Tales of

Sinnoh

Het was een impuls geweest. Hij had immers nu geld maar was hij een verstandige spendeerder? Absoluut niet. Misha staarde naar het potje in zijn hand, streek met zijn duim over het gladde glas. Ergens vroeg hij zichzelf wel af hoe het zou smaken, zo’n lure. Toen hij het dopje ervan af had getrokken een paar uur eerder, had de geur zo uitnodigend geroken dat hij bijna ter plekken het achterover had gegooid. Hij had Veilstone City achter zich gelaten, de deur dichtgetrokken met een ‘Ik ben zo terug Aeryn’ wat vertaalde naar ‘Ik kom misschien niet terug’. Hij was expres ver uit de buurt van het casino gebleven. Hij verkeerde nog steeds in een ijzeren greep van dat oord, aangetrokken door de lichten en de gokkasten en de belofte van het winnen. Eenmaal uit de stad liep hij doelloos door tot de lucht boven hem gevaarlijk begon te brullen en hij zijn heil zocht in de Lost Tower. Een naargeestiger oord kon hij zich niet voorstellen maar hij was nog net droog en daar ging het om. Zodra hij voet in de toren had gezet, was de hemel opengespleten en viel de regen met bakken uit de hemel. Misha stak een sigaret op en leunde tegen een lange grafsteen. Het geluid van brekend glas deed hem naar beneden kijken en tot zijn afschuw zag hij dat de lure kapot was gevallen op het graf van een arme ziel. Hij gaf er een paar klopjes tegen en slaakte een zucht. “Nou, ruik je in ieder geval lekker in het hiernamaals” Verzuchtte hij met zijn ogen ter hemel geslagen. Een frons verscheen op Misha zijn gelaat. Er zaten allemaal gaten in het plafon .. 

Misha had zijn ogen al afgewend toen hij een beweging opmerkte uit één van de gaten in het plafon. Hij keek weer omhoog en zag een klein, zwevend wezentje. Hij vernauwde zijn ogen terwijl hij zijn brein probeerde te kraken om te herinneren hoe dat ding ook weer noemde. Droopy? Depy? Drepy! De Drepy kwam naar beneden gezweefd met een bezorgde blik in zijn oogjes. Aanvankelijk kromp Misha een beetje ineen toen het wezentje met zijn armpjes uitgestrekt naar Misha zijn pijnlijke hoofd zweefde maar de pokémon wilde hem geen kwaad doen, besefte hij. En toen verscheen er nog een, en nog een- en nog eens zeven. Tien drepy’s zweefde om hem heen. Misha wierp een blik vol wantrouwend op de natte plek op de grafsteen aan zijn voeten, denkend dat hij vast aan het hallucineren was door de inhoud van de lure. Maar toen een tweede drepy zijn wang aanraakte en een derde zijn voorhoofd, besefte hij dat ze allemaal levensecht waren. Hij nam een trek van zijn sigaret en blies die in de richting van de drie Drepy’s zodat ze zouden opkrassen. Vervolgens haalde hij een pokebal uit zijn zak en smeet die naar de dichtstbijzijnde Drepy- om pardoes door hem heen te vallen en met een doffe dreun op de grond te vallen. De Drepy was verdwenen. O- was hij toch niet echt geweest. Het duizelde hem, al die Drepy’s die om hem heen begonnen te cirkelen alsof ze een obsceen ritueel aan het voorbereiden waren en hij een offering tot Darkrai was. Hij pakte nog een pokebal en smeet die naar de volgende- ook die ging er dwars doorheen en viel kapot op de grond. Hij staarde er beduusd naar. Hij nam nog een trek, stak zijn hand in zijn zak en haalde er een half opgegeten, droge Mars uit met het papiertje nog eromheen. Hij trok die eraf en stak hem de lucht in. “Kijk, voor jou.” Bromde hij in de hoop dat de juiste Drepy naar voren zou komen. Hij wist niet waarom hij deed aan liefdadigheid, of waarom hij nu al twee pokeballs had verspild aan ze. Maar, dacht hij zo, als hij deze vind dan kon hij die verpatsen voor geld. En voor geld deed Misha alles.  

Het heelal lachte hem vast flink uit nu. Wat hij ook deed- een vreemde hogere macht zorgde er altijd voor dat het alles behalve goed afliep. Hij had gewoon een mars willen aanrijken. Een token van vriendschap. De olijventak. In plaats daarvan boorde vlijmscherpe tandjes zich in zijn vinger en voelde hij warm bloed over zijn vinger lopen. Met een kreet schoot hij achteruit, zijn gewonde hand tegen zich aan klemmend alsof hij bang was het eraf zou vallen. De Drepy leek de mars lekker te vinden. Hij zweefde tevreden op en neer, knabbelend aan de Mars die hij in zijn handjes hield. Misha wierp een blik op zijn vinger, die gestaag bloed op het graf onder hem aan het druipen was. Hij voelde hoe hij misselijk werd. Er zat een wel héél diepe snee in. Zijn vingertop zag er .. niet goed uit. Die moest gehecht worden, minstens, als hij er niet zo meteen al af zou vallen. Hij onderdrukte de aandrang om Jojo op de Drepy af te sturen. “Hey, ik heb je mijn Mars gegeven, dat vond je zeker wel fijn, mag ik nu jouw eigenaar zijn?” Probeerde hij hoopvol alsof hij niet verging van de pijn in zijn vinger. Hij reikte de pokebal uit naar de Drepy met de Mars, wijselijk besluitend maar niet nogmaals  te proberen die tegen hem aan te ketsen- al verwachte hij dat hij wél raak zou zijn nu de Drepy en Mars in zijn handjes had geklemd.  

