Tales of

Sinnoh

Tegen de tijd dat Misha de stadsmuren binnen wankelde was de schemering al volledig ingedaald en was de maan al voorzichtig bezig aan zijn reis omhoog. Nog steeds voelde hij zich duizelig waardoor hij zo nu en dan over zijn voeten struikelde. De hoofdpijn was flink verergerd waardoor hij zich zelfs misselijk begon te voelen. Om zijn bloedende hoofdwond wat te stelpen, hield hij er een reep van zijn tank top tegenaan gedrukt die hij had afgescheurd. Het moest een aanblik voor zijn zus zijn als hij daar straks zou staan voor haar deur. Hij miste op twee willekeurige plekken op zijn hoofd plukken haar die uitgetrokken waren door de Spoink, zijn achterhoofd en bovenrug waren rood van het bloed, zijn tanktop gescheurd waardoor zijn navel en onderbuik zichtbaar waren en tenslotte zijn gitaar wat lelijke krassen had als littekens was waar de lak beschadigds was geraakt en enkele snaren stonden krom toen ze waren losgeschoten. Zijn gezicht was doodsbleek door het bloedverlies en het witte poeder wat nog door zijn aderen stroomde. Aeryn was een verpleegkundige en zou waarschijnlijk in één oogopslag al zien dat hij nog gebruikte. Maar daar besloot hij zich geen zorgen om te maken tot Misha daadwerkelijk voor haar deur stond.

Elke stap dichterbij Aeryn’s huis begon hem met steeds meer vrees te vullen. Af en toe schoten zijn ogen naar de hemel die in felle neonkleuren oplichtte door de lichten van Veilstone’s Casino. Als hij geld had gehad, zou hij zonder meer eerst daarheen zijn gegaan in een poging om nog wat extra beetjes geld bij elkaar te sprokkelen. Maar als hij nog geld had gehad, zou hij hier in de eerste plaats niet eens zijn. Hoe zou ze reageren? Hij had wel een vermoeden. Hoe vaak had ze dit tafereel niet moeten herbeleven inmiddels? Al kon Misha met zekerheid zeggen dat hij er tot nu toe niet zó slecht aan toe was geweest. Nou ja, als hij die ene keer niet meetelde dat een groep mannen hem genadeloos had afgetuigd. Toen had hij een bloedneus en zelfs gebroken botten gehad..

Voor Misha het wist stond hij al voor haar deur. Hij haalde diep adem, wierp nog één blik achterom naar de neonlichten aan de hemel, en wendde zich toen met een geweldige krachtsinspanning af en klopte aan.  

De deur zwaaide met een ruk open maar voor hij tijd had om te registeren wat er gebeurde, schoot een donkere flits naar voren en voelde hij een felle pijn door zijn linker scheen schieten. Hij slaakte een kreet. In een zielig hoopje viel Misha op de grond terwijl hij met zijn ene hand zijn scheen omklemde en met zijn andere tegen zijn hoofd drukte, het lapje stof was ergens verloren gegaan waardoor zijn hand nu ook onder het bloed kwam te zitten. “Die.. die verdiende ik ..” Bracht hij schor uit met tranende ogen. Jojo maakte een hoog piepgeluidje vanaf het einde van de galerij. Hij had zichzelf vlug uit de voeten gemaakt toen de deur zo ruw werd opengetrokken. Na de aanval van de Grumpig nam het krokodilletje geen risico’s meer. "'Tis ook fijn jou weer te zien.." Misha kneep zijn ogen dicht en hoopte dat hij dood kon gaan.

