Tales of

Sinnoh

Het vochtige gras drukte door in zijn spijkerbroek. Voelde de douw op zijn knieen maar kneep zijn lippen samen en negeerde het. Het was warm genoeg en zou snel genoeg ook weer opgedroogd zijn. Er waren dingen belangrijker dan kleding. Namelijk het notitieboek in zijn handen niet vochtig maken terwijl hij voorover gebogen zat. Hij had zijn twee subjects uit hun pokeball gelaten om ze in een relatief natuurlijke omgeving te inspecteren. Zowel de Mimikyu als de Pikachu keken hem echter nog iet wat onzeker aan. Alsof ze op instructies zaten te wachten terwijl hij al meerdere malen met zijn handen had gezwaaid. Hoe was dat niet instructie genoeg dat ze moesten doen alsof ze wild waren.

Hondsirritant werkelijk. Maar hij moest het wel met reeds gevangen subjecten doen. In het wild kwamen ze nooit werkelijk dicht genoeg bij elkaar om interactie te hebben en het ging hem juist zo om die interactie. Misschien had hij meer nodig van dezelfde soort? Met een zucht leunde hij achterover en stak de pen tussen zijn tanden. De twee aankijkend met een schuine blik. Het ging een lange dag worden zo..

Na heel wat gesteun, gekreun en wellicht wat scheldwoorden had hij dan eindelijk de twee gele pokemon zo ver dat ze niet meer de volle aandacht aan hem gaven. In plaats daarvan keek hij toe hoe Pikachu vrienden probeerde te maken met de ghost type pokemon en hoe Mimikyu deze vriendschap met haar houten staartje letterlijk weg probeerde te wuiven en zelfs hij moest toegeven dat het hem zachtjes liet lachen. Idioot beeld om te zien hoe de schaduwige vorm van Mimikyu de staartstok vast hielt en Pikachu's kleine handjes daar mee weg probeerde te slaan.

Zijn pokemon hadden duidelijk geen zin in een natuur getrouw beeld vertonen vandaag en met een zucht liet de jonge man zichzelf achterover leunen. De zon scheen lichtelijk door het bladerdek heen en in automatische reactie sloot hij even zijn ogen het gespar op de achtergrond negerende. Wat lastiger te negeren was, was het plotselinge gewicht op zijn schoot en geschrokken opende hij zijn ogen weer om omlaag te kijken naar.. een roze eend? Met een opgetrokken wenkbrauw prikte hij de want van de pokemon. Het was een Ducklett.. maar roze was niet bepaald natuurlijk voor zijn soort dus waarom?

Zijn gedachtengang werd onderbroken en een bekende stem leidde hem af van de roze eend. "Percival" De naam was meer een aankondiging voor hem zelf dan echt een begroeting maar hij stond wel gelijk op, uit automatisme de roze eend optillend in zijn beweging. "Hey," Begroette hij na een halve seconde te lang toch zijn broer en keek naar de Ducklett. "Ben jij deze verloren of is het mijn geluksdag?" Het zou typisch zijn voor zijn broer om een roze eend te hebben, maar als hij niet van Percy was zei Evan er geen nee tegen. Shiny pokemon waren zeldzaam en hij kon zich zo al tien onderzoeken bedenken om uit te vinden wat ze precies zo maakte. Met iets van hoop keek hij dan ook naar zijn broer een voorzichtige glimlach rond zijn bleke lippen.