Tales of

Sinnoh

En daar stond hij dan. Met de schop in zijn hand. Hij had er nu pas tijd voor om de vijver in zijn tuin te maken. Het had even geduurd, maar nu kon het dan toch eindelijk. Hij was weer een poosje thuis. Zijn pad om researcher te worden was druk, maar wel leuk druk. Hij genoot er van. Er verscheen een glimlach rond zijn lippen toen hij wat zachts tegen zijn been voelde kruipen. Hij keek naar beneden naar de Caterpie, die sinds kort ook zijn team was komen versterken. Bella was erg angstig en schuw. Ze deed hem ergens wel aan Sem denken. De Basculin waarvoor hij nu dus die schop in handen had. Nou daar ging hij dan. De shiny Caterpie kroop in het boompje van zijn tuin. Vanaf daar kon ze zien wat hij deed. Hij zette de schop in de grond en kreunde even. Dit was echt niet oké voor zijn rug. Hij klemde zijn kaken op elkaar en zette door. Het was voor Sem. Langzaam begon hij een gat te graven om het zeil in te kunnen doen die hij had gekocht.

[Open, voor iemand die Mace wil zien ploeteren XD ]

Hij stopte even met scheppen toen hij iemand hoorde roepen. Iemand riep om ene Barry. Niet veel later stond er ineens een Zigzagoon bij het gat te kijken. Hij schoot in de lach en probeerde de pokémon even zachtjes achter zijn oren te krabbelen. “Jij bent vast Barry.” Zei hij tegen de pokémon, vlak voor er ook een jongeman in zijn tuin verscheen. Hij kwam weer overeind en schudde zijn hoofd. “Geen probleem, nieuwsgierigheid is geen slechte eigenschap.” Even keek hij in de boom waar Bella zat, maar de Caterpie was ver naar achter gekropen. Helemaal tegen de boomstronk aan, om zich te verstoppen tussen de bladeren. “Maar hulp van zo’n sterke jongeman sla ik niet af natuurlijk.” Vervolgde hij met een grijns terwijl hij hem weer aankeek. “Momentje.” Hij liep naar zijn schuur en haalde er nog een schop uit, die hij de jongen aanbood. “Mijn naam is Mace en voor je je afvraagt wat ik hier in hemelsnaam aan het doen ben. Ik probeer een vijver te graven voor mijn Basculin.” Straks dacht de jongeman nog dat hij hier iets duisters van plan was. Stel je voor zeg.

De jongeman heette Adam. Hij keek toe hoe hij zijn jasje over een tuinstoel hing. Een warme glimlach verscheen om zijn lippen toen Adam zei dat het een leuk idee was en vroeg hoe groot het mocht worden. “Ongeveer zo.” Hij stak zijn schop op een paar plekken in de grond, om wat strepen te maken. Waardoor er een mooie cirkel ontstond, nou ja mooi. Misschien niet helemaal rond, maar dat hoefde voor Mace ook niet. Het moest een vijver worden, of die nu precies rond was of niet, dat maakte hem niet zo veel uit. Zo perfectionistisch was hij niet. Toen hij klaar was met richeltjes maken met zijn schep keek hij weer naar de Zigzagoon, Barry stond inmiddels tegen de boom aan. De boom waarin Bella zat. Natuurlijk had de goede neus van de pokémon zijn Caterpie geroken. “Ben je ook nieuwsgierig naar haar Barry? Dat snap ik hoor, maar geef haar eventjes om aan jullie te wennen oké?” Tussen de bladeren zag hij de angstige ogen van Bella glimmen. Hij zou haar er straks wel proberen uit te praten, wanneer ze een beetje tijd had gehad om aan het nieuwe tweetal in de tuin te wennen. Ze was pas net aan hem gewend. Hij had toen hij haar had geadopteerd een tijdje met haar in zijn huis gezeten en elke dag een wandelingetje door het bos gemaakt. Het had haar geholpen om hem te vertrouwen, maar ze was nog steeds heel erg bang.

Gelukkig leek Barry het te accepteren, waardoor Bella ook weer wat ontspande, dus keek hij weer naar Adam. Die al druk was begonnen met scheppen. Ook hij zette zijn schop weer in de grond en ging verder met graven. Het hoefde niet extreem groot, maar wel groot genoeg voor wat ruimte voor enkele water pokémon. Hij wist zeker namelijk dat Essy en Lissy er ook wel in zouden willen spelen en Queen vast ook wel. Al zou de Kingler toch aan de kant moeten blijven. Zo groot gingen ze die vijver echt niet krijgen, voor de grote Kingler. Ineens begon de jongeman over een boek. Een boek van Sysero. Hij stopte weer even met scheppen en keek Adam aan. Even fronste hij bedenkelijk zijn wenkbrauwen en schudde toen zijn hoofd. “Ik heb veel boeken gelezen, maar deze ken ik niet. Is het een interessant boek?” Hij zette zijn schop weer in de grond. “Ik ken we een boek over een vrouwelijke filosoof, die juist naar haar dochter schrijft. Alleen dan over jezelf leren waarderen. Even denken, Myra heette deze vrouw. Misschien ken je die dan ook wel.” Hij glimlachte naar de jongeman. Toen hij wat gestommel binnen hoorde. De deur ging open en Elec kwam geïrriteerd naar buiten lopen. Vaak als zijn Electabuzz zo keek, liep iets een klein beetje uit de hand binnen. Mace schoot in de lach. “Ach Elec toch, een onweerswolk is er niks bij.” Iets wat stampvoetend kwam Elec naar hem toegelopen, waarschijnlijk om hem mee te trekken. “Wacht mijn vijver is nog niet af!” Protesteerde hij.