De dood moest nog even langer op hem wachten want er klonk een zucht gevolgd door de woorden die Misha het liefste hoorde. Hij opende één oog en sloot zijn hand om de hare. Met een grom kwam hij overeind en hij moest zich heel even aan de railing van de gallerij vastpakken om niet onderuit te gaan. Hij grimaste naar Aeryn toen hij haar holle waarschuwing aanhoorde. Één dezer dagen zou ze het écht doen of erger- de deur gewoon niet meer voor hem opendoen. Dat kon hij haar niet kwalijk nemen. “Je bent de beste zus op aarde,” mompelde hij zacht. Hij wenkte Jojo en strompelde naar binnen. Toen hij eenmaal met zijn gat op de bank plofte, voelde hij hoe intens moe hij was. Hij trok Jojo bij hem op de bank en sloeg zijn armen om het beestje heen. Hij nestelde zijn hoofd dicht tegen hem aan en gleed op zijn rug. Zijn ogen vielen al vanzelf dicht terwijl hij Jojo als een knuffelbeest tegen zich aanduwde. Die piepte vrolijk en begon te kwispelen terwijl hij ondersteboven de ruimte in zich opnam. Misha liet zijn gewonde been langs de bank bungelen en begon te kreunen. Want o, wat had hij het zwaar en wat was hij moe en wat voelde hij zich ellendig.

Aeryn’s bank lag uitstekend, vond Misha. Hij voelde zichzelf al een beetje wegglijden, toegeven aan de moeheid en in slaap vallen- maar Aeryn haar scherpe woorden trokken hem weer terug. Hij spiekte van onder zijn arm wat hij lukraak over zijn ogen had gegooid met één oog naar haar, genesteld in de kromming van zijn elleboogholte. “Nee, ik heb eindelijk mijn starter opgehaald bij de professor. Hij is zo slecht nog niet, dat krokodilletje.” Jojo maakte een piepgeluid terwijl hij vrolijk met zijn pootjes in de lucht maaide. Hij scheen het niet erg te vinden dat hij ondersteboven hing in Misha’s armen. ‘Recht zitten,’ Misha sloot zijn ogen en werkte zichzelf overeind. Hij legde Jojo naast zich neer op de bank. Het zou vast flink pijn gaan doen wat Aeryn met hem van plan was maar dat kon hem weinig schelen. Dat kleine stemmetje die achter in zijn hoofd spookte, die hem af en toe de waarheid vertelde als het stil genoeg was om die te horen, had zijn zegje gedaan tegen hem. Hij zou maar even flink moeten zijn. “Ik heb je gemist..” Begon hij zacht in een poging om beroep te doen tot haar gevoelens. De zachtere variant, niet die kille, snijdende variant die ze duidelijk nu aan hem toonde. “Mag ik een tijdje hier slapen. Mijn huis is op dit moment niet bewoonbaar meer..” Voegde hij er zacht aan toe. Misha opende zijn ogen maar hield die op de grond gericht.

Misha wist best dat hij zijn woorden nog zo zoet kon maken. Aeryn zou zo door hem heen kijken. Dat bevestigde ze maar weer toen ze het natte doekje met iet wat te veel kracht tegen zijn hoofd duwde. Hij schroefde zijn ogen dicht en maakte een sissend geluid, maar gaf er verder geen commentaar op. Het klopte pijnlijk, misschien wel net zo pijnlijk als zijn schuldgevoel nu die hij doelbewust wegduwde in een donker hokje. “Voor.. voor voorlopig,” begon hij, voorzichtig zijn woorden kiezend. “Je weet hoe het is. Ik ben een paar rekeningen verloren die ze, volgens hen, op mijn deurmat hebben gegooid maar ik heb ze helemaal niet gezien. Voor je het weet staan de deurwaarders op de stop.” Misha grinnikte flauwtjes. Hij duwde zijn hand in zijn zak zodat ze zijn nerveuze gewriemel met zijn vingers niet zien kon. “Maar- ik meende het wat ik zei,” Stamelde hij. “Ik mis je echt dus ik heb besloten om dichterbij te komen wonen.” Misha schonk haar zijn beste ‘overtuigende glimlach’ en keek toen maar weer vlug naar zijn voeten. “Ik moet alleen tijdelijk even hier slapen tot ik een baan heb en genoeg geld om de eindjes aan elkaar te knopen. Ik beloof dat het niet langer dan een week zal zijn, misschien twee!” Voegde hij er opgewekt aan toe. Hij had zich voorgenomen zich hier ook aan te houden. Of het ook echt gebeuren ging, tja ..