Tales of

Sinnoh

Hij had uiteraard gehoord van de jaarlijkse Harvest Festival. Als jochie had hij er altijd heen gegaan met zijn adoptie ouders, toen had hij een tijdje het festival geskipt als tiener en jong volwassene, denkende dat hij er toch niks kon doen. Het was een beetje zielig als hij zo alleen op een festival rond zwerfde. Griffin had immers niet veel vrienden... En ondanks dat hij dat geen gigantische ramp vond, was het wel iets waar hij zich bewust van was. Niet veel mensen wilden met hem om gaan door zijn verleden of zijn persoonlijkheid. NIet dat hij er zich echt veel van aantrok, zolang hij zich maar met zijn winkel kon bezighouden... Maar goed, dit jaar was hij niet alleen! Hij had Kit! Rustig had hij alles aan de vos uitgelegd, waarop de Pokémon gretig en enthousiast had geknikt naar hem als teken dat ze wilde gaan. De man was hier erg blij over en had haar na een korte borstelbeurt van het bed genomen. Dan zouden ze een trip naar het festival maken hm.

Sommige van de kraampjes hadden bloemen bij hem besteld, heel wat sobere kleuren zoals geel en bruin, iets dat Griffin zelf wat zielig vond... maar geld was geld. Hij wist dat hij niet de enigste florist was die bestellingen had binnen gekregen over het festival en was ergens dan ook opgetogen om te zien wat de andere floristen van de regio hadden weten te maken. Rustig gingen zijn ogen over de planten en bloemen die mooi gepresenteerd langs de kraampjes stonden. Zijn aandacht was zo gretig gericht op datgene dat het even duurde voordat hij de piepjes van Kit hoorde. Verbaasd keek de man even op, waarna hij kalm naar de zilveren vos keek. Het beestje trok even aan zijn broek, waarna ze met haar neusje wees naar de ingang van het maïsdoolhof. Een zacht gelach kwam van Griffins lippen waarna hij even naar knikte. "Alright, laten we dat proberen!" zei hij enthousiast, waarop Kit even een blij huppeltje maakte in de richting van het doolhof. Kon nooit kwaad hm?

Nadat een man zo vriendelijk was geweest om alles uit te leggen aan Griffin, kreeg hij een ball in de handen geduwd. Kalm keek hij naar het rare ding, maar haalde vervolgens zijn schouders op waarna hij zich tot de ingang wende en naar binnen ging met het vosje aan zijn zijde. Het duurde echter niet lang voordat het geritsel van maïs zoal hem als Kit liet opkijken. Kort keken de twee elkaar even aan, waarna Griffin besloot wat van de planten aan de kant te duwen. NOg steeds had hij de vreemde ball in zijn handen geklemd. Zijn ogen scanden de omgeving even, waarna al snel zijn blik op een klein, rond ding viel. Een Pokémon hm. Kort staarde hij naar het wezen, waarna een zachte glimlach op zijn lippen verscheen en hij een stap terugnam. Het beslijkend ding leek veel plezier te hebben met zichzelf, zo daar in het mais... En dat wilde hij niet verstoren. Dus nadat hij een knikje aan Kit had gegeven, bewogen de twee verder het doolhof in. HIj had van de man gehoord dat er een unieke Pokémon hier ergens zat... Maar ergens schaamde Griffin zich best over dat feit... Aangezien hij waarschijnlijk deze unieke Pokémon zelfs niet zou kunnen herkennen als hij hem zag... Want tja, zijn kennis van Pokémon... Was miniem.

Wat tijd ging voorbij, waarbij hij kalm zijn ogen op de muren van mais hield, af en toe een blik werpende op KIt. De vos in kwestie was erg gretig aan het rondkijken, af en toe haar kopje in de plantenmuur stekende. Toen ze echter na een tijdje plots een geluidje maakte, gevolgd door het geluid van vlammetjes die werden afgevuurd, sprong de man verbaasd op. Sinds wanneer kon ze dat? Met grote ogen knipperde hij even, waarna hij al snel een soort gras schildpadje huilend voorbij zag lopen op het pad. Zijn grasgroene ogen stonden even vragend gericht op het beest, die al snel aan de andere kant van het wegeltje verdween in de bladermuur. Kit keek even verbaasd op, waarbij ze verwilderd rondkeek, alsof ze zocht naar hetgeen dat aan haar poten was ontsnapt. Griffin slikte even en fronste zachtjes. Was ze dan toch een fire type? Uuh... HIj slikte even en schudde zijn hoofd. Man, hij had zijn Pokédex niet thuis moeten laten liggen. "Kit... Kan je alsjeblieft dat niet meer doen? Ik denk dat dit veld best vatbaar is voor vuur," als een grote kenner van planten was dit enkel gewoon voor hem... Maar iedereen die een beetje gezond verstand had besefte ook dat een klein vuurtje een colosale brand kon starten in dit droge doolhof.

Hij slikte even en na een knikje van het vosje kwamen beide in beweging. Het geritsel van de planten naast hem liet hem even opkijken, maar het beest dat voorbij kwam gevlogen, liet hem enkel een stapje naar achter zetten. Een strenge blik werd even gericht op KIt, die enkel even beledigd naar hem keek. Wat nou? Was het niet eerlijk dat hij zich op haar focuste nadat ze zo'n stunt had gepulled? HIj snoof even, maar kon het toch niet laten te knielen en zijn Pokémon even te kroelen. "Sorry Kit... Je liet me gewoon zo erg verschieten daarnet," mompelde hij op een schuldbewuste toon. HIj was er zich vrij bewust van dat hij misschien iets te streng was geweest op haar. Het vuurvosje knipperde enkele keren, maar duwde vervolgens haar kopje liefkozen tegen zijn handpalm aan, een gebaar die de man liet glimlachen. Kalm kroelde hij haar even, waarna hij zijn grof gebouwde hand langs haar oor liet gaan. "Kom, laten we iets halen om te eten," een enthousiast geluid kwam van de Pokémon af, waarna ze omhoog schoot en achter haar trainer aanliep.