Hij luisterde naar de uitleg van Adam. “Dat klinkt inderdaad als een heel interessant boek. Ik zal hem op mijn te lezen lijstje zetten, voor als ik het weer ietsje rustiger in mijn leven heb. Alles op rolletjes zeg maar.” Lachte hij naar de jongeman. “Ze is inderdaad een moderne filosoof. Heel veel van haar weet ik verder niet hoor. Ik heb wel haar boek gelezen, maar verder niet naar haar achtergrond gezocht. Misschien slecht van me, meestal ben ik wel zo nieuwsgierig aangelegd.” Maar goed hij had het gelezen in de tijd dat zijn kinderen jonger waren geweest, nou ja pubers eigenlijk. Toen had hij zijn handen vol aan ze in toom houden, dat dingen er wel eens bij in schoten. Adam vertelde dat hij wel even door zou scheppen. Toen hijzelf zo ongeveer meegesleurd werd door zijn Electabuzz. Hij keek even naar Barry in de kuil. “Goh ja, het is ook wel een leuke speelplek zo voor pokémon.” Riep hij nog, voordat hij door de deuropening getrokken werd. Binnen aangekomen snapte hij wat Elec bedoelde. Essy en Lissy waren blijkbaar samen op de rugleuning van een stoel gaan zitten, die nu vervaarlijk achterover helde. Blijkbaar hadden ze op die manier al een vaas van de tafel afgeworpen, die eronder aan diggelen lag. Mace rende naar de stoel toe en zette hem recht overeind. “Dames!” Zei hij streng. Eigenlijk had Elec het ook wel te stellen met al die vrouwen om hem heen. Sem was geen vrouw, maar die was er alleen maar uit in het water en dan zat hij enkel schuw in een hoekje. Hij grinnikte eventjes, net als hij eigenlijk. Met al zijn dochters. Even werd zijn blik verdrietig toen hij aan zijn vrouw dacht, maar snel liet hij het van zich afglijden en pakte Essy en Lissy op. “Niet zo gevaarlijk doen anders moeten jullie in jullie pokéballs oké, want dan kan ik jullie niet zo binnen laten.” De Shellosen keken schuldbewust naar beneden en gingen toen weer naar de speelhoek toe. Elec bromde iets, maar ging toen ook verder met waar hij mee bezig was geweest. Mace keek even naar de vaas, die was van zijn vrouw geweest. Even zuchtte hij, hij ruimde het straks wel op. Toen draaide hij zich om en liep weer naar Adam toe. Hij keek naar de boom, zijn Caterpie keek toch stiekem even door de blaadjes heen. Ze leek een klein beetje los te komen. Dus liep hij naar de boom en stak zijn arm uit. “Kom maar meisje, het is goed.” Fluisterde hij naar haar. Heel voorzichtig kroop Bella langs de boomstronk naar beneden op zijn arm.

Hij liet Bella op zijn schouder zitten terwijl hij weer naar Adam en Barry liep. Adam was al een mooi eindje opgeschoten. Het begon echt al een mooi gat te worden. Toen hij dichterbij kwam zei de jongeman dat zijn pokémon iets gevonden had. Iets gevonden? Hij sprong in de kuil en hurkte bij het hout neer. Zijn Caterpie had zich inmiddels tussen zijn haren in zijn nek verstopt terwijl hij voorzichtig het houten boxje uit het zand losmaakte. “Goh, dat is bijzonder.” Zei hij toen. Hij kwam weer overeind en klopte het stof eraf. “Misschien heeft één van mijn dochters het hier ooit begraven. Ik zal het ze eens vragen.” Hij glimlachte naar de Zigzagoon. “Goed gevonden Barry.” Hij legde het boxje op de tuintafel en pakte de schop weer. “Volgens mij zijn we bijna klaar en kan het zeil erin.” Vervolgde hij toen tegen Adam. “Je bent al mooi opgeschoten. Sorry voor de onderbreking. Mijn Shellosen waren binnen mijn decoratie aan het molesteren.” Legde hij nog even aan de jongeman uit. Die had waarschijnlijk geen idee wat er binnen nu was gebeurd namelijk.

