Tales of

Sinnoh

Het festival was al een tijdje in volle gang, maar Ama kwam nu pas kijken. Samen met Grim en Dolly liep ze langs de kraampjes. Om de zoveel tijd stopte ze om te kijken naar dingen die te koop waren, want er zaten soms best leuke dingen bij. Momenteel stond ze bij een kraampje waar vers fruit verkocht werd. Ze keek even naar de appels en bessen van het kraampje, maar merkte al snel op dat er iets met Dolly was. Haar mimikyu zag er niet zo vrolijk mee uit als eerder, al was de expressie van deze pokémon soms moeilijk af te lezen. Ze liep weer weg van het kraampje, zodat ze niet in de weg zou staan voor andere klanten, en hurkte vervolgens om wat dichter bij haar mimikyu te zijn. Ama zei niets tegen de pokémon, ze maakte enkel een “Hmm?” geluidje. Dolly leek er nerveus uit te zien, waarschijnlijk vanwege de enorme hoeveelheid mensen die op het festival af gekomen waren. “Kom,” zei ze tegen Dolly met een zachte stem. Vervolgens keek ze of Grim nog bij hen was, gelukkig was de duskull niet zomaar weggevlogen. Ama knikte naar haar pokémon, en ging vervolgens op zoek naar een rustig plekje op het feestterrein waar Dolly hopelijk iets minder aangekeken zou worden.
Het duurde gelukkig niet super lang voordat ze een plek gevonden had waar niet super veel mensen of andere pokémon waren. Ergens vroeg ze zich af of dit stuk nog bij het festival hoorde, maar aangezien het er ook niet op leek dat het iemands eigen terrein was ging ze er wel van uit dat het goed was. Ama ging op het gras zitten en keek Dolly in de ogen, niet de echte ogen maar de getekende ogen op de mimikyus vermomming. “Beter?” vroeg ze. De mimikyu leek het wel fijn te vinden om even weg te zijn uit de drukte, en Ama zelf eigenlijk ook wel. Grim was redelijk expressie loos, maar hij leek in ieder geval niet boos te zijn dus Ama ging er van uit dat hij het ook wel oké vond hier. Er waren wel anderen op dit grasveld, maar gelukkig was het niet zo druk als op de feestelijke markt.

Heerlijk, die rust hier, al had Ama wel een beetje het gevoel dat ze bekeken werd door iets of iemand. Ze probeerde om het gevoel te negeren, het was vast niks. Dolly leek het ook te merken, de mimikyu keek ongemakkelijk rond en probeerde haar vermomming zo echt mogelijk te laten lijken. “Toch niet beter.” Zei Ama op een bezorgde toon. Ze keek ook even naar haar duskull in de hoop dat hij iets opgemerkt had. De andere mensen en pokémon op het grasveld leken niet al te veel aandacht te besteden aan haar, dus dat kon het probleem hier niet zijn. Toen viel haar blik op een struik. Ze had eerder over deze struik heen gekeken, maar nu leek er iets uit te steken. Was het een camera? Nee, vast niet. Het leek meer op de snuit van een pokémon of zo. Ama wist niet zeker of ze erop af moest gaan, dus voor nu bleef ze mooi met haar blik op de struik gefocust.

Nadat ze een tijdje richting de struik gekeken had bewoog er iets, of beter gezegd: iemand. Een mensvormige schim rende vanaf de struik naar een boom, het was pas toen deze schim bij de boom was aangekomen dat Ama kon zien wat het precies was. Het was een jongen die waarschijnlijk zo snel als hij kon in de boom probeerde te klimmen. Het lukte hem nog redelijk goed, vond Ama. Deze jongen leek gevolgd te worden door een pokémon, dat zou vast de eigenaar zijn van die snuit die eerder uit de struik stak. De pokémon knalde helaas tegen de boom aan, en de jongen die er zojuist ingeklommen was kwam weer naar beneden. Hij knielde neer bij de pokémon, wiens exacte soort Ama vanaf deze afstand nog niet heel goed kon identificeren. De jongen leek haar aan te kijken, en Ama vroeg zich een beetje af waarom hij zich nou niet gewoon met zijn pokémon bezighield.
Ja, ze was hier voor haar rust en die van haar pokémon gekomen, maar ze wilde toch wel even checken of de pokémon van die jongen niet al te erg bezeerd was. Ama zette Dolly naast zich neer en kwam overeind. Vervolgens pakte ze Dolly weer op, aangezien de mimikyu zich vaak het fijnst leek te voelen als Ama haar vast hield. Met Dolly in haar armen en gevolgd door Grim liep ze richting de jongen en zijn pokémon. “Alles oké?” vroeg Ama met een zacht stemmetje terwijl ze naar de nu identificeerbare tepig keek.

