Tales of

Sinnoh

Aurora had nood aan een vredevolle omgeving en wat rust aan haar hoofd. Sinds ze haar gesprek met Finn had gehad, was alles nog veel gecompliceerder voor haar geworden, wat haar gevoel dan toch betrof tenminste. Ze had in eerste instantie duidelijk gemaakt dat ze wel een trainer wilde blijven, maar was daar nu toch weer aan het twijfelen of het nu wel haar roeping was. Het was vooral een instinctieve beslissing geweest, een reden om haar zware verleden achter zich te laten en iets met haar leven te gaan doen. Ze wist alleen niet of ze zich echt wel in het trainer-zijn kon vinden. En als ze erover na ging denken, dan lagen veel van de andere ranks haar ook niet echt. Misschien moest ze in het algemeen gewoon stoppen met iets doen met Pokémon en maar gewoon een burger worden? Dan kon ze gaan werken en uiteindelijk betalen voor haar eigen plekje om in te wonen, in de buurt van haar ouders. Aurora trok haar benen nog wat meer naar zich op en kreunde getergd, haar blauwe blik naar het meer voor haar glijdend. Misschien kon ze researcher worden? Al zou ze geen idee hebben wat ze dan precies zou willen onderzoeken. Een lichte hoofdpijn begon op te zetten en Aurora drukte met haar vingers tegen de zijkanten van haar hoofd aan. Thunder, Blizzard en Shadow waren verderop in het gras aan het spelen, al zonderde Shadow zich meer af toen hij een aanwezigheid meende op te merken. Een grijns verspreidde zich om zijn lippen, maar hij wachtte nog even af voordat hij de nieuwkomer zou desoriënteren. Nog heel even.

Het ene moment was ze rustig naar het water aan het staren, het volgende moment schrok ze zich een ongeluk toen ze een Charmander achter zich hoorde. Ze draaide haar hoofd zodat ze kon zien wat er aan de hand was, maar ze verstijfde helemaal toen ze de vlam uit de bek van de Fire type zag ontsnappen. Ze dacht meteen terug aan het moment dat de blauwharige man die ze had proberen te helpen haar aan had gevallen met een Flamethrower en misschien was het niet het slimste om te doen, maar het eerste wat in haar opkwam, was zich naar voren laten vallen. In het water. Het water was, ondanks dat de temperatuur boven water aangenaam had aangevoeld, ijskoud en Aurora’s spieren verstijfden meteen, waardoor ze zich niet meteen naar boven kon duwen en kopje onderging. Het meisje deed haar best om de koude te negeren en hard met haar voeten naar boven te stampen, wat haar uiteindelijk ook lukte. Hoestend en proestend kwam ze naar boven en zwom ze naar de kade, waar ze haar armen op het warme gras liet rusten. Shadow was inmiddels in geen velden of wegen te bekennen, maar Thunder en Blizzard kwamen al haar kant op. En haar nieuw gevangen Deino, die een eindje verderop zat, keek ook even met een vreemde blik in de richting van zijn trainer. Aurora liet haar armen rusten op de kade, nog geen energie hebbend om zich omhoog te trekken en haar blauwe ogen speurden de omgeving af, waar ze de Charmander en de trainer nog zag staan. Of ze vermoedde toch dat het zijn trainer was. ”Doe me alsjeblieft geen pijn,” smeekte ze hem op een fragiele toon, waarna ze begon te klappertanden. De temperatuur in het water was niet bepaald aangenaam, maar ze had geen kracht om zich overeind te hijsen en ze deed haar best om haar tranen te onderdrukken terwijl ze in de richting van de vreemdeling keek. Wat had ze nu weer verkeerd gedaan?

