Warren had al gemerkt dat hij Fall goed in de gaten moest houden als ze in de buurt van eten waren. Het zou niet de eerste keer zijn dat zijn Turtwig naar een kraampje rende om daar vervolgens met zijn bek wijd open te gaan staan zodat Warren hem vervolgens weer weg kon sleuren. Hij had dan altijd het gevoel dat de mensen die om het gedrag van Fall lachten hem gewoon aan het uitlachen waren en dat was niet bepaalde een fijn gevoel. En het deed hem ook onzeker voelen omdat hij dacht dat mensen dan misschien dachten dat hij niet goed voor Fall zorgde terwijl hij de Pokémon echt wel regelmatig eten gaf. Ook nu was het weer raak: terwijl Warren op een apart veld naar de farm Pokémon aan het kijken was die dat er verkocht werden, besloot Fall dat als een excuus aan te nemen om te rennen naar een man die aan het eten was. ”Kijk, Fall, een Tauros. Best wel intimiderend, is het niet? Fall…?” Warren keek verward om zich heen toen hij geen antwoord van zijn altijd zo mondige Turtwig hoorde en zijn donkergrijze ogen werden groot toen hij zag dat zijn Turtwig bij het bankje stond waar een boom van een kerel op zat. Warren slikte en deed nerveus een paar stapjes naar achteren. Shit. Het was niet dat hij iemand wilde oordelen om zijn uiterlijk, maar als die kerel boos zou worden, dan had hij wel een probleem. Maar hij kon Fall daar ook niet zo laten staan. ”Fall, waar zijn je manieren?” riep hij dan ook zo streng mogelijk terwijl hij de Turtwig en de man naderde. ”Sorry voor zijn onbeleefde gedrag,” zei hij zo rustig mogelijk tegen de man, maar zijn hart klopte in zijn keel terwijl hij naar de man keek. Van dichtbij zag hij er nog enger uit dan van ver af… Nee, hij moest sterk blijven. Hij mocht zijn angst niet laten merken.
“Eén hamburger en drie keer pokémonvoer,” bestelde Jax zijn middageten. Hij had besloten om tot na de middagrush te wachten zodat hij op zijn gemak iets kon bestellen en dat kon opeten in plaats van dat hij in een lange rij zou moeten wachten om daarna ook nog wanhopig een plekje om te zitten te moeten zoeken. Nu hadden de meeste mensen al gegeten en daardoor moest hij maar even wachten voor hij zijn bestelling kreeg en daarna onder een boom op een bankje kon zitten. Hij zette het pokémonvoer op de grond waarna Benjamin, Poppy en Kai blij begonnen te eten. Ze vonden het zo te zien lekker. Er was echter nog een pokémon die door de goede geur aangetrokken werd. Een turtwig kwam aan het bankje staan en keek de coördinator met wijdopen mond aan. “Heb jij ook honger?” vroeg hij de pokémon met een glimlach. Voor de turtwig echter antwoord kon geven, sprak diens trainer Jax aan. “Oh, dat is helemaal ok hoor,” stelde Jax de man gerust. “Ik ben mijn pokémon vandaag ook al een paar keer uit het oog verloren.” Schudde hij zijn hoofd terwijl hij naar de drie keek. Poppy was een paar keer weggestuiterd uit enthousiasme en het had best wat tijd en moeite gekost om haar te kalmeren. Toen de coördinator opnieuw zijn blik op de hongerige turtwig richtte, herinnerde hij zich iets. “Als je turtwig het mag, heb ik nog een appel in mijn tas zitten.” Niet elke trainer hield ervan als je hun pokémon zomaar eten gaf en dus vroeg Jax het liever.
Warren bereidde zich zo onopgemerkt mogelijk voor op het ergste, maar dat was blijkbaar helemaal niet nodig. Of Fall voelde aan wanneer het om iemand vriendelijk ging, of hij had gewoon geluk met dit soort dingen, maar de man antwoordde heel rustig en vriendelijk op hem en gaf aan zijn eigen Pokémon ook al een paar keer kwijt te zijn geraakt op het festival, waar Warren wel om moest grinniken. ”Ik geloof dat dit net zo’n leuke ervaring is voor hun als dat dat voor ons is en dat hun nieuwsgierigheid ook wel geprikkeld wordt door al die kraampjes,” antwoordde hij, de spanning zijn lichaam verlatend nu hij merkte dat hij niet met een agressief persoon te maken had. Hij zou niet hebben geweten wat hij dan had gedaan. Hij twijfelde kort toen de man over de appel begon. Aan de ene kant wilde hij dat Fall niet ontzien, maar aan de andere kant vond hij het niet oké als de Pokémon ging schooien bij anderen en daar ook steeds iets voor terug kreeg. ”Het mag wel. Ik leer hem wel een ander keertje aan dat hij niet bij de mensen moet gaan schooien,” zei hij uiteindelijk met een zucht. Hij besloot om ook te gaan zitten nu dat de man half en half had laten merken dat hij en zijn Turtwig wel welkom waren en liet zijn blik naar het drietal glijden dat bij de man zat en ook aan het eten waren. ”Ben je al lang door Sinnoh aan het reizen?” vroeg hij om het gesprek te starten, zijn blik van de Pokémon glijdend naar de man. Hij kon niet goed ontcijferen wat zijn beroep was. Hij had een flinke diversiteit aan types, dus het kon van alles zijn.
