Tales of

Sinnoh

De lucht was bedrukkend en beklemmend. Lucie had ondertussen Comet laten verdwijnen in de Pokeball, maar Ruddles nog altijd tegen zich aan geklemd. Ze was wat naar achteren gekropen, maar toen ze de klemmen om haar heen zag bevroren. Bevend had ze Ruddles tegen zich aan gedrukt en haar gezicht in zijn vacht gedrukt. Ondertussen had ze ook de ogen van de Raichu afgeschermd van de slachting om hen heen.

Tijd verstreek en verstreek en uiteindelijk had ze zichzelf tot haar benen gehesen. De adrenaline was weggevloeid en haar woede was gezakt. Een golf van misselijkheid overspoelde haar en bijna kwam haar maaginhoud weer naar boven. Ze zette haar hand even tegen haar voorhoofd en probeerde ze de nieuwe duizeligheid en paniek te stelpen. Pas nu kwam het besef wat er gebeurd was echt aan. Er waren hier mensen vermoord, er lagen hier... de stank was overweldigend. Terwijl ze in paniek begon te spiralen en nog erger begon te beven, haalde een stem haar iets terug.

Haar naam klonk, maar niet in de stem die ze verwacht had. Vol schok keek ze om naar een roodharige jongen, haar eigen haar wild en haar kleding onder het bloed van de eigen krassen die ze opgelopen had en het bloed van de stropers toen de beer ze aanviel. Wat deed hij hier?"Niet dichterbij komen!" Paniek sijpelde in haar stem terwijl ze het hem toeschreeuwde.

Rillingen liepen ritmisch over haar rug terwijl ze haar eigen lichaam omklemde. Zij en paniek waren geen vreemden van elkaar en ze probeerde zichzelf wanhopig van die slippery slope af te houden, maar elke keer als ze haar ogen opsloeg overspoelde het haar als een nieuwe golf. Ze was als een Aipom die niet uit de boom gewaaid probeerde te raken in een storm, zich wanhopig klampend aan de takken.

En dan kwam er ook nog iemand voorbij wie ze niet verwacht had. Hoe was hij hier gekomen? Hoe had hij haar gevonden? Paniek sloeg haar nog harder om de keel. Straks zou hij nog denken dat zij dit gedaan had. Had ze dit niet ook gedaan? Had zij Comet niet gestuurd om het gekooide beest te bevrijden? Was dit allemaal haar schuld? Haar gedachten raasden toen ze haar naam nog een keer hoorde.

Met een paniekerige blik en met tranen die over haar wangen liepen draaide ze zich iets om naar de jongen. Ze herkende de rode haren en het hoedje direct. En de paniek in zijn ogen was ook duidelijk. Wat zei je, als iemand je zo aantrof? Hey leuk om jou hier ook te treffen? Lucie haar mond ging open en sloot zich vervolgens weer terwijl ze naar hem keek, zachtjes met haar hoofd schuddend. Uiteindelijk kwam het tegenovergestelde van wat ze wilde uit haar mond. Ze wilde niet dat hij hiermee te maken had, dit moest aanzien.

Haal me hier alsjeblieft weg.

"Niet dichterbij komen."

Het was alsof ze te midden van een storm stond. Ze had bloed gezien, ze had dood gekend op een jonge leeftijd. Ze had haar eigen Piplup vermorzeld zien worden in de eerste gym. Een freak accident werd het genoemd. Zulke dingen gebeurde nou eenmaal. Ze had de Piplup daarheen gebracht en had hem nooit meer mee kunnen nemen. Dat was haar schuld geweest, haar schuld dat ze onvoorbereid daar was. Nu stond ze hier in een slachtveld terwijl haar oren suisden en de wereld duizelde alsof het weggeblazen werd.

Het waren stropers die hier lagen. Mensen die in hun binnensten door en door verrot waren wat Lucie betrof. Ze had ze aangevallen met haar Ruddles, maar was dit waar het had moeten eindigen? Ze had ze niet dood gewild. Ze had niet.. Ze bedoelde niet.. Een hand kwam door de mist in haar hoofd heen, samen met haar naam. Naar huis... Ze legde haar bevende hand in de zijne en sloot haar vingers. Een vreemde parallel met de vorige keer dat ze tegenover elkaar stonden. Ook toen had hij zijn hand uitgestoken, maar dit keer was het niet verkeerd te interpreteren wat voor handreiking haar deed.

"Am.. am.. Am komt zo nog.. Ik had haar een holocaster berichtje gestuurd.. Straks komt ze hier en ben ik weg," prevelde ze, ratelend, duidelijk nog steeds in shock. Ze wist niet hoe hij hier gekomen was, maar hij was hier. En Arceus, ondanks dat ze hem in het begin niet vertrouwd had, wat was ze blij om hem te zien.

