Tales of

Sinnoh

Tevreden met zijn huidige kit Pokémon was hij nog niet. Het was nog niet bepaald een dream team te noemen. Teveel veren. Teveel Ditto. Vuitton mocht wel blijven, als hij stil en braaf om zijn nek bleef liggen en bij Arceus eens een keer wilde evolueren, de slakjanus - maar de Galarian Zigzagoon was vooralsnog geen hondachtige Pokémon. Die waren in Sylvesters ogen simpelweg gemaakt om elk commando zonder een seconde aarzeling uit te voeren. Geschept om te paraderen over het podium van de meest sublieme contest-Halls. Ter wereld gekomen om aan zijn zijde te trippelen met frutsels en strikjes en allerlei andere tierelantijntjes. Maar grote gespierde waakhonden, die bij het kleinste geluidje al aan het hek van zijn toekomstige villa stonden te schuimbekken met diepe blaf en een blikkerende flits van tanden? Die had hij nog niet. Houndour maakte daar de perfecte kandidaat voor. En hij wilde niet één, maar uiteindelijk twee identieke Houndooms hebben. Halsbanden met spikes, een glimmende, roetzwarte vacht, rollende spieren onder de huid van een gestroomlijnd lijf, vier roodgloeiende, priemende ogen in de duisternis - twee paar aan iedere zijde van hem, als twee Anubis-achtige beschermers voor een tempel die een schat van het oog onttrok. Die schat was hijzelf, obviously. ✓✓✓ Perfection ✓✓✓. Die Munnafugging mannequins in zijn thuisstad - want dat waren ze; kaal, oninteressant en houterig - zouden in het vervolg dan wel twee keer nadenken voordat ze hem en zijn fashion sense spottend betitelden als 'de Linoone'. Syl hoopte er dan ook één te vinden vandaag. Daarna nog een keertje terug te komen voor hopefully een tweede. Hij had welgeteld nog maar één Pokéball over, en hij was niet van plan het te verspillen aan vuil.

Zacht een deuntje hummend, nam hij een sipje chardonnay uit het vervaarlijk tot de rand gevulde martiniglas, dat hij met opgestoken pinkie tussen duim- en wijsvinger hield. Intussen hobbelde hij zijn miezerige autootje over Route 215. Back again, bishies. Ditmaal echter niet voor een Poochyena, so go pooch elsewhere. Volgens Gustav, de stem uit zijn Pokédex, was Houndour een Dark/Fire type, en dat betekende dat hij niet veel goede keuzes als een counter in zijn repertoire had. Twee ervan waren zelf een Dark Type. Zénith, zijn Starly, zou geflambeerd worden tot een bucket chicken wings. Madame de Pompadour moest mooi blijven voor haar contest. En Jean-Pierre wilde hij niet eens overwegen. Zijn Growlithe was dan wel een Fire Type, maar hij had hier een heel toepasselijke hidden ability voor. Zie je? Hij begon zijn tactieken al beetje bij beetje meer te leren. Pro. Het wagentje drifte sportief op twee wielen, voordat het gierend een heel remspoor over de Route nalatend tot stilstand kwam bij wat bosjes, die hem wel Houndour-territorium-achtig leken. Syl reikte tussen zijn zwaar hijgende Growlithe, Vuitton, zijn Poochyena Noir en Madame Pompadour door om een aantal keer gewelddadig op de claxon te meppen.

Ja, kom d'r maar uit misschien.