Misschien zou het wat belachelijk voor de vreemdeling klinken dat ze meteen van het ergste uitging, maar Aurora wilde geen herhaling van die keer dat ze een man had proberen te helpen en dat bijna met haar leven had moeten bekopen. Thunder en Spheal leken een beetje twijfelachtig te zijn toen de man dichterbij kwam, maar ze moesten aangevoeld hebben dat hij geen slechte bedoelingen had, want ze gingen voor hem opzij. Raptor was nog steeds vanaf een eindje met gemengde gevoelens aan het toekijken en Shadow was er van door gegaan, leek het. Aurora had dan ook niet veel hulp verwacht van de Poison en Ghost type. Haar blik gleed naar de uitgestoken arm en na even twijfelen pakte ze die toch maar aan, want wat voor andere keus had ze? Met zijn hulp lukte het haar wel om terug op de kade te komen en ze zakte rillend in elkaar, haar armen om zich heen slagend. ”S-Sorry voor die reactie,” verontschuldigde ze zich. Ze nam aan dat ze hem wel een uitleg verschuldigd was nadat ze hem half en half beschuldigd had dat hij haar iets aan wilde doen. ”I-Ik ben vorige week door iemand aangevallen die een C-Charmeleon had, d-dus vandaar de r-reactie.” Ze was niet aan het stamelen omdat ze verlegen was of omdat ze moeilijk uit haar woorden kon komen, maar omdat ze het ijskoud had. Het hielp ook niet dat ze haar rugzak met haar spullen in een kluisje in het Pokémon Center in Pastoria City had laten liggen, dus dat ze niks had om zich in om te kleden en niks om aan te doen had om zich warmer te maken. En om het net nog een tikkeltje erger te maken, kleefde de jurk die ze aanhad aan haar lichaam waardoor de rondingen waar ze juist de aandacht van af had willen leiden nu prominent naar voren kwamen. Het was niet volledig doorschijnend, maar het school toch niet veel. Aurora voelde haar wangen knalrood worden en onhandig sloeg ze haar armen nog wat meer om zich heen, maar nu voor een totaal andere reden. ”B-Bedankt voor me te helpen,” zei ze tegen hem en ze probeerde hem een vriendelijke glimlach toe te werpen, maar ze had zo het idee dat het vrij zichtbaar was dat ze zich schaamde. Thunder en Spheal begrepen daar dan weer weinig van, maar ze bleven toch wel in de buurt rondhangen om Aurora te beschermen als het nodig moest zijn, al gaf hun kalme reactie weer dat de man voor haar niks slechts van plan was.

Aurora kon het niet helpen dat ze zich een beetje stom voelde toen hij naast haar neerhurkte. Ze zat niet echt bepaald elegant op de grond, haar jurk doorweekt en haar armen haar lichaam beschermend. Ze voelde haar wangen dan ook nog eens extra rood worden toen zijn ogen naar beneden gleden en vrijwel direct weer omhoog kwamen. Ze was er vrij zeker van dat hij had gezien dat haar jurk nu nadruk legde op bepaalde rondingen waar ze juist de nadruk van af had willen nemen en ze kon het niet helpen dat ze zich bewust voelde van zijn blik. Ze was niet blind: hij was een aantrekkelijke jongen om bij in de buurt te zijn en dat maakte het juist allemaal nog vervelender, want dit was juist niét de indruk die ze hem wilde geven. ”Bedankt,” zei ze echter op een dankbare toon toen hij zijn Charmander op een eindje van haar af liet staan en haar liet verwarmen met zijn staart. Het zou niet zijn dat ze nu binnen enkele seconden droog was, maar lang kon het in elk geval nu ook niet meer duren. Ze grinnikte wat onbeholpen toen ze dacht aan wat hij eerder had gezegd, over het niet mogen hebben van Pokémon als je er andere mensen mee aanviel. ”Dan kunnen ze mijn trainerslicentie ook net zo goed afnemen,” zei ze op een zachte toon. ”Die man viel mij aan omdat mijn Gastly hem hallucinaties bezorgde.” Misschien nog steeds geen reden om een Flamethrower achter haar aan af te vuren terwijl ze hem enkel had willen helpen, maar ze snapte ergens wel dat hij zich had willen verweren. Ze besloot om het onderwerp achter zich te laten, vooral omdat het haar ook lichtelijk ongemakkelijk maakte. ”Ben je toevallig ook een trainer?” vroeg ze aan hem. Daarna kwam er een kleine glimlach om haar lippen. ”Ik ben trouwens Aurora,” stelde ze zichzelf voor en ze stak haar hand naar hem uit, concluderend dat haar jurk al een stuk droger was dan daarnet. Maar dat was ook niet gek met haar persoonlijke kachel die zich nog geen meter van haar vandaan bevond.

