Tales of

Sinnoh

Waaaaauw? Was dit Sinnoh? Stonk een beetje hier hoor. Rook helemaal niet naar die stinky lucht van galar. Ja, zijn o zo geliefde thuisregio, waar de CO2 in de lucht hing. Allemaal zo gezond, die lucht zag er haast zwart uit van de uitlaatsgassen, but who cared anyway? Hij allesinds niet. Blij huppelend liep hij dan ook richting het lab. Die man van eerder had hem verteld over deze dame en hij had zijn papieren nodig voordat hij verder de regio in kon. Daarbij wilde hij ook wel eens een Pokémon hebben. Een Pokémon, helemaal voor hem alleen, hoe fantastisch was dat wel niet? Hij grijnsde bij de gedachte. Oh, wat voor leuke spelletjes zou hij wel niet met zijn nieuwe vriend kunnen doen. Hij kon niet wachten! Opgetogen gooide het kleine mannetje de deur open van het lab, zijn paarse ogen gleden hongerig rond, zoekende naar de professor. Toen hij dan ook de dame zag, liep hij aan hoog tempo op haar af. HIj sprong op en tacklede haar in een knuffel. Een glimlach op zijn lippen. Beide kwamen met een knal tegen de grond aan, waarbij Pavel al snel zich over professor Willow boog, die meteen kreunde van de knal. "Hallo! Ik ben Pavel! Ik kom voor een licentie en Pokémon?" De dame glimlachte even ongemakkelijk naar hem en duwde hem voorzichtig van haar af, waarna ze overeind kwam. "Ik wil een Pokémon, nu, nu!"

Zijn mondhoeken krulden naar beneden toen hij de opties zag. Dit was niet wat hij in gedachten had gehad. Zijn paarse ogen schoten dan ook even snel naar de professor en toen terug naar de kinderen die voor hem stonden. Een plant, een baby en een insect. Weet je, misschien kon het insect nog netjes opgezet worden. Of de baby? Nee babies waren niet cool opgezet. Hij vernauwde dan ook zijn ogen en kreeg een grijnsje op zijn lippen waarna hij al snel de peervormige plant bij haar blad nam en naar zich toe trok. "Deze word het!" zei hij opgetogen waarna hij de ball van de Chikorita erbij nam en deze liet terugkeren. De dame keek even nerveus naar hem, maar gaf al snel de papieren van de Pokémon aan hem, waarna hij even grijnzend keek naar zijn bal. Hij zou kijken of hij een ander kon krijgen, want hij vond deze Pokémon veel te lief voor zijn smaak. Was een levende salade, like, yikes dude.

Hij kreeg de rest van zijn papieren en opgetogen greep hij deze uit haar handen, waarna de man zich omdraaide en razendsnel naar buiten ging. Hij vond het daar maar naar en krap en gewoon zo wit? Hoe konden mensen daar vrijwillig in werken en wonen, deed hem teveel denken aan donkere tijden. Kort gleden zijn ogen naar de ball, waarna hij even zijn schouders ophaalde en deze in zijn zak propte, samen met de papieren, die had hij toch niet meer nodig straks. Gewoon even die wonder trade in gooien en zien wat het universum terug naar hem gooide. Ja, deze plantenkind sprak niet echt tot hem. Hij had hem ook niet zo gehoord, dus dat werd de vuilbak in, doei... Byebye!