Tales of

Sinnoh

Tevreden een klein zuchtje slakend, stroopte hij pelsje na pelsje op om de eau de toilette veilig op te bergen onder zijn bontjas. Het leven was voor een paar secondjes, in dit zekere ogenblik, best wel heel even goed. Topkek. Alas~~ het feit bleef dat hij hier voor belangrijkere zaken was dan rond te snuffelen voor verborgen objecten, of zijn territorium van Route 215 af te bakenen met allesverwoestende vuurzeeën. Een zucht wind speelde door zijn zwart-witte lokken en nam de rook van zijn brandende sigaret in kringelende slierten mee, als een onheilspellend gif dat zich net zo razendsnel verspreidde als de nare vibe die hij af gaf. Nu hij een wijds panorama-uitzicht had hier bovenop een klif (en hij nog daglicht had), greep Sylvester zijn kans om zijn blik turend af te laten dwalen over het bosrijke uitzicht; zijn oren gespitst op ieder misplaatst geluid, zijn focus gericht op ieder detail dat out of place leek, zijn kwijlende, luid hijgende Zigzagoon om zijn hals negerend. Maar een patch van zwart, rood en wit? Een silhouet dat tussen de bomen door schoot? Hij zag helemaal niks dat op een Houndour wees. Noppes. Nada.

Toen Syl enkele ogenblikken later zijn sigarettenhouder weer naar zijn lippen bracht, beet hij gefrustreerd op zijn peuk. "Did they sprout wings or something? Putain de merde where ARE they? They're damn deep wood inhabiting hounds!" Bij die woorden smeet de coördinator zijn sigaret in zo'n baldadige beweging de afgrond in dat hij zichzelf met slobbersjaal en tintelend ei bijna over de richel heen bonjourde, en met zijn prioriteit op nummer één maalde hij er niet om of dat een tweede bosbrand kon starten. "Shh-shht!" Gejaagd ademend veerde hij opeens overeind - er blijkbaar ook geen acht op slaand dat hij dood had kunnen zijn als hij daadwerkelijk voorover was getuimeld. De pelzen die over zijn hoofd waren gegleden vielen daardoor terug langs zijn schouders als een driedubbele, scheve capuchon. Met een ernstige blik hield hij een hand op om zijn Pokémon tot stilte te manen, want - wat was dat? Beduusd knipperend draaide hij zich langzaam tot het geluid. Hij zag dat Armani het ook al had opgemerkt. De Houndour stond als bevroren in totale pointing pose; met hoge schouders en lage kop zacht grommend bij het struikgewas, één poot van de grond opgetild. Een zacht, aanhoudelijk geluid bracht de wind zijn kant op. Er was zeer zeker iets.. Gehuil?  

Er leek wel een hoop dode albino Furrets uit een willekeurige eik neer te ploffen zoals een lading bont lukraak achter het meisje opdoemde. Half beloken in schaduwen leunde Syl met een hand tegen een boom. Hij boog over de arme ziel heen die de pech had door hem opgemerkt te worden, zodat zijn rode stropdasje vlak langs haar oor bengelde. "Bonjour," zweemde een stem toen half fluisterend tussen de boompjes door. Het Pokémon-ei schuifelde hij in diens draagtas van zijn buik naar zijn rug. Zoetjes glimlachend tilde hij vervolgens een zoom van zijn jas op, daarbij een collectie representerend. Pakjes sigaretten, uiteraard, maar ook heel veel snoep, dat hij zelf verorberde als hij zich geen pafstaafjes kon verschaffen en afkickverschijnselen kreeg. "Would you.. like something to ease the pain, perhaps? Guidance? A hug? A listening ear? An eclair?" Not creepy at all verder. In een flits schoten zijn ogen intussen over haar kleding om te peilen of ze van rijke komaf was - over de plek van haar gordel, zoekend naar opvallende bobbels van opgeborgen eigendommetjes - speurden naar mogelijke partner-Pokémon, welk type ze waren, of hij Armani of Vuitton moest inzetten om ze de bosgrond in te meppen - en uiteindelijk langs de stammen van de bomen om te concluderen of ze daadwerkelijk alleen was. Exacte-mon. Hij zag geen huilend meisje. Oh nee. Hij zag een weerloos, eenzaam iemand van wiens emoties hij mooi gebruik kon maken, zoals dat wel vaker het geval was. Een speeltje om het op iemand psychologisch inwerken te oefenen. I mean - nu hij hier toch was, nu zijn zoektocht tot zover toch fruitless was. Wellicht ging hij vandaag met meer naar huis dan een prullerig Wibra-merk eau de toilette.


