Tales of

Sinnoh

Alex rustte met zijn hand op zijn kin en keek met een licht verveelde blik naar zijn omgeving. Hij had heel dat festival binnen één dag en wel gezien en wist niet zo goed waarom hij hier rond bleef hangen. Waarschijnlijk om nieuwe slachtoffers te zoeken die hij dan weer kon gaan zieken, uiteraard zonder dat ze het wisten. Het was interessant te noemen hoe veel mensen erin trapten als hij net deed alsof hij bezorgd of vriendelijk was, terwijl hij hun in zijn hoofd gewoon uit aan het lachen was. Een lichte grijns kroop dan ook om zijn lippen toen hij een trainer, een Larvitar en een Axew achter elkaar aan zag rennen. De Larvitar wilde duidelijk niet luisteren naar zijn trainer, iets wat zijn Pokémon hem maar beter niet konden flikken als ze nog in zijn team wilden blijven. Zijn blik gleed kort naar Ikari, welke verveeld naar het tafereel voor zich aan het kijken was. ”Confusion op die Larvitar, Ikari,” sprak Alex op een verveelde toon, zijn blik naar Ikari richtend. De Meditite knikte en zijn ogen begonnen te gloeien, waarna de gloed al snel over ging op de Larvitar en hij de Pokémon dwong tot stilstand. Ze leken van hetzelfde level te zijn en Larvitar had natuurlijk veel gewicht, maar Ikari wist dat hij beter aan de verwachtingen van zijn trainer kon voldoen dan hem dat te laten stoppen en dus concentreerde hij zich harder terwijl Alex met een lichte glimlach om zijn lippen naar de lange slungel achter de Larvitar keek, benieuwd zijnde of hij in de gaten zou hebben dat het Alex en zijn Meditite waren die dit deden.

Het was eigenlijk niet echt zijn bedoeling geweest om de slungel op zijn bek te laten gaan, maar nu dit gebeurd was, vond hij dat toch wel grappig. Toen dat er ook nog eens een Dreepy tevoorschijn kwam die zijn trainer vierkant uit begon te lachen, hield Alex het niet meer en begon hij ook te lachen. Hij sloeg op zijn knie en gniffelde lichtjes terwijl Ikari meteen stopte met gloeien zodat hij niet kon verraden dat hij eigenlijk praktisch gezien diegene was die verantwoordelijk was voor de val van de man. Alex kwam pas dichterbij toen dat hij uit gelachen was en keek grijnzend neer op de slungel. ”Weet je wat, anders ga je daar toch lekker liggen,” zei hij grijnzend tegen de kerel, waarna hij een stap naar achteren deed toen deze met een boze blik overeind krabbelde. ”Heb je je pijn gedaan?” vroeg hij vervolgens op een iets serieuzere toon terwijl hij zijn best deed om zijn gezicht in de plooi te houden. Het was dan ook wel redelijk grappig om te weten dat de man het nooit ging doorhebben dat Alex diegene was die hem op de grond had laten vallen.

Alex keek met een lichte grijns naar de Larvitar, welke hij kort in zich opnam. Damn, dat was een Pokémon dat hij eigenlijk ook wel zou willen. En hij was er vrij zeker van dat hij de Pokémon een stuk beter onder controle kon houden dan dat deze loser hier voor hem dat deed. ”Je kunt de karakters van je Pokémon helaas niet zelf bepalen,” antwoordde hij op de woorden van de man. Maar het gedrag van de Dreepy zou hij toch zeker niet accepteren als het zich voordeed in zijn eigen team. Die vloog zo snel de Wonder Trade in dat hij het pas door zou hebben als zijn Poké Ball geopend werd en een nieuwe trainer staarde hem aan. In Alex’ team was er geen plaats voor opstandige karakers, of ze moesten toch verdomd goede prestaties leveren. Ikari wist zelf ook wel wat er tegenover zou staan als hij zich niet gedroeg. Een kleine grijns kroop weer om zijn lippen toen het duidelijk werd dat de man zijn Dreepy echt niet onder controle had, al liet hij deze weer verdwijnen toen de man zichzelf voorstelde als Dex. ”Aangenaam, Dex,” zei hij op een oprechte toon, al was het allesbehalve oprecht. ”Mijn naam is Alex en dat daar is Ikari.” Hij knikte naar zijn Meditite, welke enkel een kortaf knikje aan de man en zijn Pokémon gaf. ”Doe je nog meer in je dagelijkse leven buiten onderuit gehaald worden door je eigen Pokémon?” vroeg Alex vervolgens met een grijns. Eigenlijk was het gewoon bedoeld om de man te zieken, maar voor de man zou het waarschijnlijk overkomen als een simpel plagerijtje. Prima dan, als hij dat zo graag wilde geloven. Be my guest.

