Tales of

Sinnoh

Ze waren op weg naar het meer. Niet Lake Verity, waar Hayley heel haar leven blakbij gewoond had, maar Lake Valor. Tot haar grote verbazing had Hayley gister op de kaart gezien dat Sinnoh niet één, of twee, maar zelfs vier grote meren had. Had ze echt al die tijd zo slecht op gelet op school? En het beste was nog. Als ze Lake Valor had gevonden, was ze ook bijna bij Pastoria City! Eindelijk. Ze waren nu al een paar dagen onderweg richting de stad. "Pfoe.. Soms wou ik dat ik een fiets had.." mompelde ze tegen haar Pokémon. Ze had Moana in haar armen en Lilo zat op haar standaard plekje op haar schouder. Hoe leuk zou het zijn als ze die in een fietsmandje kon stoppen en dan gaan.

Maar, voor nu moest alles nog even te voet. Ze had nog lang geen geld voor een nieuwe fiets. Zelfs niet voor een tweedehandse. "Zijn we er bijna denken jullie?" verzuchtte ze. Moana babbelde iets ter antwoord, wat ze natuurlijk niet kon verstaan. Dat gaf niks, het was gewoon gezellig ze om haar heen te hebben om tegen te kletsen. Naast het vele lopen was ze er achter gekomen dat het reizen ook best eenzaam kon zijn. Ze konden uren door het woud wandelen zonder ook maar een mens tegen te komen...

Hayley stopte plots in haar pas toen ze meende iets te horen. Was dat... water? Ja! Gehaast liep ze er op af en met een grijns stuitte ze op een rivier die als een grote blauwe ader tussen de bomen door slingerde. Het was nog geen meer, maar Hayley beschouwde het als een goed teken. Ze liep op de rivier af en hurkte toen bij het water om haar waterfles te vullen. Moana werd onrustig in haar armen en ze besefte dat die waarschijnlijk zat te smachten om een duik. "Wil je even zwemmen?" vroeg ze zoetjes, waarna ze de greep om haar Pokémon verslapte. De Phione sprong meteen het water in. De stroming was best sterk, maar voor de sea guardian was dit natuurlijk geen probleem. Ze sprong en dook sierlijk door het water zonder ook maar een schrijntje moeite. Hayley glimlachte.

Toen viel haar oog op de struiken aan de overkant van de rivier. Tussen het gebladerte kon ze grote blauwe vruchten zien schitteren. Bessen! Meteen reageerde haar buik door hardop te knorren. Ze greep even naar haar maag en wierp twijfelend een blik op de stenen die door de rivier liepen. Ze zagen er best stevig uit. Zou ze het wagen?

Lilo protesteerde meteen toen die door kreeg wat ze aan het doen was, dus met een zucht haalde ze haar rugtas van haar schouders en zette ze haar Minccino hierop. "Oké, blijf jij maar hier dan om op mijn tas te letten." Als ze viel, dan bleven haar spullen in ieder geval droog. De eerste sprong was niet moeilijk. Die zat dicht bij de oever en was groot genoeg om beide voeten te dragen. Moana zwom ondertussen vrolijk om haar heen en keek nieuwsgierig toe wat haar trainster aan het doen was. De volgende steen. Die was ook niet zo moeilijk, al moest Hayley even met haar armen zwaaien om niet uit balans te raken. Nu werd het iets lastiger. De stenen lagen vanaf hier verder uit elkaar. Vastberaden zette Hayley zich af. Ze landde op haar voet, zette zich toen weer af en.. shit. Die zat los. De steen wiebelde onder haar gewicht, ze voelde hoe haar voet weggleed en met een grote plons landde ze in het water.

Hayley raakte niet meteen in paniek. Ze kon op zich prima zwemmen. Als ze nou gewoon die steen daar beetpakte... Hm. Volgende dan. De stroming van de rivier trok aan haar voeten en terwijl ze even proestte omdat er een grote golf over haar heen sloeg, zag ze verschrikt dat ze al verder van de oever was afgedwaald dan ze gedacht had. Haar Minccino die roepend langs de oever rende was nog maar een klein stipje in de verte. Ze probeerde met stevige slagen terug te zwemmen, maar de rivier was te sterk. Toen sloeg de paniek haar toch wel om het hart. Ze ging verdrinken!

