Tales of

Sinnoh

Sylvester zonk met een ellendige uitdrukking op zijn gelaat weg in alle stola's en bont die de coördinator veel imposanter lieten lijken dan hij eigenlijk was. "I mean -" vervolgde hij zachtjes, een kleine snik in zijn stem. Hij wreef met een knokkel vermoeid in een oog en zijn vingers schraapten ondertussen één van de handgeweren over het tafeltje naar hem toe. "Everything we've worked so hard for - everything we've managed to accomplish so far.. all of it will be in vain if my kit of Pokémon refuse to listen to me." Even bleef zijn afwezige, trieste blik vastgehaakt op de nu nog maar wazige vormen van de glock, die hij als een fidget spinner op het tafelblad liet ronddraaien, precies op de plek van de vrolijk lachende zon waarmee het tafeltje beschilderd was. Zijn donkere wenkbrauwen kropen al gauw naar elkaar toe in een boze frons: het hielp voor geen sikkepit tegen zijn stress.

"And I absolutely am NOT putting up Jean-Pierre for every freaking contest!" brieste hij over het pistool heen dat langzaam snelheid begon te verliezen. "That pink rhesus monkey is like a depraved East-Kantonese knock-off and what are we, Ludo?" Ongegeneerd pakte Syl het wapen in beide handen beet, kneep één oog dicht en richtte het op zijn muscle for hire tegenover hem. Het was meer bedoeld als een werktuiglijke handeling die samenging met zijn retorische vraag dan iets anders, want Ludovič, de beste man, snoof even zacht ter antwoord en ging doodkalmpjes verder met het oppoetsen van zijn uitgestalde gun display tot ze blinkend zwart zagen. "That's right. We are authentic," lispelde Syl met omkrullende mondhoeken, het al even krullerige neushaar van Ludo bekijkend door de aimpoint van het pistool. Authentic met een grote vette hoofdletter A, dubbeldik getraceerd, in dikke lijnen onderstreept, gemarkeerd met een roze glittergelpen en excuse you and you and you als je het daar niet mee eens was bambAM. Maar midden in zijn houding bevroor Syl echter, zijn gevaarlijke speelsessie met de glock acuut stakend. Zijn lilakleurige ogen waren groot en onthutst op Ludo gericht, die gestopt was met waar hij mee bezig was. En dat kon maar één ding betekenen. Of, drie dingen, eigenlijk:

1. Er dook een tactisch plan op in de hersenpan van de man en hij moest onmiddellijk stoppen waar hij mee bezig was om het vast te houden.
-
2. Iets stond hem niet aan. Iemand was te dicht in de buurt van zijn ijdele upperman dat mogelijk een gevaar voor hem kon vormen.
-
3. De borsjtsj van gisteravond was niet goed gevallen.

Zonder ook maar een moment te twijfelen vloog de coördinator in een waas van zwart en wit overeind, de lucht in zijn longen in angstige ademteugjes naar buiten stotend. Hij herkende die half peinzende-half geïrriteerde frons, dat trillende linkerooglid, die hand als een schoffel die om de tien seconden door naar achter gekamde, schamele lokken streek. Dit? Dit was een nummer twee. "Up!!" commandeerde Syl. Met de imposantie van een Snorlax veerde Ludo half overeind (hij kon niet volledig overeind komen, anders zou hij zijn hoofd stoten) om kleinere Syl onder zijn kontbot omhoog te tillen, waarna de coördinator paniekerig in al zijn bontjes door een tunnel in het klimrek wegkroop. Vanuit het niets lichtte een paar seconden later een groen laserlichtje tussen de ogen van de vrouw op die zomaar door het speeltuintje kwam gebanjerd, gevolgd door een bende Pokémon. De laserstraal leidde naar een blikkerend zwart object dat ergens vanuit het Tropius-klimrek naar buiten stak door een houten raampje dat in een hartje was uitgesneden, viel weer weg toen het handgeweer weer naar binnen werd gehaald. Nijdig prangde Syl zijn gezicht toen in het hartjesraam. "Who goes there!" Ontblootte tanden achter in een grauw opgetrokken, geglosseerde lippen verschenen in een tweede hartjesraam ernaast. "State your name!"

Invading Fort Sylvester. Merde, dat ging zomaar niet.

De vrouw in haar veel te dure outfit voor haar Azz-urill bleef midden in het speeltuintje staan, haar ogen dichtgeknepen tegen het laserlichtje dat op haar gericht werd. Yes - yes, be blinded by this fabulousness presented before you. Wees zwaar in het nadeel, want dat kon hij wel goed gebruiken wanneer er een vreemdeling zich zo dicht ongevraagd bij zijn autootje waagde, in zijn territorium. Kon hij meteen ook even de gelegenheid grijpen om haar kit aan Pokémon te inspecteren. Wat hebben we hier? Een tweebenige kung-fu rat. Een sneeuwwitte Vulpix dat zijn eigendom hoorde te zijn, zo'n luxueus beest paste toch honderd keer beter bij een luxueus iemand als hij? Zo'n kittenbeest waar die strontvervelende, stuck up Bish-arp Lyra ook mee rondparadeerde (en waar hij dus automatisch al een hekel aan had). Een Duo Penotti-creatuur in haar nek. En een Buneary en een Riolu, die pas in zijn kleine, hartjesvormige gezichtsveld verschenen toen de twee 'Mons terug waggelden naar - schijnbaar - hun baasje. De mademoiselle - wat een wannabe trendy lady dat ze overigens was - zette een hand tegen haar heup en gaf hem te horen dat haar naam Blake Miller was. Blake Miller. Waar had hij die naam eerder gehoord? Maar Syl gunde zichzelf niet het moment om in zijn geheugen te graven, want madame maakte een opmerking die hem meteen al verkeerd viel.

