Tales of

Sinnoh

Skorupi, of Burke nu, was een vreemd wezentje. Het was absoluut niet de Pokémon die hij zelf gekozen zou hebben, zou de keuze enigszins beter zijn geweest dan Stunfisk en Igglybuff. Maar, hij zou hier niet om treuren. Er waren nog genoeg Pokémon op de wereld en als de Skorupi hem niet beviel, bestond er altijd nog iets als verkoop of ruil. Hij zou hier niet moeilijk over doen. Zijn doel was om champion te worden en elke Pokémon die hem hier niet naartoe kon helpen, zou ruimte moeten maken voor een ander.

Met die gedachte stapte hij richting Lake Valor. Hij gooide de Pokéball in de lucht en de Skorupi verscheen al snel op de grond, nieuwsgierig om zich heen kijkend. “Burke, vandaag krijg je de kans om je te bewijzen,” meldde de trainer rustig. Hij was benieuwd hoe de kleine Pokémon het zou doen.

Een Wynaut wandelde langs en Matthew hief zijn wenkbrauw. Wat een vreselijke Pokémon waren dat toch. Alsof er geen enkele gedachte schuilging achter hun onintelligente ogen. “Poison Sting,” commandeerde hij zijn Skorupi. “Jaag het maar weg,” ging hij door, voor hij door liep. Een Poison Sting schoot langs de Wynaut om het weg te jagen, voor de Skorupi hem weer volgde.

Met een zachte hum haalde Matthew zijn Pokédex uit zijn broekzak, om Skorupi’s dex te openen. ‘It burrows under the sand to lie in wait for prey. Its tail claws can inject its prey with a savage poison,’ vertelde de dex hem, met enige informatie over hoe de Pokémon een jaar zonder eten kon en hoe hij pas op level 40 evolueerde. Met die gedachte keek hij naar de Skorupi, waar niet veel intelligent leven te vinden leek te zijn.

Fijn.

Een boze hond schoot overeind toen de domme Wynaut over hem heen struikelde. Zie, geen enkel teken van intelligentie binnen die Pokémon. “Ja, ja, rustig maar,” bromde hij richting de Houndour, zonder er verder enige aandacht aan te schenken. Hij was, opnieuw, niet geïnteresseerd. In plaats daarvan, keek hij op zijn Pokédex.

Misschien raakte hij toch al iets meer gehecht aan de domme Skorupi, Burke, die achter hem aan wandelde alsof zijn leven er vanaf hing. Als je hem van tevoren had gezegd dat hij een Houndour niet zou vangen, terwijl hij dan de Skorupi recht de ruil in had kunnen gooien, had hij je uitgelachen. Maar, het was wat het was - en wat het was, was dat de Skorupi een plekje scheen te verdienen in zijn team. Heel langzaam, maar voor nu had hij nog een kans.

In zijn leven had Matthew vele glibberige, natte, vieze dingen aangeraakt. Maar toen de tong zijn hand raakte, voelde hij een kokhals neiging naar boven komen. Een scherpe blik schoot naar de Pokémon toen zijn Pokédex uit zijn handen werd gegrist en hij liet een zachte, geïrriteerde mompel horen waar woorden in voorkwamen die beter niet herhaald werden op dit Christelijke forum.

“Burke, Poison Sting,” commandeerde hij zijn Skorupi. Deze sprong direct enthousiast richting de Lickitung en schoot een paarse, gloeiende spike van zijn staart, welke de Lickitung vol in zijn tong raakte. “Poison fang,” ging hij rustig door. De Lickitung liet van schrik de Pokédex op de grond vallen en Burke hing al snel aan zijn tong. De Lickitung wist niet hoe snel die er vandoor moest gaan en Matthew pakte de Pokédex weer van de grond, om een blik te werpen op Burke.

“Goed gedaan, jongen,” mompelde hij. De Skorupi liet enkele blije geluidjes horen, voor ze samen besloten dat deze dag cursed was en ze het beter een andere keer weer konden proberen.