Tales of

Sinnoh

Ze wist een grijnsje op haar gezicht te toveren toen Adam begon te lachen. Ze merkte dat ondanks ze hem nog maar net kende, ze hem oprecht begon te mogen. Hij as één van de weinige die haar nog niet raar had aangestaard om haar opmerkelijke uiterlijk en kwam niet over als een persoon die snel oordeelde. Bovendien had hij haar natuurlijk uit de rivier gehaald, dat waren ook bonuspunten.

Met een moeizaam gezicht deed ze de bewegingen na, maar ze had het idee dat het nergens op leek. Adam adviseerde dat ze haar schouders moest laten zakken en dat ze kon doen alsof ze water was. Water. Hayley rilde weer even bij de gedachte, maar drukte de nog verse herinnering van het bijna verdrinken naar achter en probeerde het advies op te volgen. Ze ontspande haar schouders en liet de frons op haar gezicht verdwijnen. Meteen leken haar armen iets vloeiender te gaan, ook al was het nog lang niet zo goed als Adam voor deed. De gedachten schoot haar naar binnen wat voorbijgangers wel niet moesten denken als ze ze zo zagen en ze begon te gniffelen. Gelukkig werd het al donker en was de kans relatief klein dat ze nog iemand tegen gingen komen.

"Kunnen ze bij de rangers geen leraar aannemen?" vroeg ze grijnzend, terwijl ze haar armen weer liet zakken en terug plaats nam bij haar warme plekje bij het vuur. Het was leuk om te doen, maar ze kreeg het weer koud, dus ze liet de rest van de oefening aan Adam over.

De volgende woorden van Adam klonken als magie voor haar oren. Of eigenlijk voor haar hongerige maag, die duidelijk liet merken dat één sandwich echt niet genoeg was. Hallo, waar was de gebruikelijke warme maaltijd van pa en moe? Met een brede grijns pakte ze het kommetje en de lepel van de ranger over. "Dankjewel!" wist ze nog blij uit te brengen, voor ze meteen weer begon aan te vallen. Hm.. Lekker warm.

Terwijl ze druk aan het kauwen was, keek ze hoe Adam zijn Pokémon weer terug liet keren in haar bal. Behalve de Zigzagoon, die was duidelijk niet zo fan van zijn bal want hij drukte zijn snuit in het gras. Dus liet de ranger hem maar buiten. "Hm," zei ze, terwijl ze haar hap doorslikte. "Gaat ie niet graag in zijn bal?" Ze moest eerlijk toegeven dat ze dat bij Lilo en Moana nog niet had gezien, maar die gingen eigenlijk ook nooit hun bal in. Net zoals nu lagen ze knus en warm tegen haar aan en zo had ze het graag. Maar ze wist dat dat niet altijd kon, en ook als ze een groter team zou krijgen zouden ze zo nu en dan in hun bal moeten blijven zitten. Zouden sommige Pokémon het niet leuk vinden daarbinnen? Dat vond ze best zielig eigenlijk.

Adam begon uit te leggen dat de Zigzagoon bang was dat hij belangrijke dingen zou missen als hij in zijn bal zat. Hayley moest daar even om grinniken. "Ik vind hem leuk," merkte ze op, terwijl ze lachend toekeek hoe Barry op zijn rug rolde om op zijn buik gekriebeld te worden. Niet veel mensen namen een Zigzagoon, omdat ze niet zo heel bijzonder waren en sommige boeren zagen ze zelfs als een plaag. Maar Adam liet maar weer eens zien wat een leuke en loyale Pokémon het konden zijn. "Is het je eerste Pokémon?" vroeg ze toen. Ze gokte van wel, zo close als hij was met zijn trainer.

De ranger vroeg vervolgens of ze een tent bij zich had. Hayley werkte net haar laatste hap naar binnen en wierp een blik op haar tas verderop. "Ja, die heb ik! Alleen.." Haar wangen kleurden wat rood. "Het is me nog niet gelukt hem op te zetten. M'n vader heeft me wel eens laten zien hoe het moet, maar toen leek het veel makkelijker..." Stiekem had ze toen gewoon niet zo goed opgelet. Hayley kon soms moeite hebben met haar aandacht vasthouden. Ze wierp een hoopvolle blik op Adam. Wat moest hij wel niet van haar denken onderhand. Rivieren invallen. Geen eten bij zich. En nu vertelde ze hem dat ze niet eens een tent in elkaar kon zetten. Hij vond haar vast een hopeloos geval.