De ruwheid van zijn hand was het tegenovergestelde van Aurora’s haast perzikzachte hand, maar daardoor niet onaangenaam. Ze wist handen ruwer werden door veel handenarbeid te doen, wat haar af deed vragen wat de jongen, die zichzelf voorstelde als Aydin, had gedaan voordat hij naar Sinnoh was gekomen. Of misschien had hij altijd al in Sinnoh gewoond, dat zou ze hem misschien later wel kunnen vragen. Ze luisterde aandachtig naar de woorden die hij sprak over zijn team en een lachje kwam om haar lippen toen zijn Charmander hem haast verontwaardigd onderbrak. Hij deed haar een beetje denken aan Thunder, welke ook een behoorlijk sterk karakter had. Deze was op een afstandje de situatie aan het bekijken en leek niet echt een fan te zijn van de Charmander, al klaarde zijn blik wel wat op toen hij zag dat de Charmander aan het helpen was om zijn trainer droog te krijgen. Zowel Blizzard als Thunder hadden zich naast Aurora opgesteld en drukten hun lichamen tegen haar aan zodat ze ook via hun op zou kunnen warmen. Aurora luisterde geïnteresseerd naar zijn verhaal over zijn grootouders en wat zijn plannen waren, waarna ze een knikje gaf. ”Ik ben zelf heel lang aan het twijfelen geweest of het zijn van een trainer wel iets voor mij is, maar als ik jou zo hoor en kijk naar mijn ervaringen met andere trainers tot dusver, wil ik het ook wel proberen om binnenkort mijn eerste badge te gaan halen.” Ze knikte naar Raptor, welke uit de schaduwen kwam lopen toen de Dark en Water type van Aydin tevoorschijn kwam. ”Ik heb niet echt een plan voor welk soort Pokémon ik in mijn team wil hebben. Blizzard en Thunder had ik al toen ik aan mijn reis begon, Shadow wilde ik er gewoon graag bij hebben toen ik hem zag en Raptor ben ik tegengekomen in de Friend Safari.” De Deino had duidelijk opgevangen dat Aydin zijn zinnen had gezet op Dark en Dragon types en kon het dan ook niet laten om zijn kopje ietwat hooghartig op te heffen naar de man. ”Wonen je grootouders in Sinnoh?” vroeg Aurora geïnteresseerd terwijl ze hoopte dat Raptor het enkel bij wat hooghartig gedrag zou laten en geen van zijn Pokémon ook effectief uit zou gaan dagen. Ze hield absoluut niet van geweld en hoewel Aydin wel had bewezen dat hij niet zoals de blauwharige man was die ze een tijdje terug had ontmoet, wilde ze toch geen vervelende situaties uitlokken. Dat was niet aan haar besteed.

