Tales of

Sinnoh

Voordat Chase het oosten van Sinnoh achter zich zou laten zodat hij zich volledig op de eerste gym kon storten, wilde hij eerst nog naar Sendoff Spring gaan. Dat was een plaatsje buiten Veilstone City dat blijkbaar echt de moeite waard zou zijn om het te bezoeken. Chase hield wel van afgelegen, natuurachtige plekken en dus was er voor hem niet veel overtuiging nodig om naar het plaatsje te trekken. Hij had gelezen dat het een vrij lange wandeling was en dus had hij zichzelf voorbereid door extra pokévoer in te kopen, een paar sandwiches meer te maken dan gewoonlijk en zijn slaapzak in zijn rugzak te proppen, welke hij eigenlijk standaard bij had. Hij had het gewicht goed verdeeld zodat hij niet al te veel zou hoeven te sleuren en wilde in eerste instantie pas zijn Pokémon uit hun bal laten als hij op de locatie aan zou komen, maar hij had zich bedacht toen hij zich besefte dat Zuko, Hydro en Flora de reis waarschijnlijk samen met hem zouden willen maken. Hij werd dan ook beloond met vrij vrolijke reacties – voornamelijk van Flora dan, de andere twee waren wat meer gereserveerd wat het delen van hun vrolijke gevoelens betrof – toen hij zijn plan voorlegde. En zo kwam het dus dat hij niet veel later een aantal zware hellingen op aan het gaan was, zijn Pokémon achter zich. Het was een vrij makkelijk pad om te volgen en om de zo veel kilometer toonden een paar bordjes aan hoe lang je nog moest wandelen. Het begon inmiddels al tegen laat in de middag te lopen en Chase liet zich bezweet op de top van de helling zakken, zijn benen bungelend over de rand terwijl hij naar de bomen en hellingen keek dat hij al achter zich had gelaten. Het was nog een goede vijf kilometer wandelen en Chase nam de tijd om zijn Pokémon en zichzelf te laten eten en drinken, blij zijnde met de vooruitgang dat hij al had geboekt.

Chase had een sigaret opgestoken toen hij geritsel achter zich hoorde, ten teken dat er nog iemand hier was. Hij had de persoon niet opgemerkt tijdens zijn trek door het natuurgebied, maar hoewel er één hoofdweg was dat je kon volgen, waren er voor de echte avonturiers ook nog andere paden waar je af kon veren en zo meer een uitdaging voor jezelf had. Misschien kwam die kerel wel van dat pad. Wel, het maakte ook niet zo heel veel uit. Zuko gromde lichtelijk en stelde zich ietwat beschermend voor Flora op toen hij de Charmander zag. Hydro keek alsof het hem niks interesseerde en Chase richtte zijn blik van de Charmander naar de trainer. Een man, ongeveer rond zijn leeftijd, met zo te zien een lichaam die dit soort dingen wel vaker had gedaan. Chase gaf een knikje. ”Ik had zo het gevoel dat een rustige omgeving mij en mijn Pokémon wel in de juiste mindset zou zetten om binnenkort aan ons eerste gymgevecht te beginnen,” sprak hij koeltjes, waarmee hij ook duidelijk maakte welk beroep hij had. Als je het al een beroep kon noemen. Chase schoof lichtelijk op en klopte uitnodigend met zijn hand naast zich. De kerel had hem waarschijnlijk niet aangesproken als hij geen zin had in een gesprek en hoewel Chase het prima alleen kon redden, moest hij toegeven dat het nog niet zo slecht zou zijn als hij een metgezel zou hebben voor die overige vijf kilometer naar dat meer. Misschien zou hij er zelfs wel een vriend bij maken, wie weet. ”Ben je bekend met dit gebied of is het de eerste keer voor je?” vroeg hij koeltjes, zijn blik naar opzij richtend. Flora sprong op Chase’s schoot en keek nieuwsgierig naar de vreemdeling, een vrolijke blik in haar ogen hebbend, waarna ze langs hem heen keek naar de Charmander en vervolgens uit Chase’s schoot sprong om kennis met hem te maken.

