Tales of

Sinnoh

De lucht was grauw, één zee van wolken en een lucht die dreigend donderde. Net als zijn humeur. Hij verheugde zich erop om zijn zusje weer te zien na maanden radiostilte. Hij verheugde zich er niet op de reden te vertellen waarom hij met hangende pootjes haar was komen opzoeken.. Om zijn nek droeg hij zijn knalroze, elektrische gitaar. Uit zijn broekzak stak een lege portemonnee. Meer bezittingen had hij inmiddels niet meer. Zelfs zijn Murkrow was hij kwijtgeraakt. Vergokt voor een pakje van het witte poedersuiker waar hij zo van hield. Nee, niet houden. Dacht hij. Hij hield er helemaal niet van. Hij verachte het. Tot het uit begon te werken en hij plotseling  weer besefte hoeveel hij ervan hield en hoe erg hij het nodig had. Om te functioneren. Om te leven. Maar momenteel was het alweer even geleden sinds hij een neusgat had volgesnoven. Lang genoeg om er nog niet naar te verlangen. Het was het beste spul die hij met zijn geld maar had kunnen krijgen. Daarom ook dat hij momenteel geen rode cent meer had en niet eens een plek om thuis  te noemen. Misha vloekte luid toen hij over zijn eigen voeten struikelde en bijna tegen de vlakte ging. Hij wierp even een blik achterom en zag dat Jo-Jo hem nog volgde. De Sandile liep niet erg snel en werd afgeleid door álles wat bewoog.  

Misha zijn aandacht werd getrokken naar een beweging voor hem op het pad. Hij kon vanaf hier de hoge gebouwen van Veilstone City al aan de horizon zien. Mooi.. hij was er bijna. Shit.. hij was er bijna. Een groot, rond, roze object kwam zijn kant opgerold. Het glom met een briljant licht en zag er duur uit. Toen hij de Spoink op de grond zag liggen, griste hij het snel van de grond af. “Hebbes!” Jubelde hij. Een parel van een Spoink was natuurlijk een fortuin waard! Stel je voor dat hij die verpatsen kon.. O, dan zou hij zó weer genoeg geld hebben!

Toen de Spoink heel plotseling opsprong en Misha een blik toewierp die hij niet anders kon beschrijven dan vol genegenheid, deinsde hij een beetje achteruit, plotseling bang. Hij hield de parel beschermend dicht tegen zijn zijde gedrukt. “Denk maar niet dat-” maar zijn zin kon niet worden afgemaakt toen de Spoink naar voren schoot en zich in zijn lange, warrige haren begon te nestelen. Kleine handjes grepen zijn plukken vast en trokken er hard aan. Hij vloekte, bracht zijn ene hand naar zijn kruin klaar om het vreselijke wezentje eraf te trekken, maar verstijfde toen de Spoink zijn kleine gezichtje tegen Misha’s voorhoofd drukte en hem begon te knuffelen. Van ondersteboven keken twee kleine kraaloogjes hem liefdevol aan. Iet wat bezorgd keek hij om zich heen of niemand hem kon zien maar het leek erop dat hij alleen was. Jojo keek bedachtzaam omhoog naar de Spoink terwijl hij zich afvroeg of hij ermee weg kon komen om óók in Misha zijn haar te klimmen. Hij wierp de Sandile een waarschuwende blik toe. "Goed dan, blijf maar zitten." Bromde hij nors tegen zijn reisgenoot. Spoink knorde vrolijk. 'T kreng zou hij nog wel ergens kwijt kunnen raken, desnoods nam hij hem helemaal mee naar Aeryn en smeet hij hem op een onbewaakt moment in de ondergrondse vuilcontainer.

Dat Spoink dood gingen als ze stopte met stuiteren, was een wel bekend feit. En toch was het er een waarvan Misha niet op de hoogte was. Toen het varkentje wild begon te stuiteren, Misha's lange haren in zijn vuistjes geklemd als teugels, leerde hij het snel. "Auw, stop, stop!" Riep hij uit, verschrokken door de aanslag op zijn arme hoofd die toch al zo rot had aangevoeld. Hij wilde de parel niet loslaten maar voelde dat met één hand hij de Spoink niet van zijn kruin los kon krijgen. Met tranende ogen richtte hij zich tot Jojo. "Doe eens wat!' Riep hij en als antwoord begon zijn krokodilletje mee te stuiteren. Misha vloekte nog eens hartgrondig, viel op zijn knieën en liet de parel weer uit zijn handen op de grond glijden, veilig tussen zijn benen ingeklemd. Het voelde alsof zijn haren met wortel en al uit zijn schedel getrokken werden. Hij sloot beide handen nu om de Spoink en begon te trekken..