Sylvester schrok zich het apezuur toen er plotseling een staalachtige klap weerklonk. Hij kon er echt niets aan doen; het zielige schrikgeluidje dat terug zijn keel in schoot, klonk alsof er een creperend piepbeestje in hem vastzat. Om de een of andere toverachtige reden bengelde de hippe glitter-Swirlix aan zijn achteruitkijkspiegel nu op half acht, schoof er vrolijk een stapeltje nailkitsets voorbij, vielen zijn Pokémon over elkaar heen en denderden een aantal bussen volumespray richting de beenruimten, maar hij begreep een paar tellen later opeens waarom: alle zwaartekracht werd naar één enkel punt getrokken. Onthutst greep hij zich vast achter de hoofdleuningen van zijn autostoelen. Hij drukte zijn rug diep in zijn eigen stoel en probeerde zich zo uit alle kracht vast te klauwen. Wat misschien nog wel het allervulgairst was aan deze hele situatie, was het grote, roze, vlezige ding dat over zijn voorruit zwiepte. What the Foongus. Hij kon er alleen maar in grote verbijstering naar staren terwijl zijn borstkas nog hevig op- en neer rees, en in zijn ontzetting merkte hij niet eens op dat Vuitton ondertussen eens even lekker de kans nam om de gemorste chardonnay van zijn autovloermat te slobberen. Toen het lelijke roze ding zich uiteindelijk weer van zijn autoruit verwijderde, zag hij door de wazige natte strepen heen een ander lelijk roze ding. Het - het was zeer zeker geen Houndoom. Het stond uitgebreid een tirade te houden bovenop zijn motorkap, die onder protesterend gekreun indeukte. Oh Muk no. Niet. Op. Zijn. Freaking. Pagani. Die ongewenste intimidatie verdiende ze ook helemaal niet.
Syl plaatste een hand tegen zijn langzaam kalmerende hart en liet de lucht in een beverige ademtocht ontsnappen; het voelde alsof hij daarmee de laatste resten van zijn schrik uit zijn lichaam liet vloeien. Een beetje zwengelend krabbelde Vuitton in zijn nek, maar hij sloeg geen acht op de Galarian Zigzagoon. Een woedende trek kroop langzaam maar zeker richting zijn lippen. Geen hond die de gehele bedoening die zich hier op Route 215 afspeelde gelukkig had gezien - maar dat haalde niet weg dat zijn angst op slag ontdooide om plaats te maken voor withete razernij. "I have had about enough of this charade," siste hij zacht, één van zijn roodlederen handschoenen werktuiglijk tegen zijn pols slappend. Met drie baldadige trappen schupte hij het knarsende, scheefhangende portier open, dat blijkbaar van enige noodzaak was door de verroeste scharnieren. Er klonken drie droge klikken, afkomstig van de aansteker in zijn hand. Er klonk geratel, afkomstig van de wild op- en neer schuddende bus volumespray in zijn andere hand die hij uit zijn wagentje had meegegrist. En het volgende moment - well, het was een niet te onwaarschijnlijke hypothese dat sommige natuurrampen in Sinnoh misschien niet geheel.. per ongeluk waren ontstaan.

"GET THE HELL OFF!" schreeuwde hij boven het gierende geluid van de enorme steekvlam uit, de gehele bus leegspuitend in het proces. Armani wurmde zich door het openstaande autoraam, want damn, als er vuur was, dan moest hij natuurlijk ook van de partij zijn. Grommend positioneerde de Growlithe zich naast zijn trainer om de Lickitung helpen weg te jagen met wat vuur van zichzelf.

Hij hijgde nog gejaagd na terwijl hij dwars door de trillende luchtkolom van de hitte het roze wanproduct zag afdruipen. Misschien was de actie een beetje over the top, maar niet als je naam Sylvester was. De spuitbus van de volume-haarspray hield hij nog in een hand toen er geritsel klonk in wat struiken dichtbij, het ventiel praktisch nog als een wapen in de aanslag toen er een - heilige Hoe-oh. Wat daar tussen de bladeren tevoorschijn kwam was niet roze, niet nog een Lickitung die al likkend de spot met hem of zijn Greased Lightning kwam drijven. Dít hier. Dit was zijn raison d'etre. De twee toekomstige waakhonden zouden zeer waarschijnlijk niet identiek aan elkaar zijn: nee, ze zouden een contrast van elkaar zijn, zoals de zwart-wit gekleurde lokken van hun trainer, zijn kleding, en alles dat ook maar een rol in zijn leven speelde. Een representatie van Sylvester Krueger. Het was te perfect.

