Tales of

Sinnoh

Dreepies. Schijnbaar was er een vlaag aan Dreepies te vinden in de Lost Tower, wat natuurlijk betekende dat Amélie daar een kijkje kwam nemen. Hoe kon ze ook niet? Waar Indi de minst nuttige Pokémon in haar team was op dit moment, gezien het arme ding compleet afhankelijk was van de bescherming van de anderen, hield Amélie zielsveel van het kleine beestje. Ze wist ook waar de Pokémon in zou evolueren en kon niet wachten tot dit eindelijk zou gebeuren, tot Indi eindelijk haar volledige potentie zou bereiken. Voor nu, echter, mocht zij voor het eerst in haar leven soortgenootjes ontmoeten. Wat spannend!

De Mawile liep aan haar zijde om ervoor te zorgen dat ze geen gevaar liepen toen zij de toren samen in stapten, waar Amélie even diep adem haalde. Voor nu zag ze nog geen Dreepies, maar ze wist zeker dat ze hier ergens moesten zijn. Langzaam, gezien de nog altijd duidelijke pijn in haar verbrande been, liep ze verder, de Dreepy dicht tegen haar borst gedrukt en de Mawile aan haar zijde.

“Als er weer een Meowth tevoorschijn komt ga ik gillen,” grapte Amélie naar de Mawile, welke zachtjes lachte. De laatste keer dat ze op pad was geweest had ze haar longen uit haar lijf gegild en sindsdien had zij met haar been omhoog op de bank gelegen, gezien de brandwond flinke schade had aangericht. Nu ze weer op pad kon besloot ze daarvan te genieten. Welke mafkees ging er dan nou naar de Lost Tower?

Amélie knipperde een paar keer verbaasd toen ze de Meowth zag. Dat was een grapje geweest! Haar fight or flight instincten werden getriggered terwijl zij een stap naar achteren zette, al wist ze zich relatief snel te herpakken door het verbazende einde dat haar ontmoeting met de Pokémon de laatste keer had gehad. En toen ze dan ook de Mismagius zag, verscheen er een glimlach op haar gezicht. Dat kon geen toeval zijn.

Amélie keek even om zich heen voor ze haar armen over elkaar sloeg na de Dreepy los te laten. Deze zweefde tevreden boven haar schouder, terwijl de Mawile vrolijk naar de Mismagius zwaaide. Ze vroeg zich af wat de Mawile wel niet dacht, gezien het een aparte ontmoeting was geweest. Gelukkig leek zij niet agressief of zelfs beschermend, dus ging Amélie ervanuit dat ze dit had goedgekeurd.

“Ik had niet verwacht je hier tegen te komen,” merkte Amélie op. Wat betekende dit? Was de Mismagius klaar met wachten op haar eigenaar, of was deze eindelijk op komen dagen? Amélie wilde het niet direct vragen, gezien de Pokémon er wel echt mee leek te zitten voorheen.

Hij is er niet meer.

Amélie knikte langzaam bij het horen van de woorden. Dat was logisch. Hoe had hij anders de Mismagius achter kunnen laten? Met hoe loyaal de Pokémon was, leek het haar dat ze wel een redelijke trainer gehad moest hebben. Ze was niet stom genoeg om te wachten op iemand die niet om haar had gegeven, of dat hoopte Amélie in elk geval. “Het spijt me,” sprak ze zacht. Waar ze treurde om het verlies voor de Mismagius, was ze ook blij dat de Pokémon nu eindelijk dat hoofdstuk kon afsluiten.

“Dus, wat ga je nu doen?” vroeg ze. Als de Pokémon wilde genieten van haar vrijheid, dan zou Amélie dit niet ontnemen. Maar, het offer wat zij eerder had gemaakt stond nog steeds. Als de Mismagius met haar mee wilde, dan zou deze een thuis bij haar vinden. De Pokémon die niet in haar huidige team zaten hadden een geweldig thuis in de villa, terwijl de anderen met haar mee reisden door Sinnoh. Veel beter kon je het niet maken.

De Dreepy leek geïnteresseerd te zijn, want plots schoot zij op de Mismagius af en stak zij haar armpjes op, alsof zij haar wilde verwelkomen. Ook de Mawile schonk de Mismagius een vriendelijke glimlach. Ondanks alles wat er in de grot was gebeurd, was het tweetal het eens met de belofte van Amélie. Ze pakte dan ook haar enige nog lege ball, de Luxury Ball welke ze had gekocht om een Sableye of Riolu te vangen, en hield deze omhoog. De keuze was aan haar.