Een lichte glimlach gleed om Chase’s lippen terwijl hij naar Flora keek, welke een gesprek wist aan te knopen met de Charmander van de man. Eerst had de Charmander afwachtend gereageerd, maar Chase was het inmiddels wel gewend dat Flora veel karakters leek te ontdooien met die van haar. Ze drukte speels haar lichaampje tegen die van de Charmander aan en sprong toen wat verder weg, naar hem gebarend met haar kopje om mee te gaan. ”Niet te ver,” sprak Chase koeltjes tegen haar, waarna hij kort zijn blik op Zuko richtte en een knikje gaf toen de hond-Pokémon overeind kwam om de achtervolging in te zetten. Hydro had er duidelijk wat minder interesse in en bleef gewoon bij zijn trainer zitten. De man voegde zich bij hem en Chase luisterde aandachtig naar zijn reden om hier te zijn, zijn wenkbrauwen wat bewonderend in de lucht schietend toen hij het over een motor had. ”Dat is wel een handige manier van reizen,” sprak hij. Hij zou het zelf ook wel vet vinden om een motor te hebben, al wist hij niet of hij ermee kon rijden. ”Heb je al heel je leven in de Sinnoh regio gewoond?” ging hij verder. De man naast hem begon een mueslireep te eten en dat deed Chase eraan denken dat hij ook honger begon te krijgen, maar hij besloot om zijn voorraad nog even te bewaren tot hij aan zijn bestemming zou zijn. Omdat hij altijd zwaar werk in de mijnen had verricht en daar nooit veel pauzes had gekregen, was hij er inmiddels al wel aan gewend om zijn hongergevoel te onderdrukken tot hij kans zag om te eten. Hij fronste kort toen de jongen het over een oefenduel had en liet zijn blik snel over de Charmander glijden. Hij schatte dat zijn eigen Pokémon iets hoger geleveled waren dan die van de man, maar dat hoefde natuurlijk niks te zeggen. En dus gaf hij een knikje. ”Waarom doen we dan niet jouw Water type tegen de mijne?” stelde hij voor. ”Al lijkt het me inderdaad wel handiger als we dat doen als we effectief bij onze bestemming zijn. Dan hebben we er allebei even veel voordeel van.” Hij vermoedde dat een Carvanha het slechter deed op land dan in het water terwijl Hydro beiden prima kon. Hydro leek ook wel blij te zijn met het vooruitzicht van een gevecht en een uitdagende blik verscheen in zijn ogen terwijl hij zijn blik naar de man richtte. Chase grinnikte en legde zijn hand op het kopje van zijn Poliwag. ”Gefeliciteerd,” zei hij grappend. ”Dit is volgens mij één van de eerste keren dat ik hem niet verveeld heb zien kijken naar een andere trainer.” Hydro was meestal niet zo snel onder de indruk, maar misschien interesseerde het feit dat de ander een Carvanha had hem wel des te meer.

”Ach, het geeft misschien wel een soort van adrenalinekick als je eenmaal op de baan bent,” grinnikte hij naar de jongen, al zou hij het zelf waarschijnlijk ook niet snel aandurven om met sneeuw op de weg te gaan. Op dat vlak won zijn gezond verstand het toch wel van zijn zin naar avontuur. Zijn blik gleed kort naar Flora en een lichte glimlach gleed om haar lippen toen ze duidelijk verrukt was toen de Charmander haar volgde. Het leek erop dat ze weer een vriendje bij had gemaakt, zoals ze dat steeds leek te doen wanneer hij iemand nieuw ontmoette. Op dat vlak kon hij misschien nog wel wat van haar leren, al dacht hij niet dat hij het erg slecht deed. Hij had tot dusver in elk geval nog geen problemen met iemand gehad. Chase gaf een knikje toen de jongen uitlegde dat hij al die tijd bij zijn grootouders in Sinnoh had gewoond. ”Ik woonde eerst met mijn ouders in Kanto, maar vlak voordat de lockdown in Sinnoh voorbij was, ben ik samen met mijn vader in de mijnen van Oreburgh City gaan werken,” legde hij kort zijn levensverhaal uit. De reden dat hij verhuisd was van Kanto en dat soort dingen vertelde hij nog liever niet. Daar kende hij deze jongen te kort voor. De jongen leek goed te reageren op het uitzicht naar een oefengevecht en Chase grinnikte toen hij zijn plagerige opmerking maakte. ”Wees daar nog maar niet zo zeker van,” zei hij uitdagend. ”Ik durf van mezelf te zeggen dat ik vrij goed ben. Maar goed, mijn naam is Chase en dat zijn Zuko, Hydro en Flora,” zei hij tegen de jongen, waarna hij hem een knikje gaf. Aan handen schudden en dat soort dingen deed hij niet, dus de jongen moest het hier maar mee doen. ”Heb je tot nu toe al veel interessante personen ontmoet?” vroeg hij op een kalme toon aan de jongen. Nu dat er immers veel volk van veel verschillende regio’s naar Sinnoh was gekomen, was de kans groter dat hij mensen zou ontmoeten die hij eerder nog nooit gezien had. Dat was altijd een interessant iets.