Aurora kon het niet goed plaatsen, maar ze voelde zich toch wel een beetje aangemoedigd toen ze het goedkeurende knikje van Aydin zag. Het bevestigde voor haar dat ze de juiste keuze had gemaakt, al was ze er vrij zeker van dat het niet gemakkelijk ging worden. Hoewel ze wel goed strategieën kon bedenken, werd ze soms nogal van haar stuk gebracht als haar Pokémon het er slechter vanaf brachten dan de tegenstander. Het zou niet de eerste keer zijn dat Thunder impulsief moest reageren omdat zijn trainer met haar mond vol tanden stond en ze wilde absoluut niet dat dat zou gebeuren tijdens haar gym battle. Haar gedachten werden weer terug naar het heden gebracht toen Aydin in het gras ging liggen en hij vertelde over zijn leven in Sinnoh, ontdekkend dat hij nog niet zo gek ver van haar vandaan had gewoond. Grappig hoe ze praktisch gezien in dezelfde regio hadden gewoond en elkaar nog nooit hadden ontmoet. ”Het klinkt alsof ze het beiden getroffen hebben,” was haar opmerking over zowel zijn Carvanha als zijn Charmander, waarna hem een gemeende glimlach toewierp. Vervolgens kwam de verwachte vraag over haar leven en Aurora wist dat ze hier voorzichtig moest zijn. Ze probeerde haar expressie dan ook zo neutraal mogelijk te behouden terwijl ze nadacht over hoe ze het hem het beste kon uitleggen. ”Ik heb samen met mijn ouders mijn hele leven in Hearthome City gewoond,” begon ze, vermoedend dat als ze specifiek zou benoemen dat ze met haar moeder en stiefvader had samen gewoond dat de kans juist groter was dat hij naar haar vader zou vragen. ”Blizzard heb uit een ei van een aardige vrouw in de stad waar ik woon gekregen en Thunder was van mijn ouders, maar die vond het niet erg leuk om binnen te zitten en dus kreeg ik hem mee toen ik op reis ging.” Het gedeelte over Thunder was gelogen, maar ze had weinig andere keus. Ze zou haar stiefvader specifiek moeten benoemen als ze zou zeggen waar ze Thunder vandaan had en dat zou misschien vragen oproepen. Ze glimlachte naar Aydin en speelde met de zoom van haar jurk welke, tot haar groot genoegen, al opgedroogd was. ”Wat gek dat we niet zo heel ver van elkaar woonden en elkaar toch nooit ontmoet hebben,” lachte ze naar hem. ”Al moet ik zeggen dat dat ook wel deels aan mij ligt omdat ik niet veel reden had om Hearthome te verlaten, zeker niet tijdens de lockdown. Nu is het allemaal een stuk beter en zeker als trainer zijnde heb ik geen excuus om binnen te blijven zitten.” Blizzard kwam naar haar toe rollen om aandacht te vragen en een warme blik ontstond in Aurora’s ogen terwijl ze de Spheal onder haar kin kriebelde. Het was vreemd om te zien hoe Blizzard haar humeur soms perfect kon aanvoelen en wist wanneer ze wel wat steun kon gebruiken, maar fijn was het wel. Raptor had zich weer afgewend nu dat zijn momentje voorbij was en Shadow? Geen idee waar die uithing.

Aurora voelde haar wangen een klein beetje rood worden toen Aydin haar terug complimenteerde, maar nam zijn compliment toch met een dankbaar knikje in ontvangst. Ze was beter in het geven van complimenten dan dat zij ze in ontvangst nam, maar ze zou natuurlijk nooit vergeten om haar dankbaarheid naar iemand te tonen als ze iets opmerkten aan haar, of ze het daar nu zelf mee eens was of niet. Blizzard maakte een vrolijk geluidje toen het Pokémonvoer in haar richting werd gestoken en ze rolde dan ook van Aurora weg en naar de Charmander toe, waarna ze voorzichtig het pokévoer uit zijn pootje weg hapte omdat ze nogal awkward half op haar rug moest gaan liggen als ze het in haar pootjes moest nemen. Ze slikte de hap door en maakte een vrolijk geluid, waarna ze op haar eigen schattige dankbare manier haar lichaam even kort tegen die van de Charmander drukte. Aurora kon het niet laten om even op haar onderlip te bijten en een ”Aww,” te laten ontsnappen, maar ze richtte haar aandacht al snel weer op Aydin toen hij begon met spreken. ”Ik kan je wel eens een mooie tour laten zien van Hearthome City als je dat wilt,” stelde ze voor. ”Ik ken in elk geval al een