Tales of

Sinnoh

Wat hij hier deed? Zijn Bagon trainen, ver weg van de bewoonde wereld. Dit was de eerste keer dat hij zich zeker genoeg voelde om de Bagon uit haar Pokéball te laten. Namaari, of Maari zoals hij haar graag noemde, stond opgefokt voor de ingang van de grot, ogen strak gericht op Anna alsof ze haar elk moment kon verorberen. De Sandslash aan zijn zijde zette zich schrap, klaar om de Bagon aan te vallen als de situatie dat nodig vond. Maar, Kyle sloot simpelweg zijn ogen, zijn vuist gebald in de leren handschoen.

Je kan dit.

“Kom op. Doe je best,” daagde hij de Bagon uit. Deze liet zich dit geen twee keer vertellen. Een blauwe gloed omhulde haar, waarna zij op volle snelheid op de Sandslash af schoot. “Blizzard.” Kyle’s stem klonk net zo koud als de Blizzard die de Sandslash gebruikte, nadat deze aan de kant sprong en met een Blizzard de Bagon de muur in ramde. “Icicle Crash.” De Bagon moest haar plek leren en tot ze begreep dat ze niet iedereen kon aanvallen, was die taak aan Olaf. Dit was de reden dat hij Olaf zoveel eerder had laten evolueren dan hij had gewild. Maar, Olaf kon het nu hebben.

Een gevecht tussen de twee Pokémon duurde, tot de Bagon uiteindelijk vermoeid door één knie zakte en Olaf een grijns liet zien, voor ook deze naar de grond zakte. “Goed zo,” mompelde Kyle. Het was tijd voor rust. Anna liet een enthousiast kreetje horen.

Een zachte tik klonk toen een druppel op zijn hoed landde. Met een bedenkelijke blik keek Kyle omhoog, waarna de donkere wolken hem op vielen. Zonder er verder over na te denken, richtte hij een Pokéball op de Bagon. “Goed gedaan, Maari,” mompelde hij binnensmonds, niet klaar om meer te zeggen terwijl hij de drukkende lucht tegen zijn longen voelde duwen. Hij was altijd gek geweest op stormen, op het gekraak van de lucht boven hen. Toch had hij weinig zin om in de regen te blijven staan, dus wenkte hij zijn twee betrouwbare Pokémon en stapte hij de grot in.

“Een grot in stappen tijdens een storm,” mompelde hij zacht tegen zichzelf. Het klonk als een stom idee. Waar de grot naar beneden liep, konden de vallende druppels de grot snel vullen. Een einde als geen ander. Verdrinken had nooit hoog op zijn lijst van mogelijke eindes gestaan.

“We moeten een pad omhoog vinden,” verklaarde hij daarom aan zijn Pokémon. De Sandslash besloot hierop vooraan te gaan lopen, zijn trainer altijd beschermende, terwijl de Dedenne tevreden op zijn schouder bleef zitten.

Een rilling gleed over zijn rug bij het zien van de ogen die op leken te lichten in de duisternis toen een bliksemschicht de grot verlichtte. Hij keek weg van de Pokémon, maar wist dat zijn Dedenne haar ogen strak op het gezicht gericht hield. Hij zou de Pokémon niet uitdagen door ernaar te staren, wilde geen conflict in een grot waar hij al niet echt wilde zijn om mee te beginnen. Toch kon hij alleen met de Dedenne zichzelf veilig genoeg voelen om erlangs te lopen en zijn rug naar het wezen te keren.

Door blijven lopen is wat hij van plan is en wat hij ook blijft doen. In de hoop dat de grot uiteindelijk een weg omhoog geeft waar hij veiliger zal zijn dan hier, stapt Kyle rustig door. Voor nu leek het water de grot nog niet in te lopen. Hopelijk bleef dat ook zo.

Het werd er niet beter op, zo veel was in elk geval zeker. Kyle liep met een frons door, tot zacht gefluister uit een ingang van de grot kwam. Hij kwam plots tot stilstand en keek met grote ogen naar de zijtak van de grot, terwijl hij probeerde op te maken wat hij daar hoorde. “Dat klinkt als een heel slecht idee,” mompelde hij. Maar… dit was geen horrorfilm. Het was vast iemand die hier ook vast zat. In dat geval moest hij gaan kijken…. toch?