Een geamuseerde glimlach gleed om Chase’s lippen toen de man zijn Charmander op een redelijk ludieke manier voorstelde. Chase had al wel gemerkt dat de band tussen hun hecht was en dat het vooral dus maar speelse praat was. Het was de band die hij met Zuko en Hydro had, al was dat wel wat minder uitgedrukt dan die van de man en de Charmander. Ze hadden soms ook wel hun droge momentjes, maar hij moest toegeven dat er pas echt sfeer was gekomen in zijn team sinds dat Flora er onderdeel van uitmaakte. De Budew was dan ook met momenten te schattig en te vrolijk om te negeren. Hij liet zijn blik naar de man glijden toen deze zichzelf voorstelde Aydin, een naam dat naar Chase’s mening wel paste bij de man. Hij haalde zijn schouders op toen Aydin het duidelijk maakte dat hij zich afvroeg hoe de mensen in andere delen van Sinnoh waren. ”Ik denk dat het net zo is als in alle andere regio’s en dat je een mengelmoes van verschillende karakteristieken bij elkaar hebt.” Dat was toch wel een beetje hoe hij de wereld zag. Soms kon je het met iemand vinden, soms ook totaal niet. Als dat laatste het geval was, dan meed hij die persoon gewoon. En als het het eerste was, dan sprak hij wat vaker met diegene af, al was hij er bang voor dat het vooral bij sporadische ontmoetingen zou blijven als hij serieus aan zijn droom als Pokémon trainer wilde werken. Hij had een strak schema in zijn hoofd zitten en daar wilde hij zich graag aan houden. Hij luisterde geïnteresseerd naar de types waar Aydin zich in wilde specialiseren en gaf een goedkeurend knikje. ”Ik ben vooral meer voor een gevarieerd team aan het gaan. Ik heb van te voren meestal wel een idee van wat voor soort type ik wil hebben, maar beslis dan wel on the spot wie dat het wordt en let daarbij niet echt op bevoordeelde meningen van anderen.” Hij vond dat hij dat wel een beetje beter mocht toelichten. ”Je hebt bijvoorbeeld mensen die absoluut niet voor een Feebas of een Rattata zouden gaan, maar ik ben van mening dat als je hard genoeg traint met je Pokémon en ze eventueel wat opkrikt met sterke TM’s, je van elke Pokémon wel een sterke tegenstander kunt maken.” Maar dat was zijn mening. Chase kwam overeind toen Aydin zijn opmerking maakte en grinnikte lichtjes. ”Ik had er sowieso op gerekend om in het donker te moeten slapen bij de Sendoff Spring, maar dat wil niet zeggen dat ik van plan was om midden in de nacht aan te komen. Laten we al maar vertrekken, dan hebben we het maar gehad.” Hij deed zijn wijsvinger en zijn duim bij zijn mond en niet veel later klonk er een schelle fluit. Flora, die een eindje verderop met Rahlos stond, draaide zich om en kwam al naar hem toe rennen. Een los steentje zorgde er echter voor dat ze haar evenwicht verloor en Chase kreeg zowat een halve hartverzakking toen haar ronde vorm ervoor zorgde dat ze juist verder naar beneden gleed en niet tot stilstand kwam. Met een duik waarop een Olympische zwemspeler jaloers op zou zijn, dook hij naar voren en redde Flora van een best wel pijnlijke afdaling naar beneden. Flora begon van schrik te huilen en Chase suste haar terwijl hij met een vertrokken gezicht overeind kwam en haar dicht tegen zich aanhield. ”Kijk uit waar je loopt. Blijkbaar is het hier vrij gevaarlijk,” zei hij vervolgens over zijn schouder op een droge toon tegen Aydin, alsof hij net niet zijn Pokémon van een gevaarlijke val had gered. Hij hield Flora, die steeds harder begon te huilen, dicht tegen zich aan en suste haar terwijl hij haar geruststellende klopjes op haar rug gaf. Soms was ze dan ook echt zijn baby’tje.

