Tales of

Sinnoh

Gezonde spanning liet haar grijnzen terwijl ze de krakende deur van de Lost Tower open deed. De spinnenwebben knapten alsof ze de deur zelf wilden dichthouden. Ga terug.. Ga terug, leken ze te fluisteren. Rosy ging echter niet terug, Rosy stapte met een brede glimlach naar binnen. Ze vond het nog niet zo intimiderend hier, ze vond het wel interessant. Achter haar liep haar Decidueye en haar Gligar had zich vastgeklemd aan haar rugzak. Ondanks dat ze niet zoveel zorgen voelde over wat ze hier zou treffen, wat haar betrof zaten hier alleen maar Pokémon, ging ze niet de duivel verzoeken. Haar Decidueye was zelf een Ghost Type. Hij kon wellicht ook nog helpen met.. letterlijk alles. Wat wazig licht viel door de stoffige ramen naar binnen terwijl Rosy begon te lopen, haar blik gericht op de trap naar boven. Zou ze er een interessante Pokémon treffen? Een avontuur beleven? Ze had er zin in. Ze had haar Holocaster al in haar handen om wellicht foto's te maken.

Ze hield haar Holocaster de lucht in, een brede lach op haar gezicht. Het duurde eventjes voordat de camera gewend was aan het dimme licht van de ruimte en ze fronste eventjes, proberend zichzelf goed in beeld te krijgen. Toen dat eenmaal gelukt was, keek ze eventjes naar Basil, wie een beetje ongeduldig naast haar stond. Al snel grijnsde ze breed, en trok ze deze dicht tegen zich aan. De uil protesteerde eventjes kort, maar ging vervolgens met een rol van zijn ogen op de foto. Rosy strekte de camera weer voor zich uit en klikte de selfie af, breed lachend. Vervolgens stuurde ze deze snel naar Finn.

Zoals het FInn betaamde, keek hij praktisch meteen. Ze glimlachte bij zijn reactie, tot hij iets opmerkte op de foto wat zij.. nog niet had gedaan. Ze vernauwde haar ogen en vergrootte de vogel uit. En daar zag ze.. Diepe rode ogen. Haar hart sloeg één slag, misschien twee over. Haar jurk danste om haar heen terwijl ze zich met een ruk omdraaide, en inderdaad in twee rode ogen keek. Een hoge gil ontsnapte haar en ze struikelde wat achteruit. Ze klapte haar Holocaster dicht en maakte zich uit de voeten, weg van de twee enge rode ogen die ze niet verwacht had. "Basil Kom!" riep ze haar uil toe, welke, na een schouder ophaal zijn trainer maar achteraan ging. Met zijn betere nachtzicht had hij allang gezien wat het was, een domme Murkrow die hij ala Tutu wel naar het hiernaarmaals kon blazen. Maar goed. Terwijl Basil zijn vleugel spreidde en achter Rosy aanvloog, vloog Rosy zelf de trap op naar de volgende verdieping. Het maakte haar niet uit waar ze heen ging, als het maar weg was van de ogen. Dat Finn waarschijnlijk een rolberoerte kreeg, stond onderaan het prio lijstje.

Ze leunde tegen een grafsteen aan, hijgend. Haar hart klopte pijnlijk in haar borstkas. Wat was dat zojuist achter haar geweest en de grotere vraag, was er meer? Kon ze nog meer van dit soort verrassingen verwachten? Ze durfde nauwelijks om zich heen te kijken. Maar haar Pokémon, met zijn Ghost type, had een veel beter zicht. En dus was de Decidueye totaal niet onder de indruk. Basil duwde eventjes kort tegen haar arm aan met zijn snavel. Maar toen ze hier niet op reageerde, kneep hij haar zachtjes met zijn snavel. Straks bleef ze er nog in, de schrik van net. ”Ouch,” reageerde Rosy direct, waarna ze over haar arm wreef. Eventjes keek ze naar haar Pokémon. ”Beetje meer empathie was wel op z’n plek geweest,” mompelde ze de Pokémon toe.

