Tales of

Sinnoh

 Er was geen woede te zien bij de Metagross toen deze dichterbij kwam, dus Kyle bleef op zijn plek staan. De arm bewoog zich omhoog en Kyle sloot zijn ogen, waarna hij een keer diep adem haalde. Toen er een beeld door zijn hoofd schoot, kon hij een diepe frons niet van zijn gelaat weg houden. De Pokémon zijn bericht was luid en duidelijk: hij moest die Beldum gaan helpen. Het feit dat de Metagross dit zelf niet kon, betekende dat de Beldum waarschijnlijk lastig te bereiken was. Maar… waar kon hij die vinden?

“Uiteraard,” knikte hij. Al zou het niet voor zijn hoed zijn, was hij niet van plan een Pokémon achter te laten als hij de kans had deze te helpen. “Welke kant op?” vroeg hij vervolgens, een nieuw gevonden wilskracht die zijn stem weer kracht gaf. Hij zou die Beldum helpen. Dit moest lukken.

Een smalle spleet was de enige opening om bij de Beldum te komen. De Beldum zou er doorheen passen, maar daar hadden ze op dit moment nog niets aan. Het was in elk geval fijn dat hij er doorheen paste, want dan kon hij de Pokémon in elk geval helpen. Maar zonder licht en zonder enige voorbereiding om vandaag een Pokémon te redden, kon hij niet veel. Alles wat hij kon doen was zijn absolute best en… Hij richtte zijn blik even op de hoed op de Metagross’ lichaam. Vooruit.

“Geen zorgen, ik krijg ‘m terug,” verzekerde hij de Metagross, waarna hij zich zijwaarts door de spleet duwde. Het paste zo nauw dat als hij een grote maaltijd had gehad, hij zeker vast zou komen te zitten. Dit was ook één van de eerste keren waar hij blij was met zijn (gebrek aan) grootte, want hij voelde de rotsen langs zijn haren glijden terwijl hij zich door de spleet werkte.

Het was hier nog veel donkerder en Kyle kon geen hand voor ogen zien, maar hij hoorde het gezoem. En aan het geluid van het water te horen, moest hij snel zijn. De Beldum was beneden en als hij niet oppaste…

Over niet oppassen gesproken.

De gladde rots onder zijn voet zorgde ervoor dat Kyle zijn evenwicht verloor en voor hij wist wat er gebeurde gleed hij in een enorme vaart naar de beneden. Shit, shit, Muk, nee! Aan de positieve kant, wist hij zichzelf zo (onnodig) snel naar het einde te werken. Toen hij dus ook met een hoop geluid en een plons in het water terecht kwam, klemde hij zijn kaken op elkaar om niet te schreeuwen van de kou. Hij ging kopje onder en de kou sloeg hem op zijn huid, zijn longen, en de neiging om een ademteug te nemen van de schrik was bijna groter dan de neiging om alles dicht te knijpen zodat hij niet zou stikken in het water.

Kyle had enige moeite om zich te herpakken en iets te vinden waar hij zich aan vast kon grijpen, maar uiteindelijk wist hij, met Anna nog altijd op zijn schouder, zichzelf overeind te trekken. Het water reikte op dit punt al tot zijn middel. De schrammen die over zijn benen en armen liepen moesten wel bloeden, maar op dit moment kon hij er weinig om geven. Hij was nu hier en als hij het zich goed herinnerde…

Daar was de Beldum! Kyle griste een Pokéball van zijn riem en binnen de kortste tijd stond de Sandslash op een uitstekend stuk rots voor de spleet. Gelukkig zou hij de enige zijn die er niets om zou geven. “Metal Claw op de rotsen, Olaf. Blijf doorgaan tot de Beldum los is en raak hem niet.” Het water stroomde langzaam omhoog en als hij niet op schoot, zouden zowel hij als de Beldum hier vast komen te zitten. Nu was het hopen dat de Sandslash de Beldum los zou krijgen en zelfs dan… hoe ging hij terug omhoog komen?

Voor een moment leek een normale Beldum de spleet uit te komen, maar zodra iets van licht reflecteerde, was duidelijk dat het daar niet om ging. Zodra het wezen dichterbij kwam, zag Kyle pas dat de Pokémon wel van kristal leek, met meerdere barsten over het oppervlak. Het arme ding zag er net zo uitgeschakeld uit als dat hij zich voelde. En nu moest hij nog gaan bedenken hoe hij het ding terug omhoog ging krijgen. Dat ging hem niet l-

Wacht eens.

“Hey,” mompelde hij, waarna hij een Pokéball van zijn riem klikte. Inmiddels was het water al tot zijn borst gestegen en het zou niet lang duren, of de Beldum zou ook onder water komen te liggen. De Pokémon woog veel te veel voor hem om te tillen. Maari zou ‘m op d’r rug kunnen nemen, maar dan wat? Hij had gezien hoe glibberig het was. Met dat gewicht erbij… dat zou ze nooit redden.

“Dit is de enige manier waarop ik je hier weg ga krijgen. Het hoeft niet eens zo te blijven, maar kom alsjeblieft met me mee,” smeekte hij de Pokémon, waarna hij de Pokéball tegen de Beldum aan duwde. Op dit punt wist hij dat hij geen andere kans had en dat hij de tijd niet had om met een ander plan te komen. Hij moest hier omhoog en dat ging hem niet lukken als de Beldum zich niet liet vangen.

Verdomme. De Beldum kwam uit de Pokéball, waarna hij deze weer aan zijn riem klikte. Het ding begon agressief rond te zoemen, waardoor hij zijn kaken op elkaar klemde. “We hebben hier geen tijd voor!” histe hij naar de Pokémon, tot… de zwaartekracht ineens leek te verdwenen. Een blauwe gloed wikkelde zich om hem en de Beldum heen en hij wist net op tijd te reageren door de Sandslash terug te laten keren en zijn Dedenne van de rots te vissen, voor hij het water uit werd getild.

