Tales of

Sinnoh

Zijn benzine was op, zijn portefeuille weer zo goed als leeg. Vandaag moest hij het even doen zonder zijn Pagani. Maar dat gaf niet! Gratis hitchhiken was een ding. Hij was lekker geheimzinnigjes meegehobbeld achterin een vrachtwagen die, zo vermoedde Sylvester, zooi vervoerde voor een supermarkt. Of die misschien zelf een rijdbare supermarkt was? Hij durfde het honestly niet te zeggen - en het kon hem eerlijk gezegd ook niets schelen. Zachtjes uitgedrukt was hij in pure extase want hij had: euforische drank gevonden. Ergens tussen de bananen en stapels verpakt wc-papier, jawel! Zijn positieve mindset luidde net dat hij zo wel goed zat eigenlijk om op deze manier door heel Sinnoh te reizen, toen de achterklep met veel kabaal open ratelde. Luid proestend verslikte hij zich in zijn chardonnay. Half struikelend over zakken meergranenbrood deed hij nog een tevergeefse poging weg te duiken, maar hij werd al ruw aan de kraag van zijn bontjas gegrepen en dicht naar het rood aangelopen gezicht gebracht van een woedende man. "R-leashe me at once!" Wild om zich heen schoppend en meppend met een maïskolf, probeerde hij zich uit de greep van de chauffeur los te rukken. Hij klauwde zich vast achter dozen en kisten - en trok de hele opgestapelde pleureszooi daarin mee. De beste man kreeg de hele voorraad één voor één recht tegen zijn hoofd. O. Voorzichtig porde Syl met zijn voet in de ribben van de vent, die nu bewegingloos tussen de bezaaide producten lag. Damn. Erase that - het kwam eigenlijk wel mooi uit. Het trok een mooi hondenbeest aan dat hij al hoorde smeken om aan zijn ketting te worden gelegd. Aan zijn nekvel slingerde Sylvester zijn Galarian Zigzagoon voor zich op de grond, zijn mondhoeken omgekruld.

De Poochyena, die eerder geïnteresseerd leek te zijn in al het etenswaar dat over de weg lag verspreid, schraapte een hoop zand tussen zijn poten naar achteren. Waarschijnlijk in de hoop dat het Vuitton genoeg zou verblinden om rustig zijn gang te kunnen gaan. "Avoid!" snerpte Sylvester, waarop de Zigzagoon opgetogen aan de kant stuiterde. "Vuitton, start with a Lick to lock it in its place!" Nog rondhupsend maakte Vuitton een scherpe bocht om recht op de Poochyena af te racen, zijn tong als een lasso tegen de dij van de andere Pokémon ketsend. Geïrriteerd draaide de Poochyena zich om en beet letterlijk van zich af met een Bite. Het beest had duidelijk geen zin om vandaag gevangen te worden. De dark-type aanval deed weliswaar schade, maar was minder effectief op de Galarian Zigzagoon. Sylvester murmelde een paar onverstaanbare scheldwoorden onder neus en lippen door. Het was weer eens te moeilijk voor zijn 'Mon, hoe kon dat ook anders. "I said, lock it in its place! Again!" En doe het nu eens voor één keer goed. Iets te gretig naar Syl's idee haalde Vuitton zijn tong over de grijze Pokémon, van teen tot oor. Alsof hij niets liever deed dan de hele dag door Pokémon aflikken.
Tot het genoegen van zijn giechelende trainer knetterde de statische golven ditmaal wel over het lichaam van de Poochyena. C'est voila. "Vuitton -" Zijn balans hervindend draaide Syl netjes de dop op de lege fles, we moesten geen afval rond laten slingeren. "Vuitton, listen. If you do a Tackle, that'd be swell." Waar of niet. De Zigzagoon was het daar wel mee eens en beukte zijn volle gewicht tegen de romp van de versloomde Poochyena, die achteruit geworpen werd. "It's probably going to charge to cover its distance," merkte Sylvester op met toegeknepen ogen, die zag hoe soepel de Poochyena overeind krabbelde en ditmaal niet onderworpen leek te zijn aan zijn verlamming. "Jump over it and then immediately Tackle it! Let's crush that fragile ego!" commandeerde hij een beetje buiten zijn zinnen, gewelddadig een pakje animal crackers vertrappend onder een herenschoen, die nooit meer een nobel doel zouden vervullen in het schap van een supermarkt. Oh Arceus, zat hij even lekker in de mood. Hij moest vaker een glaasje doen voor de adrenaline.