paar lekkere tenten waar je goed kunt eten en een paar interessante winkels waar je dingen zoals een goede TM kunt kopen.” Ze luisterde aandachtig naar wat hij zei over het werk dat hij gedaan had en even gleden haar ogen naar zijn armen, waar ze dacht zijn spieren te zien opbollen steeds als hij kort bewoog met zijn armen. Het was iets waar ze voordien nog niet veel aandacht aan had besteed, maar ze moest toegeven dat, in combinatie met zijn lichtbruine huid, hij er zeker niet slecht uitzag. Die gedachte liet haar blozen en snel richtte ze haar blik weer naar boven. Ze wilde niet dat hij dadelijk nog dacht dat ze hem uitvoerig aan het bekijken was. ”Maar misschien is dat nog niet zo slecht in de zin van dat je andere delen van Sinnoh te voet kunt ontdekken,” zei ze voorzichtig. ”En hopelijk is je motor dan snel genoeg weer gemaakt zodat je er weer gebruik van kunt maken.” Ze glimlachte naar hem. ”Ik vind het knap dat je daarop durft te rijden. Ik zou denk ik steeds bang zijn dat ik mijn evenwicht zou verliezen,” lachte ze, waar ze zichzelf nog wel voor aan zou zien.

Aurora voelde hoe rood haar wangen werden toen Aydin sprak over een date. Zo had ze het niet meteen bedoeld, maar ze besefte dat ze het niet per se vervelend vond dat hij dat zo opvatte. Ietwat verlegen keek ze even in haar schoot en lachte ze, waarna ze een pluk haren achter haar oren streek en weer opkeek. ”En dan beloof ik je om je het beste restaurant te laten zien dat Hearthome City te bieden heeft,” beloofde ze hem, zich over haar verlegenheid heen zettend. Ze merkte dat ze het echt een fijn gesprek vond en dat de schaamte omwille van haar natte kledij, dat inmiddels al zo goed als opgedroogd was, voorbij was. Ze richtte haar blik kort naar zijn Charmander en glimlachte warm naar hem, waarna ze een beetje voorover boog zodat ze hem over zijn rugje streelde. ”Het is al goed, lieverd,” sprak ze op een zachte toon tegen hem. ”Ik ben weer warm. Je hoeft niet meer naast me te staan. Ga maar lekker spelen.” Ze vond hem zo verschrikkelijk schattig, maar ze durfde nog niet om hem voluit onder zijn kin te gaan kriebelen. Dan moest ze eerst wachten tot de Pokémon daar zelf toenadering voor zou zoeken. Ze boog weer naar achteren en richtte haar blik naar Aydin toen hij zijn uitleg deed over het bezoeken van bossen en grotten te voet, iets wat hij met zijn motor natuurlijk niet kon. Er verscheen een lichte bezorgde frons tussen haar wenkbrauwen toen hij het over de ongelukken had en ze legde kort haar hand tegen haar borst, haar azuurblauwe ogen op hem richtend. ”Kijk toch maar een beetje uit dan,” zei ze tegen hem, op haar lip bijtend toen ze merkte hoe bezorgd dat wel niet overkwam. Ze kenden elkaar nog maar net en bovendien had ze er helemaal geen zaken mee met wat hij deed. Dadelijk werd hij nog boos omdat ze haar zorgen uitte! ”Niet dat het mijn zaken zijn,” zei ze er vlug achteraan, haar wangen weer rood wordend terwijl ze even naar haar schoot keek. Ze hield kort haar adem in, maar hij praatte alweer verder over wat zijn hobby’s nog meer waren en ze keek hem verwonderd aan toen hij zei dat hij goed kon koken. ”Nu maak je me wel nieuwsgierig,” zei ze met een glimlach tegen hem. Hij vroeg naar haar hobby’s en ze dacht kort na. ”Ik teken wel graag,” gaf ze uiteindelijk na een korte aarzeling toe. Nadat haar vader was overleden en ze in therapie was moeten gaan, had ze ontdekt dat ze vrij veel talent had in het tekenen. Ze deed een teken naar Aydin dat hij moet wachten en reikte voor haar rugzak, waarna ze er een schetsboek uit haalde. Het was iets dat velen niet van haar wisten en ze wist niet zo goed waarom ze het met Aydin deelde nu dat ze hem nog maar zo kort kende, maar iets in haar zei dat ze hem wel kon vertrouwen. Ze sloeg het schetsboek open op een bepaalde pagina en liet hem een afgemaakte tekening van een lotusbloem zien. Ze had er lang aan gewerkt en ze hield haar adem in terwijl ze het aan Aydin liet zien, ergens toch wel bang zijnde dat zijn reactie negatief zou zijn.

