Tales of

Sinnoh

Zelfs voor Paolo was dit een vreemde plek om te zijn. Het voelde alsof hij ergens was waar hij niet hoorde te zijn, maar alsnog bleef hij verder wandelen. Hij had verhalen gehoord over één bepaalde pokémon die hij graag eens wilde zien. Vol interesse keek hij om zich heen, las hij de namen op de grafstenen en de soort pokémon dat er lag. Tot op kort waren pokémon iets waar hij nooit echt wat mee te maken heeft gehad. Veel wist hij er niet over en hij had nooit stil gestaan bij hun levensverwachtingen. Heel abnormaal was het vast niet dat pokémon konden sterven, ondanks dat ze het na een gevecht steeds overleefde. Wat was het dan dat ervoor zorgde dat ze uiteindelijk aan hun einde kwamen? Paolo had namelijk nog nooit een oud exemplaar gezien met grijze haren.

Terwijl hij diep in gedachten verzonken was, merkte hij niet hoe hij steeds hoger naar boven ging in the lost tower. Poci vond het maar niets. Het was alsof hij wist dat wat anders rond hun was. Hij had zich dan ook op Paolo zijn rug verscholen, onder zijn jas verscholen. Het voelde aan als een zware rugzak, maar voorlopig was het voor de man nog geen enkel probleem.


Note: Swarm journey, looking for them Dreepy's

De plotse verschijning van de pokémon deed hem lichtelijk verschieten. Gelijk zetten hij een stap om weer wat afstand te creëren, maar voelde hierbij dat er iets onder zijn voet zat. Poci was harder verschoten. Door de schreeuw had hij los gelaten nadat zijn lichaam was verstijfd van angst. Wat Paolo onder zijn voet voelde was dan ook niets minder dan één van de acht poten. Hij verwijderde zijn voet weer, maar het zag er niet naar uit dat Poci ernstige verwondingen had opgelopen. “You alright?” vroeg hij alsnog, maar hij kreeg geen reactie terug. Met zijn ogen naar de grond gericht, kroop de spinarak weer naar boven langs zijn been tot hij weer veilig verborgen zat. Paolo schudde zacht met zijn hoofd terwijl hij terug keek naar de Dreepy. “I don’t think he likes you very much.” Met deze woorden stapte hij rond de pokémon heen om verder zijn weg te vervolgen.

Op zijn rug kon hij iets voelen bewegen. Poci keek voorzichtig vanonder de jas vandaan, om een kwade blik te werpen op de pokémon die hem net had doen verschieten. Het was een geluk dat hij besloot om niet aan te vallen, want Paolo had niet veel zin om een gevecht aan te gaan. Zeker niet met een pokémon die nog niet eens in zijn eentje durfde rond te lopen hier.


Note: Swarm journey, looking for them Dreepy's | Wandeld verder

Hij kon de Spinarak op zijn rug lichtjes voelen beven van de schrik. Wat een held had hij ook alweer gekregen. Er was nog niets gebeurd en toch deed Pico alsof dat zijn leven ieder moment over kon zijn. Dit is waarom hij in eerste instantie nooit nood had aan een pokémon.
Uit zijn broekzak viste hij een sigaret die hij gelijk aanstak. Misschien moest hij er ook eens één aanbieden aan Poci, het zag er namelijk naar uit dat hij er wel één kon gebruiken. Zeker nadat er een tweede Dreepy op hen af kwam. De pokémon lag eerst rustig over één van de grafstenen alsof het de normaalste zaak van de wereld was en kwam uiteindelijk naar hen toe. Paolo bleef even stil staan en trok zijn wenkbrauwen op wanneer dat de Dreepy rondjes rond hem begon te zweven. Wat een vreemde wezens waren her toch.

Hij nam de sigaret tussen twee vingers vast en hield die uit naar de zwevende pokémon. “You want some?” vroeg hij. Poci was over zijn schouder aan het meekijken, maar draaide zich snel op wanneer de Dreepy dichterbij kwam. Echter was het deze keer niet om zich te verstoppen, maar wel om web op de pokémon af te schieten. Paolo zuchte diep wanneer hij zag dat de Dreepy er maar snel weer vandoor ging. “Great job.” Echt tevreden over het gedrag van zijn pokémon was hij niet.


Note: Swarm journey, looking for them Dreepy's | Wandeld verder

Wanneer hij twee ogen onder één van de grafstenen opmerkte, benaderde hij de pokémon. Hij hurkte neer en legde zijn armen losjes op zijn knieën om de pokémon beter te kunnen bekijken. Traag maar zeker, kwam het deels vanonder de steen vandaan. Ondanks dat het de situatie niet volledig leek te vertrouwen, zorgde de nieuwsgierigheid ervoor dat hij toch kwam kijken.