[ Sylvester accepteert de Quest ]

Ew. The tears of children - de meest giftige substantie in alle regio's. Afwachtend stond Sylvester met zijn opengeslagen jasje nog over haar heen gebogen en pulkte intussen maar een zesde sigaret van de dag uit zijn binnenzak-tabakcollectie. Het kind wilde geen hug, geen luisterend oor. Niet dat ze die ook daadwerkelijk had kunnen krijgen van hem; hij ging het niet riskeren dat ze met haar pruilkokkerd zijn effen witte kraag bestempelde en ze moest het niet eens proberen om met haar vettige coupe haar luizen te komen lozen. Ze wilde zelfs geen eclair; dan moest er toch wel echt, echt iets ernstigs aan de hand zijn, als je het hem vroeg. Intussen bleef het maar doorsnotteren en het werd al gauw duidelijk waarom: ze had twee contesten verloren, ze wilde guidance. En Munnafugging lo and behold, the master of masters has arrived als het om coördinator-business ging. Maar really though..

"Really?" sprak hij zijn gedachten geïrriteerd uit tussen zijn peuk door, die net zo ontzet meewipte op zijn woorden. "I mean, that's IT?" Syl moest het aanknippen van zijn glitter-aanstekertje hoognodig even staken om overdreven zijn ogen ten hemel te slaan. "Woman, here you're giving me the impression that you're a degraded, homeless hobo with child after a brief frolic with a silver-tongued guitar player - but you're telling me that you're just really woeing over the noobness of that pink, tubby pudge and your whole matte mannequin-demeanor? I say, utter shame!" Hij wilde niet weer zijn sigaret in een vlaag van drift wegkeilen, dus in plaats daarvan tetste zijn zweep als een lasso een paar bug-Pokémon uit de boom naast hem. Arceus H. Christ. Typerend weer - een edgy veertienjarige die haar leven echt heel moeilijk vond, lekker simmen in de bosjes loste daar alles mee op. C’est une honte hoe ze zichzelf überhaupt een trainer durfde te noemen, het maakte hem razend, het maakte hem --

De situatie was nu bijna andersom: met zijn ontblootte tanden, diepe hijgen en emotioneel door de war gesprongen haar leek het erop dat nu de beurt aan hem was om in tranen uit te barsten. "So what do you do? Like hell, you don't sit around moping, ruining your makeup!" Een trillende, corrigerende vinger priemde onder haar neus, maakte een kordate zwiepbeweging bij iedere zin die volgde: "You put down that two litres bucket iced cookie dough, girl! You pull up that pink thong! You throw out that ancient Pokémon your momma fixed you for your sixth birthday! And you polish up those BIG hoops, honey, because it's BIG hoops-time, it's time for - stagecraft! Vuitton, Armani!" Snuivend commandeerde de opgefokte coördinator zijn Pokémon bij zich door middel van een vingerknip naast zijn gezicht, waarna hij woedend een eindje van haar vandaan hinkte. "Sand Attack on that Weedle, Vuitton - Armani, use your Howl!" De Galarian Zigzagoon glipte van zijn schouders recht op één van de bug-Pokémon af die eerder uit de boom was gedonderd en stoof een golf zand over de doodgeschrokken Weedle heen. De aanvallen van beide Pokémon werden intussen versterkt door het gehuil van de shiny Houndour. In paniek vuurde de Weedle een Posion Sting af in een willekeurige richting, die miste, waarna de worm weg probeerde te glibberen. "Lick Attack, Vuitton, make it count!" Gelukkig deed het dat: de glibberige tong van de Zigzagoon liet de Weedle ter plekke verstijven op zijn plek, waarna Armani het afmaakte met een Ember. Hijgend draaide Syl zich terug om naar het meisje.

"Par exemple. Do you see?? THAT'S how it's done."

