Tales of

Sinnoh

Was hij op zijn hoede om hier weer terug te keren sinds die ene laatste keer? Extreem. En ging hij om die luttele reden dan maar besluiten om hier niet meer terug te gaan, uit angst om weer belaagd te worden? Oh babies HELL-iolisk-to-the-no. Want spoedig, hé - spoedig, héél binnenkort, dan had hij zijn blaffende, grommende dream team compleet, inclusief twee imposante Houndooms aan zijn zijde. Wat hij dan van zulke good-for-nothing etters maakte? Puppy chow.

"Easily," beaamde Sylvester zacht sissend zijn eigen gedachtegang, zijn hoofd laag en half beloken in schaduwen. Het enkele woordje klonk door de (voor de verandering eens) doodstille auto alsof het iets onheilspellends teweeg bracht, zoals de naam van een demonische entiteit dat zou doen. Het vulde de hele wagen als een donkere stormwolk: zelfs Vuitton, - die normaal gesproken geen seconde stil kon zitten - Armani, zijn shiny Houndour, zijn Growlithe en Poochyena gaven geen kick. Er lag een haatdragende blik in de fonkelende ogen die over het stuur staarden; twee ijskoude amethisten die niets meer weghadden van de nieuwbakken, maar speelse sluwheid waarbij zijn kijkers vaak meededen. Ze waren leeg en tuurden over het dorre stukje natuurgebied aan Route 215 dat erbij lag alsof er een hondsdolle Charizard haywire was gegaan - his doing, maar er waren wel ergere dingen in de wereld als je hem erover zou interviewen. Een bevende hand bracht zijn sigarettenhouder naar zijn lippen. De andere hand kneedde in een systematische handeling het stuur en bleef dat nog zo een tijdje doen.

Totdat hij langzaam maar zeker knipperend uit zijn eigen trance werd gehaald. Syl leunde even achterover tegen zijn hoofdsteun, een kleine kreun daarbij onderdrukkend terwijl hij met moeite zijn gewonde been iets verzette. Zijn vingers streken kort over de spalk waarin zijn onderbeen zat gebonden. Het was.. humiliating, to say the least. Een onzuivere spat op zijn imago. Hij, wiens voetzolen juist hoorden te slijten op het hout van podia on-stage, vitaal rond pronkend als de pauw die hij was. Het meest frustrerende was misschien nog wel dat hij weliswaar een beetje bang was voor zijn Houndour, die hem die brandwond had toegebracht, maar dat hij het er niet mee associeerde. Nee - hij associeerde het incident met de groenharige lijpkikker die hem letterlijk nog eens dieper de grond had ingestampt. Recht bovenop zijn been. Hij besloot dat het het nu niet waard was om er verder over te sulken, hij had shizzle te doen. Onder het gekraak van zijn leren autostoel draaide Syl zich iets om naar zijn Pokémon op de achterbank, zijn mondhoeken al omkrullend. "Round two, boys!" glimlachte hij met een blije twinkeling in zijn ogen, al wist zijn kit aan Pokémon inmiddels al wel dat dat evengoed schijn kon zijn bij hun trainer die eigenlijk niet los rond hoorde te lopen in de maatschappij. "Let's get down to business." Knock-off Dolce & Gabbana zonnebril op en ready set go. Niet heel erg charmant strompelend, ploeterde Syl richting de wat meer groenere bosjes, z'n bombastische bont zoals gewoonlijk achter hem aan slepend. Vuitton en zijn hondachtige Pokémon volgden hem trouw op de voet. Vlak achter hem sloop zijn Houndour, zodat hij hopelijk met behulp van de geur, het lage gegrom en het opvallende uiterlijk van de shiny een tweede Houndour kon lokken.

Zo goed en kwaad als het ging stiefelde de coördinator door in een houding die blaakte van de dominantie. Alfamannetje on patrol. Zijn stukje Route 215 kssst. Opeens bleef Armani abrupt staan bij de voet van een boom, zijn snuffelende kop laag bij de grond en zijn korte staart recht omhoog. De shiny Houndour liet een zacht binnensmonds blafje horen om de aandacht van zijn trainer te trekken. "What?" siste Sylvester een beetje geprikkeld, alsof hij ergens nog steeds bang was om vanuit het niets belaagd te worden. "What is it?" Hij hinkte er in alle moeite naar toe, als een mannequin die met veel teveel bontjassen behangen was en bijna bezweek onder het gewicht van alle pelzen, één hand om Vuitton heen geklemd om te voorkomen dat zijn levende sjaal van hem af gleed. Wat daar dof glimmend spectaculair lag te wezen in het gras was een.. steen. "A stone. You're giving me a stone." In de kalme beredenering kon je, als je goed luisterde, zijn stem iets horen breken. Syl plukte de peuk uit zijn klep en hief zijn hoofd in een kwade ruk op naar de hemel. "Do you think you're funny?" riep hij omhoog naar de hogere macht, waarvan hij inmiddels wel zeker wist dat die er moest zijn. Waarom anders kreeg hij zoveel leed en pech over zich heen. Het hele pokke eind van vier meter uit zijn auto gestrompeld op leven en dood, met alle gevaren van dien, en voor wat? Wel alle.. Damn it all! Hij tuimelde bijna achterover in zijn driftige, maar vooral overbelastende poging om het Cloysterding met zijn gezonde been een heel roteind weg te schuppen, waarbij hij riskant zijn evenwicht moest bewaren op zijn niet zo-gezonde been. De steen pingpongde tussen een paar boomstammen en kwam ergens diep in een stuk bos met een doffe plof neer, verdwijnend uit het zicht. Hier! Dat is hoe hij erover dacht.