Met dat bericht sloot hij zijn Holo Caster en stopte hij deze in zijn zak. Hij hoorde het ding als een maffe vibreren, maar reageerde hier verder niet meer op. Als hem wat zou overkomen, wisten ze in elk geval waar hij was en wat hij aan het doen was. Hij voelde de spanning van de Dedenne op zijn schouder en haalde een keer diep adem, waarna hij voorzichtig de duisternis in begon te stappen. Dit was onnodig donker.

Het bleef donker, tot er uiteindelijk een lichtpuntje was. Deze leek… te bewegen. Voor een moment dacht hij een vriendelijk oud vrouwtje te hebben gevonden. Toen hij echter een naar gevoel kreeg, haalde hij zijn Holo Caster tevoorschijn en begon hij - zo subtiel mogelijk - te filmen, net toen ze begon te spreken.



Hij moest een offer brengen aan de heer van de grot. Hell to the Muk to the no. Kyle draaide zich razendsnel om en begon weer terug te wandelen, niet van plan om zich bij deze maffe cult aan te sluiten. Na zijn Dedenne op zijn vorige avontuur bijna kwijt te zijn geraakt, was hij niet van plan weer iets te riskeren. Nee. Hij zou het andere pad wel nemen. Geen gefluister voor hem doei.

Oh, Arceus. Alsof hij nog niet ongelukkig genoeg was, begon het water nu de grot harder in te lopen. Dat betekende dat hij nu hard op zoek moest gaan naar een veilige plek, anders zou hij eindigen als van de Carvanha op de grond. Waar hij de Pokémon graag zou helpen, had hij het idee dat hij die tijd niet kon verspillen en dat hij beter een hogere plek kon gaan vinden. Het water zou snel genoeg binnen komen stromen en dan zou de Carvanha vast wel weer in orde zijn.

Het gegil van de vrouw achter hem bracht nieuwe rillingen aan op zijn rug, waarna hij nog harder ging lopen. Hij was de snelste wandelaar van Sinnoh zo. “Wat ik ook heb misdaan - het spijt me,” merkte hij wat sarcastisch en bitter op naar eender welk goddelijk wezen hem zo dwars zat. Of de Heer van de Grot. Whatever. Zolang ze hem maar allemaal met rust lieten.

Nee, was het enige antwoord wat Kyle had op de vraag die hij zichzelf stelde toen hij omhoog begon te lopen. Hij had geen andere opties meer. Misschien was het stom geweest om de grot in te gaan. Het was absoluut stom geweest om op het gefluister af te stappen en het was nog stommer dat hij niet gewoon naar de uitgang was gegaan. Maar, nu ging hij omhoog en als hij zich hoog genoeg wist te krijgen, dan zou hij…. Hopelijk…. Niet heel lang vast zitten. Arceus, dit was een slecht idee geweest.

Bij het horen van het stromende water realiseerde hij zich dat het oude dametje nu wel moest verdrinken, maar er was geen haar op zijn lichaam die eraan dacht om haar te gaan redden, want ze bracht hem de rillingen. Hij liet een zachte zucht klinken en pakte zijn Holo Caster weer, voor hij zich realiseerde… dat dat gezoem niet van de Holo Caster kwam. Oh nee toch. Zijn blik vertrok en hij pakte een Pokéball van zijn riem, waarna hij de Pokéball open klikte en de Sandslash voor hem uit begon te lopen.

“We kunnen niet meer terug.”

Dus, ze moesten door.

Ja… Kyle keek wat verslagen naar de Metagross en zijn matties, waarna hij een blik over zijn schouder wierp. Vaag kon hij het water zien lopen, maar meer kenmerkend was het luide galmen van het water, alsof het hem elk moment kon verzuipen. Hij voelde een rilling over zijn rug trekken, waarna hij diep adem haalde en zijn blik weer op de Metagross focuste. Er zat maar één ding op.



Zonder op een reactie te wachten stak hij het ding weer in zijn zak, waarna hij een stap in de richting van de Metagross zette en zijn wenkbrauw hief. Hoe zou de Pokémon hierop reageren? “Blijf achter mij,” mompelde hij naar de Sandslash, welke geschokt omkeek. Alles in zijn blik vertelde Kyle dat de Pokémon dat niet wilde doen, maar één strenge blik was genoeg voor de Sandslash om te luisteren. “Als het niet anders kan, draai je je om en vind je maar een manier om jou en Anna veilig te krijgen.” Misschien zelfs via het gat boven hen. Olaf kon klimmen en Anna zou er wel uit komen.