Misha wasn’t the kind of guy who cried often but it would be a true and terrible lie if he denied letting loose a few stray tears as his hair was literally pulled out of his scalp. Jojo made a worried noise and scuttered qucikly to his side. Schril, inseccant squeaking noises were emitted by the bouncing pig, it being abolutely overjoyed. Misha wasn’t having such a good time. His body sprung into action as soon as the little pig jumped between his legs. He managed to give it a firm kick as he stumbled backwards, hands al but groping the shining pearl, hands feeling the cool surface under his touch. “Jojo, get rid of that little pest!” He howled with a voice that was strangely higher pitched than normal. His one hand clutched the pearl to his side, the other went to his head and carefully probed the sore area. He winced when his fingers came in contact with the skin. Jojo had surged forward wit hits teeth bared, it’s usual happy-go-lucky demeanor forgotten as he attacked and bit down with his powerful jaws. “Power trip!” Sandile’s jaws began to glow, emitting a strange dark aura as he once again clamped down on the Spoink and seemed to suck some energy out of him, this time ripping off the little pig’s tail. How does it feel? Misha thought with a bitter smile. Was there a need for such violance, you might wonder. Needless violence at that. No, probably not, but Misha was still a little high on whatever powders he fancied, in a foul mood, with a now throbbing headache and missing chunks of hair- and homeless, broke.. He’d rather go to the grave than give up this pearl.

Strained, high pitched noises ripped through the air as Spoink began to cry. It was a long, heartbreaking sound that gave Misha a thumping headache. An annoyed expression crossed his face as he pointed at Jojo. The little crocodile eyed him expectantly. "Go ahead, you can eat if you want. Porkchops are delicious after all." He growled with a menacing stare. Jojo yelped happily and turned- before some invisible force flung him through the air and hurled him a clean 10 meters further where he crashed into the ground with a painful thud. "What the-" Misha did not have much time to process what just had happened once a large, fat Grumpig came into vieuw with eyes glowing like she'd be posessed by the devil himself. All the scrawny man did was clutch the pearl tighter to him, the last thing he did as a dark, purple force ripped through his body and flung him back like a ragdoll. He crashed with his head against something hard and lost conciousness.

