Tales of

Sinnoh

Het was prachtig weer, lekker warm maar niet te heet. Tyson stond aan de waterkant van Lake Valor en keek uit over het heldere water dat de lichtbewolkte lucht weerspiegelde. "Ik denk dat ik een goed plekje gevonden heb," zei hij tegen Sparkles. De arcanine was uit zijn pokéball, en Tyson was van plan om wat interessante move combinaties te gaan zoeken voor toekomstige contests. Naast Sparkles waren Jade en Harvest ook uit hun pokéballs, zodat ze mee konden kijken met hoe zo'n oefensessie er aan toe ging. Tyson wilde zijn pokémon zo comfortabel mogelijk maken met de ruwe weg die zou leiden naar roem, en wie weet kon hij ook nog wel leuke dingen bedenken waar de skiddo en dreepy ook aan mee konden doen vandaag. Tyson stond op het punt om zijn pokémon wat uit te leggen toen iemand met een grote rieten hoed op een picknickkleed een stukje verderop zijn aandacht trok. "Wacht even..." Zei hij tegen zijn team, hopend dat ze hem zouden begrijpen. Hij liep op de persoon met de rieten hoed af, en zag al snel dat ze niet alleen was. Er waren meerdere pokémon op en om het picknickkleed te zien, en de meesten ervan leken niet echt op de typische variant die Tyson kende. Voor zover Tyson de pokémon-soorten überhaupt herkende, want er waren enkelen die hij nog nooit eerder gezien had. "Goedemiddag," zei Tyson op een vriendelijke toon. Vervolgens hoorde hij een luide blaf achter hem, en hij hoefde zich niet om te draaien om te weten dat Sparkles hem stiekem gevolgd was. Misschien maar goed ook, want anders zou hij zijn pokémon te lang op die plek daar aan de waterkant laten wachten en dat zou ook niet heel handig geweest zijn. "Ook aan het genieten van het weer, zo te zien?" Vroeg hij aan het meisje dat op het kleed zat.

Het meisje op het picknickkleed keek hem aan met een vriendelijke glimlach. “Ja, het is zo'n mooie dag! Vind je niet?” Zei ze, en Tyson knikte. “Zeker.” Zei hij. Het was nu inderdaad nog mooi weer, het zou niet lang meer duren voordat de herfst zijn regen en kou weer liet zien. Toen het meisje overeind kwam en zich introduceerde als Hayley, schudde Tyson haar hand. “Tyson,” zei hij met een glimlach, en gebaarde vervolgens naar de drie pokémon die achter hem stonden, “en dit zijn Sparkles, Jade, en Harvest.” Sparkles blafte bij het horen van zijn naam, maar Jade en Harvest deden niet zoveel bij hun introductie. Tyson keek vervolgens naar de pokémon op en om Hayley’s kleed, hij herkende de meeste pokémon-soorten maar de meesten zagen er niet helemaal uit als de typische variant. Zouden ze net zoals Sparkles en Harvest traits bij zich dragen? “Jij hebt een apart uitziende bende pokémon bij je,” zei hij. Het was bedoeld op een goede, positieve manier, al was zijn woordkeuze misschien niet de beste.