij ondeugende grijns tegen haar. ”Ben je iemand die graag nieuwe dingen uitprobeert?” Het was misschien een veel te vergezocht idee en misschien zou ze het niet eens willen, maar hij had iets gezien wat ze samen konden gaan doen. Maar daar was, zeker in haar geval, veel lef voor nodig. En ook vrij veel vertrouwen.