Nog een golf, en dit keer ging ze kopje onder. De rivier onder het wateroppervlak was alles behalve de vredige waterwereld die je zou verwachten. Het was donker en het water was meedogenloos. Ze wist niet meer wat boven of onder was. Een blauwe schim flitste voor haar ogen voorbij en ze voelde de armpjes van Moana om haar arm sluiten. De Phione kon helaas niet veel met haar lichtgewicht, maar de aanwezigheid van haar Pokémon gaf haar nieuwe moed en ze trapte wild met haar benen in de richting waar Moana haar naartoe wilde trekken. Het water kleurde weer lichtblauw en met een grote teug naar adem kwam ze weer boven. Iets hard prikte in haar rug en meteen draaide ze zich om om het beet te pakken. Ze proestte en hoestte en zag toen dat ze zich had vastgegrepen aan een grote tak die klem zat in de rivier. Zo dreef ze in ieder geval niet meer verder af, maar het bracht haar nog geen centimeter dichter bij de kant. Paniekerig keek Hayley om haar heen.  "Heeeeelp!" schreeuwde ze met volle barst. Vogels vlogen verschrikt op. Moana klemde zich stevig aan haar vast. Met grote, tranende ogen staarde de jonge albino naar de grote lege oever voor haar. Iemand?

[&Adam]

Waarom was de rivier zo boos? Had ze niet op de stenen moeten springen? Een nieuwe golf sloeg over haar heen en ze kneep haar ogen dicht tegen al het water. Moana bleef haar stevig vast houden, ook al kon de Phione makkelijk terug naar de kant. Als Hayley niet zo bezig was geweest met niet verdrinken, zou dat haar gevuld hebben met warmte. En warmte kon ze wel gebruiken. Het water was ijzig koud doordat het vanuit hoog uit de bergen naar beneden kwam razen. Het maakte haar vingers gevoelloos en haar benen zwaar. Ze wist niet hoe lang ze dit nog vol ging houden...

Een stem. Het klonk van ver. Of kwam dat door het gebulder van het water? Moeizaam trok Hayley haar ogen weer open. Ze zag eerst haar Minccino, die druk langs de oever zat te springen en te roepen, volledig hulpeloos tegenover het woeste water. En toen een jongen in een uniform, met zijn Pokémon. Hoop vulde haar hart. Misschien was het toch nog niet afgelopen voor haar? De jongen wierp haar iets toe en riep dat ze iets moest pakken. Hayley probeerde te zoeken wat het was, en zag toen het touw dat haar kant op kwam gedreven. Paniek greep weer om haar keel. Om het touw te kunnen pakken, moest ze de tak loslaten. Als ze miste, werd ze weer meegesleurd!

Ze klemde eerst haar vingers nog steviger om de tak, maar durfde toen toch een hand los te laten. Ze greep naar het touw. Mis. Snel pakte ze de tak weer beet. Met zielige ogen zag ze hoe het touw terug naar de oever werd getrokken. "Nog een keer!" riep ze naar de jongen, in de hoop dat die het touw nog een keer haar kant op kon gooien. Dit keer was ze beter voorbereid. Ze kon niet weer mis grijpen!

Hayley slaakte een gilletje toen de tak bewoog door de razernij van het water. Nee, niet losschieten! Ze klemde zich nog steviger vast en zag toen hoe de jongen de rivier in stapte. Op de oever stonden zijn Pokémon die het touw met alle macht probeerde vast te houden. Zelfs Lilo was er bij komen staan om te helpen. Vijf kleine Pokémon. Zou het genoeg zijn? Met grote bange ogen keek ze hoe de jongen voorzichtig door het woeste water waadde. Ze hoopte, nee ze bad tot Arceus, dat hij niet zou uitglijden en de Pokémon met zich mee het water in trok. Dan was alle hoop verloren en zag ze Lilo misschien wel nooit meer terug!

"Voorzichtig.." piepte ze. Hij begon te zwemmen en mompelde met een klats water in zijn mond dat ze hem vast moest pakken. Hayley wachtte tot hij dicht bij haar was en liet toen de tak los. Als een kind klemde ze zich om hem heen, haar ogen stijf dicht omdat ze bang was dat ze ieder moment kopje onder zouden gaan.