Chase glimlachte wat geamuseerd toen hij Aydin vanuit zijn ooghoeken een gezicht zag trekken nadat Flora harder was beginnen huilen. Hij was die wispelturige buien van zijn Grass type al gewend en wist het geluid van haar gehuil redelijk goed te filteren, maar dat wilde natuurlijk niet zeggen dat anderen dat ook konden. Zijn blik gleed dankbaar naar de man toen hij een Pokémon koekje voor Chase hield en Chase pakte het aan met een knikje, waarna hij deze naar Flora stak. ”Kijk eens wat die aardige trainer voor je heeft,” sprak hij tegen zijn Budew, welke stopte met huilen en even knipperde met haar ogen. Chase stak haar het koekje toe en Flora nam het voorzichtig in haar mond, waarna ze begon te knabbelen. Chase schikte haar zo dat ze op de spier van zijn biceps kon leunen en zwakte zijn tempo af zodat hij naast Aydin kon lopen. ”Ik zeg niet dat ik van plan ben om binnen dit en een aantal maanden pappie te worden, maar ik moet wel zeggen dat ik met Flora al veel goede oefening heb gehad,” zei hij lichtelijk geamuseerd tegen Aydin. Ze zag er eigenlijk best schattig uit zo, liggend in zijn armen met haar oogjes naar de lucht gericht en het koekje van Aydin in haar mond, waar ze zo nu en dan aan knabbelde. ”Ik wil eerst nog alle acht badges winnen voordat ik aan kinderen denk. Dan heb ik iets moois om aan ze te laten zien later.” Er kwam een kleine glimlach om zijn lippen. Het was niet dat het idee van kinderen hem angst bezorgde of iets dergelijks, maar hij was er simpelweg nog niet mee bezig, had überhaupt nog geen meisje gevonden die hij leuk vond. ”En natuurlijk eerst nog een leuk meisje vinden waar ik mijn leven mee wil delen. Dat is wel zo handig.” Hij grijnsde licht naar Aydin. Zijn blik gleed naar voren en hij zag dat ze aan de voet stonden van een heuvel waar hij, als hij voorbij de heuvel keek, de plek al herkende waar ze moesten zijn. Ze waren er nu echt niet ver meer vanaf. Mooi, want hij wilde wel eens zien wat Aydin in zijn mars had wat vechten betrof.

Als Chase de vreemde blik van Aydin al gezien had toen hij Flora in zijn armen wiegde, dan had hij daar waarschijnlijk niet op gereageerd of zich er in elk geval niks van aangetrokken. Flora was een Pokémon die hij met veel geduld moest behandelen en dat kon er soms een beetje raar uitzien, maar het begon wel zijn vruchten af te werpen omdat ze in elk geval niet meer voor het minste of geringste begon te huilen, zoals ze in het begin vaak had gedaan vlak nadat hij haar had gevangen. Zijn blik gleed naar Aydin toen hij zijn woorden sprak en hij trok zijn wenkbrauwen in een “meen-je-dit-nu-echt” manier op. ”Ik zie er nu misschien niet zo uit, maar ik hou er weldegelijk van om door sterke Pokémon omringd te worden. Nu is ze misschien nog jong en klein, maar als ze een Roserade wordt, zal ze misschien zelfs een match vormen voor Rahlos als je niet uitkijkt.” Een ietwat uitdagende blik verscheen in zijn ogen nadat hij die woorden had gesproken, Aydin duidelijk makend dat hij weldegelijk een sterke tegenstander voor zijn neus had staan. Hij was er zelfs redelijk van overtuigd dat hij Aydin’s Carvanha wel kon verslaan met Hydro, al viel dat nog te bezien. Het onderwerp ging weer verder over vrouwen en Chase fronste zijn wenkbrauwen opnieuw, al was dat deze keer om een andere reden. ”Ik kan dus concluderen dat je geen goede band met je moeder hebt,” sprak Chase op een vrije droge toon, al flitsten zijn ogen kort opzij om de reactie van Aydin in de gaten te houden. Hij had gelukkig een goede band met zijn ouders, maar hij wist dat er velen waren die dat niet konden beamen. Tja… niet zijn probleem, dat was alles wat hij er nu op kon zeggen. Hij was nog niet op een hoog genoeg level met Aydin om iets te voelen bij de problemen van de man, hoe hard dat ook mocht klinken. ”Het is natuurlijk een situatie waar ik niet bewust voor zou kiezen, maar ongelukken kunnen altijd gebeuren. Ik denk dat als ik onverwachts vader zou worden, ik mijn droom wel op zou geven om er voor mijn kind te zijn,” sprak hij koeltjes. ”Het is ook niet dat ik niet klaar zou zijn voor zo’n leven, maar ik heb nu gewoon andere doelen waar ik me op focus. En ik neem ook graag de tijd om een meisje op een dieper, intiem level te leren kennen in plaats van me zomaar ergens in te storten.” Zo was hij nooit geweest en zo zou hij ook nooit zijn.