"Yes, go ahead, you laugh, woman," spuwde Syl verhit door het klimrek-raam. Ze lachte weliswaar niet - maar het was de toon waarop. "Laugh if you must. But for all I know you've come to gut me - and in that case, I've got the higher ground. Vui-TTON! Mon Dieu!" De coördinator in zwart en wit barstte opeens uit, maar niet tegen Blake. Een in roodlederen gestoken hand stak door het raampje om een ruw gebaar te maken naar de Galarian Zigzagoon, die zich nog daarbeneden bevond en nu doodleuk zonder enige angst op de jonge vrouw en haar Pokémon-bende af dribbelde, zijn tong slobberend achter hem aan. "Come on up here now!" blafte Syl het commando. Luisteren deed Vuitton echter niet, waardoor Syl geforceerd was om zijn aandacht weer te richten op Blake Miller-thingamawhat. Een geïrriteerde tongklak galmde door het speeltuintje. Really though? Het feit dat ze vroeg welke volwassen kerel zich ieder moment klem wurmde in het klimrek, betekende dat ze hem niet kende. Hem. Dat kon niet. Dat bestond niet. C'est impossible. "The name is Sylvester Krueger. You know me, of course," beantwoordde hij haar vraag op een 'duh, self-explanatory much'-toon. Daarna haalde ze het lef op om te klagen over iets kleins als een iel schiettuigje dat voor alle veiligheid gewoon voor heel even op haar voorhoofd was gericht, no biggie. "Nnnope!" luidde het schallende antwoord terug vanuit het Tropius-klimrek. "No can do. Me and my friend here, we've got some business to discuss. That's what we were doing, anyway - until you all of a sudden showed up. Why are you here!" Zo kalmpjes als dat de reactie op het begin nog had geklonken, zo doordrenkt van extravagant, theatraal misnoegen mondden de woorden even later uit.

Ah. Daar was 'ie weer. Het 'a-woord'. Of course. Asylum dit, lunatic dat. You're an unstable man, Sylvester. You need counseling before you hurt yourself, let alone others, Sylvester. Ugh. Ze was niet de eerste om zijn maatschappelijke participatie sterk in twijfel te trekken. Voor zover Syl zich echter bewust was waren de draadjes in zijn hoofd nog deugdelijk genoeg met elkaar verbonden om niet in een dwangbuis te hoeven. Misschien lagen ze hier en daar in een mooie strik, maar Blake Miller's business was het in ieder geval zeker niet. "Which is exactly why we haven chosen to do our small business disputes heeere," een gehandschoende hand stak opnieuw door het raampje om een neerwaarts wijzende beweging te maken bij dat lang uitgerekte woord, met een krenkende nadruk - alsof ze een klein kind was dat het anders niet begreep. "Gods!" blafte hij vervolgens door het raampje. "Must you belittle me every time you open your mouth, sister?" Intussen was Vuitton de hele Pokébende genaderd van de meid. Erg vriendelijk deed de eerste begroeting zich echter niet voort: waakzaam drukte de Galarian Zigzagoon zich tegen het grind terwijl een laag, rochelend geluid uit de keel van het beest omhoog kwam. Hij gromde - en niet zo'n beetje ook. Het was alsof de Zigzagoon moeite had om de lage, monotone toon naar buiten te krijgen door al het kwijl dat op zijn bek schuimde. De twee bloedrode ogen puilden zodanig uit van utter rage dat ze ieder een kant op bolden. Bijna als een te ver doorgefokte mopshond of iets dergelijks.

Zijn steengoede baasje die Vuitton zo puik had opgevoed zag dat echter niet, want de man was te druk bezig om over een paar kleurrijke klimstenen terug naar het speelhuisje te klauteren en met zijn handlanger te communiceren. "No, stay put, Ludo! Hold your fire! Hello? Vuitton is still out there," werd er sissend gereageerd op een brommende stem. Hijgend verscheen Syls hoofd even later weer in het hartjesraam, duidelijk buiten adem. Als hij Blake Miller mocht geloven, was ze hier de rust komen verstoren om met haar fuzz-squad te 'oefenen' voor een contest. Ew, bien sûr was ze een coördinator, met haar sexy paardenstaart en hippe kledij. Sassy met zijn tong klakkend, deed hij een poging om zijn zwart-wit lokken met nogal spastische rukjes van zijn hoofd uit zijn gezicht te gooien. "Honey, stop. That seems highly improbable. Why, of all places, would you choose a public playground near a children's jungle gym? I mean - in the practice of your Pokémon's moves, someone might get hurt, after all. For Arceus' sake, how could you NOT take that into account?" gebruikte hij haar woorden vrolijk op een quasi-onschuldige toon tegen haar. Zijn smalende vermaak nam hoorbaar vorm aan in gniffeltjes.