Ze kwamen tergend langzaam voorruit. De jongen deed zijn best tegen de stroming te vechten terwijl Hayley angstvallig om zijn nek hing. Oef wat moest het zwaar voor hem zijn. Ze was onder de indruk. "N-nog een... klein... stukje," zei ze klappertandend om hem aan te sporen. De oever kwam steeds dichterbij. De arme Pokémon aan wal werden zowat de rivier ingetrokken. Bijna... Eindelijk! De jongen legde zijn hand op de kant, maar Hayley voelde dat hij geen effort deed om omhoog te komen. Hij moest vast uitgeput zijn. Met trillende ledematen van de kou, greep ze de kant beet. Op handen en voeten wist ze zich uit het water te halen. Daarna kwam ze bibberend overeind en pakte ze de arm beet van de jongen. "Oké, s-samen!" riep ze naar de Pokémon. "Één, t-twee... Drie!" Ze trokken met heel hun kracht. Hayley moest haar volledige lichaam naar achter gooien om de jongen omhoog te kunnen hijsen, en wist hem alleen maar half op de oever te krijgen. Ze hoopte dat het genoeg was. Ze kon niet meer. Uitgeput en drijfnat zakte ze neer in het gras. Moana had zich nog steeds om haar arm geklemd en Lilo sprong vol bovenop haar, opgelucht dat ze ongedeerd was. Ze brabbelde druk iets in haar taaltje wat klonk als een beschuldiging en drukte toen met tranende oogjes haar kopje tegen haar kin. Hayley kreeg zelf ook weer waterige ogen. Ze kon niet geloven dat ze weer land onder haar rug voelde. Veilig, stevige grond. "Ik ben oké," murmelde ze zacht terwijl ze Lilo en Moana dicht tegen zich aan drukte. Ze moest het hardop zeggen om het tot haar door te laten dringen.

Even bleven ze beide op hun rug in het gras liggen. Uitgeput en drijfnat. Het liefst bleef ze gewoon daar liggen. Liet ze de dag voorbij gaan en kon ze deze verschrikkelijke blunder weer vergeten. Maar, de kou begon uiteindelijk toe te slaan en moeizaam drukte Hayley zich overeind om te zien hoe het met de jongen ging. Die mompelde iets over een vuur en eten. Ze wist niet zo goed of hij het nou tegen haar of zijn Pokémon had, maar ze knikte hoe dan ook. Bibberend begon ze weer over de grond te schuifelen en hielp ze de Pokémon die terugkwamen van het bos om het hout bij elkaar te zetten. Het was niet veel, maar het zou voor nu maar moeten voldoen.

"H-heb jij.. I-iets om het a-an te steken?" vroeg ze tussen het klapperen van haar tanden door. Ze had zelf ook wel lucifers in haar tas, maar tot nu toe waren haar pogingen tot het aanwakkeren van een vuur vergeefs geweest. Ze had ook niks te eten meer bij zich, dat was de hele reden waarom ze had proberen over te steken... Hayley liet haar hoofd hangen, terwijl ze haar best deed niet te gaan huilen. De vermoeidheid van alles sloeg toe als een bom.

De jongen kwam naast haar zitten en begon met behulp van zijn zakmes vonken te creëren. Hayley wreef over haar gezicht om de tranen weg te vegen en keek met grote ogen toe hoe hij het voor elkaar wist te krijgen om het hout om te toveren tot een aangenaam knapperend vuurtje. De warmte omhulde haar als een fijne knuffel en meteen voelde ze zich iets beter.  "D-dankje," mompelde ze naar hem en ze schudde haar hoofd met rode wangen toen hij vroeg of ze eten bij zich had. Ze was het niet gewend dat iemand zo behulpzaam en vriendelijk was. Zijn naam was Adam, en blijkbaar was hij een ranger. Hayley had wel eens over de rangers gehoord, maar nog nooit één in het echt ontmoet. Had zij even geluk gehad dat hij hier in de buurt was geweest. "Ik ben Hayley," zei ze toen zacht. Ze kroop naar haar rugtas, klikte die open en trok hier een grote handdoek uit. Vervolgens begon ze met haar rug naar Adam en het warme vuur toe, haar natte kleding uit te trekken. Die deden momenteel meer kwaad dan goed. Ze veterde haar schoenen los, duwde met enige moeite haar broek en legging over haar benen, en trok toen haar lange blouse over haar hoofd. Opgelucht besefte ze dat ze het koord met het stoffen zakje dat normaal om haar nek hing, voor de mislukte oversteek in haar tas had gedaan. Anders was die misschien wel in de rivier meegesleurd..

