Tales of

Sinnoh

Nu dat ze haar eerste badge binnen had en al een deel van haar team zijn tweede of zelfs laatste evolutie bereikt had, was het voor haar aangewezen dat ze Koda moest trainen zodat ze binnenkort de tweede gym kon gaan uitdagen. Nu Leaf was geëvolueerd in een Bayleef en Shadow naar een Haunter zou ze zich nu op Koda moeten focussen. Ze wist dat hij een veel sterkere moveset zou leren als hij een Ursaring zou worden en ergens beviel het idee dat ze een grote, sterke beer in haar team zou hebben haar wel. Het zou haar ’s avonds in elk geval een stuk veiliger laten voelen als ze over straat wandelde, dat was één ding dat zeker was. Ze had niet verwacht dat ze haar team al zo snel vol zou hebben, maar toen ze naar de Pokémon shelter was gegaan, had ze het niet over haar hart kunnen verkrijgen om de Chikorita met het gescheurde blad op haar hoofd dat haar wanhopig aankeek te negeren. Ze had het bijkomende mannenprobleem maar voor lief genomen, daar konden ze nog altijd aan werken. Aurora’s aandacht werd weer getrokken naar Koda toen hij met een Night Slash genadeloos uithaalde naar een Geodude. Wat er volgde, was iets wat haar versteld deed staan, ook al had ze het half en half wel verwacht. Koda begon te gloeien en na enkele tellen stond er geen kleine, schattige Teddiursa meer voor haar, maar een grote, krachtige Ursaring. Dat hij nog steeds de kleine teddybeer was die hij enkele tellen voordien was geweest, werd bewezen toen hij uitgelaten naar haar toerende – wat heel de grond liet trillen – en haar in een stevige omhelzing nam. Hij torende hoog boven haar uit en Aurora kwam niet eens tot zijn middel, maar ze voelde zich niet geïntimideerd. Integendeel. Ze kon zich niet voorstellen dat er een moment in haar leven was geweest dat ze zich zo veilig voelde in nabijheid van een grote, intimiderende Pokémon. En dat wilde in haar geval veel zeggen.