Tales of

Sinnoh

Ze stond voor de ingang van de grot die Jubilife en Oreburgh met elkaar verbond. Heel moeilijk zou het toch niet kunnen zijn om van hier naar daar te komen? Maar toch had ze genoeg gehoord over de vreemde dingen die voorbij kwamen in grotten en die mensen op het verkeerde pad brachten. Vandaar dat ze nu ook hier was, nieuwsgierig naar of deze verhalen waar waren en of het iets met de bijgelovigheid van sommigen te maken had. Zowel Grim als Dolly waren uit hun pokéballs, en ze had zelf ook een zaklamp bij zich omdat ze in tegenstelling tot haar pokémon waarschijnlijk niet zo goed kon zien in de duisternis van zo’n grot. Ama keek even heen en weer tussen haar pokémon en vroeg zich af of zij net zo klaar waren voor dit avontuur als dat zijzelf was. “Let’s go.” Zei ze, en knipte haar zaklamp aan voordat ze de grot in stapte. Haar ogen moesten even wennen aan het donker, en ze was meteen blij dat ze een lamp bij zich had. Zodra ze wat meer gewend was aan haar omgeving besloot ze om eens rond te gaan kijken, hopend om iets interessants tegen te komen.

Er cirkelde wat mist rond haar benen en het voelde benauwd aan in de grot. Was het hier altijd zo? Of zou het door het weer van de laatste tijd komen? Ze scheen wat rond met haar zaklamp, en zag enkele graafsporen. Van de kreet die niet veel later klonk trok ze zich niet zoveel aan, eerlijk gezegd ging ze er gewoon van uit dat het het geluid van een pokémon was. Grim en Dolly waren nog steeds vlak bij haar terwijl ze haar intuïtie volgde. Al snel kwam ze een splitsing tegen, en stond even stil om na te denken welke richting ze op zou gaan. Ze keek opzij, zonder haar zaklamp rond te schijnen zag ze enkel Grims oog zweven in het donker. Ze nam uiteindelijk het linker pad, dat een beetje omhoog liep. Samen met haar pokémon liep ze op een langzame en voorzichtige pas door de grot. Hoe lang zou het pad nog omhoog blijven gaan?

Voor Grim was het makkelijk, die zweefde op zijn gemakje mee, maar voor Dolly en Ama werd de steilere klim toch wel lastig. Het rommelende geluid in de verte deed de avontuurlijke jongedame in het begin nog niks, maar zodra ze enkele kleine steentjes naar beneden zag rollen op het pad dat ze probeerde te beklimmen wist ze dat er hier iets aan de hand was. Ze scheen haar zaklamp wat hoger, en zag nog net op tijd dat er inderdaad iets groots naar beneden kwam rollen in de verte. Grim had hier geen moeite mee, gezien hij gewoon door muren heen kon zweven en waarschijnlijk dus ook door stenen als deze. Dolly begon te trillen van paniek, dus Ama liet haar voor alle veiligheid terug in haar pokéball. Vervolgens scheen ze rond met haar zaklamp, hopend om een schuilplaats te kunnen vinden waar de rots haar niet zou raken. Ze zag het gat in de muur, waar ze zo snel als ze kon heen vluchtte. Het viel haar later pas op dat er een ding aan de rand zat dat het licht van haar zaklamp leek te weerspiegelen. Ze besloot om het glimmende ding te observeren, hopend dat het grote rotsblok dat naar beneden kwam het niet zou verbrijzelen voordat ze wist wat het was.

Ze scheen haar zaklamp iets lager dan het reflecterende ding. Wat was dit? Het leek wel een soort schub of schelp of zo? Ze liet haar vrije hand even over het ding glijden. Waar zou die van zijn? “Hmm.” Meer zei ze niet. Ama keek rond, op zoek naar het rode oog van Grim, die gelukkig gewoon langs haar zweefde. Ze keek de duskull even aan voordat ze weer uit de inham stapte en verder het pad omhoog begon te beklimmen. Het leek er in ieder geval op dat er geen grote stenen meer naar beneden zouden komen rollen. Ze had geluk gehad, en hoopt ergens dat niemand haar deze helling op volgde. Als het wel zo zou zijn dan dat diegene waarschijnlijk pech, tenzij die ook een goede schuilplek in de muur kon vinden. Waar zou die rollende steen trouwens vandaan gekomen zijn? Zo gevaarlijk hoorde deze grot toch niet te zijn? Het was toch geen boobytrap of iets dergelijks wat je in films of zo zou zien? Nee, dit was zeer zeker geen film… Toch?

