Tales of

Sinnoh

Het leukste onderdeel van zijn leven was toch wel als hij zogenaamd een goede daad verrichte terwijl eigenlijk hetgeen wat hij deed was gewoon iemand willen zieken. Dit was ook vandaag weer het geval toen Alex zag dat één of andere volwassen man langs een puberaal uitziend meisje rende en tegelijkertijd hard aan de Poké Ball trok die aan haar riem hing. De Poké Ball klikte los en de man kon ermee wegrennen, maar dat was buiten Alex gerekend. ”Ikari, richt je Confusion op die man,” zei hij meteen met een grijns tegen zijn Meditite. ”Zorg dat het pijn doet.” Dat was iets wat ze voordien alleen nog maar op Pokémon uitgeoefend hadden, maar Alex geloofde dat de kloof tussen mensen en Pokémon voor de Meditite niet erg groot was en zijn gelijk werd bewezen toen de Meditite zonder twijfelen zijn gloeiende handen op de man richtte, welke het uitschreeuwde toen een verzengende, plotse hoofdpijn ervoor zorgde dat hij niet langer verder kon rennen. Alex had zijn handen in zijn zakken gestoken en liep kalm op hem af, waarna hij de Poké Ball uit diens hand griste en hem nog een zetje extra gaf. ”Zo is het wel genoeg, Ikari. Ik denk dat hij zijn lesje wel heeft geleerd,” sprak hij luid en duidelijk voor de man om het te horen, waarna hij de dwaas geen aandacht meer schonk en zich omdraaide, de Poké Ball uitstekend naar de blondine van wie het gejat was. ”Ik geloof dat dit van jou is?” vroeg hij op een vriendelijke toon, een glimlach om zijn lippen. Wist zij veel dat het niet oprecht was.

Meisjes in nood redden, dat was wat hij deed. Nou ja, niet echt. Als hij er zijn eigen voordeel uit kon halen. On second thought, deze hier leek wel een beetje te jong voor de dingen die hij normaal gezien met vrouwen wilde doen, dus dat deed hij maar niet. Je kon veel dingen op zijn strafblad zetten van shit dat hij al geflikt had, maar dit was waar hij de grens trok. Een grijns kwam om zijn lippen toen ze hem bedankte en hij maakte een wegwuifgebaar naar haar. ”Geen dank. Ikari kon wel wat training gebruiken wat het richten betrof. Al moet ik toegeven dat het wel een tikkeltje spannend was om het op een mens te gebruiken,” zei hij met een zucht en als een gespeelde acteur legde hij zijn hand tegen zijn borst aan, alsof hij er echt moeite mee had dat hij een mens had getroffen met Ikari’s Confusion. Alsjeblieft zeg. Hij zou het zo weer opnieuw doen, maar dat hoefde de kleine prinses niet te weten. ”Alex is de naam,” sprak hij met een glimlachje tegen haar. ”En dat is mijn trouwe partner Ikari. We zijn net aan onze reis hier begonnen in Sinnoh. Ik ben zelf oorspronkelijk afkomstig van Hoenn.” Ja ja, bla bla. Het zal wel.

De blondine trapte duidelijk in zijn act: ze had zelfs het fatsoen om even schuldbewust naar haar voeten te kijken. Waarom had hij haar Pokémon niet gewoon mee laten nemen door de man? Dat was veel vermakelijker geweest. Hmm. Nee, oké, het had ook wel iets vermakelijks dat ze in zijn act leek te trappen en zich er echt schuldig door leek te voelen dat hij dit had meegemaakt. Alsof het geen dagelijkse sport van hem was om zo veel mogelijk mensen te zieken en pijn te kunnen doen. Maar goed, zijn ware aard moest natuurlijk nog even verborgen blijven, dus daar zei hij uiteraard niks van. Als een volleerde acteur legde hij zijn hand op haar schouder en gaf het een kneepje. ”Geen zorgen,” zei hij op een zachte toon. ”Het is niet alsof ik er trauma’s aan over ga houden. En als ik het niet gedaan had, dan was je Pokémon weg geweest. Dat had ik veel erger gevonden.” Hij gaf nog één laatste kneepje en liet toen haar schouder los. Hij moest immers ook weer niet overdrijven; dat zou te veel opvallen. Yasmin gaf aan dat ze van Twinleaf Town afkomstig was en zei de namen van haar Pokémon waarvan hij niet de moeit deed om er ook maar één te onthouden. ”Dus je bent al wel bekend met dit festival?” vroeg hij op een quasi nieuwsgierige toon. Ikari wierp een geïrriteerde blik op het klingelende geluid van… tja, Klingel. Alex gaf de Meditite een zetje toen hij de blauwe gloed zag verschijnen om de Pokémon en wierp hem een waarschuwende blik toe met zijn gouden ogen, waarop zijn Meditite zachtjes snoof en een knikje gaf aan de Chingling. Als zijn Medidite dit voor hem zou verpesten, dan zou er wat voor hem zwaaien.