Hij zou haar naar huis brengen. Haar panische brein wilde op dit moment niets liever. Misselijkheid golfde nog altijd door haar maag en pas bij een zachte trek aan haar hand en een duwtje van Ruddles wist ze zichzelf overeind te heffen. Even wankelde ze terwijl ze op haar knikkende benen stil probeerde te staan.

Haar blik bleef juist afgewend van alle gore die om hen heen lag. Ze had er al lang genoeg naar gekeken. Ze had gezien hoe het gebeurde. Hoe de fontein van bloed omhoog spoot. Bitter gal kwam weer in haar keel omhoog en ze voelde zich licht in haar hoofd. Ze wilde nooit meer zoiets zien. "De Ursaring.. De Ursaring die ze gestroopt hadden.. Oh Arceus dit is mijn schuld.." prevelde ze met groeiende paniek.

De panische gedachtenstroom in haar hoofd, de wervelende gedachten die in elkaar overgingen tot een onrealistische, onthutsende massa, werden abrupt onderbroken door het opnieuw uitspreken van haar naam. Haar mond sloot zich weer en haar blauwe ogen vonden de zijne terwijl ze trillend tegenover hem stond. Toen hij aankwam had ze nog paniek op zijn gezicht kunnen lezen, maar nu straalde hij enkel kalmte uit. En die kalmte was precies wat ze nodig had, als een anker om zichzelf aan vast te klemmen, om weer de weg naar huis te vinden, om niet verzwolgen te worden.

Terwijl er nog steeds tranen langs haar wangen liepen knikte ze zacht bij zijn woorden. Haar adem werd wat regelmatiger. Naar huis, naar Am, naar veiligheid. "Naar huis.." herhaalde ze zachtjes, terwijl ze een diepe, sidderende ademteug naar binnen haalde. Haar stem was nog zachter bij de volgende woorden. "Dank je." Haar hand klampte zich nog wat steviger om de zijne heen, alsof ze bang was om alsnog meegezogen te worden als ze hem losliet. "Haal me hier alsjeblieft weg." Het was praktisch een verstikte smeekbede. Ze wilde niet langer hier meer zijn, de verstikkende geur van bloed ruiken, het geschreeuw nog horen echo'en op haar trommelvlies.

Een helm werd van een haak van de motor gehaald. In eerste instantie keek Lucie er een beetje niet begrijpend naar. Alsof ze niet wist wat ze met een helm moest. Haar blik gleed omhoog tot ze de motor zag staan, netjes op zijn standaard geparkeerd met een Beldum erbij. Was die motor van Kylian? Dat moest haast wel, ze herkende Fender uit duizenden met zijn bijzondere kristal look.

Voordat ze er nog verder over kon nadenken, werd de helm over haar hoofd heen gedrukt. Voorzichtig zette ze haar handen tegen het gladde oppervlak om hem nog iets beter rond haar hoofd te plaatsen. "Ik wist niet dat je motor reed," merkte ze op, de eerste heldere observatie sinds ze Kylian mocht treffen vandaag. Ze reageerde niet eens op zijn plagerige compliment, wat toch wel aangaf dat ze er nog niet helemaal bij was.

Terwijl ze zich weer rond de jongen wendde, zag ze nog net de Beldum in de Pokéball verdwijnen, welke.. twee berries achterliet. Wat raar, ze besloot hier niet al te veel over na te denken. Beldums moesten waarschijnlijk ook eten? "Gefeliciteerd met de vangst," merkte ze op met een zachte glimlach, waarna ze weer wat ongemakkelijk met de helm prutste. HIj zat in principe prima op haar hoofd, behalve dat ze niet gewend was een helm te dragen. Nog een keer keek ze over haar schouder naar de plek waar ze vandaan kwamen, maar door de struiken en de bomen heen kon je enkel nog in de verte de rookpluim van de blokhut zien die de stropers ooit bewoond hadden.

Het was zijn baby. Als Lucie zich beter had gevoeld, had ze gezucht over de terminologie. Dit was wel een typisch mannendingetje, besloot ze. Zijzelf had nooit over voertuigen op die manier nagedacht, eerder over haar Pokémon. Maar goed, ze kon hem ook niet aanrekenen, want als hij hem met Ana bezig zag, dan wist ze ook wel dat hij heel veel om zijn Pokémon gaf. Anders had ze hem ook niet met Naveen vertrouwd. En, ze moest het hem nageven, het was wel een mooie motor.

