Tales of

Sinnoh

Bloknoot, jerrycan met latte macchiato, aantekeningen, proteïnereep. Ja, hij had alles in zijn rugtas. Tevreden vertrok hij die ochtend op weg naar Lake Verity. Hij zou pas laat in de avond terugkeren maar gelukkig kon hij bij een behulpzame vriend crashen voor de nacht. Hij had hem zelfs zover gekregen om zijn taxi te betalen als hij morgenochtend weer terug naar huis ging. Prachtiger had de hele situatie niet kunnen uitpakken.

Eenmaal aangekomen bij het grote meer gooide hij Sal’s pokébal achteloos uit zijn zak. Het beestje verscheen en sliep voor de verandering niet. “Zo, zijn we eindelijk wakker?” Beet hij hem hatelijk toe. Sal vernauwde zijn kleine insectenoogjes en staarde Spencer dreigend aan. Spencer wierp hem een vuile blik toe en zette zijn rugzak neer in het gras. Volgens de legendes woonde hier een legendarische pokémon. Nu ja, het meer was erg stil, er ging geen zuchtje wind door de bomen en er heerste een soort sereniteit die Spencer nergens anders had gevoeld. Daar tegenover stond dat zijn moeder hem tot zijn negende liet geloven dat als hij na twaalf uur nog niet in slaap was gevallen een Gengar zijn ziel uit zijn navel kwam zuigen. Scepticisme was zeker een trek die vooraan stond. Hij plofte neer tegen een boom en trok zijn bloknoot tevoorschijn. Hij spreidde zijn aantekeningen uit over het gras en zette zijn bril op. “Doe me een lol en val in het water,” riep hij nog naar zijn Salandit die naar de waterrand was gelopen en naar zijn reflectie staarde.

+ Rosy

Er lang kon hij niet genieten van de rust. Spencer keek verstoord op toen er luid gekef opdoemde en het gras wild bewoog. Kort daarna schoot een gele, briljant glimmende Shiny Growlithe tevoorschijn. Spencer stond meteen op met een pokébal in zijn handen maar tot zijn uiterste teleurstelling klonk er een gedempte stem die "Prim!" schreeuwde. Heb ik weer. Dacht hij kwaad en hij borg de pokéball weer op. De Growlithe rende enthousiast op hem af en gooide in het proces zijn papieren alle kanten op. Sommige kregen een modderige pootafdruk cadeau. Hij schoot de Growlithe een kwade blik. "Oh.. als je niet al een trainer had.." mompelde hij duister terwijl hij naar de verslagen graaide en een schietgebedje deed dat er geen enkele het water in zou vliegen. Sal had zich omgedraaid bij de waterrand en bekeek het tafereel met toegeknepen ogen. Toen Spencer zijn blik ving, zag hij dat Sal een boosaardige grijns op zijn snoet had staan en schijnbaar intens van het leed van zijn trainer genoot.

Spencer slaagde erin zijn papieren bij één te krijgen en hij duwde ze in een rommelige bundel terug in zijn rugzak met het idee ze weer terug te halen als het meisje en haar shiny Growlithe waren opgekrast. Hij bekeek het beestje vol afgunst. Ze had haar Growlithe opgepakt en hield haar nu stevig tegen haar borst gedrukt. "Al goed.." mompelde hij. Waar had ze zo'n shiny pokémon vandaag? Dat wilde hij wel eens weten. "Een shiny Growlithe? Misschien moet je haar niet laten loslopen als je haar niet onder controle kan houden. Er zijn genoeg figuren die haar zo zouden jatten," Spencer was daar één van. Als hij de kans had en de macht, had hij het waarschijnlijk geprobeerd. Sal was weer gaan liggen nu het spektakel over was en sloot verveeld zijn ogen.