“Zeker,” lachte hij. “Benjamin wijst steeds dingen aan waar hij dichter naartoe wil en Poppy is al een paar keer weggestuiterd uit enthousiasme.” Het leek hem zelfs dat dit festival nog iets opwindender was voor zijn pokémon dan voor hem. Dit was tenslotte Benjamins eerste festival en ook Poppy en Kai waren erg onder de indruk, zelfs al waren zij wel al eerder naar een evenement als dit geweest. Alles was hier zo druk, luid en kleurrijk, en dat had nog meer effect op de drie pokémon. Toen zijn blik van zijn etende pokémon naar de hongerige turtwig ging, dacht Jax plots aan de appel die hij nog in zijn tas had. Hij wachtte op toestemming van de ander voor hij het fruit tevoorschijn haalde en het aan Fall gaf. Ondertussen was de trainer gaan zitten en vroeg hij of Jax al lang door Sinnoh aan het reizen was. De coördinator knikte. “Bijna een half jaar nu.” Nu hij het uitrekende en luidop zei overviel het cijfer hem opeens. Was het echt al zo lang? Het voelde tegelijkertijd alsof er veel meer tijd voorbij was gegaan en dat hij nog maar een paar dagen geleden zijn eerste stappen in de regio had gezet. “En ik hoop om binnenkort aan mijn tweede contest mee te kunnen doen.” Nu hij zich weer beter in zijn vel voelde en meer had kunnen oefenen, was hij er klaar voor. “Hoe lang ben jij al in Sinnoh?” vroeg hij, best wel nieuwsgierig naar de ander.
Warren glimlachte toen de man vertelde over het gedrag van zijn Pokémon. ”Fall rent ook overal naartoe en probeert me echt aan alle dingen mee te laten doen waar ik niet zo’n behoefte aan hem, zoals aan dat Tauros rodeo evenement,” zei hij met een zachte zucht tegen de groenharige man. En dat had ertoe geleid dat iemand hem zowat gedwongen had om op de Tauros te gaan, waardoor Warren nu uit de buurt bleef van dat kraampje. Gelukkig was er toen iemand aardig genoeg geweest om hem te helpen zodat de situatie niet had kunnen escaleren, maar het had ook heel anders af kunnen gelopen gezien het merendeel van de omstaanders had staan klappen en Warren’s paniek niet in de gaten hadden gehad. Zijn blik gleed naar de man toen deze vertelde over zijn ervaring in Sinnoh en Warren vermoedde dat hij een coördinator was. ”Contest als in een coördinator contest?” vroeg hij toch maar voor de zekerheid. De man leek hem niet echt het type om een coördinator te zijn met zijn stoere uiterlijk, maar Warren wist wel beter dan een boek te beoordelen op zijn cover. ”Nog maar een paar dagen,” antwoordde hij op de vraag van de man. ”Ik ben een paar dagen geleden uit Johto vertrokken, heb Fall opgehaald in het lab van professor Sarah Hazel en nu ben ik van plan om naar het doel te werken om Champion te worden.” Hij haalde zijn schouders op. ”Al vind ik het vooral leuk om rond te reizen, dus ik neem mijn tijd.” En hij was ook onzeker over zijn skills, maar dat zei hij natuurlijk niet luidop. Dat was niet mannelijk.
Jax moest lachen toen de ander hem vertelde over Falls gedrag. “Ik ben er zeker van dat mijn pokémon me daar ook nog wel naartoe zullen sleuren.” Vooral Benjamin wou alles dat ook maar een beetje interessant leek bekijken; om de paar minuten sprong hij luidruchtig op en neer en wees hij Jax een bepaalde richting aan. De andere man was ondertussen ook gaan zitten en vroeg hem hoe lang hij hier al was. Dat bleek tot Jax’ verbazing al zes maanden te zijn. Hij was al veel langer van huis dan hij zich gerealiseerd had. Misschien had hij het niet doorgehad omdat hij best blij was om niet thuis te zijn, bedacht hij zich. “Inderdaad,” antwoordde de coördinator toen de ander zeker wou zijn over welk soort contest Jax het had. Hij was de vraag ondertussen al meer dan gewend en antwoordde daarom kort, maar krachtig. “Johto?” merkte Jax op. “Ik ben ook uit die regio. Waar kom je precies vandaan?” Misschien hadden ze wel jaren op een paar meter afstand van elkaar gewoond zonder het door te hebben. “Ik ben Jax trouwens, Jax Atwood."