De mist begon erger te worden naarmate ze het pad hoger volgde. “Great…” Nu kon ze ook niet zoveel meer met haar zaklamp, want die scheen gewoon tegen de mist aan. “Wat nu?” Ze keek om zich heen, hopend dat Grims gloeiende oog nog wel zichtbaar zou zijn in deze mist. Ze merkte wel dat het pad dat ze beklom weer wat vlakker werd. Waar was ze in Arceus’ naam terechtgekomen? Hopelijk zou ze na dit avontuur nog veilig een weg naar buiten kunnen vinden. Grim maakte een geluidje, en vloog voor Ama uit alsof hij iets interessants gezien had. “Niet zo snel.” Zei ze richting haar duskull voordat ze achter hem aan ging. Blijkbaar kon Grim beter zien in deze enge, donkere mist dan Ama, want hij had iets ontdekt waar de grotwanden en de vloer samenkwamen. Het leek een klein gat te zijn. De breeder scheen met haar zaklamp in het gat, hopend dat er iets interessants in zat. Er moest toch een reden zijn waarom Grim haar hierheen geleid had?

Vlak nadat ze haar zaklamp in het gat in de muur scheen voelde ze iets bewegen langs haar. Meteen scheen ze de lamp opzij, en zag ze een groepje pokémon achter elkaar aan marcheren. De pokémon gingen richting de opening in de muur waar zij zojuist in probeerde te kijken. Ze kwam overeind en stapte opzij om de pokémon wat plek te gunnen. De mist die hier hing maakte het lastig voor Ama om deze groep pokémon te identificeren, maar ze leken wel allemaal op elkaar. Ze zagen er in ieder geval niet echt uit als geschikte pokémon voor haar toekomstige fokkerij.
Ze keek Grim even aan, al zag ze nog steeds met name de lichtgevende rode oogbal. “Verder?” vroeg ze aan de duskull, die een instemmend geluidje maakte. Ama knikte en begon langzaamaan verder te lopen, voor zich uit schijnend met haar zaklamp.

Ama schrok zelf ook van de geschrokken zubats, maar toen er eentje tegen een rotswand aanvloog en op de grond viel liep ze wel eventjes naar de pokémon toe. “Ocharme toch…” zei ze zachtjes terwijl ze de zubat van dichtbij bekeek. Het leek er op dat de zubat geen duidelijke verwondingen aan de klap overgehouden had, gelukkig. Ama kwam weer overeind en scheen haar zaklamp weer verder rond de vreemde mistige ruimte. Grims roodgloeiende oog keek haar van een afstandje aan. Had haar duskull iets gevonden? In ieder geval maakte Ama zich geen zorgen meer over die zubat, dat was immers niet waarvoor ze hier gekomen was. Voorzichtig liep ze verder naar waar ze dacht dat haar duskull was. Misschien dat ze verder nog iets zou kunnen vinden dat interessanter was dan een lompe zubat of een waggelende falinks.

Dit was zeer zeker interessanter dan de meeste dingen die ze eerder vandaag gezien had. Het licht van haar zaklamp scheen ineens in een groot gapend gat in de vloer. In dit geval was ze erg blij dat ze een zaklamp bij zich had anders was ze zeer zeker in die afgrond gestort. “Wat nu?” Vroeg ze aan Grim. De duskull staarde haar emotieloos aan, zonder enig geluid te maken. Nou, het leek er niet op dat ze hier overheen zou kunnen, en omlaag klimmen durfde ze ook niet aan, maar misschien was er nog een weg om dit gat heen. “Kom.” Zei ze tegen haar pokémon, hopend dat deze zou luisteren en haar zou volgen. Vervolgens liep Ama langs de afgrond en probeerde ze met behulp van haar lamp een andere weg te vinden om deze kloof heen. In het geval dat ze niets kon vinden zou ze altijd nog terug kunnen gaan via dezelfde weg als hoe ze gekomen was, toch?

Er klonk wat gerommel uit het gapende gat, en Ama stapte instinctief een stukje verder van de rand af. Ze keek even naar Grims ene gloeiende oog en haalde één van haar wenkbrauwen op. Haar duskull zou vast de enige zijn die het zou zien, en zelfs hij reageerde er niet op. Nou, in ieder geval was het tijd om verder te zoeken naar een pad of andere manier om over het gat heen te komen. Ze hoefde natuurlijk niet naar de andere kant, maar de avonturier in haar kon het niet laten om nieuwsgierig te zijn naar wat er daar te vinden zou zijn. Het pad wat ze voor nu kon vinden was wat smaller aan het worden. Het jaagde het Ama ergens wel wat angst aan, maar aan de andere kant gaf het haar ook wel die kick die ze nodig had.

Een schim bewoog vanuit het gat, en Ama bevroor uit schrik. Haar ogen volgde de hydreigon die naar boven vloog, hopend dat deze haar niet zou opmerken. Terwijl de grote pokémon naar boven vloog en luid brulde, voelde Ama de hele grot trillen. Ze moest haar best doen om niet haar balans te verliezen, want ze wilde toch echt niet in dat gapende gat langs haar belanden. Nadat de trilling voorbij was keek Ama even naar Grim, en scheen vervolgens uit nieuwsgierigheid het licht van haar zaklamp de afgrond in. Zouden er meer hydreigon of dergelijke pokémon te zien zijn daar beneden?