Zijn verrukking kwam over zijn lippen in een glunderend geluidje, meteen gevolgd door een hand die zich voor zijn mond sloeg. "Shh-shht!" siste hij zijn Pokémon scherp toe, want ze gingen het nu toch even mooi niet voor elkaar krijgen dat ze dit exemplaar wegjoegen met hun dolle vijf minuten, stel je voor. "Vuitton," haalde Syl zijn Galarian Zigzagoon fluisterend aan. Langzaam, om geen te onverwachte bewegingen te maken, zeeg hij door zijn knieën en plaatste de Zigzagoon voor hem op de grond, zijn blik vanuit zijn bovenste ooghoeken geen seconde losscheurend van de shiny Houndour. Met een geïrriteerde klak van zijn tong draaide hij het beest eerst de juiste richting op, iets hardhandiger nu. Doe effe normaal. Can't take you anywhere. "Care-ful-ly en-ga-ge, then do a Lick attack." Duidelijker kon hij het niet maken. Hij liet het Zigzagoon-oor weer los waar hij ieder woord met nadruk in gegromd had, op hoop van zegen dat het beest zichzelf nuttig kon maken voor hem vandaag. Als je de hele dag als een levende sjaal mocht figureren, hoefde je je brein niet te laten werken. Uiteindelijk kwam er wel beweging in (halleluja) en dribbelde de Zigzagoon als een opwindbeestje op de Houndour af, die grommend zijn territorium leek te willen verdedigen. Even bleef Vuitton nog trappelend op zijn plek staan - en haalde toen in een vliegensvlugge beweging uit met zijn tong. Het leek de Houndour niet succesvol te verlammen, zoals hij wel had gehoopt, want het beest boog door zijn voorste poten en stootte een kleine vlam uit. "Avoid, Vuitton, then immediately present our trophy with a Snarl! Watch its fire!" Gelukkig was de Galarian Zigzagoon nog nuchter genoeg om daar gehoor aan te geven. Syl had gehoord dat de pijn veroorzaakt door het vuur van een Houndoom nooit stopte, en hij was niet van plan om erachter te komen of dat ook voor een Houndour gold.

Een vieze, stinkende nevel spoot plotseling uit de opengesperde bek van de Houndour. Het duurde niet lang voordat het paadje en de struiken om hen heen volledig gehuld waren in een donkere smog, die Vuitton niet veel goeds leek te doen. Panik. Koortsachtig bladerend in een Pokégidsje dat hij uit één van de diepe zakken van zijn bontjas had gehengeld, probeerde Syl bij het gevecht te blijven en tegelijkertijd nieuwe tactieken te verzinnen. Zijn bevende vingertop bleef hangen bij een aanval die hem praktisch genoeg leek voor de situatie. "You!" snauwde hij naar de Growlithe naast hem. "Howl! Now!" De Growlithe schudde zijn vacht om een ogenblik later zijn kop in zijn nek te werpen en een langgerekt gehuil te slaken. Sylvester liet zichzelf toe om één van zijn mondhoeken lichtjes om te laten krullen terwijl hij op zijn Pokémon neerkeek. Lang om hem te bewonderen had hij niet - de Smog was intussen opgetrokken en Vuitton, die ongecoördineerd door zijn vergiftiging en de chardonnay op zijn plek rondtolde, werd volop geraakt door een Ember. "Die later!" tierde de driftige coördinator half springend op zijn plek. "Squeeze out a Leer." Dat lukte de Zigzagoon nog maar net met zijn laatste krachten, voordat hij buiten westen in het gras neerplofte. Arceus-mina. Syl klapte zijn boekje dicht en gaf zijn Growlithe een trap onder zijn staart. "Get him down with a Bite, go on!" Wellicht minder effectief, maar nog altijd krachtiger dan dat hij voor een Ember zou kiezen. Zodra de Growlithe zich grommend in de nek wierp van de Houndour en hem tegen de grond werkte, pakte Sylvester zijn kans. Voor goed geluk drukte hij een kus op de bal voordat hij deze in een ballenwerper plaatste, waarna hij het object met een krachtige worp in de richting van de Houndour smeet. Zijn laatste Pokéball. Zijn eerste shiny..

