Tales of

Sinnoh

Het voelde vreemd om zo op te gaan in een massa. Heel zijn leven had Victor geprobeerd om in elke mogelijke spotlight te staan, maar nu besteedde niemand nog aandacht aan hem. In het begin was hij bang geweest dat zijn vader zou ontdekken waar hij was, maar nog niemand had hem herkend. Hij moest zelf ook wel toegeven dat hij er helemaal anders uitzag dan vroeger. Hij droeg niet langer de nieuwste en duurste kleren, maar zag eruit alsof hij al weken dezelfde aan had—wat ook zo was—en zijn hygiëne was erbarmelijk. Nadat hij thuis was weggevlucht had hij maar net genoeg geld gehad om de boot naar Sinnoh te betalen en had hij enkel de kleren aan zijn lijf en Edgars pokébal mee kunnen nemen. De murkrow was het enige van zijn broer dat hij nog had en hij was sinds hij in deze regio was veel hechter geworden met de vogel. De vogel die net zachtjes aan zijn oor knabbelde om zijn aandacht te trekken. “Wat is er Edgar?” vroeg hij waarop de murkrow met zijn klauw naar een standje met eten wees. Het was een lokale boer die zijn fruit en groenten in aanbod had. Victors portefeuille was echter even leeg als zijn maag. Hij had niets om mee te betalen, maar dat hield de researcher niet tegen. De stand was druk en het was dan ook niet zo moeilijk om tussen de mensen door de glippen, te doen alsof hij het fruit aan het bekijken was en weer weg te glippen met drie appels in zijn handen.

Als een octopus glipte Victor door de openingen in de massa om eerst bij het kraam te raken en nadat hij een paar appels in zijn handen had weer onopvallend te ontsnappen. Hij dacht er mee weggekomen te zijn tot hij via zijn nek naar achteren werd getrokken en een schop in zijn achillespees kreeg. Zijn knieën gaven weg onder hem en Victor zakte op de grond; zijn handen uitstekend om de val te breken. Edgar vloog met een kras van zijn schouder toen hij zijn trainer naar de aarde voelde gaan en de appels botsten op de grond waarna ze van hem wegrolden. Kwaad draaide hij zijn hoofd naar degene die hem aansprak. Een man met kort wit haar en zijn rode ogen strak op Victor gericht. “Me met mijn eigen zaken aan het bemoeien,” sneerde de researcher terug. “Waar heb ik dit aan verdiend?” De woede brandde in zijn ogen. Hij meende wat hij zei. Hij had een paar appels gestolen, so what? De ander had geen geldige reden om hem zo de grond op te werken. Maar tegelijkertijd probeerde hij zich ook van de domme te houden. Als Victor de ander kon overtuigen dat hij zich had vergist en dat hij wel voor de appels had betaald, raakte hij hier misschien nog zonder enige gevolgen weg.

Als blikken konden doden was de witharige al lang op de grond neergevallen, maar helaas was dat niet hoe de wereld in elkaar zat. Het was dan ook dezelfde wereld die hem nooit iets gunde. Ook nu niet; hij zou hier niet zomaar mee wegkomen, dat had hij ondertussen wel door. Zijn belager was van Crescent Moon—pech was zeker een woord dat je voor deze situatie kon gebruiken, al vond Victor ‘catastrofe’ geschikter klinken. De ander probeerde op zijn schuldgevoel in te werken door te zeggen dat de eigenaar van het kraampje elke dag werkte voor zijn geld en hij misschien wel een familie had waar hij voor moest zorgen. Het werkte een beetje, dat moest hij wel toegeven aan zichzelf. Maar zelf al had de man het geld hard nodig, Victor moest toch iets eten? En de researcher durfde erop te wedden dat de man die drie appels niet eens zou missen. Wat waren drie appels op alles dat er in het kraampje lag? De volgende woorden werden nog altijd kil uitgesproken, maar de woorden zelf klonken Victor zachter in de oren dan die van eerder. Was de ander medelijden met hem aan het krijgen? Bijna viel Victor uit dat hij niemand nodig had die zich zorgen om hem maakte. Maar hij stopte zichzelf net op tijd. Zelfs al wou hij het niet toegeven, hij had hulp nodig. Hij had geen dak boven zijn hoofd, geen werk, en op dit moment het belangrijkste: geen eten. Als de vreemde hem kon helpen, moest hij dat wel aanvaarden in zijn huidige situatie. “Nee, ik heb niets,” gaf hij toe; al kon hij de bitterheid niet helemaal uit zijn stem halen.

