Tales of

Sinnoh

Het probleem van baby pokémon was dat ze altijd nét een beetje meer aandacht nodig hadden dan dat je zou willen doen. Zo ook nu weer zat de witharige jongeman met een buidel aan de rand van het meer, er voor te zorgen dat de pokémon in de buidel zou stoppen met janken. Hij irriteerde zich er langzaam aan dat hij niet wilde luisteren, maar wist ook dat 'ie geduldig moest zijn. Na nog een paar minuten stopte de Toxel met het huilen en had interesse gevonden in het speeltje dat boven hem hing. De jongeman schudde zijn hoofd en liet de pokémon eventjes spelen, voordat hij deze terug in diens pokéball deed en zijn rug rechte. Naast hem op de bank zat nog een andere pokémon, eentjes die het leuk vond om af en toe zichzelf te verstoppen en enge geluidjes te produceren als hij in de buurt zou komen. Makkelijke pokémon had Percival in ieder geval niet, maar hij hielt van ze, ondanks dat ze meer werk nodig hadden. Hij pakte de Espurr op en zetten deze op zijn schouder, zodat ze mee kon kijken naar de omgeving als ze op avontuur gingen. Eens zien wat ze vandaag zouden tegen gaan komen.

Beau leek het naar haar zin te hebben, zo zittend op zijn schouder. Haar handjes schoten naar voren toe, alsof ze een poging deed om de wind te grijpen. Percival schudde zijn hoofd, hij zou nooit snappen wat er door het hoofd van zijn pokémon heen zou gaan. Misschien, als hij ooit de tijd er voor had, zou hij zich dieper willen gaan richten op pokémon, op hun gedrag, op hun kunnen. Maar dat was een doel dat nog heel ver weg was, een waar hij naar toe zou werken in de komende jaren. De jongeman keek op toen Beau iets interessants had gevonden en en haar kop er naar toe gedraaid had. Precies op het moment dat hij zich omdraaide om te zien wat er aan de hand was, schoot een glibberige tong zijn richting op. Nimble als dat de jongeman was, sprong hij weg en met een vies gezicht keek hij naar de pokémon die tevoorschijn kwam. Percival trok zijn neus op, niet wat hij had verwacht en ondanks dat Beau het zo te zien wel leuk vond, zetten hij de Espurr recht op zijn schouder en liep verder.

Hij wierp nog een blik achteruit en het leek erop dat de pokémon, nadat deze probeerde om zijn Espurr op te likken, er van door was gegaan. In de verte dacht hij een vrouwelijke gil te horen en Percival wilde er niet aan denken of dat die Lickitung was. Een huivering liep over zijn rug heen en hij rechte zijn rug eventjes, voordat hij verder liep, langs het meer. Het was niet lang voordat Beau weer wat interessants te pakken had gekregen en de witharige jongen keek omlaag. Er klonk gekwaak rond zijn voeten en hij merkte een groep jonge Ducklett's die in de richting van het meer gingen. Een Swanna verderop riep haar kuikens bij zich en maakte aanstalten om weg te gaan zwemmen. Maar dat was niet wat Beau had gehoord, ze probeerde van Percival's schouder af te springen, maar hij wist haar te vangen midden in de lucht en zetten d'r op de grond. Al snel verdween de pokémon in de bosjes en met enige haast rende Percival erachter aan. Om erachter te komen dat zijn pokémon een andere Ducklett had gevonden, een roze Ducklett. Eventjes keek de jongeman vreemd op, dit was een shiny pokémon. Als er sterretjes in zijn ogen hadden kunnen verschijnen, waren die er nu geweest. Hij floot eventjes en Beau keek vreemd op, maar waggelde daarna terug naar haar trainer. "Denk je dat je een gevechtje in je hebt?" vroeg hij aan de jonge Espurr, die zich omdraaide naar de Ducklett, maar daarna knikte. Percival glimlachte en kwam overeind. "Beau, begin met een Disarming Voice!" De Espurr draaide zich om naar de Ducklett en haar oogjes werden wit, waarna ze haar oren open klapte en een zoete, maar schrille schreeuw te horen was. Het eendje keek geschrokken op, maar had de aanval niet verwacht, waardoor deze omviel van de aanval en met kwaad gekwaak weer overeind wist te komen. De pokémon haalde diep adem en schoot een sterke waterstraal in de richting van de jonge psychic pokémon. De Water Gun aanval raakte doel, aangezien Beau te druk bezig was met haar krachten onder controle te houden. Percival sliste eventjes en dacht na wat het beste was om te doen. "Kijk of je 'm kan verwarren met Confusion!" De Espurr tolde eventjes om haar as en schudde haar doorweekte vacht uit, om vervolgens diep roze ringen aan psychische energie in de richting van het eentje te sturen. De Ducklett kwaakte kwaad en fladderde weg, in de hoop om weg te komen, maar de ringen haalde 'm in en de pokémon bleef eventjes stilstaan. De witharige jongen wachtte voor een moment, hopend dat de Confusion aanval had gewerkt. De kans op de verwarring was maar klein, maar aanwezig. De Ducklett draaide zich om en wankelde op diens pootjes, maar sloeg alsnog een paar keer met diens vleugels. Espurr werd omver geslagen door de Wing Attack aanval en slaakte een geïrriteerde kreet. "Fake Out!" commandeerde Percival zijn pokémon en beau waggelde naar voren toe. Het geluk van de Fake Out aanval, was dat het altijd eerder dan andere aanvallen zou werken en hij keek eventjes toe hoe zijn Espurr de Ducklett in het gezicht probeerde te slaan. Helaas was de pokémon zo verward, dat 'ie halverwege diens stap zich omdraaide, waardoor de aanval mistte. Iets waar Beau niet blij mee was en ze blies haar wangen kwaad op. Al schoot ze daarna in de lach, toen de Ducklett tegen een boom aan liep en verward op de grond ging zitten. "Nog een Disarming Voice, Beau," riep Percival over de bosjes heen en de roze harten sloten zich om de Ducklett heen. "Goed zo!" complimenteerde de jonge trainer zijn pokémon, voordat hij een pokéball pakte, deze groter maakte en in de richting van de Ducklett gooide.