Tales of

Sinnoh

Vandaag had Finn besloten eens niet de gebruikelijke hikeroutes te pakken van Mr. Coronet, maar was hij begonnen aan een tocht richting Pastoria City. Hij had begrepen daar een prachtig meer lag en keek er naar uit die eens in het echt te aanschouwen.. De zomer was bijna aangebroken en op een mooie warme dag als deze kon hij een duik zeker wel waarderen.

Maar, eerst was er nog een beste weg te gaan. Finn was net begonnen, rugtas ingepakt met eten en water, wandelsneakers aan, en veel zonnebrand op zijn gezicht omdat hij met zijn bleke huid makkelijk verbrande. Een pet droeg hij liever niet, dan werd zijn warrige koolzwarte haar al helemaal een ravage. Hij moest er maar op vertrouwen dat de koelte van het woud hem geen zonnesteek zou gaan opleveren.

Wolf liep trouw naast hem en Ark zat op zijn schouder, de Taillow leek wat moeizaam wakker te worden deze ochtend. Pebble was zelfs nog aan het slapen in zijn bal, die zou hij er wel uit laten als ze bij het meer aankwamen.

”Wat denk je Wolf? Zullen we nog iets moois tegenkomen?” mompelde hij naar de Rockruff. Hij had begrepen dat de Pokémon Absol hier wel eens gezien was. Het zou toch wel heel gaaf zijn als hij zo’n zeldzame Pokémon een keer kon spotten. Dat ze zogenaamd een voorbode waren voor onheil geloofde hij niet zo in. Finn glimlachte en bracht zijn blik naar voren, benieuwd naar wat er op hun pad ging komen.

Er stak een wat koelere bries op en dankbaar sloot Finn even zijn ogen om de verfrissing op zijn huid te voelen. Het leek Ark ook wat beter te ontwaken, want die schudde even met zijn verenpakje en klapte toen zijn vleugels uit om zich met de wind mee te laten nemen de lucht in. Zijn trainer volgde zijn vlucht met zijn lila-gekleurde ogen en richtte zich toen weer op het pad voor hen.

Vast en zeker dat een Moon Stone vrij bijzonder was, maar misschien was hij bijna zo blind als zijn vader, want Finn zag de steen in het zand niet liggen en liep door zonder de steen op te rapen.

Een plotselinge gil sneed door de lucht. Finn schrok zich de pleuris, het zou vreemd zijn als hij dat niet deed, en keek met grote ogen om zich heen. Wolf had zijn oren ook gespitst, maar zijn houding was verder kalm, wat Finn al snel tot rust bedaarde. Als het echt van een persoon in nood was gekomen, had Wolf zijn nekharen wel overeind gehad om hem te waarschuwen. Hij liet zijn adem los en zag toen de Chatot die op een tak bij hem in de buurt neerstreek en vrolijk begon te krassen. Natuurlijk..

"Durf je wel, mensen zo laten schrikken?" mompelde hij naar de Pokémon. Zelfs Ark had niet het talent - arceuszijdank - om zo'n enorm volume te produceren. Dat konden alleen Chatots. Hij schudde even lachend met zijn hoofd en zette de tocht toen weer voort.

Een glinstering trok zjin aandacht. Toen hij zijn oog er op liet vallen zag hij dat het van een bijzonder gevormde steen afkomstig was. Was dat.. Een Sunstone? Finn wist het niet zeker, maar het leek er verdomd veel op. Wolf liep er ook op af en snuffelde er even aan, waarna hij zijn kop met nieuwsgierige ogen weer naar zijn trainer draaide. Meenemen? Finn haalde zijn schouders op. Ach, waarom ook niet. Hij had er momenteel niet zoveel aan, maar misschien ging het nog van pas komen. En anders kon hij het altijd nog aan Pebble geven. Hij zakte door zijn knieën en raapte de steen op om hem vervolgens in zijn rugtas te stoppen. Vervolgens zette ze hun weg voort richting het meer.