[CM Quest] Yellow Collar Crimes - zo sep 12, 2021 2:14 pm
Adam Pine
Crescent Moon
 | Toen Adam het kaartje met zijn volgende Quest zag brak zijn hart een beetje. Ach wat zielig nou, is dat kindje zijn Buizel kwijt geraakt. Nou, Adam komt jou wel helpen hoor. Ergens in zijn achterhoofd had hij hoop dat hij de originele Buizel terug kon vinden, ook al schijnt de vader te denken dat dit toch echt niet mogelijk is. Het leek hem een goed plan om gewoon naar Pastoria City toe te gaan en dan te zien wat hij kon doen daar. Terwijl hij zoekt naar andere mogelijke Buizels, komt hij héél misschien de originele nog tegen. Ja, dat zou hij doen. Dus.. zo gezegd, zo gedaan. De vader had gezegd dat het verder niet zo veel uit maakte hoe hij de nieuwe Buizel zou verkrijgen. Ja, okay, wel legaal natuurlijk. Maar dit deed Adam besluiten om eerst gewoon eens te kijken of er in de stad iemand was die er simpelweg eentje wilde verkopen om wat voor reden dan ook. Een goede plek om te zoeken is het internet. Adam grinnikte even bij de gedachte dat zijn vader waarschijnlijk meteen de krant had willen pakken. Maar dat was voor ouwe lui. Nee, het internet zou alle opties geven, als die er waren. Dus Adam ging even rustig op een bankje zitten om te kijken of dit ook daadwerkelijk het geval was. Hij opende verschillende websites waar pokémon werden aangeboden. Maar helaas niks met een Buizel. Adam begon zich af te vragen of Buizel gewoon niet zo populair waren, nu met de biodiversiteit in Sinnoh. Of hoe werkte de markt daarvoor precies? Hij was niet zo economisch ingesteld dus erg veel begreep hij daar niet van. Maarja, wat hij ervan moest begrijpen was in ieder geval dat hij de Buizel niet zomaar ergens kon kopen. Nou goe- wacht eens even. Hij kreeg het briljante idee om eens specifiek te zoeken naar breeders. Ja misschien kon hij daar wel eentje halen! In totaal vond hij drie breeders die zich specialiseerde in waterpokémon. Eentje daarvan zette regelmatig updates op de website. Daar kon Adam al zien dat er geen Buizel tussen zaten. Nou goed, nog altijd twee andere opties. Hij zette de adressen en namen in zijn notities en ging op pad. Terwijl hij op zoek ging naar de locaties van de breeders, liet hij Lieke uit haar pokéball. De Kirlia was vooral daar om hem gezelschap te houden. Maar er was nog een extra reden, en dat was dat hij vond dat hij haar wat serieuzer mocht behandelen. Ze was altijd het baby’tje van het team geweest. Zo had hij haar voor het eerst ontmoet. Maar ondertussen was ze echt al heel volwassen geworden. En het leek hem een goed gebaar om haar mee te hebben op een Quest om te laten zien dat hij dat ook zo vond, nu. Hij zou niet iemand kleiner willen behandelen dan ze in werkelijkheid zijn. Lieke was geen uitzondering. “Een klein kindje zijn Buizel is weggelopen Lieke.” Legde Adam uit. “De vader wilt graag dat we zo snel mogelijk een nieuwe ergens vandaan halen. Hij denkt dat we de echte waarschijnlijk niet gaan vinden. Op dit moment ben ik op zoek naar deze breeders,” hij liet de notities zien. “Ze specialiseren in waterpokémon, dus misschien gaan zij er een hebben.” Lieke knikte rustig. Ze probeerde verborgen te houden hoe fijn ze het vond om eens echt bij een Quest betrokken te zijn. Zowel zij als Adam waren nu alert aan het rondkijken, opzoek naar de breeders. Na een tijdje zoeken kwamen ze aan. Het was eigenlijk vrij gemakkelijk te vinden. Dewdrop Farm. Adam en Lieke wierpen elkaar een blik, en liepen er op af. Dit was nog gemakkelijker dan ze dachten. Ze liepen door de grote poort en werden meteen begroet. “Hallo! Welcome!” Zei een roodharige dame. “Hallo ik ben Adam, en dit is Lieke.” Ze zette een emmer voer neer op de grond. “Hoe kan ik jullie helpen?” “Oh nou, we zijn op zoek naar een specifieke waterpokémon.