"The bane of my life," murmelde Sylvester zacht tussen twee snikken van het meisje door terwijl hij opstond. De peuk plukte hij even tussen zijn lippen vandaan om een extra fresh mint kauwgumpje in zijn blaffer te kwakken - en toen begon hij stug weg te waggelen.

K bye xoxo

Look. Hij had haar overladen met gouden - no wait, diamond tips, over hoe ze haar grijze, muizige voorkomen kon transformeren tot fashionista duchess, zelfs met haar scheefgefokte mopshond erbij. Hij had haar showbusiness laten zien. Hij had haar begeleid op dit troosteloze stukje van haar levensfase, zodat ze niet meer genoodzaakt was om vergeelde Tina's en Vogue's door te bladeren op zoek naar columns vol leeg advies. Was het genoeg, though? Non. Non, natuurlijk was het dat niet. Dikke tranen plensden ongevraagd en zonder zijn toestemming nog altijd over de wangen van het kind naar beneden, trokken donkere strepen na van het beetje make-up dat ze leek te dragen. Worst of all: ze begon alleen maar harder te janken. G'damn. Waar was haar begeleider, haar oppas, haar maman? Iemand die dit van hem over kon nemen syl vous plaît - want dit hier jongens, dit was zijn tijd toch niet waard; dit was toch totaal niet zijn 'métier'? Oh? Huh? Nee? Nee.

Kennelijk dachten enkele andere trainers die aanwezig waren in het stukje woud er wel zo over. "Oh, please!" sneerde Syl door zijn agressieve kauwgomkauwen heen. Met een ruk van zijn hoofd schudde hij snuivend de zwart-wit lokken uit zijn gezicht, halt houdend in zijn pas om de bemoeizieke bourgeois verachtend van top tot teen te bekijken. Wel een beetje als een boze maniakale schoorsteen, zoals hij de rook die hij oppufte van zijn fier omhooggehouden sigarettenhouder al kauwend door zijn neusgaten liet ontsnappen. "You like what you see? Oui, keep staring, pugface - because you know, that look right there? Almost identical to the one your mother gave me yesterday. Tell her to stop facetiming me, for the love of Arceus, she is using up all my data!" Achter zijn kont tapte hij kort met zijn zweep om zijn roedel Pokémon te cuen om met hem mee te wieberen en gauw. Armani en Noir gaven er keffend gehoor aan, kort gevolgd door Vuitton. Maar zelfs Sylvester voelde iets van knagend schuldgevoel ergens diep binnen zijn kleine, inktzwarte hartje met zoveel kwalijke ogen die hem nakeken. Vooral die van de oudere monsieur even verderop achter die grote eik, die samen met zijn Morelull wilde paddenstoelen aan het plukken was. Zijn gezicht straalde zoveel triestheid uit. Dezelfde teleurstelling die altijd in de staalgrijze ogen aanwezig geweest was van vader; een doffe twinkeling die alleen voor hem was gereserveerd..

Syl, koppig verder benend, schupte een Weedle uit zijn pad uit protest - knarsetandde nijdig op het mondstukje van zijn sigarettenhouder - en kwam toen helemaal tot stilstand. Zuur zijn lippen op elkaar persend liet hij zijn hoofd in zijn nek zakken, en slaakte een diepe, diepe zucht. Oh - fine.

