Tales of

Sinnoh

Het duurde lang. Veel. Te. Lang. Een diepe zucht rolde over haar lippen terwijl ze wachtte op de opdracht. Ze was in contact gekomen met een paar leden van een bepaalde groep. Ze had er een tijdje over nagedacht en uiteindelijk toch besloten om het te proberen. Bovendien betaalde het en dat was heel wat beter dan enkel een trainer zijn. De plek waar ze naar toe moest komen was ook zo vreemd. Ruïnes. Wat kon je daar nou bereiken? Al mocht ze daar niet te veel over zeggen. Uiteindelijk had ze jaren lang ook in en om een ruïne gewoond. Dat ze nu het geluk had dat het niet meer hoefde was een ander verhaal. Dat alles nam echter niet weg dat dit lang duurde. Haar geduld begon op te geraken. Ahi en Feu waren elkaar al een tijdje aan het vervelen uit verveling. Hono was ondertussen zelfs in slaap gevallen. Hoe lang nog tot er iemand zou komen opdagen?

Eindelijk verscheen er iemand. Jammer genoeg leek het een politie man te zijn. Ze had niet echt het idee dat hij degene zou zijn met wie ze had afgesproken. Irritatie begon bij haar op te borrelen omdat hij haar leek te bekijken. Waarom? Omdat ze een bruine huid had? Omdat ze geen super nette kleding droeg? Het zou niet de eerste keer zijn dat ze beoordeeld werd op haar huidskleur of kleding. De irritatie veranderde echter van soort toen hij haar een paar vragen stelde. Dit was dus wel de asshole die haar zo lang had laten wachten. "Omdat ik wel mijn afspraken nakom. Niet bang ben om mijn mening te uiten en klaar sta om te vechten zo nodig. Natuurlijk ben ik geschikt. De vraag is of jij wel geschikt bent als je twee uur te laat komt opdagen." Dit soort vragen stonden haar niet aan. Ze zou een opdracht krijgen. Geen enquête. Kom op met die opdracht. Ze wachtte al lang genoeg.

Er werd een briefje in haar handen geduwd. De man liep fluitend weer weg. Ugh. Ze had een geweldige hekel aan die man. Zuchtend opende ze het stukje papier. 'Breng dit pakje voor zonsopgang naar Pastoria City en zorg dat niemand je ziet of je bent er geweest.' Er verscheen een frons op haar gezicht. Pakketje? Op dat moment werd er door een voorbijganger iets in haar handen gedrukt. Heel groot was het niet. Fronsend bekeek Ciora het pakketje. Heel groot was het niet. Bovendien. Niemand had haar verteld waar ze het pakketje had moeten afleveren. Lekker dan.

Het was al een stuk later tegen de tijd dat ze bij Pastoria City aankwam. Letterlijk een dag later. Het was niet mogelijk om helemaal door Hearthome City te reizen. Ze irriteerde zich er nog steeds aan dat niemand haar had vertelt waar ze het precies af moest geven. Ze had het pakketje langs alle kanten bekeken maar ook daar stond niet iets van een adres op. Ze gokte maar dat ze daar wel iemand tegen zou komen. Het was tegen het eind van de ochtend dat ze Pastoria City binnen liep. Met Hono op haar schouder wandelde ze door de stad. Het pakketje diep weggestopt in haar rugzak. Op deze manier zag ze er uit als iedere andere trainer die door de stad liep. Er kwam iemand op haar af gelopen, ze kende dit persoon niet maar die begroette haar wel. Ciora zette een hand op haar heup en bekeek het persoon van top tot teen. Ze zou niets zeggen over een pakketje tot de ander het wel zou opbrengen. Dat dit persoon haar benaderde betekende nog niet dat dit degene was aan wie ze dit pakketje moest afgeven.

De man die haar benaderde gooide een pokéball op en neer in zijn hand. Een Sableye stond achter hem en keek haar stiekempjes aan. "Very well," sprak de man zacht terwijl ze elkaars ogen strak vasthielden. De man keek om zich heen, duidelijk op zijn hoede, zodat niemand hen zou kunnen zien. Hij stak zijn hand uit. Voor een paar seconden bleef Ciora naar de man kijken. Ze wilde zeker weten dat dit het juiste persoon was. Dit maakte het voor haar duidelijk genoeg. Deze man verwachtte iets van haar te ontvangen, iets specifieks van haar wat in één hand vast te houden viel. Ciora gaf een kort knikje voor ze ook om zich heen keek. Niemand leek op hun te letten. Snel haalde ze het pakketje uit haar rugzak en overhandigde ze het aan de man. Als hij het nu niet snel weg zou stoppen zou ze er niet over twijfelen om het snel weer terug te pakken.