-” Enthousiast werd Adam bij zijn arm gepakt. “Kom maar mee om te kijken. Ik heb niet veel tijd, ik moet de pokémon verder voeren. Ga maar even kijken. Mag wel.” “Maar-” “Niet bang zijn, komt goed. Ze zijn lief.” Dat was helemaal het probleem niet. Het leek hem gewoon handiger om direct naar een Buizel te vragen, maar deze vrouw dumpte hem op het terrein en toen moesten hij en Lieke het maar zelf uitzoeken. “Nou, ze is in ieder geval heel vrienden.” Lieke leek een beetje te afgeleid om daarop te reageren. Ze was al aan het zoeken. Ze wilde heel graag laten zien dat ze kon helpen. Ze stond al bij een kleine vijver te kijken. Adam liet zijn blik over het terrein glijden. Wauw. Een paar vijvers, groot en klein. Een paar beekjes die aan elkaar verbonden waren. Watertanks en zelfs een mini waterval hadden ze hier staan. Prachtig. Adam ging er van uit dat Lieke vast wel een Buizel kon herkennen, dus hij ging zelf rond kijken op andere plekken. Eerst de kleine beekjes die ze hier hadden aangelegd. Hij liep er langs en zag heel wat waterpokémon voorbij komen, maar nog geen Buizel. Lieke was ondertussen alle vijvertjes langs aan het gaan. De kleine voor baby pokémon, en de grote voor volwassen pokémon. Maar helaas geen Buizel. “Al iets gevonden?” Vroeg Adam van een afstandje. Lieke schudde haar hoofd. “Hmm, hier ook nog niks.” Adam zag dat Lieke haar weg maakte naar de kleine waterval, dus hij besloot zelf maar bij de watertanks te kijken. Het leek hem zeer onwaarschijnlijk dat hij er hier een kon vinden, maargoed, zou ook een beetje onnozel zijn om allebei op dezelfde plek te gaan zoeken. Ondertussen kon hij lekker genieten van hoe prettig de pokémon het hier hebben. Lieke zag een aantal pokémon samen spelletjes doen, maar geen buizel. “Mnee, ook geen Buizel hier ben ik bang.” Liet Adam weten van bij de tanks. “Buizel?” Hoorden ze ineens de stem van de vrouw weer zeggen. “Nee die hebben we niet.” Adam draaide zich om. “Ah jammer.” Hij had goede hoop dat ze wel ergens anders een Buizel zouden kunnen vinden. “Bedankt in ieder geval, en alvast een fijn weekend.” “Dankje, jij ook!” En de twee verlieten de Farm. “Je kunt ook Riddeldee Farm proberen!” Riep de vrouw hen nog na. Ja dat was inderdaad de volgende locatie waar ze naartoe gingen. Maar Adam vond het altijd zo naar klinken om dat te zeggen, dus hij zei maar: “Oh dat is een goeie! Daar gaan we naartoe.” Lieke was vooral erg bezig in haar hoofd op het moment. Ze was diep aan het nadenken over hoe ze moest zoeken om die Buizel te kunnen vinden. De Diddeldee Farm was significant minder goed voor geadverteerd dan de vorige. Ze hadden echter wel een bord bij de ingang. Nouja.. een bord.. het was eigenlijk gewoon een plank met de naam er op. Toen Adam en Lieke het naar het gebouw keken, konden ze allemaal tekenen van verval zien. Oh Adam kreeg hier een heel naar gevoel bij. Maargoed, ze liepen toch naar binnen. Achter de balie zat iemand met een kapotte hoge hoed. “Hallo meneer, ik ben Adam.” Hij werd gewoon aangestaard zonder een reactie te krijgen. “Uh, ja, okay. Wij zoeken een Buizel.” Opnieuw werd hij aangestaard zonder echt een reactie. Deze man had schijnbaar helemaal geen zin in zijn werk. “Hebben jullie die?” Probeerde Adam maar. Hij had namelijk geleerd van zijn fout de vorige keer. Maar de man haalde gewoon zijn schouders op. “We kunnen ook wel even zelf kijken hoor, geen probleem.” Opnieuw haalde de man zijn schouders op. Prima. Is goed. Adam wilde niet eens meer per se hier kijken voor een