Eindelijk leek haar hartslag wat te kalmeren, maar toen besloot het universum dat ze gewoon zich grijs moest schrikken. Een ijzingwekkende gil galmde door de ruimte heen waar ze zat en vervolgens leken Pokémon vanuit elke hoek weg te schieten, vluchtend, fladderend, rennend, het maakte niet uit. Met een nieuwe gil sloeg Rosy haar armen over haar hoofd heen totdat de rust weer wat teruggekeerd was. ”Wat was dat?” fluisterde ze naar haar Decidueye, wie zijn veren nu ook opgepoft had als een boze Arie. Het klonk als iemand die in nood was daarentegen… Het duurde een minuutje, maar daarna kwam ze toch overeind. ”L-laten we.. laten we gaan kijken..” prevelde Rosy tegen haar Pokémon, terwijl ze zichzelf al bevend overeind hief. Daarna liep ze zachtjes, zo stil mogelijk, richting de bron van het geluid.

[Rosy accepteert de quest]

Van de gezonde spanning die ze in het begin was nog maar weinig over. Ze voelde zich licht in haar hoofd worden van de spanning en haar hart klopte zo hard in haar keel, dat ze bang was dat hij straks kapot ging. Maar ze kon niet anders, ze was nu al onderweg, hoe graag ze ook wilde gaan. En wie wist wat er anders was, wat ze tegen zou komen als ze diegene niet ging helpen. Ze probeerde zo geruisloos mogelijk te lopen, zoals Basil ook kon, maar elke voetstap leek wel gezet door een onhandige, lompe reus. Veels teveel geluid kwam van haar schoenen af. Maar desondanks zette ze door. Totdat ze bijna over iets.. of iemand struikelde. Het voelde te hard om een steen te zijn en meteen klikte ze haar Holocaster aan. In het vage licht van haar holocaster zag ze duidelijk een vrouw, gevloerd, gestrekt.

Ze voelde het bloed uit haar gezicht wegtrekken, bang voor wat ze hier voor zich zag liggen. Was deze mevrouw.. Dood? Rosy was zelf zeker in ieder geval aan het ademen, want ze was bijna aan het hyperventileren. Met een duwtje van Basil, knielde ze toch neer voor de mevrouw, om te kijken of ze nog een pols kon voelen of iets dergelijks. Net toen ze een hand uitstak naar het meisje, pakte deze haar pols beet in een ijzeren greep. Rosy voelde het laatste beetje moed wat ze had wegvluchten als een Furret met Run Away. Dit was een ramp, dit was niet wat er kon gebeuren. Terwijl ze zo hard als ze kon haar arm los trok, het meisje waarschijnlijk een aantal centimeter over de grond schavend, brak er een luidere gil dan hier voorheen uit haar mond los. Ze struikelde naar achteren en verloor vervolgens haar evenwicht. Helaas doen spinnenwebben helemaal niks om je ook maar een beetje op te vangen. Rosy viel dan ook volledig naar achteren en klapte met haar hoofd op een grafsteen en even werd de wereld zwart.

Het eerste wat ze zich besefte, was een kloppende, doffe pijn in haar hoofd. Ze was blij dat haar Pokémon vochten en zijzelf niet, want auch ze was er niet geschikt voor. Ze kreunde eventjes zachtjes terwijl ze haar hand iets hief om op haar voorhoofd te leggen. Waar was ze? Wat was er gebeurd? Haar hoofd klopte bij elke beweging, een nieuwe pijnscheut door haar hoofd heenjagende. Het volgende besef wat weer terugkwam, was haar gehoor. Een gesnik en gesmeek was duidelijk hoorbaar terwijl haar blonde wimpers begonnen te trillen. Huilde.. er iemand?