Een beetje verstomd luisterde ze naar de instructies die hij gaf. Tikken als er iets mis was. Twee keer? Nee, dat was te hard. Drie keer tikken. Het duizelde haar nog steeds een beetje. Ze klikte de Pokéball van Ruddles los van haar riem en liet de Raichu na hem nog een keer kort omhelsd te hebben terugkeren. Daarna pakte ze al haar Pokéballs en stopte ze in haar rugzak. Ze was veels te bang dat ze los zouden vliegen terwijl ze op de motor zaten. Ook snoerde ze haar bebloede jas nog wat meer dicht en trok ze haar rugzak nog iets steviger op haar rug. Allemaal vrij onhandig met het zicht wat ze had vanuit de helm, maar uiteindelijk lukte het.

Geheel onvoorbereid klapte ze dan ook het vizier naar beneden en nam ze plaats achter hem. Een beetje ongemakkelijk hield ze haar handen iets bij zijn zij, maar greep hem nog niet beet. Wist zij veel dat ze hier heel, heel erg snel op terug zou komen wanneer Kylian eenmaal gas gaf.

Een frons verscheen op haar gezicht, al zag niemand daar iets van onder het vizier van de helm, toen de jongen haar handen beetpakte en steviger tegen zijn zij drukte. De eerste neiging om haar handen los te trekken weerstond ze puur omdat ze nog steeds er niet helemaal bij was. In plaats daarvan bleven haar handen wat ongemakkelijk op de plek hangen.

Dit ongemak was al snel vergeten toen de motor startte en ze zichzelf al iets meer vastklampte. Als je niet gewend was aan het brommende geluid van de motor, kon je er best wel van schrikken en Lucie had nog nooit iets met motoren te maken gehad in haar leven. En toen Kylian eenmaal gas gaf, had Lucie het idee dat ze haar ziel spontaan achterliet bij de hut, uitgeblazen met haar geschrokken kreet. Daarna klemde ze al snel haar kaken op elkaar. Ze weigerde de hele rit te gillen hoe erg haar hart ook in haar keel hamerde. Spontaan klampte ze zich wel heel stevig vast aan de roodharige jongen, haar helm iets tegen zijn rug drukkend. Wat ging hij godsgruwelijk hard en ze vroeg zich af of de rest van de weg nou zo langzaam reed of hij zo snel.

Maar ergens, de adrenalinerush, de wind die aan haar mouwen trok. Ze snapte dat Kylian het ook wel een fijne manier van reizen vond. Zij had het ook stiekem leuk gevonden als de dag anders gelopen was. Het was alsof je in een achtbaan zat. Desondanks durfde ze niet meer los te laten en pas toen ze al een tijdje stil stonden, begon ze haar armen wat houterig los te trekken van Kylian's middel. Onwennig trok ze de helm van haar hoofd en past toen besefte ze zich dat het niet voor iedereen algemene kennis was dat Am geld had. "Oh, ja, nee, Amélie's familie heeft veel geld," merkte ze op, voor de jongen dacht dat zijzelf in de slappe was zat. "Ik mocht intrekken toen ik mijn appartementje moest opzeggen." Eén voordeel aan een tweede bijna dood ervaring op een motor, het liet de eerste een beetje op de achtergrond verdwijnen. Even bleef ze stil voor ze verder sprak. "Dank je.. voor alles."

Een beetje onhandig stapte ze van de motor af. Als ze niet al spierpijn had gekregen van de.. nou ja letterlijk de gehele dag, dan had ze het nu wel gekregen van zo krampachtig op de motor zitten en zich vastklampen aan Kylian's middel. Waarschijnlijk had hij de halve rit geen lucht gekregen. Zou wat geweest zijn, als hij ineens van zijn motor geklepperd was omdat ze hem verstikt had.

Het voegde allemaal toe aan hoe ontzettend ongemakkelijk ze zich voelde met de huidige situatie. Dat hij haar had moeten ophalen, dat hij gezien had wat er allemaal gebeurd was, dat hij ermee moest dealen. Maar hij verzekerde haar dat ze zich geen zorgen hoefde te maken en dat ze hem in de grot ook geholpen had. "Ik hoop niet dat ik de helft van je wonden weer beschadigd heb met hoe erg ik me aan je heb vastgeklampt," verzuchtte ze, waarna ze haar door elkaar geschudde haren weer iets uit elkaar trok met haar vingers. Haar blik ging eventjes kort naar Amélie's huis. Uiteraard moest hij nog even op prinses duiden. "Mooi excuus, maar ik was toch nooit meer van die bijnaam afgekomen," merkte ze op met een zwakke glimlach, waarna ze zuchtte.

Daarna was het al snel tijd om weer afscheid te nemen. Ze had hem ook immers gestoord met.. waar hij ook mee bezig was geweest. Ze stak met een zwakke glimlach haar hand op. "Tot de volgende keer," groette ze hem. Ze kwam immers hem continu tegen. Het leek niet alsof ze ooit van elkaar af zouden komen op dat vlak. Daarna wendde ze zich weer tot de deur en slikte ze, voordat ze aanbelde.