Tales of

Sinnoh

Hij was hier weeral. En maar met een doel. Hij zou die hoedenvrouw vinden. Dat hoedenkind zou van hem worden. Hij snoof, liet zijn goudgele ogen even rond gaan, waarna hij knikte naar Wukong, die even een Ember afschoot. Het vlammetje raasde door de grot, waarbij Morgan geen Pokémon zag. Hij knikte dan ook al snel naar een andere weg, waar hij en zijn Pokémon al snel in verdwenen. Het aapje klauterde al snel op zijn rug, waarna hij half over diens schouder ging hangen. Shabao liep kalm aan zijn been en Longmu staarde hongerig naar zijn kuiten. Gelukkig was er nog Heiying, die een gespannen oog hield op de draak, zichzelf klaar houdende om de Gible elk moment te slaan. Yangui was de laatste van de Pokémon en vormde dan ook de achterhoede. Ze was trager dan de rest, maar leek daar ok mee te zijn. Ze was het type van, alles op z'n tijd dude... Alles op z'n tijd.

Hij moest even een gegrom onderdrukken toen hij de stenen slang zag. Hij snoof luid en draaide zich weg van het beest waarna hij verder wandelde. Hier had hij geen tijd voor. Shabao keek even schuin naar het wezen, waarna ze snel achter hara trainer aan hobbeld, haar zwarte ogen focuste zich even op het aapje dat aan de schouders van zijn trainer bungelde en kort keek Wukong even naar haar met een glimlach. MOrgan sloeg zijn armen over elkaar en versnelde zijn pas. Heiying en Yangui leken even in conversatie beland te zijn, terwijl de Duskull een schuin oog hield op Longmu. De Gible zat alweer te staren naar de enkels van haar trainer. Zowel de man als de ghost wisten wat er zou volgen als ze nogmaals zou proberen. Hij zou niet terughouden, hij zou geen zwakte tonen. Hij was immers te koppig daarvoor.

Hoevaak ging dit nog gebeuren? Zijn strakke gezicht vertrok wat, niet in emotie, maar in spanning. Een overschakeling van kalmte naar iets anders. Het was moeilijk te lezen, maar zijn Pokémon konden meteen aanvoelen wat er aan de hand was en keken dan ook licht onzeker even om naar hun trainer. Wukong slikte, loste zijn armen en ging op de grond staan, een onzekere blik en houding aanhoudende. "Shabao, Heiying, Wukong," sprak hij strak, formeel, neerbuigend. Hij richtte een hand op en wees kalm naar de stenen slang. "Slacht hem af, slacht elke Onix af die we zien, het maakt me niet uit wat er gebeurd, je slacht ze af," Longmu, die haar kans probeerde te grijpen om in zijn enkels te bijten kreeg meteen een schop in haar smoelwerk. De Gible rolde weg, waarop Morgan even diep adem haalde en zijn kalme houding herstelde. De Sandslash keek even om naar haar metgezellen, een knikje gevende aan de Duskull en Monferno voordat ze naar voren schoten richting het stenen wezen. Kalm sloeg de man zijn armen over elkaar, waarna hij even schuin keek naar Yangui, die hij wijselijk aan zijn zijde hield. Hij draaide zich om, gebaarde naar de Spiritomb en stapte kalm verder. Het purpelkleurige wezen keek even naar de groep die de Onix aan het afslachten waren met ground, ghost en fighting type moves voordat ze haar omdraaide en de trainer kalm begon te volgen. Hij zou geen tijd verspillen met dit gevecht, zijn Pokémon konden het best alleen aan, ze hadden zijn begeleiding hierin niet nodig.

Wukong kwam al snel aangelopen met iets, waardoor de man even opkeek. Toen hij echter zag wat het was, rolde hij met zijn ogen en sloeg hij even wat in de lucht als teken dat de aap de pop weer weg mocht gooien. Dit was gewoon ziek en hij wilde zeker niet de vertwiste mindset van een of andere Arceus verblijden door in te gaan op hun zieke plot. HIj zuchtte en versnelde zijn pas, op de voet gevolgd door zijn meute van Pokémon. De Monferno keek nog even naar de pop, zuchtte zachtjes en gooide het weg waarna hij achter Shabao en Heiying aanging. Yangui was al lang aan de zijde van de trainer en zo ook Longmu.