Haar groene ogen gleden weer open en het eerste wat ze zag in het halfduister was haar Decidueye, wie met een bezorgde expressie over haar heen hing. Ze kreunde nogmaals en bleef nog even liggen, zichzelf langzaam maar zeker weer mentaal bij elkaar rapend. Wat was er gebeurd? Langzaam legde ze de puzzelstukjes bij elkaar, de lost tower, de schreeuw.. De vrouw! Ze schoot omhoog en een golf van pijn en misselijkheid spoelde kort over haar heen voordat ze er weer was. Wat beduusd keek ze naar het meisje naast haar. "Kan ik.. je ergens mee helpen?" Arceus wat klonk dat dom. Ze legde ondertussen haar hand tegen haar achterhoofd en kreeg deze bebloed terug. Fantastisch.

Ze keek een beetje beduusd naar haar hand. Ze was er nog niet helemaal om eerlijk te zijn. De dingen kwamen vertraagd binnen en ze voelde zich nog steeds misselijk bij elke beweging. Alsof ze teveel alcohol had gehad. De woorden van de vrouw landden daarentegen wel. De vrouw begon te mompelen over haar zoon, dat die in de verte was, dat hij hulp nodig had. Rosy knikte wat bedeesd, nog altijd in de war. "Oké, oké komt goed.." bracht het meisje uit, terwijl ze zichzelf omhoog probeerde te trekken. Het ging niet heel erg soepel moest ze zeggen. Misschien dacht ze ook niet helemaal meer helder na.

In plaats daarvan liet ze Primrose uit de Pokéball, in de hoop dat de Arcanine haar iets kon ondersteunen. Wat wobbly klom ze op de rug van de Arcanine en klemde ze zich vast aan haar nek. Voorzichtig begon de Arcanine te stappen, richting de plek waar Rosy gewezen had. "Doe eens een kleine Flamethrower in de lucht om te kijken of we iets zien?" probeerde Rosy, nog steeds wat vermoeid. "Pas op dat je niks in de brand zet." Ze had ook een holocaster, maar haar probleem oplossend vermogen was iets gereduceerd op het moment. De Arcanine deed dan ook haar bek open en blies een kleine vlam iets de lucht in, de ruimte kort oplichtend.

In het licht van de vlammen van haar Arcanine, viel haar een barst op in de muur. Ze keek er even bedenkelijk naar, maar voor de rest zag ze niks. Was dat de plek waar die mevrouw het over had? Rosy twijfelde voor een moment, totdat een gegil haar bloed in ijs veranderde. Ze viel bijna van Prim af van schrik. Enige voordeel was dat de adrenaline haar weer iets helderheid gaf. Terwijl ze staarde naar de plek in de muur, klom ze toch enigszins haastig van Primrose af. De Arcanine bleef wat bezorgd staan, snuivend met haar neus en haar oren in haar nek gedrukt.

Rosy twijfelde echter niet lang over wat ze moest doen. Het gegil klonk zo bang, zo verloren. Ze haastte zich en liet Primrose terugkeren in de Pokéball. Misschien kon ze haar nog aan de andere kant van het muurtje gebruiken. Wie weet wat ze zou aantreffen. Ook Basil liet ze voor nu terugkeren. Met hun beide Pokéballs in haar vingers geklemd, zakte ze op haar knieën en begon ze het gat door te kruipen. Spinnenwebben sloegen haar in het gezicht en intern kromp ze ineen. Bah, wat haatte ze spinnen. Maar ze zette door, ondanks dat de wereld draaide, ondanks dat de spinnenwebben aan haar lange haren kleefden. Ze wist niet wat ze ging aantreffen, maar ze zou het jongetje helpen. "Ik kom eraan!" riep ze, al lag er ook angst in haar eigen stem.

Terwijl ze zichzelf overeind hees, probeerden haar ogen weer aan het halfduister te wennen. Ze zag hem aan de andere kant van de ruimte, ineen gedoken in de schaduwen. Dat was het zoontje waar de mevrouw het over gehad had, het jongetje wat langzaam in elkaar aan het zakken was, zijn kreet om hulp die al steeds zwakker klonk. Voor een hartslag bleef Rosy trillend stil staan door het tafereel wat ze zag, maar vervolgens klapte ze haar Holocaster open en zette ze de zaklamp aan.