Chase hoefde geen expert te zijn om te concluderen dat Aydin’s band met zijn moeder niet echt geweldig was. Een korte stilte vond dan ook plaats tussen hun, maar Chase’s rode blik gleed naar Aydin toen hij begon te vertellen over zijn ouders. Ouders met hoge verwachtingen… gelukkig had hij daar geen last van gehad. Ja, zijn vader wilde dat hij zijn best deed, maar dat was niet wat centraal stond en hij gaf Chase er ook niet van langs als het resultaat eens wat minder was, wat bij Chase zelden gebeurde omdat hij zelf zo gedreven was om goede resultaten te halen. Maar hij had wel vaker gehoord van ouders die hun kinderen te hard pushten om dromen te verwezenlijken die ze meestal zelf achterna hadden willen jagen en waarbij er nauwelijks liefde aan te pas kwam. Het was te belachelijk voor woorden, maar wel iets dat gebeurde en het resultaat daarvan stond hier vlak voor zijn neus, blijkbaar. ”Ik kan alleen maar respect hebben voor je beslissing en je doorzettingsvermogen om je eigen droom achterna te jagen en niet die van je ouders,” sprak Chase koeltjes, Aydin een knikje gevend. ”En misschien leer je op je reis wel mensen kennen die het lege gat vullen dat je ouders achter hebben gelaten.” Hij kon aan Aydin merken dat het hem pijn deed. Dat zei hij niet met zo veel woorden, maar Chase kon zich maar al te makkelijk voorstellen hoe hij zich zou voelen als zijn ouders niks om hem zouden geven en enkel naar zijn resultaten zouden kijken. Liefde gebaseerd op prestaties. Belachelijk, zoals hij al zei. Hij gaf Aydin een tamelijk ongemakkelijk schouderklopje en was blij toen hij het bordje zag dat ze nog maar één kilometer moesten wandelen. Hij was niet goed met emotionele gesprekken, al ging het hem wel makkelijker af als hij over iemand anders moest praten dan als hijzelf aan de beurt was. Hij gaf een knikje op Aydin’s woorden en begon de helling af te dalen, deze keer Flora stevig in zijn armen klemmend zodat ze er niet weer vandoor kon gaan. Blijkbaar was het de dalende helling die één kilometer lang was en Chase moest zijn hielen stevig in het zand zetten om te voorkomen dat hij onderuit zou gaan. Hij had geen houvast omdat hij Flora zo tegen zich aan moest houden, maar wist zijn evenwicht wonder boven wonder te bewaren en dus ook veilig beneden aan te komen. ”Wil je eerst nog wat rusten of wil je er al gelijk aan beginnen?” vroeg Chase koeltjes, zijn blik richtend naar Aydin terwijl hij Flora neerzette, welke meteen naar Rahlos rende. Ze was duidelijk weer over haar val heen gekomen en wilde nu met Rahlos de omgeving verkennen.