Buizel. Nu wilde Adam ook onderzoeken of hier tekenen van nalatig gedrag waren. Want dan moest hij sowieso melding maken. Dus ze liepen het terrein maar op. En het viel echt heel vies tegen. Er was één vijver, waar een aantal verdrietig kijkende pokémon in zaten. En ze hadden letterlijk maar één tank, die overvol zat. Adam kreeg er pijn in zijn maag van. Hij voelde dat Lieke tegen hem aan was komen staan. Zijn voelde zich duidelijk ook niet op haar gemak. De pokémon leken gelukkig niet vreselijk ondervoed, maar verder waren hun leefomstandigheden verschrikkelijk. Haast niks van kleur hier, of planten. Alleen maar tegels, planken en onkruid zoals brandnetels. Het feit dat hier dus geen Buizel tussen zat was nog wel het minst van Adam’s zorgen. Maar hij wist dat hij niet zomaar hier de zaak kon sluiten. Dat viel niet onder zijn bevoegdheden. Ook zou een plotse aanhouding de trekker kunnen overhalen. Wie weet was hier ergens een crimineel achterkamertje en dan waren hij en Lieke in gevaar. En wie weet zouden ze wel, bij aanhouding, mensen via een of andere achterdeur wegglippen. Nee, dit moest met een georganiseerde groep gebeuren. Dus hij liep samen met Lieke terug naar de balie. Met pijn in zijn hart leit hij de pokémon achter zich. Hij probeerde zichzelf gerust te stellen dat binnenkort deze pokémon gered zouden worden. Maar het nam de emotionele pijn niet weg. “Helaas geen Buizel.” Zei Adam tegen de man achter de balie. “Dan kijken we nog even of we er ergens anders eentje kunnen vinden.” Weer kregen ze alleen maar een staar. Ze liepen verder, en toen ze net de deur uit wilden lopen zei de man achter de balie: “Fijn weekend..” Op een sarcastische toon. Alsof hij die beleefdheid van Adam had verwacht. Sommige mensen.. Dan spreken ze zelf geen woord uit.. maar verwachten ze wel beleefdheid van anderen.. Jemig.. Adam besloot om op een afstand zijn bericht naar het Ranger netwerk te sturen. Hij was terug gaan zitten op het bankje waar hij origineel zijn Quest had gestart. Hij maakte in zijn bericht duidelijk dat de pokémon in slechte omstandigheden leefden door voorbeelden te noemen. Hij had het op het moment zelf té riskant gevonden om foto’s te maken. Er zou vast een of andere samenwerking tussen een team van Rangers en een politie team gedaan worden. Hij zuchtte. Hij wist dat hij de meest verstandige aanpak had genomen maar.. het voelde nog steeds heel pijnlijk. De beelden van die pokémon joegen door zijn hoofd. Lieke maakte een geluidje. “Oh. Gewoon.” Begon Adam. “Die Pokémon.” Ze maakte een begripvol geluidje. Hij zuchtte nog eens. “Voelt gewoon een beetje raar om nu verder te gaan met mijn eigen Quest, terwijl die pokémon daar lijden.” Hij leunde voorover met zijn elle bogen op zijn knieën. “Maar ik moet erop vertrouwen dat de Rangers er snel en zorgvuldig werk van zullen maken.” Hij wreef met zijn handen over zijn gezicht. Nog een zucht. Op dat moment spookte er een uitspraak door zijn hoofd. Vergeet niet wat de taak voor je neus is. Adam ging weer rechtop zitten. Ja dat klopte eigenlijk wel. Die vader, en zijn kleine verdrietige zoontje rekenen op hem. Hij had gedaan wat hij kon voor die pokémon, en nu was het tijd om door te gaan met zijn huidige taak. “Lieke.” Hij stond op. “Kom, dan gaan we een Buizel voor het kindje zoeken.” En hij wist al precies hoe hij dat wilde gaan doen. Een oude vertrouwde techniek die hij schijnbaar tijdens iedere Quest moet gebruiken. Samen met Lieke, en geode hoop, stapte hij naar de kostuumwinkel. Daar haalde hij een Buizel Onesie. Die kon hij gaan toevoegen aan zijn huidige collectie van een Snubbel Onesie en een Furret Onesie. Het waren hele