Aurora kon het niet helpen dat er haar een giechel ontsnapte toen de Charmander met redelijk gekrenkte trots reageerde nadat ze hem een koosnaampje had gegeven. Ze gaf bijna elke Pokémon die ze tegenkwam een koosnaampje, dus het was niet eens alsof ze het speciaal voor hem weggelegd had, maar ze hield in gedachten dat ze hem de volgende keer beter niet meer zo kon noemen. Hoewel hij haar aanraking wel had geaccepteerd, wilde ze de goden niet testen door hem iets te blijven noemen wat hij duidelijk niet leuk vond. Ze richtte haar blik weer naar Aydin en haar aandacht werd getrokken toen hij haar tekening bestudeerde. En ze wist niet waarom, maar zijn compliment deed haar vrij veel. Het was dan ook iets wat ze niet aan veel anderen had laten zien – aan bijna niemand op haar reis en soms aan haar ouders – en dus was het voor haar heel wat dat ze een compliment kreeg. Hij had het namelijk ook lelijk kunnen vinden. Ze pakte het schetsboek weer terug aan en stopte het in haar rugzak. Ze hoorde hem wel praten, maar was er totaal niet op voorbereid dat hij zijn shirt had uitgetrokken en toen ze haar hoofd weer naar hem draaide, werd ze begroet door een grote tatoeage van een draak dat haar aan leek te staren vanop zijn schouder. Ondanks dat haar wangen vuurrood werden omdat ze praktisch gezien naar zijn halfnaakte lichaam zat te kijken, kon ze het nauwelijks vermijden dat ze bijna haar vingers naar zijn naakte huid uitstak om de prachtige lijnen van de tatoeage te volgen met haar vingers. Gelukkig kon ze zich nog net op tijd inhouden en dat was maar goed ook; Aydin trok zijn shirt weer aan en de tatoeage werd weer bedekt, al kon ze sommige lijnen van het lange lichaam van de draak nog volgen omdat die getatoeëerd waren op zijn arm. ”Wauw,” verzuchtte ze. ”Deed dat niet ontzettend veel zeer om zo’n grote tatoeage te laten zetten?” Ze had zelf geen tatoeages, maar ze had van verhalen gehoord dat het flink pijn kon doen. Toen ze zich weer op zijn tatoeage richtte, kon ze het niet helpen: ze schoof wat naar voren zodat ze het beter kon bestuderen en voordat ze het in de gaten had, had ze haar hand al op zijn gebruinde arm gelegd zodat ze deze met een vederlichte aanraking wat kon draaien om het kronkelende lichaam van de draak te bestuderen. Deze keer kon ze de impuls om met haar vinger de lijnen te volgen niet tegenhouden en voordat ze het wist, dwaalde haar vinger al over de lijnen heen. ”Zo gedetailleerd,” fluisterde ze, een glans in haar azuurblauwe ogen te zien. Als Aurora één ding kon appreciëren, dan was het wel het nauwkeurige werk van een goed gezette tatoeage. De betovering werd echter snel verbroken toen ze Blizzard naast zich voelde bewegen en opeens besefte ze waar ze mee bezig was. Ze bevond zich dichter dan een meter in de buurt van Aydin, haar hand op praktisch gezien de arm van een vreemdeling, zijn tatoeage bestuderend alsof ze hem zelf gezet had. Met een fervente blos om haar wangen boog ze naar achteren en creëerde ze snel wat ruimte tussen haar en de jongen. ”S-Sorry,” bracht ze verontschuldigend uit. ”Ik word soms een beetje meegesleept als ik een mooie artistieke creatie zie.” Ze durfde hem nauwelijks aan te kijken terwijl ze haar blik weer naar haar schoot liet dwalen. Dat was zeer zeker niet de bedoeling geweest.