Vanaf hier start een nieuwe Journey!

Amélie keek tevreden neer op de Luxury Ball waar de Mismagius nu in zat. Ze draaide deze even rond in haar hand, voor ze weer op de knop drukte en de Pokémon uit haar ball liet. En daar zweefde ze dan, recht voor haar neus. Amélie zette een stap naar voren en aaide de Pokémon even langs haar wang. “Welkom in het team, Ruby,” verwelkomde ze de Pokémon. Zoals al haar Pokémon, was ook deze vernoemd naar de periodieke tafel. Dit keer Rubidium. Immers paste een Ruby bij de rode steentjes rond haar nek.

“Kom, dan gaan we Indi wat soortgenoten laten zien,” grijnsde ze, voor ze de Mismagius wenkte om haar te volgen. Met Indi weer terug in haar armen en haar Mawile aan haar zij liep Amélie verder de Lost Tower in, in de hoop zo’n Dreepy te zien.

Wat schattig! Amélie’s ogen hadden zelf ook nog net geen hartjes toen een tweede Dreepy aan kwam zweven en Indi zich uit haar armen wurmde om kennis te maken met de andere Dreepy. Ze zwaaide vrolijk en de twee zweefden wat rondjes, waarop Amélie zacht grinnikte. De Mismagius leek enigszins in de war bij wat ze zag, waardoor Amélie over haar schouder keek.

“Ik heb Indi al sinds ze een ei was, maar in Alola kwamen geen andere Dreepies voor en ook hier zijn we er nog nooit één tegengekomen,” legde ze uit. “Dit is dus de allereerste keer dat ze een soortgenoot ziet.” Dat deed de Mismagius knikken: ze begreep het. Indi leek dolgelukkig met de andere Dreepy, maar uiteindelijk werd deze een beetje too much en joeg ze hem kwaad weg. Oeps.

“Kom, gaan we kijken of er nog meer zijn?” lachte Amélie, waarop Indi enthousiast rond begon te vliegen. Oh nee. Haar Dreepy had de zoomies.

Amélie wist zeker dat ze in de zevende hemel was beland en keek verwilderd op toen ze plots niets meer zag. Al snel kwam nog een Dreepy tevoorschijn, waardoor ze moest lachen. “We zouden er één kunnen vangen,” merkte ze rustig op. Opnieuw was het de Mismagius die haar verbaasd aankeek. Waarom zou ze er één vangen? Wij was er pas net…

“Het huis waar ik in woon is erg groot,” legde ze uit. “Er is een gigantische tuin achter, nog een heel stuk voor… Meerdere kamers. Het lijkt me echt fantastisch om dat met meer Pokémon te delen,” ging ze door, een glimlach op haar gezicht. De Mismagius leek wat verward, waardoor Amélie nogmaals lachte. “Je zal het snel genoeg zien.” Het was niet zomaar een huisje met een tuin, maar een gigantische villa waar veel Pokémon een thuis konden vinden. Elke dag als ze van huis ging kon ze besluiten wie er die dag mee gingen, terwijl de rest samen, nooit alleen, op het huis konden passen. Hoe meer Pokémon er in de tuinen en de gangen rond zouden struinen, hoe minder alleen ze zouden zijn als Amélie van huis was. Voor nu waren het alleen de Rotom, Rookidee en de Beldum en dat vond ze maar niets.

Ze gaf de Misdreavus nog een speelse aai over haar wang, voordat ze doorliep. Haar been deed nog steeds pijn en haar gezicht vertrok voor een moment bij de inspanning, maar desondanks liep zij door. Vandaag was voor Ruby en Indi. Vanavond zou ze terug thuis zijn en kon ze al haar Pokémon aan elkaar voorstellen.

Nog een Dreepy. Langzaam maar zeker begon er duidelijk te worden dat Amélie er minstens één mee naar huis zou moeten nemen, want Indi was verliefd. Een frons op haar gezicht maakte duidelijk dat ze niet geheel zeker wist wat ze hiervan vond, maar uiteindelijk besloot ze dat het geen verschil zou maken. Nu de keuze was gemaakt dat ze haar huis in een heus Pokémon paradijs zou gaan veranderen… waarom zou ze dan niet nog een Dragapult erbij willen? Immers was het een geweldige Pokémon. Plus, een goede waker als ze van huis was. Oké. De beslissing was gemaakt.

