Tales of

Sinnoh

Spencer stopte zijn aantekeningen in zijn tas en toverde zijn jerrycan met koffie tevoorschijn. Hij zat hier nu al een tijdje, onder een boom bij het meer, en had tot dusver nog helemaal niets van interesse waargenomen. Als hier dan al een mythische pokémon leefde, dan hield die zich goed verscholen. Spencer geloofde er maar weinig van. Met een zucht duwde hij zich overeind en begon te lopen, van plan om helemaal om het meer heen te lopen in de hoop iets te zien van interesse wat hij in zijn verslag kon schrijven. Sal keek even op en besloot na een paar tellen twijfelen om zijn eigenaar toch maar te volgen. Spencer hoefde niet achterom te kijken om te weten dat zijn vuursalamander hem op enkele meters afstand langzaam achtervolgde.

Spencer versloomde zijn pas toen hij meende iets bij de waterrand te zien glinsteren. Hij bleef een paar tellen staan, bedachtzaam en twijfelend, en liep er toen op af. Hij sloot zijn handen om het koele oppervlak van de steen en hield hem voor zijn ogen. Het was een fraaie, saffierkleurige steen die glom in het schijnsel van de zon. Als hij hem draaide kon hij zweren dat de glinsteringen een soort rimpelachtig effect creëerde als het oppervlakte van een meer. Sal kwam nieuwsgierig kijken. Spencer hield de steen naar hem uit gestoken en keek toe hoe Salandit zijn neus er tegenaan duwde, het een lik gaf, erop beet en tenslotte met glinsterende ogen ernaar staarde. "Vind je dat mooi?" vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. Sal zei niets maar staarde er met een vage glimlach naar. "Mij best, draag hem maar." En hij gaf de Salandit de steen. Enthousiast pakte die hem vast in zijn bek, wild kwispelend met zijn dunne staartje. Spencer trok zijn afgezakte rugzak hoger op zijn schouder en liep verder.

Hij had nog geen twee passen gezet toen er een ronde pokémon op dunne pootjes over het water aan kwam scheren. Het leek een soort danseresje hoe ze het rimpelloze water bezwoer. Hij pakte zijn pokéde en scande haar, al herkende hij de pokémon meteen. Surskit evolueerde in Masquerain en het zou geen kwaad kunnen als hij haar zou vangen en bestuderen. Spencer hurkte neer bij de waterkant en bekeek haar. Ze zwenkte, maakte pirouetten en maakte de indruk dat ze zich aan het uitsloven was voor hem en Sal. Hij viel op zijn kont neer, pakte zijn schrijfblok uit zijn tas en begon aantekeningen te maken. Hij schetste een hele kleine tekening van Surskit in de bovenhoek, schreef haar naam en type erbij en begon te beschrijven wat voor kleur ze had, hoe ze bewoog en waar hij haar was tegengekomen. Hij maakte een extra notitie dat haar snelheid verhoogd werd toen een Magikarp boven het water uitsprong en een regen van druppels over de Surskit heen liet vallen. Dat kon wel eens duiden op de Swift Swim ability, nice.. Zo zat hij een tijdje tot dat hij één pagina vol had geschreven met observaties. Daarna klom hij weer overeind, stopte al zijn spullen weg en liep door. Voor nu zou hij de Surskit maar even met rust laten.  

Samen beschreven ze zo'n halve cirkel om het meer heen toen Spencer een Solrock in het oog kreeg. De pokémon zweefde heel loom langs hem heen, hoger en hoger .. dadelijk zou hij buiten hun bereik zijn. Spencer maakte een beslissing. Men zegt dat Solrock uit de ruimte komt. Herinnerde hij de woorden van Professor Cypress. Hij griste Sal van de grond af, hield hem boven zijn hoofd uit en zei: "Schiet eens een ember op Solrock af," Salandit deed niets. Spencer vloekte, pakte een willekeurige steen en smeet die naar de steeds hoger zwevende pokémon. De eerste miste en scheerde rakelings langs de Solrock heen. De tweede trof doel. De Solrock keerde zich om. Even staarde ze elkaar wezenloos aan. En toen voelde Spencer de grond onder zijn voeten verdwijnen. Van schrik liet hij zijn Salandit los maar die viel niet. In plaats daarvan zweefde hij ondersteboven in de lucht. Spencer haalde gejaagd adem. Hij zweefde volmaakt bewegingloos enkele centimeters boven de grond. Solrock leek niet blij dat er een steen tegen zijn achterhoofd was gesmeten. "Kom op stomme hagedis doe eens wat!" Salandit scheen de ernst van de situatie ook in te zien nu dat hij zelf een meter of twee boven de grond zweefde. Haastig keerde hij zich tot Solrock en begon kleine vuurballetjes richting zijn tegenstander te vuren die als kleine kogels tegen hem aan ketste. Dit was genoeg om hen beide uit zijn greep los te laten en op het gras te laten vallen. Spencer krabbelde haastig overeind.