Drepy ging niet in de bal maar besloot om in plaats daarvan zich om Misha zijn nek te krullen. Best. Het voelde.. merkwaardig aan. Het was niet echt koud, maar warm was het ook niet te noemen. Alsof iemand een flinterdunne, lauw warme sluier om hem heen drapeerde. Hij stak zijn hand uit en aaide voorzichtig met zijn niet gewonde wijsvinger over de kop van de Drepy. “Emery.” Zei hij plots. Ja, hij zou Emery gaan heten. Of klonk Vista beter.. tja, daar moest hij nog maar even over nadenken. Voor nu had hij een Drepy. Misha haalde de pokedex uit zijn zak, het ding zat vol krassen, het scherm was gebutst en er zat een vreemde, plakkerige, koffieachtige vlek op de achterkant. Dreey, de Lingering Pokemon. Oh, dreepy. Emery maakte een bevestigend geluidje en sloot zijn ogen.

Misha neemt de Dreepy mee xx

Had hij verwacht dat hij letterlijk voor iemand zou vallen? Nee. Het scheen hem toe dat niets hem had kunnen waarschuwen voor het struikelen over een ander, ledematen in elkaar gedraaid, een wirwar van haren en lichamen die veel te dicht tegen elkaar drukken. Toen hij eenmaal lag, op zijn rug met de ander boven op hem, was hij een paar tellen te verdwaasd om te reageren. Jojo trok bezorgt aan de jas van de man om hem van Misha af te krijgen terwijl zijn Dreepy boven het hoofd van de ander zweefde en nieuwsgierig toe keek hoe de situatie zich zou ontwikkelen. Na enkele tellen zei Misha aarzelend: “Dit is een beetje direct hoor, als je wilt dat we ter zake komen had ik een iets minder openbare plek uitgekozen. Tenzij je natuurlijk daarvan houdt, ik oordeel niet. Een beetje exhibitionisme kan nooit kwaad.” Verzekerde hij hem rustig met een glinster in zijn ogen.

De ander schoot volledig in de stress wat Misha op zijn beurt weer prachtig vond. Hij kwam rustig overeind tot een zittende positie en bekeek hem nog eens goed. Misha rekte zich uit met een diepe zucht en klopte wat aarde van zijn broek af. “Wat is er aan de hand? Je ziet eruit alsof je spoken hebt gezien.” Emery gniffelde boven hen en ging achter Misha’s hoofd zweven om die uitspraak nog maar eens goed te onderstrepen. Misha stak ondertussen rustig een sigaret op en wachtte af hoe de ander zou reageren. Hopelijk net zo leuk als net.

Er kwam een hele woordenstroom uit waarop Misha zijn wenkbrauw optrok alvorens hij een wegwuivend handgebaar maakte. "Neuh, maak je maar geen zorgen. Ik ben wel wat ruwe behandelingen gewend." Zei hij met een knipoog. Het klonk als een waar debacle dat die arme kerel drie van zijn pokémon kwijt was. "Dit is Emery, daar zo zit Jojo-" Jojo zat aan een grafsteen te likken en was zich niet bewust van wat er zich achter hem afspeelde. Misha gebaarde met de sigaret naar de ander, misschien wilde hij ook wel een trekje. "Zal ik je helpen zoeken? Na zo'n introductie zou ik me bezwaard voelen als ik je niet een beetje uit de knel hielp." 

De man pakte Misha's sigaret aan en leek zichtbaar te ontspannen toen hij de nicotine tot zich nam. Misschien was dit wel zo'n type die wilde stoppen, bedacht Misha zich. Hij nam de sigaret weer over en stak die tussen zijn tanden. "Da's een hele waslijst." Merkte hij droogjes op. Hij floot naar Jojo, die hield onmiddellijk op met likken en haastte zich zijn kant op. Hij begon hoog te piepen, enthousiast dat hij geroepen werd. Beestje was ook altijd blij. "Nou kom, maat. Laten we gaan~" Hij duwde zichzelf overeind en trok de ander aan zijn hand overeind- of nou ja, dat wilde hij doen maar zodra hij trok kwam er weinig beweging in en stond hij een beetje ongemakkelijk erbij. De ander was een flink stuk groter, zwaarder en duidelijk beter in vorm dan Misha wiens lichaam door drugs al jaren mishandeld werd. "Alles op zijn tijd.." Mompelde hij zacht, hand nog steeds om die van de ander gesloten.  

Tenslotte kwam de ander toch overeind en scheen het Misha toe dat hij zijn nek best wel moest draaien om de ander te blijven aankijken. Een smirk trok over zijn gelaat maar die stopte hij maar vlug weg voor de ander het zag. Straks joeg hij hem weg en net nu het zo goed ging! De ander had zelfs zijn hand nog in die van Misha. Zijn bleke ogen glommen van de pret terwijl hij op keek toen Raffael zijn hoofd naar hem toe draaide- en merkte dat Misha een kop kleiner was dan hij. "Ja hoor, kom maar mee deze kant op." Totale dikke vette bluf. Misha kende het hier net zo min als Rafael. Hij trok de ander mee aan zijn hand en koos een deur die omhoog leidde. Hij blies ondertussen een rookwolk uit en genoot van het gevoel van de veel te grote hand in zijn kleinere.