bijzondere aandenkens aan zijn Quests. Toen hij eenmaal het kostuum had gekocht liep hij samen met Lieke naar de natuurgebieden net buiten de stad. Die hadden genoeg plekken waar Buizel graag zouden willen rondhangen. Hij was er niet zeker van of hij er een ging vinden, maar hey, het was een prima optie om uit te proberen. Nog altijd had Adam de hoop achter in zijn hoofd dat ze de originele Buizel hier ergens terug zouden vinden. Maar tegelijk zei hij ook tegen zichzelf dat hij niet té veel moest hopen. Gelukkig had hij Lieke bij zich. Lieke was nu niet meer zo in zichzelf aan het denken. Na de moeilijke emotionele situatie had ze begrepen dat ze een team waren. Ze hoefde niks te bewijzen. Ze hoefde alleen maar samen te werken. Natuurlijk zou ze wel haar best doen, maar het belangrijkste was nu niet meer zelf de succesvolle zijn, maar eerder dat ze zo goed mogelijk samen hun best deden om deze Quest tot een goed einde te brengen. Alhoewel ze toch moest zeggen dat ze het een beetje apart vond dat Adam nu al rondliep in zijn kostuum. En zo vastberaden ook nog. Eindelijk had het duo geluk. Ze kwamen bij een klein meer aan en daar zagen ze verschillende Buizel spelen, chillen en eten. Adam nam even een momentje om de schoonheid daarvan in zich op te nemen. De aanhouder wint, zeggen ze. Ook dacht hij eraan hoe blij het kleine jongetje zal zijn straks als hij weer een Buizel maatje heeft. Voor al het lelijks dat hij vandaag had gezien, waren er ook nog mooie dingen. Dat doet mens en pokémon goed. Vrij snel kwamen er al wat nieuwsgierige Buizelkindjes kijken bij Adam. Wat leuk. Sommigen waren het kostuum aan het strelen om het materiaal te voelen, en anderen waren grapjes aan het maken in het water in een poging de gasten aan het lachen te krijgen. Wat zijn dit toch ontzettend leuke pokémon! De ouders verderop hielden ze echter wel goed in de gaten. Ze waren nog niet zeker of alles rondom Adam wel veilig was. Hij was immers wel een vreemde. Maar gelukkig waren ze er niet agressief van geworden. Dat was ongemakkelijk geweest. Dus Adam hurkte en begon mee te spelen met ze. Weetje, hij was aan het werk, maar deze momenten waren nu juist waarom hij met dit werk begonnen was. De harmonie die bestaat tussen mens en pokémon behouden. En iedereen veilig houden. Want dit is te mooi om te laten vergaan aan alle narigheid in de wereld. Dit waren de momenten waar hij het voor deed. En hij hoopte met heel zijn hart dat nog heel veel meer mensen en pokémon dit soort momenten mogen meemaken. Zo verschillend zijn ze niet. We hebben allemaal behoefte aan dingen zoals liefde en spelen. Dus waarom niet samen? Dit was een goede manier om het te laten zien! Op dat moment trok Lieke geschrokken aan Adam’s mouw. Ineens viel er een enorm net om Adam en de Buizelkindjes. Waarna ze ruw achterin de stroper-auto werden gedumpt. Schijnbaar hadden ze niet gemerkt dat Adam er tussen zat. Of ze dachten misschien dat hij gewoon een grote Buizel was. Lieke zat ook in het net. Tja, welke stroper zou nu geen extra Kirlia meenemen, toch? Tussen de panikerende heisa van de Buizelkinderen wist hij zijn zakmes tevoorschijn te halen en het net open te snijden. “Zorg dat niemand uit de auto valt.” Fluisterde hij naar Lieke. Hierna riep hij: “Halt! Staak deze illegale activiteiten.” De stroper keek vreemd achterom, en zag een of andere dude in een Buizel kostuum. “Rot op kereltje, of ik pak je.” Ja zijn leeftijd was nu al helemaal niet meer goed in te schatten. “In de naam van de Rangers!” “Ja je kunt me wat, snotneus.” Hij geloofde het duidelijk niet. Adam rolde met zijn ogen. Dit was echt net even de grens voor hem. Hij