Tales of

Sinnoh

“Goed zo,” complimenteerde Amélie haar Mawile. Deze liet een tevreden geluidje klinken. “Nog een keer dan maar. Sweet Scent!” commandeerde ze de Pokémon. De Mawile draaide haar kop even, waarbij de grote bek-vormige hoorn op haar hoofd een roze poeder verspreidde, waardoor een aangename geur om hen heen kwam te hangen. “Goed gedaan, meis,” sprak ze, waarna ze de Pokémon weer even over haar hoofd aaide. Ze wist nog niet hoe ze de aanval ging gebruiken in een contest. In alle eerlijkheid wist ze al zeker dat ze voor haar volgende contest weer flink haar best moest gaan doen om haar Pokémon nieuwe aanvallen te leren, omdat ze anders de jury niet kon verrassen. Voor nu was het aan haar om uit te vinden hoe ze dat ging doen.

Een bekende stem liet haar omkeren, waarop ze de blondine een glimlach liet zien. “Die zit thuis in zijn Pokéball,” gaf Amélie toe op haar vraag. “Ik heb een Researcher nodig om daarnaar te kijken, dus ik wacht tot een vriendin iets zekerder in haar schoenen staat.” Dan zou ze Lucie de Nidoking laten zien en konden ze dat samen oplossen. “Hoe is het met jou?” vroeg ze vervolgens geïnteresseerd.

De blondine merkte op dat ze net van Jubilife City kwam, waar ze de nieuwe Gym Leader had uitgedaagd. Bij het horen van de woorden, kon Amélie het niet laten even te glimlachen. “Dus, Frane heeft de Gym officieel overgenomen?” humde ze zachtjes. Ze had al gehoord dat dit het plan was, immers. Maar, nu het zowaar was gebeurd werd het tijd dat ook zij de Gym eens uit zou dagen. Een gevecht tegen Frane. Daar keek ze al jaren naar uit.

Amélie besloot een Pokéball van haar tas te pakken en liet haar Marowak tevoorschijn komen in een wolk hartjes, waarna ze met open hand naar de Pokémon gebaarde. “Fran, schijnbaar heb je een Gym Leader van z’n positie gewerkt,” verkondigde ze met een glimlachje. De Marowak wreef het bot even langs haar voorhoofd en zwaaide daarna het vlammende bot enthousiast heen en weer, duidelijk trots op zichzelf. Dat mocht ook wel. Met die gedachte keek Amélie even naar haar Mawile. En dan was die nog niet eens aan de beurt gekomen…

Het kon niet veel soeps zijn geweest als de oude Gym Leader zo snel vervangen was. Amélie schudde haar hoofd even met een korte grinnik op de woordgrap, waarna ze haar Marowak uit de Pokéball liet, om te verkondigen dat hun actie succes had gehad. Ze was daar gekomen voor Training, maar toen het gevecht zo enorm zielig was geweest dat ze de hele Gym gevloerd zou hebben met enkel haar Marowak, was ze weggelopen. Daar had ze niets aan. Ze kwam daar niet voor een Badge, immers.

Amélie wist niet welke van de twee Pokémon ze als sterkste zou beschouwen. Het zou erg dichtbij liggen. Selene en Fran waren dan ook absoluut haar Power Houses, haar Aces, de Pokémon waar ze zich ‘s nachts veilig mee zou voelen. En waar men nog zo kon roepen dat Contests niet om kracht draaide, wist Amélie dat dit niet volledig waar was. Je moest de kracht van je Pokémon laten zien. Ze wist dat Fran en Selene het in zich hadden om aan de top te staan. Dat liet ze dan ook zien in haar Shows.

Het muntje viel bij de blondine, waarop Amélie haar een glimlach liet zien. “Ik had Fran hier ingezet en z’n Cherubi naar de grond gewerkt. Toen ik zag dat hij niet wist wie hij in moest zetten tegen d’r, liet ik haar terugkeren. Daarmee schakelde ik één Pokémon al uit, gezien we niet mochten wisselen,” legde ze uit. “Maar zelfs toen ik mijn Mismagius uit haar Ball liet komen, stond hij daar met tranen in zijn ogen en dacht hij dat een Flapple een kans zou maken. Ik liet mijn Mismagius terugkeren en ben de Gym uitgelopen.” En dat was het einde van zijn carrière als Gym Leader.

Een Flapple tegen een Mismagius. Op het eerste gezicht misschien niet het aller slechtste idee… “Vooral als ze Dazzling Gleam kent,” merkte Amélie rustig op. Haar Pokémon hadden over het algemeen een geweldige range van aanvallen, omdat dit haar hielp in haar Contests en strategieën. Ze leunde volledig op het verbazen van haar tegenstander, op het gevecht naar haar hand zetten in enkele seconden. Dit was immers hoe je een Contest Battle het beste kon winnen.