Zo goed en kwaad als het lukte, doorkruiste ze de krappe ruimte. Ze wilde naar hem toe, ze wilde hem helpen, maar ze voelde desondanks dat haar adem haar steeds meer ontnomen werd van stress. Iets zat om de arm van de jongen heen gewikkeld. Was dat hetgeen wat hem zo erg dwars zat? Wat voor een raar iets had ze hier getroffen in deze toren? Wat voor monster? Ze strekte haar hand uit om wat er ook om zijn arm zat beet te pakken, haar vingers trillend. Misschien had ze wel te hard haar hoofd gestoten en was dit één grote nachtmerrie.

Met een ruk trok Rosy haar hand terug toen de doek begon te bewegen. Een hels, schrapend, metaalachtig geluid kwam haar kant op. Rosy sloeg haar handen over haar oren heen en kromp voor een moment in elkaar. Het geluid was een letterlijke hel voor haar al pijnlijke hoofd. Ze zag het zwaard nu naast het jongetje zweven, bloedrood en boos. Een Honedge, een Shiny Honedge. Wat had het jochie gedaan om deze zo te verstoren? Maar het maakte niet uit nu. De Honedge liet niet los, bleef het jongetje beethouden terwijl het jonge ventje steeds bleker aan het wegtrekken was. Oh Arceus wat nu. Als ze het aanviel, zou ze het jongetje dan niet raken? Ze ging door Primrose haar move’s heen, maar kon niks bedenken wat ze kon uitvoeren wat het jongetje niet kon beschadigen. Het liefste wilde ze deze natuurlijk zo traumaloos, gezien omstandigheden, redden van deze bloedrode Honedge.

Ze kon echter niet te lang wachten. Het jongetje zakte steeds verder onderuit. Ze maakte de Pokéball van Basil groter en liet de grote uil naar buiten. De Pokémon draaide zich om naar de Honedge en zette zijn verenpak iets omhoog. Duidelijk had de Pokémon problemen met deze Honedge en hoe deze het deed. Rosy voelde het ook, de woede van de Pokémon verderop. ”Spirit Shackle,” haar stem kwam uit haar mond als slechts een fluistering. Eén gerichte aanval. De Honedge zat vast aan het jongetje. Zoveel kanten kon hij niet op. En zoals de Pokédex Entry van Decidueye zei, een Decidueye kon in een tiende van een seconde een peil klaar zetten en afvuren. Rosy beet op haar lip terwijl Basil knikte. Het oog van de Honedge keek haar boos aan, maar werd wijder toen de Decidueye als in een blur begon te bewegen.

Terwijl Rosy knipperde hoorde ze de klap van een pijl die impact maakte tegen de muur. De Honedge werd naar achteren getrokken, zijn schaduw aan de muur gestikt. Het doek rond de arm van het jongetje werd voor een moment losser. Rosy schoot naar voren, de andere arm van het jongetje beetgrijpend. Ze gaf er een ruk aan, het knulletje van zijn plek trekkend. De jongen struikelde en het leek voor een moment dat de Honedge, die zijn oog woest vernauwde, hem nog beet te kunnen grijpen. Maar uiteindelijk werd het doek iets losser en tuimelde het jongetje naar voren. Meteen trok Rosy het jochie, wat nog steeds aan het struikelen was achter zich. Net toen ze dacht het jochie in veiligheid gebracht te hebben, verdween de Honedge ineens. Hij zonk weg in zijn schaduw en wist zich op deze manier los te breken van de Spirit Shackle. Basil zette zich schrap en zette weer een nieuwe pijl tegen zijn vleugel. Maar de Honedge ging recht langs hem. In plaats daarvan, kwam hij weer bij het jongetje uit. Rosy’s hart stond even stil. De Honedge had het echt gemunt op het kereltje. Wat had hij in godsnaam gedaan. Rosy trok het jongetje weg terwijl de Honedge uithaalde. Het bloedrode blad scheerde vlak voor haar neus lang, enkele lokken van haar haar afsnijdend, om vervolgens vol Basil te raken, welke ertussen sprong. Dit was gevaarlijk. Dit was levensgevaarlijk. Ze gaf het jongetje een schuif naar het gat. Ga, ga! riep ze, ”Spirit Shackle!” Weer klonk er een harde klap terwijl de Honedge weer tegen de muur genageld werd. Het jongetje struikelde en wrong zich door het gat heen terwijl de Honedge woest toekeek. Weer leek hij in de schaduwen te verdwijnen. ”Sucker Punch!” riep ze, waarna de uil op de Honedge afschoot. Dit keer was ze voorbereid. Voordat de Honedge iets kon doen, kreeg hij een harde slag van de vleugels van de Decidueye. Dit trok hem los uit de schaduwen.