Ze hoefde niet te weten dat hij hier om exact dezelfde reden was.

Ze hoefde zeer zeker niet te weten dat hij zich uit frustratie terug getrokken had in het Tropius-klimrek door zijn misdragende Pokémon.

Op dit punt begon Sylvester te twijfelen of deze meid hier daadwerkelijk was gekomen om te oefenen met haar team aan walgelijk onschuldige Pokémon - of dat ze het een leuke bezigheid achtte om de bontjas die ze ongetwijfeld in het speelhuisje had gespot lekker te komen pesten. Merde. Ludo en hij kozen júist afgelegen speeltuintje na speeltuintje uit omdat je hun soort daar het minst kon verwachten. Misschien eerder onder een troosteloze, met graffiti ondergespoten brug waar het krioelde van de vreemde types. Misschien in een guur steegje, of de ruige kroeg op een steenworp afstand daarvandaan. Maar een speeltuin? De meeste mannen van hun 'kaliber' hadden teveel trots of eigenwaarde om, in deze zekere situatie, crimineel vader en moedertje te spelen in een speelhuisje. De enige mensen die hier normaal gesproken kwamen waren kinderen. De ideale plek dus om van alles uit te vreten: hij hoefde zijn schreeuwende hoofd maar uit de glijbaan te steken en off they went, de getraumatiseerde koters. Waarschijnlijk meteen door naar therapie. Weer behoorlijk a-relaxed dat de speelplaats niet Blake Miller-proof was.

Syls vingers knakten toen hij ze woedend om het raampje klauwden. De coördinator verschool zijn gelaat half achter het raam, zodat zijn tot spleetjes geknepen ogen Madame Miller venijnig over de rand van het raampje aanstaarden. "Don't make me come down -" Oh bitch baguette. Ze was echt zo'n Stacy, haar haar hoog in een paardenstaart opgestoken, zo'n 'zeg pap ik ga naar Ponyta-rijles xx, ben laat thuis want ga daarna nog naar Annefleur economiehuiswerk maken, ergo; met m'n andere corpsmeisjes naar disco Paradiso en Boudewijn onze prosecco laten regelen'-trutje.
Het leek er bijna op dat ze hem uitdaagde om naar buiten te komen als hij durfde, de latexlijpo. Angst? Was dat wat ze van hem wilde zien soms? Voor haar? Woman, please. "I'm coming down!" waarschuwde Syl luid. Er volgde een hoop gestommel binnen het klimrek. Gebons. Sissend gefluister ('gimme one of those guns, Ludo!'). Uiteindelijk verscheen hij even later weer in het zicht toen hij over de schommelbrug van het klimtoestel kwam gedraafd. In een lachspiegel fixeerde hij nog even snel zijn zwart-wit gekleurde lokken en gleed toen - moeizaam - slippend aan een paal aan de achterkant van het Tropius-klimrek naar beneden.. Alsof de houten Tropius-decoratie zelf ook genoeg had van de coördinator en hem uitpoepte of zo.

Als een wervelwind kwam de coördinator over het grind naar haar toe gemankt: één van de glocks zwaar in de zak van zijn dikke jas van Pokémon-bont, een brandende peuk in zijn fier opgeheven sigarettenhouder en zijn opgemaakte gezicht op onweer. Met een langwerpig object dat nog het meest weg had van een stok, knalde Sylvester een keer driftig voor de poten van zijn Galarian Zigzagoon, die op het punt stond om de andere Pokémon aan te vallen. "Wait a darn minute -" De ijzeren beugel waarin één van Syls minder mobiele benen mee leek in te zijn gespalkt, piepte toen hij abrupt tot stilstand kwam. "I know you." Bij wijze om z'n geheugen op te frissen nam hij eens een flinke trek van zijn peuk, en intussen gleden de sluwe ogen van de man over de vrouw voor hem heen. Dat moest iets vanuit zijn bovenste ooghoeken gebeuren, omdat Blake bijna tien centimeter langer was dan hij. "Yes, yes - you're that wench with the Mienfoo at the Summer Solstice Contest," beaamde Syl zijn eigen gedachten, wijzend op Blake met zijn sigarettenhouder. "And last time, with that ugly bunny at the Beach Party. Oh babe, you lost hard." Zijn woorden mondden uit in een schamper lachje terwijl hij fingersnapping een hand ophield en een geamuseerd, werktuiglijk knikje met zijn hoofd maakte. Oh-em-gee. De absolute cringe die nu door haar heen moest gaan. No wonder dat ze oefening nodig had, good gracious Goomy.