Tales of

Sinnoh

Twinleaf town was een klein dorpje en toch werd er elk jaar een groot harvest festival georganiseerd. Jennifer was enorm opgewonden om na al die jaren in Alola weer naar het festival te kunnen gaan. Ook haar pokémon waren blij om het huis nog eens uit te kunnen. Emily, Lark en Leaf letten op Snow terwijl ze alles in zich opnamen—de andere kleintjes had ze niet meegenomen omdat ze wat jonger waren dan Snow en dit haar nog wat te druk leek voor hen—, Gerald rolde vrolijk voor haar uit en voor het eerst had ze ook Blaze meegenomen. De growlithe had een angst voor vogels opgelopen en ze keek dan ook schichtig om zich heen en bleef dicht bij Jennifer in de buurt. De breeder had al geprobeerd om Blaze van haar schrik af te helpen, maar zo ver hadden haar pogingen maar een klein beetje vooruitgang geboekt. Hopelijk zou de drukte van het festival niet te veel zijn voor de pokémon. Maar als dat wel zo was, kon ze gelukkig altijd in haar pokébal. Er was veel te doen in Twinleaf town. De eerste stand waarbij ze stopte was Rufflet's Raffle Drawing om een lotje voor de raffle te kopen. Met het papiertje in haar handen en haar pokémon rondom haar heen, liep ze verder—kijkend wat er nog allemaal te doen was—toen ze een bekende tussen de menigte zag. “Chloe! Hoe is het met je?” vroeg ze de vrouw zodra ze dichterbij was.

Chloe stond voor haar kar een bouffalant in te spannen. “Wat een mooie pokémon!” reageerde Jennifer waarna ze Honor even aan haar hand liet snuffelen. “Met mij ook alles goed. Ik heb er een heleboel pokémon bij sinds we elkaar voor het laatst zagen.” Ze gebaarde naar Blaze die zich tegen haar been had gedrukt en met wijde ogen naar de bouffalant die boven hem uittorende keek. “Dit is Blaze en dit is Snow,” lachte ze naar de jonge vulpix die nieuwsgierig bij de grote bouffalant kwam snuffelen. “Ze is uit mijn allereerste eigen breed geboren. En dit zijn Gerald en Leaf,” gebaarde ze naar de spheal die aan kwam rollen en de skiddo die achter hem aan liep. Lark en Emily kende de ander al en moesten dus niet opnieuw worden voorgesteld. “Ik heb nog twee andere fokjes, maar die zijn thuis,” legde ze verder uit. Ze was al een heel stuk verder met haar breeden sinds ze Chloe voor het laatst had gezien. “Hoe gaat het breeden bij jou? Ik zie dat je ook heel wat nieuwe pokémon hebt.”

Jennifer lachte mee met Chloe. Dat leek haar een geweldig beeld: een tauros en een bouffalant voor de kar. Het gesprek ging verder en Jennifer kon zich wel herkennen in wat de vrouw zei. “Je kan nooit te veel pokémon hebben,” verzekerde Jennifer haar. “Zolang je goed voor ze allemaal kan zorgen, hoef je je geen zorgen te maken.” Dat was een belangrijke zolang, maar gelukkig leek het erop dat beide breeders er op dit moment in slaagden. Vervolgens stelde ook Chloe haar pokémon voor en begonnen die van Jennifer wat dichterbij te komen om hallo te zeggen. Jennifer had al opgemerkt dat de collega breeder een aantal pokémon met traits had en nu kwam dat ook in het gesprek naar voren. “Wat geweldig!” sprak ze. “Ik ben zelf van plan om ook met traits te breeden wanneer ik wat meer alolan en galarian forms heb. Maar misschien kunnen we dan eens samenwerken?” Het leek haar alleszins heel leuk om een breed te doen met de andere breeder. Dat zou toch weer een heel nieuwe ervaring zijn.

Chloe was net zo enthousiast om samen te werken als Jennifer. Maar daarnaast voelde Jennifer zich ook een klein beetje nerveus. Dit zou de eerste keer zijn dat ze een breed zou doen met een andere breeder en ze was benieuwd wat het zou geven. “Ik heb momenteel enkel Lake, mijn buizel, Lark en Emily waar ik mee kan breeden,” wees ze naar Lark en Emily die ze wel mee naar het festival had genomen. Haar buizel had ze thuis gelaten. De pokémon hield niet zo van onbekende en drukke plaatsen en dus had het haar beter geleken. “Maar ik heb ook nog andere pokémon met wie ik aan hun bond aan het werken ben.” Ze hoopte om binnenkort wat meer pokémon te hebben met wie ze kon breeden, want dan kon ze pas echt met haar programma beginnen. “De enige met een trait die ik momenteel heb is een eevee met een rosegold trait, maar haar heb ik nog maar net en dus zal het nog wel een tijdje duren voor ik met haar kan breeden.”

Jennifer had op dit moment maar drie pokémon waarmee ze kon breeden. Van die drie kon Lark zijn alolan vorm doorgeven aan andere pokémon, maar voor de rest had ze nog geen speciale vormen. Om met ze te kunnen breeden, moest ze eerst nog aan de bond van haar pokémon met traits en galarian forms werken. Chloe leek het beperkte aanbod echter niet erg te vinden en stelde een breed met Lark en Meg, haar traited eevee, voor. “Dat lijkt me een heel leuke combo. Een eevee of een alolan vulpix met floppy ears kan volgens mij heel erg schattig zijn.” Het idee van de breed alleen al maakte haar enthousiast. Ze keek er nu al naar uit om hier met Chloe samen aan te werken. Jennifer liet haar blik naar haar pokémon gaan die haar enthousiast toeknikten: ze vonden dit ook een goed plan!