Victor keek verbaasd op toen de ander de drie appels in zijn handen duwden. Ze waren wat geblutst en stoffig van op de grond te liggen, maar op dit moment was het belangrijkste dat ze eetbaar waren. Toen hij doorhad dat hij keek alsof de ander hem een waardevolle schat had gegeven, zette hij zijn expressie snel weer op neutraal. Ja, hij was dankbaar, maar dat hoefde de man niet zo te weten. De ander liep echter al met zijn handen in zijn zakken voor de researcher uit. Victor twijfelde. Zou hij hem volgen? Ergens was hij nog kwaad voor de klap die hij had gehad, maar tegelijkertijd was hij ook dankbaar voor de appels en dat de ander hem niet inrekende. De man had gelijk, als iemand anders hem betrapte zou die misschien niet zo vriendelijk zijn. De woorden waren het laatste dat Victor over de streep trok—al maakte de blik van de scyther hem ook wel nerveus. Zo nonchalant mogelijk ging hij achter de witharige aan. Toen hij de ander ingehaald had, deed hij zijn mond open, maar sloot hem ook al even snel. Wat moest hij zeggen? Dankjewel om me niet straffen? Die woorden kreeg hij niet over zijn lippen. In de plaats daarvan begon hij met iets simpel: “Hoe heet je?”

“Victor,” stelde hij zichzelf voor waarna hij Ace’s blik naar een kraampje volgde. Het water liep hem al in de mond toen hij het eten nog maar rook. Op het moment dat ze aan een tafeltje zaten en Ace zijn deel naar hem toeschoof hoorde de researcher zijn maag blij knorren; waarop Victor besloot om van de eerste happen te genieten voor hij antwoordde—no way dat hij dit koud zou laten worden. “Dat tweede.” Net zoals de ander zei, was Victor zeker niet de enige die naar Sinnoh was gekomen na de lockdown. Alleen had hij het niet gedaan omdat je er nu pokémon kon houden, maar omdat hij gewoonweg geen andere keuze had gehad—de boot naar Sinnoh was de eerste waarop hij zo snel een plek had kunnen bemachtigen. “Ik kom uit Galar. En jij?” sprak hij tussen een paar beten door. Veel tijd had hij niet om te praten nu hij zijn mond nodig had om te kauwen.

Victor brak een stuk vlees van de hamburger af en hield het naar Edgar uit die het hapje tevreden aannam—de pokémon had altijd al meer van echt vlees gehouden dan van pokémonvoer. Bijna rolde Victor met zijn ogen toen Ace duidelijk aangaf dat hij niet over zichzelf wou praten. Als dat niet hypocriet was: van hem verwachten dat hij hier zijn hele leven ging blootleggen, maar zelf geen uitleg willen geven. “Ik wil je een voorstel doen. Voor elke vraag die jij mij stelt, moet je die zelf ook beantwoorden.” Dat was wel zo eerlijk. Tot nu toe was hun gesprek ook zo gegaan. Ze hadden elk hun naam gezegd waarna ze allebei hadden verteld waar ze vandaan kwamen. Natuurlijk wist Victor dat de ander dit allemaal deed om hem te helpen, maar dat betekende nog niet dat hij het leuk moest vinden om over persoonlijke dingen te praten en de informatie zomaar moest geven.