Ondanks het feit dat ze nu alleen nog maar in haar ondergoed zat, had ze het vreemd genoeg niet kouder. De warmte van het vuur brandde aangenaam op haar blote huid. Ze hoopte maar dat Adam het goede fatsoen had gehad om even weg te kijken, want ze had niet meer de energie gehad om een beschut plekje op te gaan zoeken voor privacy. Snel droogde ze zich een beetje af met de handdoek en pakte ze haar slaap T-shirt om die aan te trekken. Die was groot genoeg om ook een deel van haar heupen en benen te bedekken, dus het kon er mee door. Met het laatste beetje kracht dat ze in zich had, rolde ze haar slaapzaak uit naast het vuur en ging ze er toen vermoeid bovenop zitten, met Lilo lekker warm tegen zich aan. Ze had haar armen om haar benen geslagen en tuurde nog een beetje beverig naar de rood gloeiende vlammen.

"Uhm.. Niet dat ik weet," zei ze zacht toen Adam vroeg of er geen zangeres was met dezelfde naam. Vast wel, maar dat was niet waar haar ouders haar naar hadden vernoemd. "Mijn ouders wonen op een boerderij en vonden de naam Hayley wel toepasselijk. Het betekent hooiweide." Ze glimlachte even nostalgisch toen ze terugdacht aan de gouden velden thuis. Als de zon achter de horizon zakte was het soms net alsof ze zich eindeloos uitstrekte. Ze voelde een steek van heimwee, en drukte haar benen nog verder naar zich toe. Dat zou wel weer weg gaan. Ze was zo enthousiast geweest om aan deze reis te beginnen. Dat het nu even niet mee zat betekende niet dat ze al wilde opgeven.

Adam had ondertussen zijn rugtas geopend en reikte haar nu een broodje toe. Dankbaar nam ze die van hem over en begon ze te eten. Ze vond pindakaas prima, maar momenteel had ze zo'n honger dat het haar eigenlijk niet kon schelen wat er op de boterham zat. "Lekker, dankje!" mompelde ze met volle mond. Ondanks de vermoeidheid, kreeg haar stem weer wat van haar normale enthousiasme terug. Wat eten allemaal wel niet kon doen. De boterham was zo weg. Hayley zuchtte tevreden en negeerde het protesterende geknor van haar maag om meer. Dit was het, ze kon niet om meer gaan vragen. Het was al beschamend genoeg dat ze geen eten bij zich had.

Een pootje drukte op haar voet en verrast keek Hayley naar beneden. Daar stond Moana, nog steeds in een nat pak. Was ze weer in de rivier gesprongen? Toen zag ze de twee bessen die de Phione vasthield. "Oh.. Moana!" bracht ze warm uit. Terwijl ze bezig waren geweest met het kampvuur, moest de Phione helemaal in haar eentje de oversteek gemaakt hebben om de bessen te gaan halen. Ze pakte het blauwe fruit van haar over, gaf haar liefkozend een aai over haar kop, en stak toen een bes uit naar Adam. De andere gaf ze aan Lilo, die hier meteen hongerig aan begon. De Phione klapte blij in haar handjes en hopte toen weer terug naar het water voor een nieuwe ronde. Er waren nog heel wat meer mondjes te voeden.

Adam vertelde dat zijn naam grond of aarde betekende. Hayley keek op van de vlammen naar hem en glimlachte toen, blij om de afleiding die de jongen bracht. Het deed haar even vergeten dat ze zonet nog in levensgevaar was geweest. "Dat is ook een mooie betekenis," zei ze warm. "Ben je hier in Sinnoh geboren?" Ze had begrepen dat Sinnoh zijn grenzen weer had opengezet voor andere regio’s. Ze was benieuwd of ze tijdens haar reis veel buitenlanders zou leren kennen.

Moana werd vanaf de oevers aangemoedigd door de Pokémon van Adam en ze moest even grinniken toen de ranger begon mee te doen. Ze vond het bijzonder dat hij zo snel weer energie leek te hebben. Het werkte aanstekelijk dus ze klapte zelf ook even in haar handen toen Moana terugkwam met nog twee bessen. "Geef maar aan Adam," zei ze met een glimlachje. Zijn Pokémon hadden het meer dan verdiend nadat ze hen met zoveel moeite uit het water hadden getrokken.

Ze pakte Lilo van de grond en zette haar lekker warm op schoot, waarna ze weer naar de vlammen begon te staren. Ze merkte dat het vuur steeds feller begon te schijnen, mede doordat de avond langzaam zijn intrede maakte. Het schoot haar te binnen dat ze hier waarschijnlijk moest gaan overnachten. Om nu nog een pokécenter te gaan vinden was vrij kansloos. Ze gaapte. De warmte van het vuur en vermoeidheid in haar ledematen maakte haar rozig.