Hij zette zijn schop nog een paar keer in de grond en glimlachte toen Adam zei dat hij zich niet hoefde te verontschuldigen. Hij stopte weer met graven en keek keurend naar het gat. Ja, het was perfect zo. “Zo is die goed.” Zei hij toen. Hij wilde het zeil pakken toen de jongeman ineens weer over het boxje begon. Natuurlijk was hij nieuwsgierig, ergens was hij dat zelf ook wel. Alleen wist hij niet zeker of, mocht het van één van zijn dochters zijn, ze niet boos zou worden als hij het open maakte. Hij schoot in de lach toen hij zag hoe ongemakkelijk Adam werd door zijn eigen nieuwsgierigheid. “Maak je niet druk jongeman.” Vervolgde hij geruststellend. Toen liep hij naar de tuintafel toe en pakte het boxje van tafel. Heel voorzichtig maakte hij het schuifje los en deed hem open. Hij keek erin en liet daardoor bijna het doosje weer uit zijn handen vallen. Tranen sprongen in zijn ogen terwijl hij het kettinkje eruit haalde. Het kettinkje die hij zijn vrouw gegeven had toen ze net verkering hadden gekregen. Waarom ze het hier had gegraven was hem een raadsel. Misschien had ze gewild dat het bewaard zou blijven en niet kapot getrokken werd door onvoorzichtige kinderhandjes. “Ik… Dit had ik mijn vrouw gegeven. Ik had geen idee dat ze het hier had verstopt.” Stammelde hij, zijn stem vol verdriet.

Adam was een lieve jongeman. Hij bood een glaasje water aan en schoof een stoel voor hem naar achteren. Dankbaar ging hij zitten en knikte toen. “Dat is aardig. Als je het Elec vraagt, hij weet waar de glazen staan.” Zei hij tegen Adam. Bella kwam toch voorzichtig onder het haar in zijn nek vandaan. Ze merkte dat hij van streek was en leek daar zelf ook wat onrustig van te worden. Hij aaide haar over haar rug. “Het is goed meisje, het is goed.” Hij voelde aan het kettinkje in zijn vingers. Hij wist nog heel goed de dag dat hij het haar gegeven had. De dag dat ze officieel verkering kregen. Iedereen had het wel aan hun gezien, had het al gefluisterd. Maar hardop hadden ze het nog nooit uitgesproken. Totdat hij op een dag naar een juwelier ging om dit kettinkje te kopen, omdat hij het gevoel had gehad dat hij het officieel moest maken. Eigenlijk was dat niet nodig geweest, want hun liefde was er al geweest. Toch had ze het gebaar heel erg kunnen waarderen en had ze geglommen toen hij haar de ketting had omgehangen. Ze was altijd zo mooi geweest wanneer ze zo glom. Het was lang geleden dat hij zo aan haar had gedacht. Hij dacht er liever niet aan, omdat het te veel met hem deed. Hij had haar dood een plekje kunnen geven, maar de pijn zou nooit verdwijnen. Die bleef.

Elec keek op toen er iemand het huis binnen liep. Hij had de jongen wel gezien, maar was veel te druk geweest met Mace naar binnen halen, dat hij hem nog niet had begroet. Hij knikte eventjes naar Adam en pakte een glas uit één van de bovenste kastjes in de keuken. Hij schonk hem vol met water, waarbij hij heel erg goed oplette dat hij niet morste. Zelfs uit de kraan had hij er nog een hekel aan om water over zich heen te krijgen. Daarna reikte hij het glas naar de jongen.
Mace keek naar beneden toen de pokémon van Adam daar ging zitten. Hij glimlachte zwakjes en aaide Barry over zijn koppie. “Het is nooit fijn om een dierbare te verliezen, maar we moeten toch altijd door hè jongen.” Dat was gewoon een feit. Hij had wel verdrietig in een hoekje kunnen gaan zitten, maar daar zouden zijn dochters ook niet beter op zijn geworden. Daarom was hij altijd doorgegaan. Voor hen, voor zijn kinderen. En ook voor haar. Zodat ze kon zien dat het oké was, dat ze het konden redden zonder haar. Hoe groot het gemis ook was, hun dochters zouden gelukkig worden.

Elec glimlachte eventjes naar Adam en ging toen weer iets anders doen. Mace nam het glas van de jongeman aan. “Bedankt.” Er lag een warme gloed in zijn ogen. Toen zei Adam dat het een mooie ketting was. Hij nam een slokje water, zette het glas op tafel, en keek weer naar de ketting in zijn hand. “Ik gaf het haar om onze verkering officieel te maken. Je had haar moeten zien glimmen, zo mooi…” Zijn stem stierf weg. “Ik vraag me echt af waarom ze hem heeft begraven. Ik denk dat ik hem aan één van mijn dochters geef. Dat is wel een probleem dat ik er drie heb.” Lachte hij wat schamper. “Dit is trouwens Bella.” Veranderde hij plots het onderwerp. De shiny Caterpie zat aan de bovenkant van zijn arm, iets wat verstopt achter zijn rug.