Tales of

Sinnoh

Vandaag was niet echt geslaagd. Ze had haar nieuwe aanwinst al snel in een battle gegooid, met een of andere kind. Bugcatcher nog wat. Lucia was positief geweest over het feit dat haar veel betere Pokémon het makkelijk kon winnen van de rups die haar tegenstander in bezit had. Maar niks bleek minder waar te zijn. Want binnen no-time was ze verslagen. Ze was boos natuurlijk, haar trots was immers flink gekwetst. Dus besloot ze hier de rest van haar middag te spenderen. Lekker bij het kalme water. Kon ze een beetje afkoelen. Ze wierp een blik over haar schouder. Haar Riolu, was in het zand aan het spelen. Ergens diep in haar hart gunde ze hem dat niet, gaf ze hem de schuld van hun verlies. Als hij sterker was geweest dan had ze nu al een overwinning op haar naam hebben staan. Zuchtend duwde ze die nare gedachtes aan de kant. Het was niet zo goed om negatief over haar nieuwe reisgenoot te denken. "Vito, kom daar eens vandaan." Mompelde ze toen het jonge beest een interesse in haar buidel had ontwikkeld. Riolu luisterde niet, en al snel had hij zijn boven lichaam in haar tas weten te wurmen. Hij wist onderhand wel dat hier allemaal lekker verstopt zat. Zachtjes vloekend stond het meisje op en stapte op het gebeuren af. "Hey, je moet wel luisteren." Sprak ze bozig terwijl ze de straps van haar tas vast pakte en omhoog haalde. De Pokémon schrok van het feit dat de grond onder zijn poten leek te verdwijnen en begon wild om zich heen te slaan. "Aah!" Slaakte het meisje toen het wezen haar wist te raken. Snel hield ze haar andere hand over kers verse wond. Waardoor de zak met een hard "boem" weer op de grond viel. Riolu deed snel afstand van hem en het object. Pas toen er een redelijke afstand  gecreëerd was ontdekte hij wat er gebeurd was. Zijn baasje zat onder het bloed en haar spullen lagen overal op de grond. Een schuld gevoel overspoelde het wezen en zo snel als hij kon probeerde hij de gevallen voorwerpen weer te herstellen.

Gelukkig leek de beschadiging erger dan dat het in werkelijkheid was. Een feit die de donkere getinte vrouw een zucht van opluchting deed uitblazen. Ze wist dat Pokémons veel kracht met hun mee droegen, en zonder veel moeite iemand het ziekenhuis in konden slaan. Dan was haar "Journey" zo snel als het begonnen was weer tot een einde gekomen. Riolu had intussen al veel spullen weer terug in de tas gekregen. Enkel nog een paar voorwerpen en dan was het weer als van ouds. Hij kwam tot een abrupte halt toen hij het rolletje verband in een bloemenbed zag liggen. Afgeleid van de verschillende bekende Pokémon soorten die erop waren gestampt, en de kleine formaat. Was het duidelijk niet voor mensen gemaakt. Maar het zou de truc bij zijn meester ook wel doen toch? Iets wat aarzelend pakte hij het voorwerp op. De laag watten, met daaromheen een elastische zwachtel voelde vreemd aan. Maar het omschrijfbare gevoel in zijn maag was al helemaal een andere ervaring. Hij keek met grote ogen naar zijn trainer, die er nu wel wat beter uitzag. Of tja, de wond was gestopt met bloeden inmiddels. Hij slikte, zou het wel wijs zijn om dit naar haar toe te brengen? Of moest hij juist even uit haar buurt blijven. Het blauwe wezen dacht even diep na. Maar besloot uiteindelijk de meest risicovolle weg te bewandelen. Lucia gleed met haar hand door haar haar heen, om het even uit haar ogen te krijgen. Anders kon ze verdomme niks zien. Toen ze weer een beter beeld kreeg van haar omgeving zag ze Riulo naast haar staan met een poot naar haar uitgestoken. Hij kon niet praten, maar zijn ogen zeiden al genoeg.

