Tales of

Sinnoh

En hier stond hij dan weer, met zijn pikhouweel in zijn hand, zijn zaklamp op zijn hoofd en Tyro en Armor aan zijn zijde. De vorige expeditie was niet echt geweldig verlopen en Elijah hoopte dat het deze keer beter zou gaan. Zijn rode ogen gleden langs de wanden en hij kneep zijn ogen samen terwijl hij na probeerde te denken over een goed plekje. Tyro liep op zijn eigen schattige, waggelende manier voor hem uit, waarna hij met zijn korte armpje naar één bepaalde plek wees en zijn bek opende, aangevend dat Elijah daar moest beginnen. ”Hé, als jij het zegt,” grinnikte Elijah, waarna hij naar Tyro toe liep en vervolgens zijn pikhouweel in de aanslag hield, waarna hij voorzichtig aan het werk ging om de wand te bewerken. En hopelijk een prachtige schat te vinden. Of een Fossil, want daar kwam hij eigenlijk voor.

Elijah keek met een frons naar de ovalen steen die tevoorschijn kwam. Hij was er vrij zeker van dat dit een evolution stone was. En ook eentje die vrij zeldzaam was. Hij twijfelde kort. Hij was hier eigenlijk om Fossils te zoeken, maar dit was zeker geen slechte vondst. Hij kon het misschien doorverkopen of iets dergelijks aan iemand die er meer aan had. Of hij kon naar zo’n speciale winkel gaan dat stenen verkocht en zien of zij het van hem over wilden kopen. Elijah hakte met zijn pikhouweel voorzichtig de omliggende steentjes los van de Dawn Stone en haalde de steen er vervolgens uit. Het had een mooie blauwgroene kleur en Elijah maakte er een mental note van dat hij eens moest opzoeken welke Pokémon hij ermee kon evolueren. Hij liet de steen in zijn zak glijden, waarna hij een knikje gaf aan Tyro en Armor en weer naar het volgende gedeelte ging om daar weer voorzichtig op in te hakken met zijn pikhouweel. Dit was al zeker een groter succes dan in Oreburgh City, wat hem het bewijs gaf dat altijd op één plaats blijven niet goed was. Hij moest uitbreiden en nu dat hij dat had gedaan, had hij al een mooie steen gevonden.

Ook al kon hij de Dawn Stone zelf misschien niet gebruiken, er waren vast anderen die dat wel konden. Misschien kon hij die aan een goed prijsje aan ze verkopen of kreeg hij ooit zelf een Pokémon waar hij ze voor kon gebruiken, al lag er niet meteen iets in zijn lijn van evoluties die hij voor zijn team wilde hebben waar hij de steen voor kon gebruiken. Oh well. Het kon in elk geval geen kwaad. Terwijl Tyro zich ietwat angstig aan zijn been klemde, zweefde Armor verveeld voor hun uit. Hij was blij als hij uit deze verdomde grot zou zijn en wierp Elijah dan ook een geïrriteerde blik toe toen deze doodleuk met zijn pikhouweel naar het volgende onderdeel van de grot liep en weer verder op de stenen in begon te hakken. Hij had die domme steen al gevonden, dus was dat niet genoeg? Maar nee, Elijah was opzoek naar Fossils en hoewel een Dawn Stone zeker waardevol was, was het nog altijd geen fossil en was hij dus met zijn onderzoek niet veel vooruit geholpen. Maar dat kwam nog wel. Met hard werk bereikte je immers veel doelen; daar was hij van overtuigd!

Elijah verloor zowat bijna zijn evenwicht toen heel de grot begon te trillen. Hij moest zich aan de wand vasthouden om nog recht te blijven staan en Tyro schreeuwde het angstig uit, waarbij hij zijn armpjes angstvallig om Elijah’s been klemde. Armor was wat minder onder de indruk van al het geluid achter hem en zag ook al redelijk snel de oorzaak. Elijah bukte zich om Tyro een geruststellende aai over zijn bol te geven toen een groep Drilbur zijn aandacht trok. Zijn blik gleed kort naar de Drilbur die niet snel genoeg weg kon komen en hem geschrokken aankeek, alsof hij half en half verwachtte dat Elijah hem aan zou vallen. Elijah deed echter een stapje opzij zodat de Drilbur langs hem heen kon gaan en Tyro schoof nog wat meer achter zijn been door toen de Drilbur dat dan ook daadwerkelijk deed. Elijah grinnikte en keek toen naar beneden. ”Laten we maar gaan,” zei hij op een warme toon tegen Tyro. ”Ik denk niet dat we nog iets gaan vinden vandaag.” En met die woorden liet hij zijn pikhouweel zakken en draaide zich om. De steen die hij had gevonden voelde zwaar aan in zijn broekzak en een licht glimlachje gleed om zijn lippen. Hij had een Dawn Stone gevonden en hoewel dat niet was waar hij origineel voor was gekomen, was het zeker geen slechte vondst.