Ja, de eerste Pokémon had altijd een speciaal plekje in het hart. Terwijl ze hier over nadacht en naar Adem luisterde, aaide ze de Minccino even afwezig over haar vachtje. Die had zich weer lekker warm op haar schoot genesteld en Moana was ondertussen tegen haar zij aan gaan liggen. Hayley besefte zich met een warm gevoel dat ze nooit van tevoren had kunnen voorspellen hoeveel ze om der Pokémon kon geven. Ze kon zich nu nog nauwelijks een leven zonder voorstellen.

Barry vond het er blijkbaar ook wel gezellig uitzien, want hij kwam van zijn plek en ging bij haar op zijn rug liggen. Hayley gniffelde even en kriebelde hem over zijn buik, zoals gevraagd. "Pas maar op hoor," zei ze semi-serieus, "straks neem ik hem nog mee." Paste prima in haar team, zo'n blije gestreepte wasbeer.

Adam leek gelukkig niet te denken dat ze zo'n mislukkeling was en stelde haar gerust dat het bij vaders altijd makkelijker leek. En hij was dan misschien niet haar vader, maar hij zei dat ze hem dan maar moest zien als een soort grote broer die het haar ging leren. Dankbaar keek Hayley hem aan met een grote glimlach op haar gezicht. Dat idee vond ze best leuk. Ze knikte daarom en kwam toen ook overeind, maar niet voordat ze Lilo eerst voorzichtig tegen Moana aan op de slaapzak tilde. Zo konden ze rustig en lekker warm verder blijven slapen.

Ze liep al naar haar tas om de tent hier uit te halen, maar stopte om Adam even met een verraste blik aan te kijken. Een Snubbull onesie, wat? "Echt waar?" vroeg ze vol ongeloof. Hij moest vast een grapje maken.

Adam liep eerst naar zijn eigen tas om hier wat spullen voor zijn tent uit te halen en Hayley keek nieuwsgierig toe. Maar, toen leek hij zich te bedenken en mompelde hij dat het natuurlijk handiger was als ze eerst die van haar deden. De jonge breeder gniffelde even zacht. Het maakte haar oprecht niet uit met welke tent ze begonnen, ze was al lang blij dat ze zowaar een keer beschut kon slapen. De eerste kampeernacht buiten was ze de hele tijd nerveus geweest dat ze ineens een regenbui op haar hoofd zou krijgen.

Een Skitty wassen voor een oud vrouwtje in een Snubbull onesie. Het klonk nog steeds als een ongeloofwaardig verhaal, maar Adam leek er niet over te liegen. Ze beelde zich voor hoe dat er uit moest hebben gezien en barstte toen in lachen uit. "Waarom... Had je... Een Snubbull onesie aan dan?" hikte ze tussen het lachen door. Nu moest ze wel de details van dit verhaal weten.

Ondertussen had ze het tasje uit haar rugtas gehaald die de spullen van haar tent bij elkaar hield. Het was niet veel spannends, vier stokken met één tentdoek en een klein zeiltje die erboven ging om de regen tegen te houden. Haar vader had er expres één meegegeven die geen binnentent nodig had, om het makkelijker te maken, maar het was vooralsnog geen succes geweest. Ze trok de stokken eruit en keek toen weer even met een moeilijke blik naar de onderdelen.

Het was wel een vreemde dag zo. Eerst bijna verdrinken en nu tranen over je wangen hebben lopen van het lachen. Zijn verhaal maakte het allemaal niet veel duidelijker, maar hilarisch was het wel. "Je paste vast heel mooi tussen de parade," grinnikte ze. Dat het comfortabel was geloofde ze wel. "Misschien moet ik er zelf ook maar één gaan zoeken dan, het staat mij vast veel beter." Ze stak even plagerig haar tong uit en keek toen met hoopvolle ogen op toen ze zich iets bedachte. "Heb je hem.. Nog bij je?" Vast niet. Wie liep er nou met een Snubbull Onesie op zak. Maar, het was het proberen waard om te vragen.

De aandacht ging weer naar de tent en Adam vroeg of ze misschien een tekening bij zich had. Hayley knikte meteen en stak haar hand in het tentzakje om hier een papiertje uit te trekken. "Ja, hier, al weet ik niet of je er wat aan hebt." Het was een hele simpele handleiding, met bijna geen uitleg, maar zo ingewikkeld zou de tent ook niet moeten zijn. Voor mensen die geen Hayley Archer heten dan. Ze glimlachte flauwtjes.