TW?: ontploffing/brandwond
Eén keer, twee keer.. of was dat drie keer dat de Pokéball schudde? Who the hell even cares. Onder een zacht gesnuif tapte Syl het uiteinde van zijn zweep gedachteloos een aantal keer tegen zijn heup aan en stapte toen op de Pokéball af, één van zijn mondhoeken triomfantelijk omgekruld. Maar de shiny Houndour was nog amper de bal in en het zag er ook niet naar uit dat de coördinator z'n hoogmoedigheid aan de kant zou zetten om het de nodige tijd te gunnen.

En daar betaalde hij de ultieme prijs voor...

Een helder wit licht vlakbij zijn gezichtsveld verblindde zijn zicht, vrijwel meteen gevolgd door een angstaanjagend gejank dat dwars door merg en been ging, een blauwzwarte schim met een gat vol tanden die recht op hem af kwamen - en ergens diep in dat gat, een rap aanzwellend vuur. Er klonk nog een enorme dreun en woest gegrauw, maar dat hoorde Sylvester niet meer. Een oorverdovend gekerm dat alles overstemde had de boventoon gekregen. Het duurde even voordat het volledig tot hem doorgedrongen was dat dat geschreeuw uit zijn eigen longen vandaan kwam. In al zijn bont en stola's lag de coördinator achterover in het grind, nu niet meer zo flamboyant en hooghartig. Er was alleen nog maar pijn. Pijn, in de vorm van een enkele broekspijp die aan flarden hing, een zwarte plek op het gras - en wat er over was gebleven van de bus volumespray die in het vuur van de Houndour's Ember vlakbij zijn been was ontploft. Snikkend duwde hij zijn bovenlichaam omhoog op zijn ellebogen om de schade te bekijken. Het was duidelijk dat hij meteen vurig wenste dat niet te hebben gedaan, want hij liet zich onder een verslagen gehuil weer neerploffen in het gras. Was dit wat karma was? Zachtjes verontschuldigingen prevelend onder zijn gejaagde adem door, draaide Syl zich met de nodige moeite (en nog meer pijnkermen) op zijn buik. Hij veegde de tranen die zijn zicht vertroebelden ruw weg om zichzelf op trillende armen en schuivend over zijn buik in veiligheid te brengen, uit de buurt van de klappende tanden en het rondslobberend kwijl van de twee hondachtige Pokémon die recht boven hem in gevecht waren geraakt. Een stukje verderop liet hij zich weer neervallen. Er stonden vegen aarde op zijn wangen en zijn zwart-witte lokken rustten verwilderd over zijn gezicht, waar het zweet op parelde. Met een doffe bons liet hij zijn hoofd rusten tegen een zwerfkei, vanwaar hij nog wel zicht had op de twee vechtende Pokémon. Of waren het er opeens vier geworden? Quoi?
"Mother.." Hij voelde zich misselijk worden. Het was alsof zijn been nog steeds in een actief knappend vuur lag te smeulen. Maar ondanks dat hij zich licht in zijn hoofd voelde raken, viel zijn aandacht terug op de shiny, en het was alleen door zijn nieuw leven ingeblazen obsessie dat zijn hoofd niet opzij zakte en hij het bewustzijn verloor. Zijn vingers klauwden krampachtig door de aarde. Een Houndour. Een shiny. Een shiny Houndour. Tezamen met de withete pijn voelde hij ook withete woede oprijzen. Karma of niet: Muk you kindly. Hij was niet van plan hier te liggen creperen terwijl zo'n prachtig exemplaar aan zijn neus voorbij ging. Het verlepte beest.. hij zou het in zijn klauwen krijgen. Hij zou het net zo lang en hard corrigeren totdat het zijn commando's in een milliseconde opvolgde. Het was van hem - van hém - van hem.