Het meisje gaf hem gelijk en Alex glimlachte naar haar. Mooi, konden ze daar in elk geval al niet meer over in discussie gaan. Heerlijk. Het meisje vertelde dat ze er elk jaar heen ging met haar ouders en haar zus en dat dit de eerste keer was zonder hun. Zijn gezicht betrok zich in een quasi bezorgde frons. ”Dan is het wel sneu dat dit juist moet gebeuren de eerste keer dat je alleen hier bent. Ik hoop dat je nu nog wel alleen durft te blijven gaan.” Hij grijnsde naar haar. ”Gelukkig ben ik er nu en zal er je voor vandaag al zeker niks meer overkomen,” verzekerde hij haar, zich bedenkend dat het eigenlijk ergens wel grappig zou zijn als ze een crush op hem zou krijgen. Niet dat hij daar iets mee zou gaan doen, want ze was veel te jong voor hem, maar het idee alleen al dat hij haar een gebroken hart kon bezorgen… Ja, dat klonk als muziek in zijn oren. Zijn blik gleed naar Ikari, welke het maar wat leuk leek te vinden dat de Chingling eindelijk op zijn plaats werd gezet. ”Vergeef me alsjeblieft voor zijn gedrag,” sprak Alex gladjes en hij schudde er nog met zijn hoofd meewarig bij voor het effect. ”Ik weet niet waar hij allemaal doorheen is gegaan voordat hij mijn Pokémon werd, maar hij is erg wantrouwig naar andere Pokémon toe. Ik hoop dat hij wat losser komt naarmate ons gesprek vordert.” Dat Ikari waarschijnlijk zo geworden was dankzij hem zei hij natuurlijk niet. Dat zou immers heel zijn toneelspelletje dat hij tot nu toe opgevoerd onderuit halen en dat kon hij niet hebben. Niet nu.

Een lichte grijns gleed om zijn lippen toen ze aangaf dat ze haar Pokémon had om haar te beschermen en dat ze hem nu ook had. ”Zal ik je anders mijn nummer geven?” stelde hij voor. ”Dan kun je me altijd bellen als er iets is. Ik moet wel een beetje aan mijn taak als bodyguard blijven voldoen, hè.” Hij schonk haar een plagerig knipoogje. Dan kon hij haar mooi negeren als er echt iets zou zijn. Of… Hm. Misschien zou hij de eerste keren wel nog helpen en daarna niet meer. Hij wist niet precies hoe hij het ging aanpakken. Hij had het idee dat hij haar vertrouwen wel gemakkelijk kon winnen, wat later een grote fout zou blijken langs haar kant. Een erg grote fout. Alex pikte moeiteloos haar gevoelens omtrent haar Popplio op toen ze het erover had en een quasi bezorgde frons verscheen over zijn gelaat. ”Is er iets gebeurd met je Popplio dan?” vroeg hij zacht aan haar, waarna zijn blik langzaam van haar naar de Popplio gleed, om haar vervolgens weer aan te kijken. Het was ergens ook wel een tactiek geweest om de aandacht van Ikari naar haar Pokémon te verleggen, voordat hij weer met één of ander verzonnen verhaal aan moest komen zetten over het vreselijke verleden dat Ikari zogenaamd had meegemaakt. Hij was waarschijnlijk gewoon opgegroeid in de achtertuin bij de professor. Oh, wat vreselijk toch. Wat een grap.

Alex schonk haar een glimlach en pakte haar apparaatje aan, waarna hij zijn nummer in het apparaatje zette. Hij tikte snel zijn contactnaam in en gaf het toen terug aan haar. ”Knight in Shining Armor was blijkbaar te lang, dus ik heb het maar gewoon bij mijn eigen naam gehouden,” zei hij en hij gaf haar een knipoogje. ”Al had ik er natuurlijk ook wel Prince Charming in kunnen zetten, maar dan krijg je ook weer allemaal van die vervelende vragen als mensen dat zien.” En dan natuurlijk niet het feit vergeten dat hij minstens zes jaar ouder dan haar was, wat het behoorlijk awkward zou maken naar zijn mening. Maar goed, charmant was hij wel. Of dat vond hij zelf dan toch. Zijn blik gleed naar haar toen ze één of ander huilverhaal over haar Popplio vertelde. Ah, een Pokémon met trust issues. Altijd leuk. Als hij dat soort trash in zijn team zou hebben, was er dan maar zeker van dat hij de Pokémon de eerste de beste shelter of Wonder Trade in zou gooien die hij tegenkwam. Voor dat soort onzin had hij écht geen tijd. ”Je vraagt je toch af hoe dat het mogelijk is dat sommige mensen een licentie hebben voor Pokémon te mogen hebben,” zei hij meewarig en hij schudde voor het effect nog eens zijn hoofd. Alsof hij zichzelf niet schuldig maakte aan dat soort feiten. ”Gelukkig heeft die Popplio nu een aardige trainer die goed voor hem wil zorgen. Hij boft maar met je,” zei hij, waarna hij haar weer een knipoogje schonk en een charmante lach tevoorschijn toverde.