Alex klemde zijn kaken op elkaar en zijn gezicht betrok lichtelijk terwijl hij naar het gezang luisterde van één of andere tuthola die op het podium was geklommen en dacht dat ze het publiek wel kon entertainen met haar zaagstem. Wel, het publiek entertainen kon ze zeker, maar waarschijnlijk niet op de manier zoals ze dat wilde. Alex wist dat het gemiddelde liedje drie tot vier minuten duurde en hij was er vrij zeker van dat zijn oren na anderhalve minuut al aan het bloeden waren. Hij was dan ook zeker de beroerdste niet om haar wat te helpen en knikte naar Ikari, welke begon te gloeien en zijn blik strak naar de dame richtte. Alsof er een krop in haar keel zat, stond de dame opeens naar haar keel te grijpen en verliet er een hoog, schel geluid haar keel, wat door de microfoon ontzettend vals klonk. Er werd geroepen door het publiek dat ze weg moest gaan en Alex gniffelde licht toen ze dat dan ook deed. Hij kon vanaf hier zien dat de tranen in haar ogen stonden en hij gaf Ikari een tikje, waarop de Meditite stopte met gloeien. Niemand leek gezien te hebben dat zij de oorzaak waren van het feit dat de vrouw niet meer uit kon brengen dan een schel gepiep, maar ook niemand leek er echt over in te zitten dat ze van het podium verwijderd was, dus naar zijn idee had hij ze allemaal een gunst gedaan en konden ze nu allemaal doorgaan met hun leven. Een ontspannen grijns verscheen om zijn lippen terwijl hij wat naar achteren leunde op zijn kruk, zijn goudkleurige ogen om zich heen glijdend. Wie was de volgende die zich het kritiek van Alex en zijn Meditite durfde te incasseren?
Ama zag een podium met wat publiek, en besloot om er naartoe te lopen om het van dichtbij te bekijken. Het leek een concert of zo te zijn, maar de zangeres die op het podium stond leek het niet makkelijk te hebben. Haar zangstem was vergelijkbaar met die van een purugly, al zouden sommige puruglys vast nog wel mooier kunnen zingen. Plots leek het bijna alsof de dame op het podium begon te gillen, al kon Ama niet echt uitmaken of het bij de show hoorde of niet. In ieder geval bedekte de breeder haar oren met haar handen om het schelle geluid wat te dempen. Ze keek door het publiek, en ondanks dat ze niet super lang was kon ze met gemak zien dat niemand dit echt prettig of leuk vond. Ze zag iets gloeien tussen de menigte, maar kon niet duidelijk zien wat het was. Ze hield haar ogen gericht op het gloeiende ding, het stopte met gloeien vlak voordat de zangeres van het podium verdween. De stem van de jongedame die op het podium gestaan had was na de hoge, schelle gil niet meer geweest dan een piep. Ze bleef zich focussen op het ding en bedacht zich ineens dat het een pokémon zou kunnen zijn. Ze probeerde wat dichterbij het ding-slash-pokémon te komen, al was het lastig want er waren meer mensen hier, waarschijnlijk afgekomen op de schreeuw van de “zangeres” van eerder. Maar uiteindelijk lukte het Ama, en ze zag dat het inderdaad een pokémon was. “Meditite, nice.” Zei ze simpelweg, niet zeker wat ze verder zou moeten zeggen. Ze wist ook niet zeker van wie deze meditite was, al gokte ze dat de donkerharige jongeman die naast de meditite zat de trainer zou kunnen zijn van deze pokémon.
Een smalend lachje verscheen om zijn lippen toen hij de tranen in de ogen van de vrouw zag schitteren vlak voordat ze langs hem door liep. Mooi zo. Zijn blik gleed verstoord naar opzij toen hij een stem hoorde en een goedkeurende, charmante grijns gleed om zijn lippen toen hij zag wat er naast hem stond. Een knappe vrouw met een zwarte huid en die ietsje ouder leek dan hem stond namelijk naast hem. En knappe vrouwen kon hij altijd wel appreciëren. Ze gaf een compliment over zijn Meditite, waarschijnlijk niet in de gaten hebbend dat hij zijn trainer was. ”Ik had het inderdaad veel slechter kunnen treffen wat mijn partner betreft,” gaf hij de vrouw gelijk en negeerde de blik van Ikari die zich omhoog richtte, peilend of zijn trainer oprecht was of niet. Hij meende wat hij zei. Hij had een volger erbij gekregen en iemand die zich aan zijn sadistische gedachtegang kon levelen, dus dat was iets waar Alex tevreden over was. Hij moest Alex dan maar tevreden houden met zijn prestaties. ”En met welke schoonheid heb ik het genoegen?” vroeg hij vervolgens met een plagerig knipoogje naar haar ten teken dat ze hem niet te serieus moest nemen. Sommige vrouwen konden meteen zo defensief reageren als ze dachten dat ze versierd werden terwijl anderen het juist wel konden waarderen. Het was dan ook een beetje op safe spelen wat hij hier deed. Hij zou wel zien waar het schip strandde.
De man van wie ze gegokt had dat hij de trainer van de meditite had kunnen zijn reageerde inderdaad op haar woorden. Hij keek haar aan met een charmante grijns. ”Ik had het inderdaad veel slechter kunnen treffen wat mijn partner betreft,” zei hij. Ama knikte en een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Meditite was inderdaad geen slechte pokémon. Al was geen enkele pokémon echt slecht, tenminste dat vond Ama. “En met welke schoonheid heb ik het genoegen?” vroeg de man vervolgens. Ama lachte eventjes voordat ze zich voorstelde met haar volledige naam en een kleine buiging. “Amaria Serafina von Absol, aangenaam.” Het was een hele mond vol, maar ze vond het stiekem toch wel leuk om haar fancy volledige naam te gebruiken als iemand er op zo’n manier om vroeg. Haar blik gleed van de man naar zijn meditite, en daarna weer richting de trainer. “En jij bent?”