De jongen legde op een zachte toon uit dat zijn tepig ook de boom in wilde, en dat de neus van de pokémon nu een beetje geschaafd was. Ama keek van waar ze stond naar de pokémon, en zag inderdaad een beetje een schram op zijn neus. Arm beestje toch… Gelukkig leek de tepig al snel weer op te vrolijken nadat zijn trainer hem aaide.
“Jouw vriendin?” vroeg de jongen vervolgens, wijzend naar Dolly. Dolly leek de plotselinge aandacht nog niet zo leuk te vinden, maar Ama deed haar best om de mimikyu wat gerust te stellen door het hoofd van haar vermomming te aaien. “Inderdaad,” zei ze, “al kennen we elkaar nog niet heel lang. Haar naam is Dolly, en…” Ama keek even waar Grim uithing, en nadat ze hem gevonden had wees ze naar de duskull, “Dat is Grim, mijn andere vriend.” Grim zweefde naar haar toe nadat ze naar hem gewezen had, alsof hij iets van haar verwachtte. Helaas voor Grim had zij hem nu niet zoveel te bieden.

De jongen zei dat hij Elvin ook nog niet zo lang kende. Ama knikte, gokkend dat Elvin de tepig was. Over die tepig gesproken, hij probeerde momenteel Grims aandacht te trekken. Grim keek net zo emotieloos als altijd naar het varkentje, maar kwam wel langzaam naar Elvin toe. Ama hield een oogje op de duskull terwijl ze Dolly nog steeds vast hield. Ze had zo’n voorgevoel dat er iets ging gebeuren, maar deed er voor nu nog niks mee. Grim leek zich voor nu redelijk te gedragen, al was hij een beetje creepy aan het staren naar de tepig. Hmm, moest ze hier iets van zeggen?

De tepig leek te schrikken van haar duskull, wat wel begrijpelijk was want zo’n schedelgezicht was niet bepaald het meest schattige wat er was. Toen Elvin vervolgens in de armen van zijn trainer sprong en deze achterover struikelde, schrok Ama ook wel een beetje. “Hij vond het iets te spannend denk ik.” Zei de jongen. Ama knikte en aarzelde even over iets, maar zette vervolgens toch Dolly op de grond. De mimikyu leek dit niet heel leuk te vinden, en verschool zich direct achter haar trainer. Vervolgens stak Ama haar hand uit naar de jongen met de tepig, hopend om hem overeind te kunnen helpen.

Nadat ze de jongen weer terug overeind getrokken had, knikte deze naar Dolly, die zich nog steeds een beetje achter haar trainer verscholen had. “Volgens mij vind ze het niet zo leuk.” Ama draaide zich om om haar aandacht op haar mimikyu te richten. Dolly leek inderdaad wat nerveus te zijn nu ze niet meer vastgehouden werd door Ama, maar gelukkig was dat makkelijk op te lossen. “Zo,” ze pakte de pokémon weer op en aaide deze over het hoofd van haar vermomming, “beter?” Ze had zich intussen weer omgedraaid om de jongen weer aan te kijken. Dolly leek zich in ieder geval al wat comfortabeler te voelen nu, dus Ama hoopte dat het ook beter was.
Ze keek even naar de jongen, en besloot dat ze dit niet ongemakkelijker wilde maken voor hem en zijn pokémon dan dat het tot nu toe geweest was. “Wij gaan weer.” Zei ze zachtjes en een beetje monotoon. Vervolgens liep ze weer richting waar ze eerder gezeten had, en Grim volgde haar. Al twijfelde ze nog een beetje over of hier zou blijven of dat ze het festivalterrein niet beter kon verlaten voor nu…