[ Sylvester raapt de Everstone niet op ]

Met een tevreden snuifje draaide Sylvester zijn hoofd weg van het stuk beloken woud waar hij de kiezelsteen heen had getrapt. Tussen de plukken bont over de schouders van zijn trainer, loerden de felrode ogen van de Galarian Zigzagoon nog even in dezelfde richting, voordat Vuitton zijn meester kopieerde met een dat-is-dat-knikje. Hmmyess. Het was opvallend rustig nu op de Route. Verdacht stil. Te stil. In een langzame beweging, zette Syl de sigarettenhouder opnieuw aan zijn lippen. Zijn sluwe, half toegeknepen ogen gleden de omgeving af, langs verschroeid gras en geblakerde boomstammen. Waar de hell hing die roedel Houndours uit? Mon Dieu, ze konden niet ver zijn. "I practically turned it into their habitat," beaamde hij nijdig zijn eigen gedachtegang. Verder lopen. Een schril geluid dat iets weg had van 'holy macarons' verliet het volgende moment zijn keel, want Arceus, die serene rust en stilte? Die was ook abrupt met de noorderzon vertrokken. Een woedende Scyther sprong uit het niets opeens uit de bosjes vandaan, midden in zijn pad, zijn voorpoten rondhakkend als twee zeisen. De spalk om zijn been maakte een metaalachtig geluid toen Syl zo snel achteruit deinsde dat hij bijna over zijn eigen voeten struikelde. "Armani!" snerpte hij angstig, maar de Houndour was al beschermend voor hem gesprongen. De hondachtige Pokémon peilde zijn intimidatie tegen de Scyther, een non-verbale krachtmeting onder een laag gegrom en het geluid als zwaarden van de zeisachtige voorpoten van de Scyther. En daarachter, veilig achter zijn Pokémon, deed Syl maar al te graag mee. "Oooeeh, are you mad now? You want some more? Yeees, that's right, you sickly-looking stick-fingered shrimp. Come and get it!" Zelfvoldaan reutelde hij een lachje langs zijn pafstaaf, voordat hij kordaat zijn vinger met een zwiep van zijn arm op de groene Pokémon richtte en zijn Houndour commandeerde tot een "Ember!"

[ Sylvester jaagt de Scyther weg ]

De competitie tot elkaar intimideren leek voor even los te barsten in een gevecht toen de Houndour breed ging staan, zijn kop ophief en een strook vuur uit zijn binnenste richting het insect ontlaadde. Maar daar leek de Scyther niets op terug te hebben. Onder het ratelende geluid van zijn vleugels, glipte de Pokémon soepel tussen de takken door. Behoedzaam kneep Sylvester zijn ogen iets tot spleetjes terwijl hij het silhouet van de vluchtende Scyther scherp met zijn blik in de gaten bleef houden. Armani boog door zijn poten, praktisch al in de startblokken om de Scyther definitief tegen de grond te werken zodat ze daar in ieder geval geen last meer van hadden. "Don't," siste Syl met een weerhoudend gebaar van een gehandschoende hand. "Thinking is not really your metier, is it?" voegde hij er met een laatdunkende blik op de Houndour naast hem aan toe. Sjorrend aan zijn riem om zijn broek iets op te trekken, sloeg hij zuchtend zijn ogen ten hemel. Arceus, hij hoopte dat hij niet alles hoefde uit te spellen. Heel teacher-esque ging hij voor zijn Houndour staan, wijzend met zijn ingeschoven zweep in de richting waar de Scyther was verdwenen. "That thing's not going to lead us to wild fiery fire hounds anytime soon. There are almost no trees over yonder. And look at its color scheme. It's probably going to hide in grass, where we can't see it - then we can pretty much pack up, because it will sure as hell ambush us in there." Not to mention that it might lead us straight to a swarm of its own kind. Nee, hij vertrouwde het niet. Hij had het al niet op dit soort typen Pokémon, maar dit exemplaar had iets venijnigs over zich heen. "Vuitton!" blafte Sylvester opeens uit. De Galarian Zigzagoon liet zich namelijk als een verlept stuk pels van zijn schouders glijden en begon in het dronken patroon van een bij - ondanks de hele uitleg van zijn trainer vooraf - doodleuk de Scyther achterna te zwengelen. Kwaad strompelde Syl achter hem aan om het beest een kets van zijn zweep vlak voor zijn klauwen te geven. Met zijn pootjes nog heen en weer dribbelend in de lucht, lukte het hem om de Zigzagoon van de grond te plukken. "Let's just.." Een pauze tussen het hijgen door. "Let's just go the other way." Met een zure uitdrukking op zijn gezicht, alsof een zwerm Scythers zijn gehele collectie designertasjes in reepjes had gehakt, begon hij de andere kant uit te hinken. For Muk's sake.