“Volgens mij stond hij te huilen toen de deur achter me dicht ging. Het hielp ook niet dat ik mijn vriendin vertelde hoe zielig hij wel niet was,” merkte Amélie bedenkelijk op. Of had ze dat in zijn gezicht gezegd? Ah well. “Maar ik kom daar voor training, niet voor een badge. Dat gevecht voortzetten was zonde van mijn tijd geweest,” merkte ze op. En dat was genoeg voor haar om het op te geven. Ze kwam later wel een keer terug. Vooral nu ze wist wie er op de Gym was gezet.

“Ik neem aan dat jij een betere ervaring had met Frane?” grijnsde ze. Die man kon battlen.

Als het geen uitdaging was, was het niets aan. Amélie hief haar schouders. “Dat was precies wat ik dacht,” en daarbij de reden waarom ze er een punt van had gemaakt om de betreffende Gym Leader van zijn positie te knallen. Ze had gehoord dat er in Kalos ooit een Gym uitdager was die een hele Gym had laten exploderen, maar zo ver was ze dan nog niet gegaan. Ze kon zich enkel voorstellen hoe hard de man dan had gehuild.

Metronome. Amélie grinnikte even. “Frane houdt van kansen,” merkte ze op. Alles had te maken met kans en kansberekening. Soms werd ze daar zelf gek van, maar het was wel interessant om iemand zo bezig te zien. In haar jongere jaren was ze heel geïnteresseerd geweest in Frane’s bezigheden. Bij nader inzien was het waarschijnlijk maar goed dat ze een tijd naar Alola was verhuisd.

“Arceus,” mompelde Amélie. “Misschien moet ik mijn Pokémon ook eens Metronome leren dan,” merkte ze op. Wat een hilarisch gevecht zou dat worden met Frane, als ze haar Inteleon de aanval zou leren. Maar, het was niets voor haar. Ze wilde niet afhankelijk zijn van een aanval die ze niet in kon calculeren. Daar was ze niets mee.

“Maar, nu mis ik dus de gevechtstraining die ik wilde hebben voor mijn volgende Contest. Jij bent niet toevallig op voor een oefengevecht? Single of Double,” probeerde ze. Het kwam niet vaak voor dat ze iemand tegen kwam bij wie de Pokémon er zowaar krachtig genoeg uitzagen om met haar Pokémon te dealen. Ze was echter wel benieuwd hoe een gevecht tussen haar en de blondine zou gaan, vooral gezien ze elkaars Pokémon eigenlijk niet goed kenden.

Kende ze Frane toevallig persoonlijk? Amélie knikte. “Al zo lang ik me kan herinneren. Ik woon in de buurt van Jubilife en mijn vader en Frane zijn altijd goed bevriend geweest,” glimlachte ze. Frane was zo vaak bij haar thuis geweest en ze had zo veel van zijn Pokémon al gezien. Ook had ze hem wel eens zien battlen tegen haar vader, al had hij daar maar één keer van weten te winnen.

Beide. De blondine vertelde over haar gloednieuwe probleemkind, waarna een Shiny Honedge uit de Pokéball kwam. Amélie zette direct een stap naar achteren. Ze slikte even en duwde het ongemakkelijke gevoel dat ze bij de Pokémon kreeg van zich af.

Er waren maar twee van haar Pokémon die ze het aan zou durven doen om tegen deze Pokémon te vechten. Eén daarvan was Fran en die kreeg vandaag de kans om te laten zien wat ze kon. “Klinkt goed voor mij. Fran?” antwoordde ze, waarop de Marowak voor haar kwam staan en haar bot in de richting van de Honedge hield.

Het was best stoer om een Gym Leader te kennen, merkte Rosy op. Amélie lachte even. “Tot ik van ‘m verlies omdat ‘ie me praktisch op heeft zien groeien,” gooide ze terug. Het zou een persoonlijk gevecht worden - één die alle kanten op zou kunnen gaan. Immers kende ze zijn gevechtsstijl, maar hij kende haar karakter. Daar kon hij vast wel wat uit halen. Toen Rosy dan ook vroeg of ze de man ging uitdagen, knikte Amélie. “We gaan ‘m verslaan in z’n eigen kansspel.”

Als ze niet tegen Saffron wilde vechten, was het geen probleem. Amélie liet de blondine een grijnsje zien. “Maak je om mij maar geen zorgen,” verzekerde ze haar, waarna ze haar Marowak wenkte en een gepaste afstand van de blondine aannam. De Marowak veegde het bot langs haar voorhoofd, waarna blauwe vlammen van het bot af kwamen. De Marowak draaide het bot in haar handen en Amélie knikte even.

“Swords Dance.”

Het was tijd om te beginnen.