De ranger kwam blijkbaar uit Canalave City. "Oh, dat ken ik wel!" reageerde ze. "Mijn ouders hebben een boerderij in Twinleaf Town, dat is aan de andere kant van het meer." Adam moest vast weten van Lake Verity. Ze glimlachte met een dromerige blik in haar ogen. "Canalave heeft de grootste bibliotheek van Sinnoh toch?" Wat zou ze daar eens graag naartoe taan. Hayley was gek op boeken. Misschien als ze weer terug richting huis ging dat ze een stop kon maken. "Dus ik ben van hier. Maar het is mijn eerste keer dat ik op reis ben door de regio," vertelde ze verder. Iets wat hem vast al duidelijk was. Ze was nog niet zo goed in dit hele kampeergedoe. "Ik wil heel graag wat meer van de wereld zien en later mijn eigen Daycare openen. En daar heb ik natuurlijk wat meer ervaring en Pokémon voor nodig." Ze kon moeilijk een Daycare openen met alleen Lilo en Moana. Dat waren twee meiden. Ze gniffelde even.

Moana keek na het uitdelen van de bessen verwachtingsvol naar Hayley en ze kon zien dat de Phione nog een keer wilde gaan. Ze beet zachtjes op haar lip. "Nou, nog één keer dan," besloot ze toen. Ze had liever niet dat de Phione ging zwemmen in het donker. Ze kon het vast prima, ze was ten slotte een sea guardian, maar Hayley vond het een beetje spannend als ze haar niet meer kon zien. Bovendien had Moana ook al een lange dag achter de rug en werd het hoog tijd dat ze een keer ging slapen. De Phione maakte een instemmend geluidje en dook toen voor de laatste ronde het water in. Ze kwam terug met weer twee bessen, eentje voor haar en eentje voor de leuke blauwe zeehond. Moana ging naast Pien zitten en zette de bes voor haar neer, terwijl ze zelf ook tevreden begon te eten. De mede water-type vond het vast niet erg dat ze nog water op de grond drupte.

Adem begon weer te praten en Hayley keek op van het vuur naar zijn gezicht. Hij vroeg min of meer of ze avondeten bij zich had, of eigenlijk ging hij er al van uit van niet. Ze wreef een beetje ongemakkelijk door haar lange witte haar, dat nog een beetje vochtig was van het water. "Ik heb genoeg gehad aan de sandwich hoor," loog ze. Natuurlijk was ze wel in voor een warme maaltijd, maar dan had ze zelf gewoon beter moeten voorbereiden. Dit was haar straf dat ze niet genoeg eten mee had genomen. Daar leerde ze weer van, dat was hoe het ging als je voor het eerst kampeerde. Ze zou morgen wel iets regelen.

De ranger voor haar kwam overeind. Even was ze bang dat hij ging besluiten weer op pad te gaan. Ze wilde na alles niet de nacht alleen hoeven doorbrengen, maar tot haar opluchting begon hij alleen zijn armen te strekken en vroeg hij toen of ze mee deed met Tai Chi. Vragend hield Hayley even haar hoofd wat scheef. "Wat is dat?" vroeg ze toen. Ze wist nog niet zeker of ze van haar warme plekje bij het vuur af wilde.

Met een warm, rozig gevoel luisterde Hayley naar de verdere woorden van Adam. De ranger was blijkbaar best goed geleerd, want hij kende de bibliotheek en wist veel te vertellen over researchers en een filosoof. Zijn rustige stem haalde het laatste beetje paniek uit haar lichaam en ze merkte ook dat ze door zijn verhaal over de filosoof zich minder schuldig voelde om zijn eten te delen. Of kwam dat door de heerlijke geur van warm eten die door de lucht verspreidde? Daarom knikte ze maar zachtjes en trok ze een glimlach over haar gezicht. "Volgende keer trakteer ik," zei ze flauwtjes. Mochten ze elkaar ooit nog eens treffen tijdens het reizen.

Adam legde vervolgens uit wat Thai Chi was, en met grote ogen keek Hayley aandachtig naar de bewegingen die hij begon te maken met zijn armen. "Waar heb je dat geleerd?" vroeg ze nieuwsgierig. Dat kon hij niet zomaar zelf verzonnen hebben toch? Ze kwam aarzelend omhoog, rilde even toen de koude wind over haar blote armen gleed, maar begon toch de bewegingen na te doen die hij ook maakte. "Zoiets?" vroeg ze toen, terwijl ze wat onhandig met haar armen bewoog. Net als zijn Tyrogue, ging het lang nog niet zo vloeiend, maar dat was vast normaal voor de eerste keer.