kon veel hebben maar dit was vandaag de druppel die de emmer deed overlopen. Hij kon niet de auto een platte band geven, want dat zou gevaarlijk zijn. En de stroper te veel afleiden kon ook voor een ongeluk zorgen. Wat te doen.. wat te doen? Hij stroopte zijn mouwen op en maakte aanstalten om door het open raam van de andere autodeur te springen. Veel soepeler dan hij had verwacht, zat hij nu naast de stroper. “Tijd om te stoppen.” Zei hij streng. Woedend, stopte de stroper met rijden, en draaide zijn gezicht naar Adam. “Je hebt de verkeerde gekozen om mee te sollen.” En hij greep Adam’s keel vast. Ohnee, dit had hij niet ingecalculeerd! Help! En ineens.. viel de stroper in slaap. Lieke had Hypnosis gebruikt! Met een trillende hand deed Adam de autodeur open en liep naar buiten. Meteen belde hij de politie. Hij had geen idee wanneer de stroper weer wakker zou worden, dus des te beter om snel te zijn. Anders zouden ze hem misschien mislopen. Hierna rende Adam naar achteren maakte het klepje open. Op dat moment gebeurde er een flits, en ineens stond daar Skuntank. De stroper was wakker geworden, en klaar om te vechten. “Lieke, ik handel die stroper wel af. Jij bent de enige andere die de Buizelkindjes naar huis kan leiden.” Hij liet Barry uit zijn Ball. “Barry, help haar de kindjes thuis te brengen.” En vlug draaide hij zich om naar de stroper, die nu hij zo buiten de auto stond veel groter en breder was dan Adam eerst had ingeschat. Yikes. Maar het moest maar! Vervolgens liet hij Jan uit zijn Ball. Hij was van zijn hele team het meeste thuis in pokémongevechten, dus dat leek hem de beste keus. Lieke en Barry haalden de Buizelkindjes uit de auto, en begonnen terug naar huis te gaan. Lieke leidde de weg, en Barry hield ze allemaal als een herdershond bij elkaar. Nou dát was nog eens teamwerk. ![[CM Quest] Yellow Collar Crimes M22kwAk](https://i.imgur.com/M22kwAk.png) vs ![[CM Quest] Yellow Collar Crimes Skuntank](https://img.pokemondb.net/sprites/black-white/normal/skuntank.png) “Wiley! Flamethrower!” De Skuntank opende haar bek en schoot er vlammen uit. Maar Jan liet zich niet kennen. Sterker nog, het gaf Adam een idee. “Blaze Kick Jan!” En ook al werd Jan geraakt door de vlammen, zijn eigen vlammende voet kwam door het vuur heen om onverwacht de Skuntank een trap tegen haar gezicht te verkopen. “Doe Bite Wiley!” Ze hoefde niet ver te reiken, en beet Jan zo in zijn been. “Brick Break!” Jan trok zijn hand hoog op en liet deze neervallen op de Skuntank haar hoofd zo hard als hij kon. “Creëer afstand.” Jan flip-flakte achterwaarts om wat afstand tussen hem en de Skuntank te krijgen. “Krijg je het al heet onder de voeten, Ranger.” Oh schijnbaar geloofde hij het nu wel. “Laat ik het nog heter maken! Flamethrower!” Beetje onorigineel, maar niet per se erg, want Jan begon al door middel van radslagen de vlammenzee te ontwijken. “Wat?!” “Poison Jab!” Hij wist dat deze aanval niet bijster veel schade zou toebrengen, maar de kans op een Poison was het het waard in zijn ogen. Jan stoof zo snel hij kon naar de Skuntank toe met zijn lange flexibele benen en trapte haar met een paarse voet in haar zij. Dát vond ze klaarblijkelijk niet prettig. Maar helaas had ze er geen Poison aan over gehouden. “Fury Swipes! Wiley!” De Skuntank rende naar Jan toe en begon hem in zijn gezicht te krabben. Een maal, twee maal, drie maal, vier maal. “Blaze Kick!” Van onder Jan begonnen zijn voeten op te vlammen. “Dit is pas heet onder je voeten!” En hij trapte haar tegen de onderkant van haar kin in een opwaartse beweging. Waarna hij weer een sprong naar achter maakte om opnieuw afstand te houden. Lieke en Barry