Aurora zette heel even grote ogen op toen hij aanhaalde dat het zeer had gedaan en dat hij nog maar twaalf jaar was geweest toen de tatoeage werd gezet. Was dat wel… legaal? Ze had geen idee. Ze dacht dat er een minimumleeftijd op tatoeages zetten zat en ze had altijd gedacht dat dat zestien was, maar misschien had ze het wel verkeerd. Of misschien was het juist makkelijker gegaan omdat het een vriend van zijn grootvader was geweest. Ze vond het niet gepast om daar nu vragen over te stellen. Ook al had hij een persoonlijk detail aan haar verteld, dan nog vond ze dat het niet haar taak was om de bezorgde volwassene uit te gaan hangen en hem naar dat soort dingen te vragen. Het maakte trouwens ook niet zo veel meer uit; de tatoeage was al gezet en hij leek er niks onder geleden te hebben, dus dan was het toch prima? Toch kon ze het niet voorstellen dat ze zich op haar twaalfde zou laten tatoeëren met zo’n groot exemplaar en had ze des te meer respect voor Aydin dat hij dat wel had gedurfd. ”Het is knap van je dat je dat op zo’n jonge leeftijd kon doorstaan,” besloot ze er uiteindelijk van te zeggen. ”Ik denk niet dat ik dat op die leeftijd gedurfd zou hebben.” Ze dacht ook niet dat ze zo’n grote tatoeage op haar huidige leeftijd zou durven laten zetten, maar dat liet ze maar achterwege. Ze had haar hand uitgestoken om zijn tatoeage aan te raken en was daar zelf zo verward van dat ze niet in de gaten had dat het op Aydin hetzelfde effect had. Ze kreeg een blos om haar wangen toen hij met schorre stem zei dat het niks uitmaakte, al hielp het wel toen hij daarna aangaf dat hij weg moest. Ze merkte op dat ze het echt jammer vond dat hun gesprek hier zou eindigen en dat ze een maand wel lang vond duren eer dat ze hem weer zou zien, zeker omdat ze zo’n aangenaam gesprek hadden gehad. Toch zei ze daar niks van en gaf ze hem een knikje. Ze kwam overeind, opmerkend dat haar jurk nu volledig droog was en weer even vrolijk rond haar knieën dartelde als dat het had gedaan voordat het nat was geworden. ”Bedankt voor het drogen van mijn jurk,” zei ze dan ook dankbaar tegen hem, waarna ze kort twijfelde, maar toch een stap naar voren zette en zich op de tippen van haar tenen oprichtte zodat ze hem een snelle kus op zijn wang kon geven. Ze wist niet precies waarom ze dat deed terwijl ze het net zo goed bij woorden had kunnen houden, maar het voelde als het juiste ding aan om te doen. Alleen werden haar wangen er weer knalrood van en ietwat onhandig deed ze een stapje achteruit, waarbij ze nog net niet over Blizzard struikelde. ”Nou, dan zie ik je over ongeveer een maand wel,” zei ze haastig tegen hem, waarna ze naar hem knikte en Raptor terugkeerde in zijn bal. Ze deed teken naar Blizzard dat ze konden vertrekken en nadat ze nog even naar Aydin had gezwaaid, draaide ze zich snel om en liep iets sneller dan nodig was Lake Valor uit. Wat was ze dan toch ook soms een kluns.