Pijn. Een diepe, pulserende pijn rond zijn achterhoofd. Dat was het eerste waar Misha zich bewust van werd. Het volgende waar hij zich bewust van werd waren scherpe tandjes die voorzichtig in het vlees van zijn hand gedrukt werden. Misha schroefde zijn ogen moeizaam open. De wereld zag er horizontaal uit en zo kwam hij erachter dat hij languit met zijn armen en benen gespreid op de grond lag. Toen hij zijn hoofd wilde draaien om te kijken wat er op zijn hand aan het bijten was, schoot er een pijnsteek door zijn hoofd heen die zo door zijn ruggengraat leek te schieten. Hij kromp ineen en kreunde zielig. Wat had hij het toch ook zwaar.. Er klonk een geschrokken gepiep. Jojo krabbelde haastig zijn blikveld in en duwde zijn bek opgelucht in Misha zijn gezicht. De pokémon had een kleine bult op zijn hoofd maar leek verder ongedeerd. Met een grom duwde hij de snuit uit zijn blikveld maar streek er wel een paar keer dankbaar over. Hij had verwacht dat het krokodilletje bij de eerste de beste kans die hij kreeg de benen zou hebben genomen. Iets had hem toch hier gehouden dus. Misha wilde zijn andere hand naar zijn achterhoofd brengen om de schade op te nemen maar zijn gezicht vertrok toen hij zag dat er allemaal kwijl op zat. Hij wierp Jojo een blik en veegde zijn hand af aan zijn broek. In plaats daarvan bracht hij zijn goede hand naar zijn schedel en streek hij met zijn vingers heel behoedzaam over zijn schedel, steeds een paar millimeter dichterbij. Maar voordat hij de plek goed en wel kon aanraken schoot er alweer een tweede pijnscheut door zijn schedel en vloekte hij. “Dit moet een grap zijn..” Bromde hij met een frons. Met een geweldige krachtinspanning slaagde hij erin zijn hoofd op te tillen. De Spoink en Grumpig waren verdwenen. Maar dat betekende- Misha slaakte zo’n plotse kreet dat Jojo verschoot. Hij keek om zich heen, voelde overal om zich heen maar de parel was weg. De parel! “Jojo, waar zijn ze heengegaan?” Vroeg Misha haastig met een wilde blik in zijn ogen. Jojo hield zijn kopje scheef maar keek toen met een vastberaden blik naar een plek rechts van hen. Er liep een klein paadje tussen het gras door die bijna niet te zien was omdat zij zo overwoekerd was. Misha slaagde erin met veel gekreun en gevloek om recht te gaan zitten. De wereld schokte en draaide, zijn hoofd voelde alsof het elk moment kon exploderen, en zijn haren en de achterkant van zijn tank top waren plakkerig van het opgedroogde bloed. Hij was niet in staat om ook maar iets te beginnen tegen die Grumpig.. Gefrustreerd sloeg hij met een vuist op de grond en liet hij zijn pijnlijke voorhoofd in zijn handen rusten. Die parel was zijn laatste hoop geweest. Om weer op de been te komen. Of om weer drugs te kopen. Jojo stootte hem in zijn zij bezorgd aan en maakte een piepgeluidje. Wat moest hij doen. Naar Veilstone gaan, zijn zus bezoeken? Dat was wellicht het betere plan. Als er iemand op de wereld bestond die hem op kon kalefateren dan was zij het wel. Hij trok een gezicht en duwde die gedachten weg. Nee, hij kon niet weer opdagen met lege handen. Zijn pokémon vergokt, zijn geld uitgegeven, zijn toekomst vergooid, haar uitgetrokken en gat in zijn hoofd geslagen. Néé. Hij moest tenminste een poging doen die parel te bemachtigen anders zou hij haar nooit meer onder ogen konden komen. Misha krabbelde overeind, verloor bijna zijn evenwicht, maar stond uiteindelijk recht. Enkele snaren van zijn gitaar waren gesprongen en krulde nu treurig om. Krassen van zijn val hadden de gave, roze lak beschadigd. Maar die gitaar kon hij wel laten maken. Wankelend liep hij het gras in en begon het bospaadje te volgen.

Doordat Misha nu met een gat in zijn hoofd rondliep, draaide de wereld akelig en lukte het hem nauwelijks om vooruit te komen. Maar zijn vastberadenheid won het van zijn gezonde verstand en al snel bevond hij zich diep tussen de bomen waar er maar weinig licht de grond raakte. Hij stopte toen geritsel klonk iets verderop. Jojo staarde met grote ogen naar het geluid en piepte zacht. Misha haalde diep adem, schraapte al zijn moed bijeen en banjerde vooruit. Hij haalde zijn armen open aan de prikkelige struiken en stapte de open plek op. Daar zat ze dan, Grumpig. Naast haar zat de Spoink met de parel op zijn hoofdje. Misha zijn parel.. Hij opende zijn mond om een bevel te schreeuwen maar voordat hij dat kon doen, nam een vreemde kracht bezit van hem. Hij kon zijn mond niet bewegen, niet eens dicht doen waardoor het leek alsof hij een permanente verbaasde uitdrukking op zijn gelaat droeg. Zijn benen bewogen als vanzelf en begonnen aan een soort dolle tapdance. De ogen van de Grumpig gloeiden. Ze stonden vol kil leedvermaak. Het tinkelende gelach van de Spoink weergalmde tussen de bomen en Misha besefte dat hij een hele grote fout had gemaakt. Maar hij was niet zo ver gekomen om nu op te geven. En dus greep hij naar zijn gitaar als laatste redmiddel en begon te spelen in de hoop dat dit de Grumpig zou afleiden op een of andere manier.. Hij haalde een zacht, slaperig deuntje aan. Wie weet liet ze hem wel meedansen op een rustiger ritme, O, wat hoopte hij daarop want op dit moment voelde het alsof Misha zijn hoofd elk moment kon open splijten.