Warren was ergens wel opgelucht om te horen dat zijn Pokémon blijkbaar niet de enige was die heel opstandig kon zijn. Hij had nog niet eerder een Pokémon gehad omdat zijn moeder daar streng op tegen was, dus hij wist niet zo heel goed hoe dat het karakter van een Pokémon in elkaar zat. Maar hij zou Fall nu wel voor geen goud kunnen missen nu dat hij dat eenmaal ontdekt had. De man bevestigde dat hij een coördinator was, maar voordat Warren daar meer vragen over kon stellen, vroeg hij al verder naar Johto. Warren knipperde verrast met zijn ogen toen de man aangaf zelf ook van Johto afkomstig te zijn. ”Mijn broer en ik woonden met onze moeder in Ecruteak City,” zei hij. ”Maar mijn broer deed aan boogschutten, dus we kwamen overal wel een beetje in Johto voor zijn wedstijden.” Dat was immers ook hoe ze Iris hadden ontmoet, al had Darren daar meer contact mee dan hijzelf. ”Mijn broer loopt hier ook rond in Sinnoh, trouwens. Hij is een Bug breeder.” Er klonk toch wel iets van trots door in zijn stem nadat hij dat gezegd had. Ondanks dat hij het niet leuk vond hoe dat alles gelopen was, was hij wel trots op zijn broer voor wat hij bereikt had. ”Mijn naam is Warren. Warren Foley,” stelde hij zichzelf voor. Hij had de naam van zijn Turtwig al opgemerkt toen hij de Grass type berispt had op zijn gedrag, dus dat benoemen was onnodig, leek hem.
Wat een toeval dat de ander ook uit Johto kwam, Ecruteak city om meer precies te zijn. Al gaf Warren aan dat hij over heel de regio had gereisd voor de boogschietwedstrijden van zijn broer. "Misschien kom ik hem dan ook ooit eens tegen,” zei Jax toen bleek dat ook de ander zijn broer in Sinnoh was. "Wat is zijn naam?” Nu hij wist waar de ander precies gewoond had, vertelde hij hetzelfde over zichzelf: "Ik woonde zelf in Goldenrod city. Al heb ik ook veel over de regio gereisd voor MMA-wedstrijden.” Misschien hadden ze elkaar toen wel gepasseerd zonder dat ze het door hadden gehad. Zijn vader had hem steeds van de ene wedstrijd naar de andere gesleurd. Jax was best goed geweest, maar hij had het alleen maar gedaan omdat het zijn vaders droom was. "Dit zijn Poppy, Benjamin en Kai,” wees hij naar zijn pokémon nadat hij en Warren zich aan elkaar hadden voorgesteld—Fall was al geïntroduceerd, maar zijn team nog niet. De pokémon waren echter te druk met eten om te reageren. "Ze zullen wel hallo zeggen als ze klaar zijn,” lachte Jax.
Warren gaf een knikje. Die kans zat er wel in dat ze elkaar zouden tegenkomen, zeker als ze beiden hetzelfde beroep uitoefenden. Misschien was Darren ook wel op het festival. Warren zou hem eigenlijk een berichtje moeten sturen omdat ze elkaar ooit wel eens onder ogen zouden moeten komen, maar hij had er het lef nog niet voor gehad. Te veel vragen, te veel emoties. Te veel onduidelijkheden. ”Darren,” gaf hij wat schaapachtig toe. Hun ouders waren niet heel creatief geweest met hun namen en hoewel ze geen tweeling waren en eigenlijk alleen de kleur van hun haar op elkaar trok – en zelfs dat nog niet omdat die van Darren veel witter was dan die van hem – verschilden hun namen niet veel op één letter na. Jax gaf aan in Goldenrod City te hebben gewoond en Warren’s gezicht klaarde op. Die stad kende hij wel! ”Ik vind die Radio Tower die zich daar bevindt echt een mooi gebouw om naar te kijken. Ik vraag me altijd af hoe het moet zijn om op de hoogste verdieping te staan.” Hij had geen idee wat MMA-wedstrijden waren en vroeg zich af of het dom zou zijn als hij dat zou vragen. Voordat hij daar te veel over na kon denken, stelde Jax zijn Pokémon al voor en Warren grinnikte om zijn opmerking. ”Laat ze maar rustig eten. Ze komen vanzelf wel,” beaamde hij met een knikje. En toen kon hij het toch niet laten. ”Eh… Jax?” vroeg hij, toch wel een tikkeltje verlegen zijn. ”Wat zijn MMA-wedstrijden?” Hopelijk vond Jax hem nu niet dom. De gedachte alleen al liet Warren’s blik kort naar de grond dwalen, maar daarna rechtte hij al snel zijn rug. Het was niet mannelijk van hem als hij zich door zoiets al liet ontmoedigen!