Nu leek de aandacht van de Honedge definitief over te gaan naar Rosy en haar Decidueye, het object van zijn woede weg. En dat maakte de Pokémon alleen maar bozer. Met een messcherpe Fury Cutter joeg hij de Decidueye naar achteren. Veren dwarrelden in het rond toen de uil niet weg kon komen. Nu het jongetje echter weg was, durfde Rosy weer meer. Adrenaline hield haar overeind toen ze haar Pokémon commandeerde om U-turn te gebruiken. Basil schoot naar voren en knalde tegen de Honedge op, waarna hij rood opgloeide en verdween in de Pokéball. Snel gooide Rosy Primrose het veld op. ”Flamethrower!” riep ze. De wanden lichtten op in de vlammen toen de Arcanine een zee van vuur op de Honedge afstuurde. De Honedge, in plaats van pogen te ontwijken, schoot naar voren, dwars door de vlammen heen en raakte de Arcanine met een Night Slash. Plukken vacht vlogen in het rond en Rosy beet kort op haar lip. Haar arme Prim. Ondertussen had ze er schoon genoeg van. ”Flare Blitz!” riep ze haar Arcanine toe. Ze stapte wat naar achteren, haar armen voor haar gezicht houdend terwijl de Arcanine zich omhulde door vlammen en op de Honedge afsprong. De Pokémon probeerde te pareren met een nieuwe Night Slash, uithalend naar de kop van de Arcanine. Maar desondanks vloog de Arcanine op de Honedge af en klapte ze deze tegen de muur. Terwijl de Honedge weer overeind probeerde te komen, gooide Rosy haar laatste Pokéball naar het zwaard, in de hoop dat deze gekte daar zou eindigen.


> Decidueye used Spirit Shackle
Honedge used Shadow Sneak
> Decidueye used Spirit Shackle
Honedge used Shadow Sneak
> Decidueye used Sucker Punch
Honedge used Fury Cutter
> Decidueye used U-Turn
> Primrose enters the battle field & used Flamethrower
Honedge used Night Slash
> Primrose used Flare Blitz

Rosy wilde al bijna opgelucht ademhalen. Ze had geen idee of ze deze bijzondere, agressieve Honedge zou vangen, maar desondanks hoopte ze dat het haar in ieder geval een paar seconde respijt zou geven. Ervoor zou zorgen dat ze eventjes op adem kon komen. Maar niets was minder aan. Met een metaalachtige plonk, kwam de Pokéball tegen de Honedge aan zonder ook maar iets te doen. De Pokéball rolde over de grond en stomverbaasd keek Rosy ernaar. Wat gebeurde hier? Hoe kon dit?

Voordat Rosy daarentegen nog kon bedenken wat ze zou kunnen doen, kwam de Honedge weer overeind. Hij was beduidend minder snel, maar hij ging weer achter het jongetje aan. Toen zag ze het, een glinstering op de grond. Adrenaline verscherpte haar zintuigen toen ze doorhad dat het een Pokéball was. Ze had geen tijd om te twijfelen of dit wel bij de Honedge hoorde. Ze dook naar voren, haar armen schavend over de onregelmatige stenen en pakte de Pokéball onhandig tussen haar vingers. Ze draaide zich om op de grond terwijl de Honedge net door het gat probeerde te verdwijnen. ”Keer terug!” riep ze luid, terwijl een rode straal uit de Pokéball kwam en naar de Honedge ging.