Liever had hij een Snarl ingezet, maar alas, dat zou tegen de Poochyena niet zo overrompelend uitpakken als hij wilde. Vuitton hopte van links naar rechts om de flexibiliteit in zijn sprongetjes te houden, zoekend naar het juiste momentum om over de Poochyena heen te springen die als een stormram op hem af kwam. Glijdend door het gras kwam hij achter de Pokémon weer neer en draaide zich om om meteen een Tackle uit te voeren. De Poochyena barstte los in een luide Howl en maakte een manoeuvre waarna hij grommend in Vuitton's poot hing met zijn grote tanden, nu echt wel wat pissed. "Shake it off, shake it off!" Dat probeerde Vuitton door te koprollen en zijn rug tegen de grond te slaan, met de Poochyena nog aan zijn poot. Die liet los - en leek nog niet te zijn uitgevochten. Gingen we nog neer, want hij moest eigenlijk weer door. Kijken wat er te snaaien viel tussen deze boodschappen. Sylvester hoefde geen commando te geven, want Vuitton draaide zich met een ruk om en wierp zijn tegenstander uit zichzelf al een vuurschietende Leer toe. Gefrustreerd schudde de Poochyena met zijn vacht, al klaar om zijn volgende aanval uit te voeren; hij bleef echter midden in een beweging stokken. Dit was zijn kans. "Finish it with a Tackle!" Een zwart-witte waas stootte de Poochyena, hopelijk voor de laatste keer, ruw terug. Eindelijk. Even naar een mooie Ball graaien hoor. Hij moest wel even dichterbij schuifelen om 'm zo goed mogelijk te mikken op de middelste Poochyena, en niet op de twee illusies die er omheen draaiden.

Spoiler:

Hij stond in afwachting over de schuddende Pokéball heen gebogen. Zijn mondhoeken krulden om tot een zelfingenomen glimlachje toen daar de verlossende 'klik' over het verlaten weggetje klonk, en de Ball roerloos in het gras bleef liggen. In een soepele beweging plukte Sylvester zijn nieuwste aanwinst van de grond om er een kus op te drukken. Die euforie werd wat de kop ingedrukt toen hij zich met wapperende bontjas omdraaide naar de ravage achter hem. Ah merde, dat was waar ook. Het was wel een beetje een bende hier nu. De vrachtwagen stond vervaarlijk schuin met één wiel in een greppel, voedselwaar lag her en der verspreid - en de chauffeur lag nog steeds knock-out in het grind. Zuchtend beende hij op het bewegingloze lichaam van de man af, met Vuitton in zijn kielzog. Hier en daar hield hij even halt om wat stuff in zijn zakken te stouwen. Niet onbelangrijk. Gratis! Meezeulen die handel. En dan als de wiedeweerga hier wegwezen. Nonchalant knielde Syl neer bij de bewusteloze chauffeur, hield het vlammetje van de aansteker bij de voorgedraaide shag die hij in de borstzak van de arme man had gevonden en haakte zijn armen onder diens oksels. Met de peuk in zijn smoelwerk sleepte hij zo de vent terug naar de truck om 'm terug in zijn bestuurdersstoel te kwakken. Het zweet voelde hij daarbij over zijn rug lopen, want: klusjes die normaliter niet voor zijn high society handen waren weggelegd. Lege fles chardonnay die hij eerder had geopend ernaast. Zo, dit was niet zijn probleem meer. Hij probeerde Vuitton te negeren die hem een veelbetekenende blik toewierp. "I managed okay?" vroeg hij aan niemand in het bijzonder tussen het roken door. Glimlachend bekeek hij het schouwspel met de sigaret rustend in een hand. "I managed beautifully." Ja. Het was nu alleen nog even een kwestie om met dezelfde doortrapte streken terug te taxiën naar Jubilife City.