@Alex Stone // Ama's volledige naam is niet superlang maar klinkt toch wel best fancy :'D
Alex’ lippen krulden geamuseerd omhoog toen ze zich voorstelde met haar volledige naam. Ze vond het zelf vast fantastisch klinken, maar hem maakte het allemaal weinig uit. Al had ze een lelijke naam gehad, dan maakte het hem nog weinig uit. Hij was hier niet om vrienden te maken, maar om lol te hebben, al wisten de mensen die hij tegenover zich had dat vaak niet totdat zijn ware aard naar boven kwam. En dat was altijd een leuk moment om te zien. Iemands vertrouwen opbouwen en daarna volledig kapot maken, was iets waar hij veel lol uit haalde. Hoe meer tranen en boosheid, hoe beter. Maar goed, dat terzijde. ”En je bent niet stiekem een beroemdheid?” vroeg hij plagend, mee spelend in het feit dat ze het zelf een fancy naam leek te vinden. Hij had veel mensenkennis opgedaan en wist hoe hij anderen om zijn vinger kon winden. Het was een soort van tweede natuur voor hem geworden, eentje die hij maar wat vaak gebruikte om er zijn voordeel uit te halen. ”Alex Stone. Niet zo fancy als jouw naam, helaas.” Zijn blik gleed kort naar Ikari, welke verveeld naar het podium aan het kijken was. Waarschijnlijk aan het wachten op iemand die hij weer onderuit kon halen, bedacht Alex zich met een lichte grijns om zijn lippen. Zijn blik gleed weer naar de prachtige dame tegenover hem. ”Ik moet zeggen dat je een vrij exotisch uiterlijk hebt. Ben ik correct als ik een gokje waag dat je niet van hier bent?” vroeg hij met een grijns om zijn lippen aan haar, zijn goudkleurige ogen op haar richtend.
“En je bent niet stiekem een beroemdheid?” vroeg de man, die zich vervolgens introduceerde als Alex. Ama kon wel om zijn opmerking lachen. “Geen beroemdheid,” zei ze, “heb er ook geen plannen voor.” Ze wilde misschien dan wel het stigma rondom “ongelukspokémon” verminderen maar ze hoefde er echt niet beroemd mee te worden. Ze keek even naar de meditite van Alex, die verveeld naar het podium zat te staren. Vervolgens merkte Alex op dat ze er vrij exotisch uit zag, een woordkeuze die Ama zelf even verraste. Hij gokte dat ze niet uit Sinnoh kwam, waarop Ama een kleine knik van haar hoofd gaf. “Deels.” Zei zei, “Ik kom uit Hoenn, maar woon al enkele jaren hier.” Ze liet haar lichtgrijze blik over haar gesprekspartner glijden, aan hem was niet zoveel speciaals te zien. Vervolgens keek ze naar zijn meditite, ergens geïnteresseerd in wat deze pokémon nu dacht. “En jij?” vroeg ze, weer terugkijkend naar Alex.
Alex kreeg nu een meer geamuseerde blik in zijn ogen toen ze haar woorden sprak. ”Niet?” vroeg hij met een lichte grijns om zijn lippen. ”Wat hoop je dan wel te worden in je leven?” Voor hem was dat gemakkelijk: de beste trainer die er maar kon zijn. En hoe meer mensen hij daarbij dwars kon zitten, hoe beter. Niks was leuker dan iemand zien verliezen en daar gefrustreerd of verdrietig door zien raken. Het stond nog steeds in zijn geheugen gegrift hoe boos de blondine had gekeken toen haar Flareon van Ikari had verloren in een gevecht, al deed de Oval Stone die hij toen naar zijn kop gesmeten had gekregen best wel zeer. Maar goed, dat was het waard. De dame gaf aan dat ze van Hoenn afkomstig was, maar al enkele jaren in Sinnoh woonde. ”Toevallig van de kanten van Lilycove City?” vroeg hij nu wel wat meer oprecht geïnteresseerd aan haar. Een regiogenoot was altijd wel leuk om tegen te komen. ”Ik ben ook van Hoenn afkomstig,” zei hij met een lichte grijns om zijn lippen. ”Ik woonde in Slateport City.” De havenstad met zijn gore vislucht en schijtende vogels. Wat was hij blij dat hij daar weg was. En niet alleen daarom. Hoenn was één brok van ellende voor hem geweest wat dat betrof, al vond hij de Pokémon daar wel heel cool. Wat ook de reden was waarom hij voor Ikari had gekozen.
“Wat hoop je dan wel te worden in je leven?” Dat was de eerste vraag die er gesteld werd, en Ama hoefde niet lang na te denken over een antwoord. “Pokémon Breeder.” Zei ze. “Iemand die hopelijk het negatieve stigma rond sommige pokémon kan veranderen.” Alex vertelde vervolgens dat hij zelf ook uit Hoenn kwam, Slateport City om precies te zijn. “Lilycove City, inderdaad.” Was Ama’s reactie op zijn gok. “Zo blij dat ik daar weg ben.” Voegde ze er wat stilletjes aan toe. Ja, een achternaam hebben waar de brenger van onheil in voor komt was niet altijd leuk, maar hier in Sinnoh leken ze er minder van te denken.