 Spencer liet zich weer tegen de boom aan in het gras vallen. De onzekerheid van het meisje bracht hem niet echt van zijn stuk. Als zijn humeur beter was geweest, had hij wellicht haar gewoon met rust gelaten. Maar het kwaad was al geschiet. "Klinkt alsof je wel wat lessen kunt gebruiken," Hij maakte het zich gemakkelijk door zijn hoofd tegen zijn handen aan te laten rusten, zijn armen boven zijn hoofd tegen de boomstan gevouwen. Hij kon toch weinig werk verrichten tot zij eindelijk opkraste dus kon hij het net zo goed ervan nemen. "Waar heb je überhaupt zo'n waardevolle pokémon vandaan? Ik zou denken dat iemand met meer ervaring geschikter was voor zo'n beestje."  

De man was humeurig, dat was één ding wat zeker was. Maar op het gegeven moment mocht hij zijn chagrijnige humeur ook wel een beetje laten gaan. Hij gaf aan dat iemand met meer ervaring wel geschikter was voor zo'n beestje. Ze voelde haar wangen vervolgens roder worden, maar dit keer uit verontwaardiging. "Ik heb mijn licentie pas net, maar ik heb haar zelf gevangen. Dat is jou blijkbaar met al je ervaring nog niet gelukt," sprak ze hem toe. Het enige wat hij had, was een lelijke hagedis immers, waar zij een Rowlet had en een shiny Growlithe. Ze trok haar Growlithe wat dichter tegen zich aan.

 Hop. Hij had haar. Spencer deed alsof haar belediging hem diep raakte en maakte een verontwaardigd geluidje. Het was zo overduidelijk nep dat hij zijn mondhoeken al voelde omkrullen. "Genialiteit moet je niet forceren," Bromde hij met een knipoog. "Maar ik durf te wedden dat je gewoon aan het jokken bent," Hij sloot zijn ogen en slaakte een zucht alsof deze plek onder de boom de meest comfortabele plek was die er bestond. "Ik kan gewoon niet geloven dat je zo'n juweeltje écht zelf hebt gevangen." Hield hij vol.  

Wat een arrogante zak. Eigenlijk hoopte ze ondertussen wel dat zijn papieren onherstelbaar beschadigd waren. Haar schuldgevoel en schaamte hadden ruimte gemaakt voor driftigheid met zijn arrogante gedrag. Hij deed alsof hij verontwaardigd was, maar tegelijkertijd zag ze ook wel aan zijn ogen dat hij er niks van meende. Ze zette haar Growlithe op de grond. De woede van haar trainer voelende, had Prim haar oren wat naar achteren gedraaid, haar blik feller op de man tegenover haar gericht. Er was iets niet goed als deze haar trainer zo boos had gemaakt. "Als je zo geniaal bent, daag ik je uit tot een Pokémon gevecht," spuwde ze de jongen toe. "Laten jij en je hagedis maar zien hoe geniaal jullie zijn." Ze zou hem. Hopelijk had hij geen tyranitar in zijn zak ofzo. Maar hoe groot was die kans nou weer?

 Spencer keek haar bedenkelijk aan terwijl hij zogenaamd over haar voorstel nadacht. Daarna haalde hij zijn schouders op en schudde zijn hoofd. "Naahh," bromde hij terwijl hij een oprechte geeuw onderdrukte. "'K heb daar niet zoveel zin in. Jij wel, Sal?" Riep hij naar zijn Salandit. Die zakte door zijn voorpootjes neer, plofte op het gras en sloot werktuigelijk zijn ogen. "Vraag me dat nog maar een keertje, snoes, als jij een Arcanine heb en ik een.. naja.. iets wat interessanters is dan 'dat'." Bromde hij vaag gebarend naar zijn Salandit die deed alsof hij sliep en overdreven snurkte. Spencer grinnikte. Zo nu en dan konden hij en zijn pokemon wel met elkaar overweg. 

Snoes, het hele woord was verschrikkelijk. Het liefste zou ze deze genius eventjes het even flink heet onder de voeten maken, letterlijk. Maar ze hield zich in. Geen fysiek geweld, dat was onmacht. En onmacht hoefde ze niet te voelen. Deze man deed wel alsof hij heel stoer was, maar blijkbaar was hij helemaal niks. Een grijns verscheen op haar lippen. "Wat, heeft de geniale man tegenover me niets meer dan een Salandit?" zei ze wat triomfantelijk. Hij deed wel heel erg stoer, maar hij was helemaal niks. Misschien gedroeg hij zich zelfs wel als een Seedot omdat hij zichzelf gewoon een super zielig figuur vond.

 Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe er een grijns op zijn gelaat verscheen en het liefste gaf hij haar ter plekke een klap voor haar bek. Haar Growlithe beet hem dan vast in zijn been en hij verdiende eerlijk gezegd niet minder. "Hey, hou je bek over die rot salamander. Alleen ik heb het recht om hem uit te schelden," zei hij met een plotse, scherpe toon terwijl hij zich nu naar haar toe draaide. "Ik moet toegeven dat ik toch wel een beetje jaloers was toen ik je shiny Growlithe zag. 'K zie nu dat je die alleen maar hebt om te compenseren voor je zwakke persoonlijkheid, of niet soms?"  

Oei, dat wist hem wel te raken en ergens voelde Rosy er voldoening voor. Dat zou die smerige Seedot leren om zich zo te gedragen. Ja, Prim had door zijn notities heen gerend, maar dat betekende nog niet dat hij zich als een Piloswine zich tegen haar op hoefde te stellen. "Jij bent de enige die hem hier uitscheldt. Om eerlijk te zijn, zou ik je Salandit enkel sterkte willen wensen dat hij met jou opgescheept zit," sprak ze hem bijtend toe. "En echt, zwakke persoonlijkheid? Beste wat je kon verzinnen nu je nog minder poten hebt om op te staan dan een Pyukumuku?" Ze trok haar wenkbrauwen op. Eerst was ze geschrokken van deze man, maar ergens, bleek hij gewoon een absolute nul te zijn.

 Woedend knarste hij met zijn tanden terwijl hij haar een bijtende blik toestuurde. Hij haatte alles aan haar. Van haar stomme groene ogen, haar sluike haar dat langs haar gezicht naar beneden hing, tuttige kleding die ze droeg tot de shiny Growlithe aan haar voeten. "Ik, een zielige Pyukumuku? Zegt diegene die moet compenseren voor haar zwakzinnige zelfvertrouwen met een shiny growlithe?" Ging hij dat loslaten? Nee. Maar hij begon het wel zwaar zat te worden. En dus vervolgde hij: "Ik wil met liefde hier de hele middag met jou blijven om de meest kleurrijke beledigingen te bedenken die wij allebei heen en weer kunnen ping-pongen tot we een ons wegen, maar ik denk dat we daar beide weinig behoefte aan hebben dus doe me een lol en rot een eind op!" spuugde hij kwaad. "-En neem dat mormel met je mee. Ik heb werk te verrichten." Zijn Salandit had zijn ogen weer open gedaan en leek intens te genieten van het onrecht wat zijn meester werd aangedaan. Spencer wierp ook hem een vernietigende blik toe. Stom beest. Naar eten kon hij vanavond fluiten. Spencer pakte zijn rugzak en begon daar wat researchpapers uit te halen, de schade opnemend die de Growlithe had aangericht. Tot zijn afschuw merkte hij dat sommige zelfs gescheurd waren. Al zijn harde werk naar de knoppen.

FIjn om te weten dat er nog gigantische losers in de Sinnoh regio leefden. Het liefste zou ze ervoor zorgen dat zijn papieren in Lake Verity kwamen te liggen. Maar ze was beter dan dat. De man leek duidelijk klaar met haar te zijn en het gevoel was wederzijds. In ieder geval had hij haar het gevoel gegeven dat, door juist heel kalm te blijven, ze hem juist het ergste kon irriteren. Dus dat deed ze. "Het was aangenaam kennis te maken, en veel sterkte met hem, Salandit," merkte ze op, doodkalm, daarna ze het meest onschuldige wuifje dat ze kon doen naar de salamander uitvoerde. Vervolgens draaide ze zich om en verliet ze het plaats delict. Hopelijk zou ze leuker volk tegenkomen dan hem.  Maar, eerlijk was eerlijk. Dat was niet zo moeilijk.

[Topic uit]