Zijn Holo Caster vibreerde alsof het einde van de wereld eraan kwam, wat misschien ook wel zo was. In elk geval het einde van zijn wereld. Al leek het mee te vallen, want bij het zetten van de eerste stap liet de Metagross geen enkel teken van agressie zien. In tegenstelling. Hij voelde wat op zijn hoofd bewegen en net toen hij naar zijn hoed wilde grijpen, werd het ding weggetrokken en zweefde het naar de Metagross toe. Kyle fronste diep terwijl hij even naar de Pokémon keek, welke erg tevreden met zichzelf leek. En als de hoed geen emotionele waarde had, dan had hij het hierbij gelaten.

“Ehm…” begon hij, waarna hij nog een rustige stap in de richting van de Pokémon zette. Het feit dat het ding van zijn hoofd was en dat er een goede kans was dat een Pokémon het zou vernielen omdat deze de waarde er niet van in zag, bracht zijn hartslag omhoog en hij wist dat als het lang zou duren, de tranen achter zijn ogen zouden beginnen te prikken.

“Ik zou die wel heel graag terug willen,” fronste hij. Hij voelde hoe de Dedenne een hand in zijn nek legde om hem gerust te stellen, terwijl de Sandslash niet leek te begrijpen wat er gaande was. Dit was niet oké. Hij had die mukkin' grot uit moeten gaan.

 Oké. Dat was geen goed idee. Het gezoem werd luider en de Metagross vergrootte de afstand, waarna de Beldums dichterbij begonnen te komen. Nu moest hij oppassen. Hij wierp een blik op het pad en wist dat als hij nu door zou lopen, er een goede kans was dat ze hem zouden laten gaan. Ze hadden niets te zoeken bij hem en er was geen reden om hem lastig te vallen. Toch… kon hij het niet.

Zijn blik stond gericht op de hoed die op de Metagross lag en hij herinnerde zich nog zo het gezicht van zijn partner toen hij zijn eerste verjaardagscadeau uitpakte. “Een hoed?” had hij toen nog verward gevraagd. Maar, na het inwisselen van zijn tiener-beanie met een hoed, had hij nooit meer teruggekeken. Vijf jaar na die verjaardag kreeg hij er nog één; een duurdere, welke nu op het hoofd van de Metagross lag. Het laatste cadeau wat hij had gekregen voor…

Adem in, adem uit.

Kyle richtte zijn Pokéball op de Sandslash, welke hij weer terug liet keren. De Pokémon zou daar veiliger zijn. Zonder de Dedenne de kans te geven om dit tegen te spreken, drukte hij ook haar Pokéball tegen de Pokémon aan. Voor de tweede keer in bijna achttien jaar keerde de Dedenne terug in haar ball. Maar dit keer bleef ze niet zitten. De ball opende zich weer en ze nestelde zich weer op zijn schouder, waarna ze eigenwijs naar de Pokémon keek. Kyle zuchtte, maar stopte de Pokéball weg. Ze zou die kans later nog eens krijgen, mocht het nodig zijn.

Wetende dat hij niet veel kansen zou krijgen, zette hij nog een stap naar voren, waarbij hij zijn handen ter hoogte van zijn schouders hield om geen gevaar te zijn. “Luister,” begon hij. Hij wist hoe intelligent Metagross waren en gezien de grootte van deze, had hij het idee dat de Pokémon al erg lang leefde. Hij zou begrijpen wat hij zei. Alles wat Kyle kon doen was hopen dat de Pokémon ook zou luisteren.

“Ik heb die gekregen van iemand die er niet meer is,” begon hij zacht. Hij voelde de brok in zijn keel opkomen bij de herinnering. Het was al ruim drie jaar geleden en nog steeds… “En ik weet dat het stom is, maar die hoed is het laatste wat ik nog van hem heb.” Zijn partner, zijn beste vriend, zijn verloofde. Samen met de ring om zijn vinger, altijd verborgen onder de zwarte handschoen, was het alles wat hij nog bij zich droeg.

“Alsjeblieft.”