De rit omhoog was… niet erg soepel. Hij werd een paar keer tegen een rots getild, waardoor al open schrammen nog verder open werden getrokken. Hij voelde het warme bloed langs zijn armen lopen en wist zeker dat zijn broek eruit zag alsof het een heuse stunt was, met van die leuke gaten erin. Niet zijn stijl.

Zodra hij zich door de spleet had geduwd, gaven zijn knieën mee en landde hij op de grond, waar de kou en de pijn eindelijk door kwamen. Hij vouwde zijn armen om zichzelf heen, waarna blauwe ogen zich op de Beldum focusten. Die leek ook niet al te energiek meer, wat te begrijpen was. Zijn blik viel echter al snel op de Metagross, waarna hij zijn mondhoek optrok in een scheve glimlach.

“Ik zei toch dat het ging lukken.”

Blauwe ogen stonden op de Metagross gericht, terwijl de jongen een schreve grijns op zijn gezicht trok. Er was geen agressie bij de Metagross te zien en met zijn acties leek hij wat vertrouwen te hebben gewonnen. De manier hoe de Pokémon hem met een onkarakteristieke voorzichtigheid de hoed op zijn hoofd zette, liet zijn glimlach verzachten. “Bedankt,” mompelde hij zacht.

Al in al, had de uitkomst hiervan slechter kunnen zijn. Hij had zijn hoed terug en zelfs al had de Metagross deze niet afgenomen, zou hij de Beldum hebben geholpen. Zijn blik gleed over de Beldum heen om de speciale, kristallen Pokémon te vinden en… een frons trok over zijn gelaat toen hij zich realiseerde wat er gebeurde. Voor een moment keek hij toe, hopende dat het één rotte appel in de groep was en dat er opgetreden zou worden. Maar, naarmate de Beldum zich door de groep bewoog, werd duidelijk dat alleen de Metagross blij was om de kristallen Pokémon terug te zien. Kyle keek even terug naar de spleet en… zou de Beldum zich daar verscholen hebben voor de rest?

“Hey!” riep hij geïrriteerd uit, waarna hij zichzelf met wat moeite van de grond probeerde te duwen. Alles deed zeer, hij had het koud en hij voelde zich alsof hij elk moment uit uitputting ineen kon storten, maar hij had die Beldum niet van een verdrinkingsnood gered om de Pokémon alsnog weggejaagd en verstoten te zien worden. Alleen zou hij het duidelijk niet redden.

“Olaf!” riep hij uit, terwijl hij zelf half overeind op zijn plek bleef staan. De Pokéball van de Sandslash opende zich voor de Beldum en de volgende Beldum die de Pokémon wilde beuken, werd met een Metal Claw gestopt, waarop priemende blauwe ogen de Beldum aankeken. Olaf bleef tussen de twee Pokémon in staan, zijn nagels tegen de aanvallende Beldum aan, niet van plan zijnde om afstand te nemen tot de Beldum met rust werd gelaten.

“Die Beldum heeft medische hulp nodig!” histe Kyle ondertussen naar de Metagross, gebarende naar de Beldum met de duidelijke barsten. Nu hij er niet meer zeker van was of alle schade wel echt kwam van die val en of de Beldum hier beter af was dan waar hij de Pokémon vandaan had gevist… Hij klemde zijn kaken op elkaar en keek van de Metagross naar de Beldum. Hij had de Pokémon eerder voorgesteld om in de Pokéball mee te gaan. Waarom had deze het niet geaccepteerd? Alles moest beter zijn dan dit.

De Beldum leek kwaad op de bemiddeling, maar Olaf stond niet toe dat Kyle hier de dupe van zou worden. De Sandslash was zoals altijd uitermate kalm, een klauw tegen het voorhoofd van de Beldum geduwd terwijl ijsblauwe ogen de Pokémon onder controle hielden. Waar de Pokémon deze extreme koelte vandaan had, zou Kyle altijd een mysterie blijven. Toch was hij blij met het zelfvertrouwen van de Pokémon en hij voelde hoe de Dedenne op zijn schouder eindelijk tot rust kwam toen de Metagross zich met de situatie bemoeide.

De Beldum wilde niet met hem mee; zoveel was er duidelijk. Toch was hier blijven ook geen optie en na de discussie tussen de twee Pokémon was er duidelijk dat de Metagross gekozen had. Hij liet de Pokémon een zachte glimlach zien, waarna hij knikte. Hij hoefde geen woorden vuil te maken aan de situatie. De waarschuwing in de ogen van de Metagross was meer dan duidelijk en de zekerheid in zijn eigen zou zijn eigen woorden duidelijk maken: het komt goed.

Blauwe ogen vonden de Beldum, waarna hij even zuchtte. “Kom, laten we iets verder lopen. Misschien kunnen we wat slaap pakken voor we deze vervloekte grot uit kunnen,” merkte hij rustig op. Hij blikte nog heel even op de Metagross, waarna hij een respectvolle hoofdbuiging maakte. Hoe dan ook, leek de Pokémon oprecht het beste voor te hebben met zijn groep. Hij had hem niet aangevallen. Hij zou altijd respect hebben voor de Metagross en misschien, op een dag, zou de Beldum sterk genoeg zijn om te laten zien waar hij gekomen was.

“Ga je mee?” vroeg hij, een wenkbrauw heffend naar de Beldum. Olaf begon al te lopen en de Dedenne sprong enthousiast op en neer - au - op Kyle’s schouder. Het was tijd om alles achter zich te laten en mee te komen. Misschien zou de Beldum wel aan die rust kunnen wennen.