Logjes kwam de coördinator even later toen maar weer terug gesloft. "Listen, honey jugs," probeerde hij zijn meest sympathieke toon boven te halen. Geen schouderklopje. Geen blik. Hij legde zijn fraaie bontjas over de schokkende schouders van het meisje. Dat was al. Daarna zeeg hij naast haar neer op een boomstam, zijn ene been over het andere geslagen. "It's a tough, tough world out there if you're aiming for stardom with your pooch. Don't expect solid catwalks: it's ice when you're starting out. Ice, chérie. And I'm only trying to toughen you up. Alright?" Syl trok zijn pluizige bontpurse op zijn schoot en onderbrak zijn tasjesgerommel om haar kort een understandable gay uncle-blik toe te werpen. "Now, what to make of this -" Zijn wijsvinger tikte onder haar kin om haar hoofd iets naar hem op te richten. Discreet, om haar niet nog banger van hem te maken dan ze al was. Hij slikte de opmerking 'girl, I simply adore the skin between your acne' in, en hoezee: het lukte hem zelfs om zijn mond niet uit ellende te laten betrekken toen hij met een reinigingsdoekje zachtjes de restanten van haar make-up weghaalde.
Plastic eyeshadow palettes, primer sticks en andere make-up accessoires rolden over zijn schoot heen terwijl hij wat brushes hier en daar in dipte. "My mother always used to tell me that there's a potential queen bee hiding in any of us - but you desperately need to forget the honey and get that stinger out, you follow?" vervolgde hij ernstig knikkend. Ondertussen bewerkte hij het gezicht van het meisje met blush en contour. "Your 'Mon? Your kit of 'Mon reflects you. So that's also something to take in. Get your Snubbull a cute dress and bow. Mix and mash it up a bit. Train it more. Learn it moves with some oomph. You got that in you, too," Na de eyeshadow was hij bij de eyeliner aan gekomen en zijn duim ondersteunde haar gezicht zodat hij de laatste lijntjes stabiel aan kon brengen. "Because, do you know what I see, chérie?" Eenmaal klaar met de hele routine, schuifelde Syl iets dichter naar haar toe en klapte een spiegeltje open voor haar neus om het eindresultaat te onthullen. "I do see a potential queen bee." Een totale Sylformation. Alles on fleek. The finishing touch. En, hoewel hij het haatte het toe te geven: het stond haar nog verdomde goed ook.

Het eerst nog zo nijdige gezicht van de ijdele coördinator spleet open in een vriendelijke glimlach, gepaard met een goedwillig klein gnuifje. Die glimlach was zelfs zo breed dat Sylvester zijn ogen er bij dichtkneep. Het was gemaakt, het was niet oprecht. Net zoals de hele make-upsessie vooraf; het stond alleen maar goed door zijn skills waar menig social media-influencer u tegen zei, doordat hij nog wel iets kon fiksen met flimsy carnavalsschmink. Maar de gebruikte brushes? De oudste, meest beschadigde in zijn bezitting. De gebruikte make-up? De goedkoopste, minimalistische die hij had. De trien was in ieder geval gestopt met janken. Nog belangrijker: ze had gehoord wat ze wilde horen. Steeds opnieuw bleef ze hem bedanken, en steeds opnieuw knikte Syl daar hartelijk op - terwijl hij zijn blik af liet glijden naar haar zakken, iedere keer dat het oogcontact wegviel. Eyes already on the prize.

Ze moest het namelijk niet in haar opgedofte kop halen dat hij dit gratis en voor niets deed. Gelukkig dacht de jankbal er net zo over - want wat ze uit haar tas viste? Holy macarons Mon Dieu Arceus H. Christ. My oh my. Een Luxury Ball? Dat was meer dan 'c'est bien'. Zijn geglosseerde lippen krulden om tot een scheef lachje en iets te gretig griste hij de Ball uit haar handen. Met zijn puntige tanden blootlachend naar de meid naast hem, goedkeurde hij haar actie onder hevig geknik. Zijn lila ogen twinkelden vrolijk terwijl hij over de boomstam dichter naar haar toe schoof, bijna liefkozend een haarlok achter haar oor streek en zich even heel dicht naar haar toe boog om in datzelfde oor te fluisteren: "Thanks, ugly."

Voor ze ook maar de kans kreeg er iets tegen te beginnen, graaide Syl zijn jas van haar schouders en hinkte al weg onder een zacht binnensmonds proestje. Hè wat fijn. Kom maar vaker in het bos grienen hoor - oui, kom maar bij ome Syl en doe je verhaaltje maar. Neem ik m'n makeup-kit weer mee. "Children are so easily swayed," als een soort beaming op zijn eigen woorden drukte hij een dikke smoochy pakkerd op zijn nieuw bemachtigde Luxury Ball. "Let's hang around one of those schools of idiocracy and dipshittitude next, what say you, Vuitton? Plenty of angsty pups there, after all." Zijn Galarian Zigzagoon, Houndour en Poochyena meeyoinkend aan hun riem, verdween de coördinator uit het zicht - de arme meid wie weet wel opnieuw in tranen achterlatend.