Tales of

Sinnoh

Gefrustreerd ijsbeerde Finn door zijn kamer. Holocaster in zijn hand, die hij voor de zoveelste keer naar zijn gezicht bracht om naar het lege gesprek te staren. Niks. Waarom reageerde ze niet meer? Wat was dit voor een grap? Hij keek op naar de Lycanroc die vanaf zijn bed zat toe te kijken. Eigenlijk was het bed nu veels te klein voor de grote hond, maar dat hield Wolf niet tegen. Nog steeds lag die graag bij zijn trainer, dan was hij net de pup zoals Finn hem als Rockruff had leren kennen. Maar, nu niet. Nu keek hij met zijn wijze blauwe ogen naar Finn, afwachtend wat zijn trainer ging doen. "Nog niks. Oké, we gaan." het kon hem niet schelen of het een grap was of niet. Hij moest weten of ze in orde was. Finn pakte zijn jas en Wolf stond al bij de deur voor hij zich had omgedraaid.

Hij had de eerste de beste Taxi gepakt richting de Lost Tower. De chauffeur verklaarde hem voor gek wat hij daar nog moest zo laat in het avonduur, maar met een belofte op extra fooi gaf hij geen verder commentaar. Solaceon Town was gelukkig niet ver, toch duurde de rit naar Finn’s idee tergend langzaam terwijl hij opnieuw een bericht stuurde naar Rosy om te vragen of ze oké was. Met een moeilijk gezicht keek hij naar de roodgloeiende ogen op de foto. Wat als het haar al gegrepen had. Wat als..?

Wat als ze al lang al weer weg was en hij hier nu voor Morelull voor de ingang stond..

Wat als Maaike nou ook gewoon even pagina 2 leest.

Twijfelend tuurde Finn met zijn zaklamp over de begraafplaats, zich afvragende of ze hem echt zo erg in de maling zou nemen. Het krioelde hier vast van de Ghost Pokémon. Dat zou ze toch niet doen… Hij keek neer op Wolf, die plots met zijn scherpe neus iets op leek te vangen in de lucht en vooruit snelde. Meteen verdween de twijfel weer uit zijn gedachtestroom en rende Finn achter de Lycanroc aan, er blind op vertrouwende dat die hem naar de blondine zou leiden. Ondertussen scheen hij met zijn lamp op de grond zodat hij niet over de grafstenen zou struikelen. "Rosy?" Het kon hem niet schelen dat hij met zijn geroep waarschijnlijk van alles ontwaakte dat beter in de schaduwen kon blijven. Zijn enige prioriteit was de blondine vinden. "Rosy, waar ben j-" Plots stuitte hij op een bekende gele vacht. Primrose. Wolf stond achter de Arcanine en in het schijnsel van het licht kon hij nog net twee benen op de grond ontdekken. Zijn adem stokte in zijn keel en hij liet meteen de zaklamp vallen terwijl hij naast Rosy op de grond knielde. Ze zag lijkwit en in haar prachtige blonde haar zag hij donkere strepen. Bloed? Wat hem nog het meest verontrustende was dat ze haar ogen dicht had. "Rosy? Rosy! Word wakker, alsjeblieft." Hij ging zitten en legde haar tegen zich aan, terwijl hij met zijn vingers haar pols checkte. Arceuszijdank. Die was er nog. "Rosy…" bracht hij opnieuw ongerust uit, bijna in een fluister. Wolf snuffelde even zacht jankend aan haar slaap. Wat was er gebeurd??