"Armani!" blafte Sylvester om de agressieve fixatie van de Growlithe te doorbreken, en het speeksel spetterde daarbij over zijn kin. Onder een hees gepiep greep hij naar de lege Pokéball in het gras. "Do a Leer and hide in the shrubs!" De Growlithe gaf zijn tegenstander een intimiderende blik, waarna hij zich abrupt omdraaide en tussen het struikgewas verdween, op een haar na de Ember missend die de Houndour op het laatste moment nog uitstootte. "Now Howl and cripple him! Use feints if necessary. Immediately hide again after!" Syl gokte erop dat de Growlithe, trouw als hij van nature was, zelf slim genoeg was om de tactiek meer vorm te geven. Tot zijn grootste genoegen bleek dat zo te zijn toen er een gejank weerklonk en de Growlithe plotseling van links uit de bosjes dook. Beverig wist zich een klein smug glimlachje op het gelaat van de man te kruipen terwijl hij toekeek hoe zijn Pokémon over het terrein sjeesde. De Growlithe stortte zich in een van de poten van de Houndour met een Bite, gebruikte het momentum om zijn lichaam naar de de andere kant toe te slingeren, waar hij pootschuifelend door het gras landde en meteen weer in de struiken daar verdween. Uit frustratie spuwde de Houndour het vuur willekeurige richtingen de lucht in. Enkele laaghangende takken van omringde bomen sprongen in brand, maar in de heat of the battle was er niemand die er echt aandacht aan besteedde. "Again!" Opnieuw kwam Armani aangedraafd na een Howl te hebben geslaakt, nu recht op zijn tegenstander af. Hij maakte een scherpe schijnbeweging en gaf nu een fikse Bite in de andere poot van de Houndour, die behalve wankel ook steeds woedender begon te raken. De shiny draaide zich zoekend en grommend om zijn as en voerde een Smog uit om zijn tegenstander voor te zijn. Het kon Syl niets schelen. Het beest vertraagde meer en meer door de beten in zijn poten, en zelfs als hij op tijd zag waar de Growlithe vandaan kwam, was het nog maar de vraag of hij zich op tijd om kon draaien of verdedigen. Dat was precies waar hij op doelde. "Again!" klonk het daarom weer hysterisch. De greep om de Pokéball in zijn gehandschoende hand werd steeds strakker. Recht door de Smog heen doemde het gestalte van de Growlithe weer op, zichtbaar ook steeds meer vermoeider. Weliswaar lukte het hem zijn tactiek uit te voeren, maar werd tevens verrast door een Leer en een Ember van de Houndour. "AGAIN!" snauwde Sylvester desondanks. Inmiddels hing de Smog dik in de lucht, probeerde de Houndour half gebukt zijn evenwicht te bewaren op zijn vier gehavende poten, was Armani buiten adem en vergiftigd en was het stuk terrein aan Route 215 verder een ware ravage geworden. Met een borst die diep op en neer ging en het haar dat aan zijn bezwete gezicht plakte, trok Syl zich aan de kei iets rechter omhoog en smeet met een gefrustreerd geluid de Pokéball naar de shiny. Al moest hij zijn hele kit aan Pokémon afgaan en hing hij hier om middernacht nog om de rots - hij moest en zou dit beest hebben. En hebben zou hij hem.