Lucia glimlachte en pakte het kleine rolletje verband uit zijn hand. Voorzichtig rolde ze langs haar wond. Om het vervolgens los te scheuren, het was van delicaat materiaal gemaakt. Dus veel kracht hoefde ze niet te gebruiken. "Zit er nou maar niet zo veel over in." De woorden rolde over haar lippen terwijl ze het beest een speels tikje op zijn hoofd gaf. "Ik ben van sterk spul gemaakt hoor." Haar grap leek hem te overtuigen en knikte gerustgesteld. Het meisje wilde de rest van haar spullen pakken toen een lachje haar aandacht pakte. Het was geen lief onschuldig lachje, het was vals en bespottend. Het verschil er tussen wist ze donders goed; het laatste gebruikte ze zelf namelijk ook veel. Het verbaasde Lucia dan ook niet dat woordenstroom die het giechel volgde een poging was om haar nog even de grond in te trappen. "Dat is niet waar! Hij luistert super goed, hij schrok gewoon dat is alles." Reageerde ze vel terug ze zou deze vuur toren niet zomaar over haar heen laten lopen. Niet zonder een gevecht terug. Ze gleed met haar blauwe ogen naar haar partner en voor het eerst in hun korte verhaal leken ze het zelfde te denken. Waren ze het met elkaar eens zonder een woord te uitspreken. "Kom battlen dan, je zult wel anders piepen als ik die waardeloze Pokémons van je de modder in sla."

Ze had express geen interesse getoond in de vogel die het meisje bij zich had. Al haar aandacht was op de roodharige wijf gevestigd. Maar nu moest ze die meeuw wel onder ogen zien komen. Lucia volgde het voorbeeld van de nog altijd onbekende vrouw en gebaarde met haar hand naar voren. Vito, schonk haar een vastbesloten blik en ging recht tegen over zijn tegenstander staan. ”Aan jou de eer,” het was duidelijk aan de gebruikte toon dat ze niet serieus genomen werd, dat de verwachtingen laag lagen. De getinte vrouw vernauwde haar ogen en positioneerde haar lichaam in een gevechtsstand. "Gebruik Quick attack!" Riep ze uit naar haar Pokémon. Lucia had geleerd dat haar Riolu een speed van 60 had- en zover als baby Pokémon ging was dat best goed. Er was altijd een kans dat de Starly sneller was en de aanval kon ontwijken. Maar met de alle snelle natuur van de ingezette aanval (Het heette toch niet voor niks "Quick attack?") betwijfelde ze dat, ja moest wel een vol treffer worden! Met een snelle beweging zette de jonge wezen zijn lichaam af van de grond en sprong hoog de lucht in. Zijn armen kregen een zilveren gloed over hun heen wat een indicatie was dat hij ze versterkte. Om zichzelf te beschermen tegen de pijn en om zijn doelwit nog meer letsel te bezorgen. Vito gebruikte de zwaartekracht tot zijn voordeel en probeerde zo precies mogelijk het gevleugelde wezen te raken.

Het was echt een berekende zet geweest om de verkeerde Pokémon aan te vallen hoor. Dat kwam echt niet om dat (ik) niet kan lezen. Lucia greens toen de gevleugelde wezen hard getroffen werd. Normaal gesproken hield ze niet van vals spelen. Maar mevrouw betweter had dit zelf veroorzaakt. Zij was niet de enige die smerig te werk kon gaan. ”Aether, gebruik eerst je Growl, cirkel daarna om die Riolu heen en val zelf aan met je Quick Attack!’ Veel tijd om te reageren had zij zowel als haar Pokémon niet. Maar Lucia wist nog net "Gebruik endure!" te schreeuwen voordat haar pocketmonster geraakt werd. Endure zou hem niet van de aanval redden. Maar het zorgde er wel voor dat hij niet gelijk neer zou gaan. Dat hij zou overleven, ook al was het op een haartje.