Onder klagelijk gezucht en zachte knarsjes van zijn beenbrace, strompelde hij nors verder, hoeveel verder 'verder' ook mocht inhouden. Hij hoopte niet veel verder, want Mon Dieu, dit was toch geen doen zo door het woud. Geef hond. Geef bankje om te zitten. Geef chardonnay. En doe die Muk-zon uit. Syl maalde zijn kaken op elkaar, al klaar om in een gefrustreerde bitch fit uit te barsten. Dit was namelijk precies één van die vele irritatiefactoren die als een keiharde mep in zijn gezicht aan kwamen. Zijn neus die even fel op de feiten werd gedrukt: 31-jarige ex-high society, thuiswonend op een krap flatje met moeder, budget niet ruim genoeg om iemand in te huren voor dit soort survival tochtjes en zijn stuff te fixen. Al die nog lekkere vitale springkikkers die rondsjeesden op hun blitsende fietsjes en goedkope stinkgympen na het halen van hun eerste Pokémon, hij vervloekte ze in dat enkele ogenblikje tot Kanto en terug. "Arceus H. Christ." Met een hand in een zij geplaatst en zijn hoofd in zijn nek gelegd, stopte hij even om op adem te komen - tot een vreemde reflectie in zijn ooghoek zijn zicht kort verblindde.

Het zweet uit zijn ogen knipperend, hief Syl een hand op om het licht af te schermen. Op zijn hoede hinkte hij toen traag naar de steen toe. "I say, make yourself useful and pick it up, will you?" verzocht hij Vuitton. De zwart-witte Pokémon krabbelde van zijn schouders af, wroette onder de steen en kwam terug gedribbeld met.. iets in zijn bek geklemd. What have we here? Sylvester kneep één oog dicht terwijl hij het ding, dat nog het meeste weg had van een geslepen robijn, tegen de zon hield. "Do you think it will sell for much?" Hij liet het met een bestuderende blik ronddraaien in zijn hand. "Well -" Een klein glimlachje brak door op zijn bezwete gezicht en hij haalde onschuldig een schouder op naar zijn Pokémon, die hem nieuwsgierig aankeken. "Whatever it is, it's mine now. Finders keepers." Er klonk een binnensmonds lachje terwijl het ding in de fluffy purse van Ninetales-bont verdween. Het zag er immers glamorous uit. Hebben. Hij zou later, bladerend in zijn Pokégidsje, wel opzoeken wat het precies was. Missie waakhond nr. 2 was nu prioriteit. En hij dacht zo wel een ideetje te hebben om er hopelijk eentje te kunnen lokken. "Armani, can you try calling for a pack? A Howl or a twilight bark or something. Anything." verzocht hij zijn Houndour met een laconiek wuifje van zijn hand een stukje verderop. Armani gaf daarop gretig gehoor. De Houndour klauterde bovenop een heuveltje en liet zijn geblaf en gehuil in verscheidende richtingen door het bos galmen. VerSnomme, waarom had hij er niet eerder aan gedacht? Het was zo voor de hand liggend.        

[ Sylvester raapt de Fire Gem op met behulp van Vuittons Pick Up en loopt door ]

Hij wachtte. En wachtte. Intussen was hij maar in de bosjes gaan zitten. Wachtte nog wat langer. En toen was het opeens.. avond. Versuft stak Sylvester zijn nog half slapende hoofd boven de struiken met stijvepotenkramp, een boomblad tegen zijn wang geplakt en een nestelende Kricketot in zijn bontjas. Macarons, had hij hier serieus uren idle in de bosjes liggen pitten? Straks werd hij weer belaagd door handtastelijke Lickitungs of groenharige tweelingen. Die Houndour had duidelijk geen teken van zich laten horen. Agressief klopte hij wat polletjes van zijn designerbag, maar niet voordat hij eerst de wilde Kricketot van zich af yeette, ergens terug de duisternis in. Terwijl de coördinator moeizaam overeind wankelde, keek hij zuur om zich heen, zoekend naar zijn Pokémon. "You could have woken me up or something!" snauwde hij sissend naar de omlijningen van zijn doggo's die lekker ongegeneerd achter elkaar aan door de struiken aan het rousen waren. Als hij zijn Pagani niet terug kon vinden in het donker hè, ooh. De gedachte alleen al maakte Syl buiten zinnen. Hij kon zichzelf niet beloven of hij de rest van het nog wel mooie stukje onaangetaste natuur op Route 215 in tact kon laten.  

[ oopsies einde Journey  ]