Paolo draaide zijn hoofd weg van de Dreepy en blies een mond vol rook uit. Het zag er duidelijk anders uit dan de vorige twee exemplaren die hij gezien had. In plaats van groen, was het paars met blauwe accenten. Hij was niet zeker wat hij van de combinatie moest denken. De paarse kleur zorgde ervoor dat het meer weg had van een ghost type, dan voor heen. Hij wierp nog eens een blik naar één van de andere Dreepies die ondertussen verder weg aan het zweven was. Bij nader inzien was dit een verbetering. Al kon het nog steeds zijn dat het heel normaal was om deze kleuren te zien bij de pokémon. Zijn kennis was niet groot genoeg om dit soort details te weten. Het was zoals zijn situatie met Poci, daarvan was hij ook nog steeds niet zeker van wat ermee aan de hand was.

Uit zijn jaszak viste hij één van de dure snoepjes waar Poci ondertussen al verslaafd aan was geworden. “Hier.” Hij hield het snoepje op zijn hand naar de Dreepy toe en zag hoe de pokémon voorzichtig vanonder de grafsteen vandaan kwam. Uit het niets schoot Poci naar voor en plukte het snoepje uit zijn hand nog voor dat de andere pokémon de kans had het te pakken. Integendeel, het zorgde er enkel voor dat hij weer onder de grafsteen verdween. Paolo liet zijn schouders hangen en kon de diepe zucht niet tegen houden. Het was alsof hij met twee klein kinderen op pad was. Hij zocht in zijn jaszak naar een andere, maar kwam erachter dat alles op was. Natuurlijk had Poci ondertussen alles op gegeten terwijl het niet mocht. Misschien was dat wel de reden dat hij verstopt bleef zitten onder zijn jas, zodat hij stiekem alles op kon eten.

“Je kan altijd even meekomen, denk dat ik er nog wel kan vinden ergens, tenzij dat monster ze al op heeft,” begon hij tegen de pokémon en hij wees met zijn duim naar Poci die een afkeurend geluidje maakte. Het zou hem niet verbazen als de Spinarak zijn hele voorraad gevonden had. Paolo sloot zijn ogen en schudde zijn hoofd.

Het was de kreet van de Dreepy die ervoor zorgde dat hij ze weer opende. Rondom de pokémon het vol met webben en er bleven er maar bij komen. Blijkbaar had Poci besloten om eindelijk actie te ondernemen, want hij stopte niet, zelfs nadat hij merkte dat het geen effect had. “Hey!” Paolo verheft zijn stem en draaide zich naar zijn pokémon toe. Het leek het gewenste effect te hebben, want de pokémon zetten verslagen een paar passen naar achter. Echte klein kinderen.
Hij wilde de pokébal erbij nemen, maar kwam er dan achter dat hij ze allemaal vergeten was. Fantastisch. “Je straf komt nog wel,” waarschuwde hij Poci voor dat hij hem de rug toe keerde. Het duurde niet lang voordat hij de pokémon weer naar boven voelde kruipen, maar deze keer voorzichtiger. Hij draaide zich terug kom naar de Dreepy die wonderbaarlijk genoeg nog niet was weg gevlucht. “Dus? Wat denk je? Ik hou hem wel aan de leiband.” Hopelijk had het gedrag van zijn pokémon de Dreepy niet afgeschrikt.

Note: Probeert Dreepy te overtuigen mee te komen

In plaats van met zijn mond vol tanden, zat hij daar met een mond vol webben. Paolo spuugde de grond op, maar kon nog steeds de vreemde textuur in zijn mond voelen. Zijn handen haalde hij door zijn ogen om die ook weer te kunnen openen en voor zijn haar deed hij de moeite nog niet. Hij kon zich wel inbeelden hoe dat er nu uit zag.
Had hij dit verdiend? Nee, helemaal niet. Voor een tweede keer spuugde hij op de grond. Waarom was hij ooit alweer met pokémon begonnen. Ondertussen voelde hij de dreepy door zijn jaszakken gaan. “Ik kan je niet geven wat ik niet meer heb,” zei hij kalm tegen de pokémon. Opnieuw iets wat de schuld was van die Poci die waarschijnlijk al te trots was op zichzelf. Hoe moest hij dit nu weer gaan oplossen.