De ander kon niet lachen met zijn grapje, maar dat vond Alex juist leuker. Hij schraapte echter even zijn keel alsof hij zich wilde verontschuldigen voor zijn grapje, maar een nieuwe opmerking kondigde zich meteen al aan toen Dex aangaf dat hij kunstenaar was. ”Ooh la la, draw me like one of your French girls,” zei hij met een grijns tegen de jongen. Het zou nog grappiger zijn als de jongen nu geen idee had waar hij het over had, terwijl het toch best wel een beroemde zin van een beroemde film was. En als de jongen hem ging treiteren over dat hij dat soort films keek, dan had hij nog altijd één of ander dom, niet bestaand excuus klaar liggen. Alex wist zichzelf altijd wel in te dekken op de één of andere manier, meestal ook op zo’n subtiele manier dat het of nadelig was voor diegene die voor hem stond of voor diegene die hij daarin betrok. Oh well. Niet zijn probleem. ”Trainer,” antwoordde hij. ”Maar ik ben nog maar net begonnen, dus mijn team is nog niet echt speciaal te noemen.” Ikari richtte zijn blik daarop kort beledigd naar Alex, maar die deed net alsof hij dat niet zag. Hij moest niet denken dat nu Alex hem accepteerde in zijn team dat hij ook echt speciaal was, want dat was hij niet. Niet in Alex’ ogen. ”Waarom ben je kunstenaar geworden? Voor de aandacht van de dames?” vroeg hij met een lichte grijns. Zo’n type leek de slungel hem wel, als hij eerlijk was.

Alex had intussen al genoeg mensenkennis opgedaan om te weten wanneer zijn opmerkingen verkeerd vielen en wanneer hij iemand niet om zijn vinger kon winden. Hij had het idee dat dat bij deze gozer zo was. Vond hij dat erg? Nee, want ergens was het wel goed om te weten dat de wereld niet helemaal naar de kloten was en dat er ook nog mensen waren die hun verstand gebruikten, ook al was hij heel eerlijk als hij zei dat hij dat bij deze gozer wel als laatste had verwacht. Zijn blik gleed naar Dex toen hij aangaf dat hij ergens moest beginnen en hij gaf daar een kort knikje op om de ander gelijk te geven. De licht gepikeerde blik in de ogen van de ander viel hem gelijk op na zijn opmerking en een lichte grijns gleed om zijn lippen. Oh? Had hij een gevoelige snaar geraakt? Wat grappig. ”Je moet doen waar je gelukkig van wordt,” zei hij terwijl zijn grijns verflauwde. Hè, wat filosofisch allemaal. Dex had niet verder gereageerd op de woorden van Alex over de dames. Had hij het dan toch mis? Er was maar één manier om daar achter te komen. ”Heb je zin om een biertje te drinken?” stelde hij voor. ”Ik heb dit festival onderhand wel een beetje gezien. Die kraampjes komen mijn strot uit en het is altijd leuk om iemand interessant te ontmoeten. Dan kun me misschien wat meer vertellen over je kunstwerken.” En hij kende een kraampje hier in de buurt waar een aantrekkelijke vrouw met dikke memmen werkte. Hij wilde immers zijn theorie over de slungel en vrouwen nog steeds bevestigd zien en welke manier was beter dan dat?

Alex keek toe hoe de ander zijn Pokémon terugkeerde. Hij was niet van plan om hetzelfde met Ikari te doen. Als hij de ander dronken kon voeren, konden ze misschien nog wel wat lol uithalen samen. Dan zou het jammer zijn als hij zijn Meditite in zijn bal had zitten en hij had sowieso het idee dat Ikari zijn bal niet fijn vond. Niet dat Alex veel aandacht besteedde aan iets simpels als de gevoelens van een ander, maar Ikari had hem vandaag al geholpen met een rotstreek uit te halen voor Alex’ entertainment, dus hier kon hij wel iets voor terug doen. Hij gaf dan ook een knikje naar Dex en begon al voor hem uit te lopen naar een kraampje waar hij wist dat ze bier konden drinken. ”Kijk, als je hier gaat zitten, heb je dadelijk heel mooi uitzicht,” zei hij met een grijns tegen Dex en hij haalde zijn wenkbrauwen een paar keer achter elkaar op. Alsof ze geroepen werd, verscheen er niet veel later die knappe bediende met het rode haar en de jurk waardoor je niet hoefde te fantaseren hoe haar decolleté er uit zag omdat het allemaal zowat uit de bovenkant van haar jurk puilde. Alex’ blik draaide zich automatisch naar Dex om te zien hoe dat de jongeman reageerde. Had hij hem goed ingeschat of niet?