Tales of

Sinnoh

Daar ging hij dan weer, met zijn hele beestenbende. Inmiddels was het een mooi clubje pokémon geworden. Essy en Lissy zaten elk op een schouder van Mace. Bella zat verstopt in zijn rugzak. Enkel haar voelsprieten waren zichtbaar. Waarschijnlijk was het fijner voor haar geweest om in haar pokéball te zitten, maar dat wilde ze niet. Elke keer als hij dat probeerde schoot ze achteruit. Voor de indrukken was het beter geweest, omdat alles dan niet zo hard binnen zou komen. Alleen thuis laten deed hij ook niet, met één van zijn pokémon zou kunnen. Elec was heel voorzichtig met zijn pokémon, maar ook hem vertrouwde zijn Caterpie nog niet. Ze wilde bij hem zijn, zo dichtbij mogelijk en zo verstopt mogelijk. Dus had hij haar toch mee. Elec was ook een pokémon die niet graag in een ball zat, maar die redde zich ook wel in deze grote boze wereld. Zijn Elctabuzz liep voor hem uit met Queen. Queen knipte met haar scharen terwijl ze die op Elec richtte. Elec negeerde de Kingler, maar Mace zag wel aan hem, dat hij zich er toch ergens wel lichtelijk aan irriteerde. Essy en Lissy maakte tegelijk een geluidje. De Shellosen leken soms wel een tweeling, zo erg waren ze op elkaar afgestemd geraakt in die korte tijd. Toen hij bij Lake Verity kwam, hurkte hij bij het water. Essy en Lissy sprongen direct van zijn schouders en verdwenen in het water. Hij liet ook Sem uit zijn pokéball. Ook de Basculin zwom het water in en ging onder zijn vertrouwde rots zitten. Ondertussen hoorde hij wat gestommel naast zich. Hij keek op en zag hoe Queen probeerde om Elec naar het water te trekken. De Electabuzz had een hekel aan water. “Queen niet Elec zo plagen.” De Kingler mokte nog wat, maar ging toen zelf naar het water toe. Hij zette zijn rugzak voorzichtig op de grond, tegen hem aan. Zodat Bella hem kon voelen. Toen gooide hij de dobber, van zijn hengel, die hij al die tijd al in zijn hand had gehad in het water. Zijn volgende poging, er was in ieder geval iets te zeggen over zijn doorzettingsvermogen.

Met een glimlach keek Mace toe hoe Essy en Lissy elke keer van een rots sprongen en er vervolgens weer opklommen. Queen was ook op de rots gaan zitten en probeerde ze elke keer met haar schaar te grijpen. Wat hopeloos mislukte, want de Shelosen waren niet dom. Even keek hij naar de rots aan de waterkant, waar Sem zich onder had verstopt. En vervolgens keek hij naar zijn rugzak met Bella haar voelsprieten die er bovenuit piepten. Het was toch bijzonder hoe verschillend pokémon konden zijn. Elke pokémon had zijn of haar eigen karakter. Toch hadden dezelfde soorten wel wat overeen. Zoals Essy en Lissy, de westelijke en oostelijke Shellos. Verschillende gebieden, maar het leek net een tweeling. Hij hoopte dat dus met de Basculin ook uit te kunnen vinden. Of er ergens toch verschillen waren, want tussen Essy en Lissy had hij die nog niet gevonden. Hij keek om naar Elec, zijn Electabuzz was achter hem gaan zitten. Op een veilige afstand van het water zat hij een bes te eten die hij had gevonden. Daardoor had Mace eerst niet door dat zijn lijn naar beneden getrokken werd. Pas toen hij Queen met haar scharen hoorde knippen. De Kingler probeerde zijn aandacht te trekken. Direct keek hij naar de dobber en begon de lijn omhoog te halen. Verrast keek hij naar de Basculin die aan zijn haak spartelde. Het was hem gelukt, het was hem serieus nog gelukt hier in zijn favoriete meer. Dit was geen normale Basculin, hij glansde. Hij glansde net zoals zijn Caterpie dat deed. Hij was zo verrast dat hij direct zijn pokéball gooide. Te perplex door wat hij ineens aan zijn haak had geslagen.

Natuurlijk sprong hij er direct weer uit. De Basculin begon aan het touw van de vishengel te trekken. Ooh help! Hij zag dat Elec achter hem inmiddels al overeind was gekomen, maar met een handgebaar gaf hij aan dat het goed kwam. Hij wilde het zijn Electabuzz niet aandoen om dichter bij het water te moeten komen. Hij keek naar de rots waar Essy, Lissy ademloos toe zaten te kijken en Queen een ernstige frons in haar voorhoofd had. Oké dat kwam niet vaak voor dat zijn Kingler dat had. In zijn ooghoek zag hij zelfs Bella haar ogen iets over de rand van de tas kijken. Hij probeerde de lijn weer naar hem toe te halen. Toen hij Sem ineens uit zijn schuilplaats zag komen. Verrast knipperde Mace met zijn ogen. Hij kwam tevoorschijn, echt tevoorschijn. Sem keek hem aan en hij knikte eventjes terug. “Tackle Sem!” Zijn Basculin schoot vooruit en knalde tegen de andere Basculin aan. Waardoor die naar voren werd geduwd. Zo ging de kracht van Mace zijn lijn af en kon hij hem beter binnen halen. Snel haalde hij nu de haak los en duwde de pokéball weer tegen de pokémon aan. Hij keek Sem weer aan, die keek terug, met een blik dat hij het begreep. Mocht de pokémon opnieuw losbreken kon Sem hem nu opvangen met Bite. Dat gebeurde ook. De wilde Basculin kwam er weer uit, maar Sem zwom er direct onder en zette zijn kaken om hem heen. Met een glimlach gooide Mace de pokéball opnieuw naar de Basculin toe, die in Sem zijn bek spartelde.

Ja, hij bleef zitten. Even ging er een gelukzalig gevoel door hem heen. Het was hem gelukt om een Basculin te vangen. De rood gestreepte, zoals hij had gehoopt. Deze was ook nog shiny. Dat gaf er nog een extra dementie aan, eens zien of ook zij op elkaar leken. Sem en … Hoe zou hij de Basculin noemen? “Sem wil je mij de pokéball geven?” Zijn Basculin zwom er naar toe en wipte hem met zijn staartvin uit het water, naar Mace toe. Hij ving hem op en rolde hem even in zijn handen. Hij hoorde Essy en Lissy blije geluiden maken en Queen bleef met haar scharen knippen. “Komen jullie ook kijken?” De pokémons kwamen van de rots af en gingen naar de kant. Ze keken nieuwsgierig naar de pokéball in Mace zijn hand. Hij drukte op het knopje en liet zijn nieuwe Basculin eruit. Die belande naast Sem in het water. Eventjes keken de pokémon elkaar aan. Daarna draaide ze een rondje om elkaar heen. Nog een beetje aftastend, maar Sem deed allang niet meer zo schuw tegen deze Basculin. “Bas, ik noem je Bas.” Glimlachte hij toen. De Basculins draaide nog een keer een rondje om elkaar heen. Alsof ze het er mee eens waren. Hij liet de pokémons weer in hun balls. Allemaal behalve Elec en Bella. Hij deed zijn rugtas weer op zijn rug, waar Bella nu weer helemaal in gekropen was. Elec had alles van een afstandje bekeken en liep weer naast Mace mee. Toen hij richting huis ging. “Dat was me wel weer een dag.” Mompelde hij. Elec knikte beamend. Daar was zijn Electabuzz het dus ook mee eens.

[Topic uit]