Amélie aaide de nieuw aangekomen Dreepy even over zijn hoofd, voor ze Indi met een glimlachje aankeek. “Oké, Indi. We nemen er ééntje mee naar huis,” bevestigde ze. “Dus, zoek jij een vriendje voor jezelf uit?” ging ze door. Dit keer was de keuze aan Indi. Inmiddels was Indi al een jaar haar partner en het zou haar goed doen om thuis een soortgenootje te hebben. Tot de tijd waar de twee Dreepies zichzelf dan konden verdedigen, hadden beiden een veilig thuis bij haar.

De Dreepy liet zich dit geen tweede keer zeggen en schoot er vandoor, in gehaaste spoed op zoek naar de Dreepy waarmee zij haar huis wilde delen. Ze zocht en zocht en zocht, schoot van Dreepy naar Dreepy, tot haar blik uiteindelijk op één viel…

Te. Veel. Keuze. Het was duidelijk dat Indi niet gewend was om keuzes te maken, want dertig minuten later zweefde ze alsnog rondjes als een bezetene. Amélie liet een geamuseerde zucht klinken, voor zij een klein, groen potje opendraaide en hiermee een Swarm Lure gebruikte, in de hoop dat daar nog één Dreepy op af zou komen. Die Dreepy, de Dreepy die als eerste naar haar toe kwam, zou dan degene zijn die met haar mee naar huis zou komen.

Indi rook de geur in elk geval en kwam als een bezetene aangestormd, voor ze zich niewsgierig op het hoofd van haar eigenaar zette. Dit was waarschijnlijk beter. Keuzes maken was niet haar sterkste kant, bleek. De Mismagius leek nog altijd een beetje verward en nu ze aan het potje snoof, al helemaal. Wat een vreemde geur!

Een Dreepy kwam aanzetten met twee berries in zijn handjes, waarop Amélie haar eigen Dreepy even een glimlach schonk. “Tijd om te laten zien wat je kan, Indi,” sprak ze zachtjes. Normaliter liet ze Indi niet in gevechten meedoen, maar gezien dit een andeere Dreepy was, zou ze zich wel kunnen redden. Daarbij was het een mooie kans om haar nieuwe moves eens uit te proberen.

“Infestation.” De Dreepy schoot op de andere Dreepy af en raakte deze met een Infestation, waardoor de andere Dreepy geschrokken zijn besjes liet vallen. “Astonish!” ging ze door. Nog terwijl de wilde Dreepy probeerde te begrijpen wat er gaande was, werd er een super effective Astonish gebruikt. Geen aanval die enorm veel schade aan zou richten, maar de flinch van schrik was genoeg om het gevecht verder in haar voordeel te duwen.

“Bite!” ging Amélie door. De Dreepy beet zich vast aan de wilde Dreepy, waarop deze eindelijk terug aan wist te vallen met een Super Effective Bite terug. Uiteraard. Veel meer dan dat kon een Dreepy niet, dus Amélie klemde haar kaken even op elkaar. “Quick Attack om te ontwijken en dan nog een Bite!” riep ze uit toen de Dreepies elkaar loslieten en de wilde Dreepy weer wilde bijten. Met de snelheid van de Quick Attack zoefde Indi weg om de bite te ontwijken, waarna zij de wilde Dreepy weer vanachteren in de rug beet.

“Protect!” Een Astonish werd geblokkeerd door middel van één van de twee nieuw geleerde moves: Protect. Het schild zorgde ervoor dat Indi even niet geraakt kon worden en zodra het schild verdween, glimlachte Amélie.

“Draco Meteor.”

De wilde Dreepy keek angstig op naar Indi toen deze haar bekje opende en een bal van oranje omhoog spuwde. Meteorieten vielen vervolgens naar beneden, waarvan meerdere de wilde Dreepy raakten. Pokémon vlogen rechts en links weg om de aanval te ontwijken en Amélie gooide de Pokéball.

Amélie raapte de Pokéball van de grond en hield deze met een glimlach naar haar eigen Dreepy. “Kijk eens aan, Indi,” knipoogde ze. Eindelijk een vriendje voor haar liefste Indi! Ze gooide de Pokéball dan ook snel de lucht in en liet de Dreepy weer tevoorschijn komen. “Indi en Key,” stelde ze de twee aan elkaar voor. De twee Dreepies vlogen enthousiast om elkaar heen, waarop Amélie even kort ademde.

“Kom op, jongens, dan gaan we naar huis,” merkte ze op, waarna ze zich omdraaide en het plan maakte om naar huis te gaan, de Mismagius en haar twee Dreepy aan haar zijde. Wist zij veel dat haar dag er nog niet echt op zat en dat er nog veel meer stond te gebeuren.