Tales of

Sinnoh

Nu dat Amunet in Sinnoh was en in principe alle vrijheid had, wilde ze daar ook met volle teugen van genieten. Ze genoot van het feit dat ze nu op onderzoek uit kon gaan en hoewel haar specialisatie bij Ice types lag, verminderde dat zeker niet haar drang om kennis op te doen van alle soorten Pokémon. Ze had gehoord dat in Solaceon Town een toren was waar mensen hun Pokémon konden begraven, een beetje zoals de Pokémon Tower in Lavender Town in Kanto. Toen Amunet eenmaal voor de toren stond, deed het haar een beetje denken aan the Burned Tower in Ecruteak City, waar ze als kind zijnde wel wat uurtjes had gespendeerd toen haar moeder nog leefde. Toen haar moeder nog leefde… Amunet’s mondhoeken trokken onwillekeurig wat naar beneden en ze deed veel moeite om de opkomende brok in haar keel door te slikken. Niemand in haar omgeving had wat te maken met haar verdriet en dus wilde ze ook niet dat het opgemerkt zou worden. Ze richtte haar blik naar de toren, knikte tegen zichzelf en ging vervolgens naar binnen. Er hing een vrij doodse stilte rond in de toren en zo te zien waren er geen mensen die aan het rouwen waren om hun Pokémon. Gelukkig. Als ze op dit moment ergens geen zin in had, dan was het wel net doen alsof ze met iemand meeleefde. Ze zag verschillende Ghost types rondzweven en weer verdwijnen, maar voor de rest was het er niet heel erg speciaal. Het was er gewoon… doods.