Jennifer was blij dat haar pokémon enthousiast toestemden met de breed. Ze leken ook goed met Chloe’s pokémon overweg te kunnen en waren steeds dichterbij gekomen tijdens het gesprek. Alleen Blaze hield zich nog wat afzijdig. “Dat is goed,” antwoordde Jennifer. “Ik kan je mijn nummer geven? Dan kan je me contacteren wanneer ze er klaar voor is,” stelde de breeder voor. Op die manier zou het makkelijker zijn om iets af te spreken en moesten ze niet wachten tot ze weer eens elkaar tegen zouden komen.

Jennifer nam de holo caster van de andere breeder aan en voerde haar nummer en naam in. Zodra ze het nieuwe contact had opgeslagen gaf ze het apparaat terug aan Chloe. De vrouw kreeg een glimlach op haar gezicht toen haar gevraagd werd naar haar avonturen buiten het breeden. “Zeker, ik heb wel wat avonturen beleefd op zoek naar nieuwe pokémon voor mijn breeding programma. Zo was ik een tijdje terug op zoek naar een traited eevee. Ik dacht er een gezien te hebben en ging een grot binnen, maar daar werd ik aangevallen door wilde pokémon die veel sterker waren dan de mijne.” Ze keek naar haar pokémon. Degenen die erbij waren geweest leken ook terug te denken aan het hele gebeuren. De anderen waren aandachtig aan het luisteren. “Gelukkig was er iemand van Crescent Moon in de buurt die ons weer buiten heeft gekregen.” In het moment zelf was het een enge situatie geweest, maar nu vormde het een goed verhaal. “En hoe is het verder met jouw reis?”

Jennifer knikte toen de andere breeder beaamde dat een groep pokémon echt gevaarlijk kon zijn. Ze had dat al geweten voordat ze de grot in was gegaan; en toch had ze het gedaan. Ergens was het omdat ze wel van het avontuur van zo’n onbekende plaats verkennen genoot. Maar ze had geleerd dat je dat niet zomaar mocht doen als je pokémon niet zo sterk waren. “Nee, Rosy heb ik later gevangen. Nadat Ace me van de golbat had gered zijn we naar het pokémon center geweest en toen was de dag al voorbij voor ik een eevee had gevonden. Daarom moest ik later terugkomen en toen heb ik Rosy gevangen.” Ze vond het nu wel jammer dat ze de pokémon thuis had gelaten. Het zou leuk geweest zijn als ze haar aan Chloe had kunnen tonen. “Dat is fantastisch,” sprak Jennifer toen Chloe zei dat ze alle farm pokémon die ze wou al had kunnen verzamelen. “Heb je al oog op een plekje voor je boerderij?” Misschien had de breeder wel al een idee van in welke stad of omgeving ze haar boerderij wou oprichten. “Dat is echt een mooie droom,” zei ze toen de vrouw uitgesproken was. “Ik hoop dat hij snel uitkomt.”

“Ja, ken je hem?” vroeg Jennifer, al zei de grijns die Chloe droeg al genoeg. Misschien had hij haar ook al eens gered. Of haar op een andere manier geholpen. Als lid van Crescent Moon kwam de man, of dat beeldde ze zich toch in, veel mensen tegen die zijn hulp konden gebruiken. Jennifer was dan waarschijnlijk ook niet de enige die hem dankbaar was. “Ik kan niet wachten tot mijn band met haar beter is zodat ik de trait naar andere pokémon kan krijgen.” Traits waren zo interessant en ze hoopte dat ze er meer op zou kunnen focussen in de toekomst wanneer ze minder energie in het vinden van regionale vormen moest steken. Het gesprek ging verder en Chloe vertelde dat ze haar boerderij in de buurt van Eterna city wou beginnen waarop Jennifer antwoordde dat ze hoopte dat die droom snel uit zou komen. “Als je verder doet zoals je bezig bent, zal dat zeker lukken.” Ze was zeker dat Chloe anderen blij zou maken met haar boerderij en pokémon.

Je band met een pokémon opbouwen was natuurlijk ook een leuk deel van het proces. Het vereiste tijd en aandacht om dat soort vertrouwen te kweken, maar het was het allemaal waard als je dat eenmaal bereikte. Lark en Emily waren al het langste bij haar en Jennifer hoopte dat ze haar band met hen nog meer zou kunnen verbeteren en dat op een dag al haar pokémon zo in haar zouden vertrouwen als zij. “Ik denk dat iedereen wel eens ongeduldig is als die ergens naar uitkijkt, maar dan is het belangrijk om het net wat rustiger aan te doen in plaats van te snel te willen gaan,” sprak ze toen haar college aangaf wel eens ongeduldig te zijn. Chloe vertelde vervolgens over haar plannen voor haar boerderij. Het leek Jennifer een leuk idee en ze was zeker dat het de ander zou lukken. Ze glimlachte dan ook toen Chloe haar bedankte. “Ik ben zeker dat je het kan. En ik zal je dan eens laten zodat je verder van het festival kan genieten.” De ander had vast nog andere plannen voor de dag dan met haar praten.