Hij stond maar weer recht terwijl de Dreepy nog steeds op zoek was naar de nodige snoepjes. Paolo vond het niet nodig om hem tegen te houden, aangezien er toch niks was om te vinden. Jammer genoeg.
Poci daarin tegen was het er niet zo mee eens. Traag maar zeker sloop de pokémon dichterbij, om zich af te zetten en naar de Dreepy te springen wanneer hij dacht dicht genoeg in de buurt te zijn. Nog voor dat ze elkaar konden raken, wist Paolo hem uit de lucht te vangen. “Wat heb je toch,” snauwde hij naar de spinarak die vooral kwaad keek naar Dreepy.  Met zijn kleine pootjes was hij naar voor aan het klauwen, alsof het ervoor zou zorgen dat Paolo los liet.

Hij hield Poci voor zijn gezicht, zodat hij goed naar de pokémon kon kijken. “Wat is er zo mo- is dat het snoepje?” Hij kantelde zijn hoofd bij het zien van het snoepje dat nog steeds in de mond van de Spinarak stak. Dat monster… Zonder genade nam hij het snoepje beet en probeerde het los te trekken uit de mond van Poci. Uiteraard stond hij er niet om te springen om het los te laten, maar Paolo kreeg uiteindelijk dan toch meer dan de helft los getrokken. “Uhm,” begon hij terwijl hij zich weer naar de dreepy draaide, zijn ogen gericht op het half opgegeten snoepje in zijn hand. “Het is beter als niks?” Van al de snoepjes die hij meegenomen had, was dit het enige dat overbleef doordat Poci verslaafd was. Misschien dat hij maar eens moest nakijken wat er precies in die snoepjes zat. Hij kon uiteraard nog steeds een sigaret aanbieden… maar was dat wel gezond voor pokémon? Het leek in ieder geval niet het beste plan.

Note: -

Paolo vernauwde zijn ogen toen dat de paarse pokémon het snoepje aannam en vervolgens weer verdween. Vluchtig keek hij om zich heen, hopend dat de pokémon niet volledig verdwenen zou zijn. Hij had al te veel tijd gespendeerd aan dit kleine wezentje, en wilde liefst omdraaien en naar huis kunnen gaan, maar niet zonder deze pokémon. “Kom op, waar zit je,” mompelde hij zacht. Ook zijn Spinarak was om zich heen aan het kijken om de pokémon te vinden. Dan merkte hij ineens twee ogen op in een gat in de muur waar de pokémon ondeugend naar Paolo aan het kijken was. “Hebbes.” Zijn spinarak leek door te hebben dat het niet gewoon zou blijven bij vriendelijk praten en draaide zich om naar de ghost type. De pokémon was te perfect om te laten gaan.

“Poison sting.” De Spinarak schoot direct in actie en kroop via de muren omhoog om zich te verstoppen in de schaduwen zodat de dreepy hem niet zou zien aankomen. Het kon sowieso nergens heen. Toen dat de spinarak ongezien het gat mee in kreep, wist hij zonder moeite de dreepy te steken. De Ghost type schrok en vloog het gat weer uit. “String shot, zie dat die niet weg kan.” Het web schoot recht op de dreepy af, die het niet wist te ontsnappen en vast bleef kleven aan de stenen muur. Een paarse gloed van de poison sting hing eroverheen en deed de pokémon duidelijk pijn. “Gebruik nu absorb!” Groene lichten vlogen op de dreepy af en zorgde voor nog meer schade. Jammer genoeg waren zijn aanvallen niet super effectief, maar dat maakte niet uit, hij zou die pokémon te pakken krijgen.
De dreepy begon te bijten in het web dat hem tegen de muur hield, zodat het kon ontsnappen, maar mooi niet dat hij dat toe zou laten. “Nog een string shot en meteen daarna een andere absorb.” De dreepy wist het web allemaal te negeren, maar de groene lichten waren niet te ontwijken. Deze keer viel het beestje zelf echter ook aan en vloog snel vooruit. Met een harde klap raakte hij de Spinarak, enkel om dan de grond op te zakken door het gif dat door zijn lichaam raasde. “Doe nog een extra poison sting.” De Spinarak gebruikte zijn webben om snel bij de dreepy terecht te komen en aan te vallen.

Paolo was nadien snel met zijn pokébal om die naar de dreepy te gooien nu het op de grond lag. Het zou makkelijker zijn geweest als de pokémon niet besloten had verstoppertje te spelen, maar dat maakte niet uit nu. Hij gooide de lege pokébal op de wilde pokémon af en dan was het ongeduldig afwachten.

Note: -