waren ondertussen bij het meer aangekomen. Een aantal van de Buizel waren al op onderzoek uit gegaan natuurlijk, maar de wat meer bejaarde Buizel waren achter gebleven. Die konden wel even oppassen nu. De kindjes en de bejaarden begonnen te roepen, om aan de volwassen Buizel duidelijk te maken dat ze terug konden komen. Lieke en Barry werden hartelijk bedankt, waarna ze vlug samen hun weg terug maakten naar Adam. Hij had hen nodig! “Venoshock!” De haren van de Skuntank gingen rechtop staan en er kwam een hoop smerig spul uit geschoten. Jan zat helemaal onder. Bah! Maar ook au! “Brick Break!” Jan maakte een paar stappen en sprong toen in de lucht, maakte een draai in de lucht en liet zijn voet toen landen op de rug van de Skuntank. “Staat het gevecht! Politie!” De stroper probeerde snel zijn auto in te rennen, maar werd toen getackled door een van de agenten. Adam hield simpelweg zijn badge omhoog. “Ik heb ook al melding gemaakt van een breeder farm hier in de stad waar naar gekeken moet worden. Misschien heeft deze stroper connecties met hen.” En na een verhoor, waarin Adam moest uitleggen waarom hij verkleed was als Buizel, namen de politie agenten de stroper mee. Adam kon weer verder met de Quest. Op dat moment kwamen Lieke en Barry aan. “Jullie hebben allemaal heel hard gewerkt. Bedankt.” Zei hij oprecht. Hij stuurde Jan en Barry terug hun pokéball in. “Kom Lieke, dan gaan we een Buizel regelen voor het kindje.” Lieke en Adam werden warm onthaald bij de Buizel. Ze waren héél blij dat hun kindjes gered waren. Er werd hen eten aangeboden en ze kregen heel veel knuffels en applaus. Het is altijd fijn om de dankbaarheid te zien op anderen hun gezicht als je ze geholpen hebt. Ze hadden zo erg hun best gedaan, dat Lieke en Adam besloten dat ze even mee zouden doen in de viering. Het zou immers onbeleefd zijn om het af te slaan. Hoe beleefd je ook probeert te zijn. Het fijnste is als je lief tegen iemand kan zijn. Dus iemand die liefheid ontnemen is eigenlijk helemaal niet leuk. Maar op een gegeven moment moest het er toch echt van komen. Hij moest de originele intentie van deze Quest uit gaan leggen. En hij besloot er volledig eerlijk in te zijn. “Er is een klein jongetje die zijn Buizel verloren is. En hij is heel erg verdrietig. Zijn papa wilt graag dat ik een nieuwe Buizel aan hem geef. Daarom was ik hier.” Eerst ontstond er een klein beetje geroezemoes onder de Buizel. Adam werd een beetje rood, dus hij deed zijn capuchon af. Veel te heet. Lieke legde haar hand op zijn arm om hem gerust te stellen. Je doet niets fout. Je bent heel eerlijk tegen iedereen. Ook al denk je dat het niet mooi klinkt, het is altijd beter om er eerlijk over te zijn. Eén van de Buizel stapte naar voren. Deze wilde wel geadopteerd worden. Adam’s mondhoeken krulden omhoog. “Wat ben jij een geweldige kerel.” zei Adam. De Buizel bloosde. Een tijdje later kwamen ze bij het huis van de hulpbehoevende aan. “Hallo meneer ik ben Adam Pine en ik ben de Ranger die u vandaag een Buizel komt brengen.” De man keek heel opgewekt. “Wat goeeeeed!” De man gooide zijn handen op zijn wangen. “Dit is heel mooi! Straks komt Sjaakie terug van de opvang, en dan kan ik meteen de leuke verrassing laten zien. Hij zal zo blij zijn!” De Buizel naast Adam begon te klappen. Een opgewekte familie dit, wat leuk. “Hij had zichzelf aangeboden om geadopteerd te worden. Ik laat het even aan u om te beslissen of het u verstandig lijkt om hem in een pokéball te vangen, of om het gewoon zo te laten.” |
![[CM Quest] Yellow Collar Crimes BogusIncredibleBass-size_restricted](https://thumbs.gfycat.com/BogusIncredibleBass-size_restricted.gif)