Tussen de kletsnatte, warrige plukken haar staarde Sylvester langs zijn eigen lichaam heen naar de Pokéball een aantal meters van hem vandaan. De gloed van de vuurzee die het stuk natuur om hem heen in lichterlaaie had gezet, reflecteerde in de nog wild heen en weer schuddende bal. Oh in naam van la maman magnifique, stay the fudge in there. Give up already! Want hij dacht het echt niet meer in hem te hebben om de agressieve Houndour nog langer te kunnen bevechten. Zijn Growlithe, vergiftigd en al zijn energie opgebruikt, had zich even verderop zwakjes door zijn poten laten zakken, zijn kop roerloos rustend op zijn poten. Er zat eveneens geen strijd meer in dat beest. Niet eens meer één simpele move. Het was over. Klaar. Als zijn vangst nu niet succesvol was, dan kon hij fluiten naar dit shiny exemplaar en was alles voor niets geweest. Zijn twee tot knockout gedreven Pokémon - de absolute fikkende chaos - de gloeiende wond aan zijn been. De boetes die hij hoogstwaarschijnlijk aan zijn broek kreeg hangen als een Jenny op de brommer toevallig langs kwam geronkt, of iemand van dat bemoeizuchtige Crescent Moon. Maar door het geraas van het vuur heen, het geknap van kreupelhout, en wat leek op woeste geluiden van mogelijk de roedel van de Houndour heel ver in de verte, hoorde hij uiteindelijk dan die verlossende, metaalachtige klik van de Pokéball die nu zijn spiksplinternieuwe Pokémon behuisde. Arceus.. Onder een beverige zucht sloot Syl zijn ogen. Het ijskoude zweet (ondanks de rijzende temperatuur) gleed langs zijn hals zijn wild staande bont in toen hij zijn achterhoofd weer even tegen de zwerfkei liet rusten. Echt tijd om van de opluchting te genieten was er niet. Met behulp van de rots waar hij tegen rustte, krabbelde de man lamlendig overeind, pauzeerde even om een schreeuwtje te onderdrukken toen hij zijn gewicht op zijn gewonde been probeerde te zetten, en strompelde vervolgens met veel moeite naar zijn bewusteloze Pokémon. Het zwart-witte hoopje ellendige Zigzagoon werd terug gezonden in zijn bal, en ook de Growlithe verdween terug in zijn capsule. Net toen hij de Pokéball van zijn shiny Houndour van de grond griste, hoorde hij het. Een geritsel, knappende twijgjes. En - waren dat naderende voetstappen? Zo vluchtig als zijn slepende been hem kon dragen, plette Sylvester zichzelf gejaagd tegen de stam van een boom. Als een soort van maatschappij-vervreemde wildeman kwam hij vanuit de bosjes opeens tevoorschijn, een dikke tak hoog opgeheven boven zijn hoofd al in de aanslag, zijn ogen verwijd. Jumpscare material. Ruimte om zijn onbekende bespieder eens een flinke tets op de knikker te geven had hij echter niet bepaald. "Please.. help me -" klonk het nog murmelend met half dubbele tong, voordat de beroerde coördinator domweg voorover stortte tegen de grond.

Als een drukkende deken voelde hij de hitte over zijn rug heen sluipen terwijl hij languit op de grond lag, hopend opdat de figuur die hij in een flits had gezien voordat hij alleen maar aarde zag, hem te hulp zou schieten. Hem overeind zou helpen, het vuil van zijn kleding klopte en hem een piggyback ride naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gaf. Hij wilde slapen. Heel lang gewoon alleen maar.. slapen. Het was de laatste zinnige gedachte die zijn hoofd nog wist te maken toen hij voelde dat hij volledig weg begon te zakken, en naast die enkele gedachte het gonzende geluid in zijn schedel van.. naderende voetstappen? Goed zo, kom maar hierheen. Oui, s’il vous plaît. Help me, please.

Help me.

Een blikseminslag. Een vuurzee nog vele malen heter dan de wilde vlammen om hem heen. Het schoot ineens door zijn been. Krampachtig verstijfde zijn hele lichaam tot hij niet verder kon rekken dan het uiterste puntje van zijn vingertoppen en tenen en schreeuwde Sylvester het uit. Zijn nagels krasten door de aarde terwijl hij naar adem hapte. Hij wist niet dat het bestond om zoveel leed te hebben. Vergaand van de pijn rolde hij om op zijn rug, zijn bevende handen zijn kloppende been tegen zijn borst optrekkend. Tussen zijn lokken zochten verwijdde ogen onder verwrongen wenkbrauwen naar de vreemde vormen boven hem. Eerst dacht hij dat er twee kleine rode duivels over hem heen zaten gebogen, zwaar geobsedeerd door zijn lijden. Pas een paar seconden later drong het tot hem door dat het vuur-Pokémon waren, en verscherpte zich het gelaat van een groenharige kerel achter de Charmeleon en Combusken. De woorden van de vent drongen dof zijn gehoorgang binnen, als vlagen die van ver kwamen. Stekend trokken zijn borstspieren kort samen om de smog uit zijn longen te kuchen, voordat hij überhaupt een antwoord kon produceren. "W-what?" wist Syl uiteindelijk kleintjes uit te brengen. Ongelovig keek hij op naar de man, die grijnzend een Pokéball in een hand ronddraaide. De Pokéball van zijn shiny Houndour. Maar.. hij begreep het niet. Hij begreep het echt niet meer. En zijn hulp dan? Alsjeblieft?