Het pakketje werd aangepakt maar de man zette gek genoeg een stap naar achter hierna. Niet op een manier die aangaf dat ze nu hun eigen weg zouden volgen. "Shadow Sneak!" zei hij tegen de Sableye die tussen hen in sprong. Rude much? Ciora dook weg van de aanval en haalde haar pokéball tevoorschijn. Niemand had gezegd dat dit een eerlijk gevecht moest zijn. Haar drie pokémon verschenen uit hun bal. "Verbranden die handel!" Haar drie pokémon wisten maar al te goed wat het betekende. Tijd voor Ember. De sintels vlogen door de lucht, richting de Sableye van de man in pak. De pokémon probeerde te ontwijken maar dat was nou eenmaal niet zo makkelijk als de aanval van drie pokémon kwam in plaats van, van een enkele. "Tackle, Scratch en Howl" Terwijl Feu begon te huilen, zagen Hono en Ahi kun kans om de Sableye van twee kanten aan te vallen terwijl deze was afgeleid. De Scratch wist hij te ontwijken maar de Tackle raakte en kegelde hem een stukje weg. "Confuse Ray", droeg de man zijn pokémon op. Waar Ahi snel wist weg te glibberen, werden Hono en Feu wel geraakt. De twee wiebelde allemaal op en neer door de verwarring. Het was beter om ze even met rust te laten tot de verwarring vanzelf voorbij zou gaan. Als ze de twee aanvallen zou laten doen, was er een kans dat ze zichzelf of haar eigen pokémon zouden aanvallen. "Smog en Poison Gas", zei ze tegen Ahi. De Salandit kwam in actie en zorgde voor een mooi en giftig rookscherm. Ze was er van bewust dat dit weinig zou doen maar het zorgde er wel voor dat Hono en Feu meer kansen kregen om zich te herstellen. "Zet het in brand met Ember", droeg ze haar Salandit vervolgens op. Echter schoten er ook twee andere Ember de lucht in. Hono en Feu waren zo verwacht dat ze dachten dat ze het tegen hen had. Ciora moest bukken om niet door de aanval geraakt te worden. Behalve de gaswolk, werd er gelukkig niets geraakt door de misvuurde Embers. Hono leek gelukkig weer bij zijn zinnen te komen en kon opnieuw meedoen aan het gevecht. "Skratch", droeg de man zijn pokémon op, voor Hono fatsoenlijk bewust werd van zijn omgeving. Een flinke kras ging over zijn kop. Uit schrik reageerde de Cyndaquil met een Smokescreen. Ciora en haar pokémon kuchte door de rook. Dit zou hen echter niet stoppen. "Hono, gebruik Leer." Door de scherpe, boze blik van de Cyndaquil, wist hij de Sableye te spotten in de rook. Waar van die fijngeknepen oogjes toch nog goed voor waren. "Nu Ember. Ahi, volg het voorbeeld', droeg ze haar pokémon op. Hono vuurde zijn vlammen in de richting van de pokémon en de Salandit stuurde haar Ember in de zelfde richting. Ondertussen leek Feu ook uit zijn verwarring te ontsnappen en keek de Houndour verward om zich heen. "Sableye, gebruik Confu-", begon de man. "Ember allemaal!" Ciora onderbrak het commando van de man en liet haar pokémon nog meer vuur op de Sableye afschieten. Door alle hitte begon de rook op te trekken. Eens zien of dit genoeg was om de pokémon te verslaan.

De man haalde zijn pokémon terug voor deze door de Embers geraakt kon worden. Huh, zwak. Ciora zette haar hand op haar heup terwijl de man iets tegen zichzelf mompelde. Met opgetrokken wenkbrauw keek ze toe hoe de man zijn vraag stelde. 'Denk jij dat je het in je hebt om Team Zekrom te joinen?' vroeg hij. Was het hier een ding dat ze in herhaling vielen of was dat toeval? "Als heel Team Zekrom zo is, vraag ik me af of Team Zekrom het wel in zich heeft om met mij te dealen." Ze reageerde met een zucht voor ze haar ogen op de man richtte. Hoe langer dit hele gebeuren duurde, hoe meer ze haar twijfels kreeg over het kunnen van deze organisatie. Er ontbrak wel wat aan de capaciteiten van de leider als iedereen zich op deze manier gedroeg. "Als ik dat niet dacht, waarom zou ik hier dan zijn?" vroeg ze de man, met opnieuw een opgetrokken wenkbrauw. Beter was alle bla-bla-bla snel klaar en kon ze gewoon even lid worden. Dan zou ze verder kunnen met daadwerkelijk nuttige dingen, in plaats van vragen twee keer beantwoorden.

Meer gemompel. Ugh, daar had je toch helemaal niets aan. Feu kwam al naast haar staan en duwde zijn kop tegen haar been. Hij vond het blijkbaar ook niet leuk meer. Ahi besloot hem daarbovenop ook nog eens als bruggetje te gebruiken om op haar trainer te klimmen. Fijn. Uiteindelijk sprak de man uit dat ze waarschijnlijk wel goed bij Team Zekrom zou passen. He he. Was hij daar eindelijk ook over uit. "Dus, hoe werkt dat dan? Waar moet ik zijn?" vroeg ze met een hand op haar heup. De man leek nog steeds niet helemaal blij met haar te zijn maar gaf alsnog een antwoord. Zodra het duidelijk voor haar was, waar ze heen moest, liep ze van de man weg. Hono en Feu volgde haar braafjes terwijl Ahi nog aan haar rug vastgeplakt zat. Ach, wat zou het ook. Ondanks het hele gedoe was ze in een redelijk goede stemming. Ze had immers haar zin gekregen en was bij de organisatie gekomen. Eens kijken of dit nog leuke dingen voor haar zou veroorzaken.