Zacht snakkend naar adem draaide hij in een ruk zijn hoofd naar een tweede groenharige die plotseling achter de eerste man opdook, eveneens met een grijns op zijn gelaat, eveneens in gezelschap van twee Pokémon, en zich eveneens voedend op zijn agonie. Heel even schoot de gedachte door Sylvesters nevelige hoofd dat hij opnieuw dubbel moest zien. Later kwam hij tot de conclusie dat dit niet het geval was. Wat dit was.. hij wist wat dit was. Het waren vormgegeven visioenen van zijn paniek, pijn en angst. Fantoombeelden. Hersenschimmen. Tastbaar en erop uit om hem te kwellen. Ja. Ja, dat moest het vast zijn. Zijn manie? Die was hij kwijt - hij wist het zeker. Misschien was hij al dood en was hij, zonder zelf het besef te hebben gehad, al verbannen naar de hel. Maar dat mocht niet - het was te vroeg. Hij had zich met de rest van de jaren die hij nog zou hebben gehad, willen bewijzen tegenover zijn vader die hem had verstoten. En - en hij moest zich nog verontschuldigen tegenover zijn moeder. Please forgive me for concealing all of my crimes for you, maman. I'm sorry my true colors weren't as pretty as you thought. I'm sorry I upheld the illusion of being a good boy. The truth is.. I'm not a good boy. But I'll be good in a next life. C'est promis.

Het koude zweet gutste nog steeds over zijn lijf terwijl Syl klappertandend, mogelijk door de op komende misselijkheid, zijn ogen sloot. Het was niet zozeer dat hij bang voor specifiek deze twee was. Het had iedereen kunnen zijn. Maar het feit van compleet weerloos te zijn, twee tegen één met de meest malicieuze intenties - alles wat hij kon doen was koortsachtig zijn blik van de één naar de ander te laten schieten en.. en afwachten. De twee hallucinaties torenden boven hem uit. Ze waren veel langer dan hij, hun Pokémon vitaal en blakend van de wilskracht. Achteruit kruipend door de aarde deed de coördinator een poging om van de twee weg te komen, zich klein makend en zijn armen, bijna preuts, beschermend om zijn lichaam heen. Hij zwoer dat hij het stukje verwoest bos uit kon komen op eigen kracht, als ze hem alleen maar even de kans gaven om -
Syl onderdrukte een zielig geluidje toen zijn kin opeens ruw werd beetgepakt. Geforceerd om zich tot de doppelgänger te richten. Langzaam haalde de man een Pokéball tevoorschijn. Been koelen? Deze gasten waren er niet op uit om hem te helpen, laat staan hem medische hulp te bieden. "N-n.. no-" Zijn ademhaling versnelde zich, was bijna overgegaan in hyperventileren op het moment dat hij heftig zijn hoofd schudde terwijl de groenharige zijn gezicht nog omklemde. Vochtige, schichtige paarskleurige ogen keken op in het grijnzende gelaat boven hem. Zodra de man zijn handen weer liet zakken, nam Sylvester zijn kans. Krabbelend door het stof en het zand baande hij zich een weg dichter naar het duo, om met trillende handen hun schoeisel te omvatten, zijn gewonde been iets van de grond afgehouden. Hij boog zich voorover, de lucht er in kleine ademteugjes uit stotend, zijn lippen getuit - en drukte toen een kus op de neus van de schoen. Eerst op de één, en daarna die van zijn metgezel. See? Hij.. hij was geen dreiging. So please spare me.